Νέες ταινίες: Μάργκο Ρόμπι και Κόλιν Φάρελ ερωτεύονται σε ένα πολύχρωμο, φιλόδοξο ρομάντζο

To “Κάλεσμα 4” συνεχίζει να γράφει και τη δεύτερη εβδομάδα του, φτάνοντας τις 164.000 εισιτηρίων, μια εντυπωσιακή επίδοση συνεπής με την παγκόσμια –απρόσμενα μεγάλη– επιτυχία του.

Κι ενώ το “Demon Slayer – Η Ταινία: Το Κάστρο του Απείρου” κάνει χαμό με άνοιγμα 18.000 εισιτηρίων, με μεγάλο ενδιαφέρον θα παρακολουθούμε την πορεία της “Συναισθηματικής Αξίας” με τον Στέλαν Σκάρσγκαρντ, που με 12.000 κάνει στιβαρό άνοιγμα, αλλά όλα θα κριθούν στο word of mouth. Είναι μια μάλλον παράδοξη ημερομηνία κυκλοφορίας για Ελλάδα, για μια φεστιβαλική ταινία με οσκαρικές βλέψεις, αλλά οι δυνατές κριτικές και το Μεγάλο Βραβείο στις Κάννες σίγουρα βοήθησαν το λανσάρισμα.

Οι νέες ταινίες της εβδομάδας

Κριτική

Ένας μεγάλος φορμαλιστής της μελαγχολίας, της μνήμης και της κινηματογραφικής αρχιτεκτονικής, ο Κογκονάντα των θαυμαστών, σπουδαίων φιλμ “Columbus” και “Μετά τον Γιανγκ”, επιστρέφει για το τρίτο του φιλμ αλλά για πρώτη φορά χωρίς να σκηνοθετεί δικό του σενάριο – ίσως εκεί βρίσκεται μεγάλο μέρος του προβλήματος.

Στην ταινία, η Μάργκο Ρόμπι κι ο Κόλιν Φάρελ παίζουν δύο από τους γοητευτικότερους single ανθρώπους στη σύγχρονη Ιστορία, που γνωρίζονται σε ένα γάμο και κατά την επιστροφή τους καταλήγουν να μοιράζονται τη διαδρομή και το ταξίδι. Ένα ταξίδι που ξεπερνά τα αυστηρά ρεαλιστικά όρια του κόσμου μας, καθώς οι δύο ήρωες περνούν από τη μια πόρτα μετά την άλλη, πόρτες που τους οδηγούν σε καθοριστικές στιγμές του παρελθόντος τους. Στιγμές που, όπως συμβαίνει με τις ζωές όλων μας, σχηματίζουν σαν ψηφιδωτό την εικόνα του εαυτού μας στο –κάθε– Σήμερα.

Όλα αυτά είναι όμορφα, και σαν ιδέες, και σαν οπτική απόδοση, με ζωηρά χρώματα να ζωγραφίζουν σε μια φανταχτερή παλέτα το αφηρημένο σχέδιο δύο αλληλένδετων ζωών. Ο Κογκονάντα δεν παύει να έχει μάτι για το πώς να συνταιριάξει κάθε λογής στοιχεία μέσα στο ίδιο κάδρο και την ίδια σκηνή, ενώ η δημιουργική του προσέγγιση στο υλικό σα να ήταν κάποιο πυρετώδες, ονειρικό anime δίνει στο υλικό το αληθινό του ενδιαφέρον.

Φαίνεται πως ο σκηνοθέτης θέλει αυτό το πονεμένο, αποσπασματικό ρομάντζο να ακολουθεί μια ονειρική μη-λογική που στα κινούμενα σχέδια μπορεί να αποδοθεί με πολύ πιο πειστικό τρόπο απέναντι στον θεατή. Πράγματι, από τους αφηγηματικά φρενήρεις και συχνά παράλογους κόσμους του ιαπωνικού animation μέχρι την επεισοδιακή καταδίωξη μέσα από κυριολεκτικές πόρτες στο “Μπαμπούλας ΑΕ” της Pixar, αυτό το “Ταξίδι” μοιάζει να εμπνέεται από ένα αντίστοιχα σκιτσαρισμένο αφηγηματικό πλαίσιο, μιας τεράστιας –σχεδόν επιθετικής– συναισθηματικής ευθύτητας.

Το πρόβλημα είναι πως χωρίς τους κόσμους που ρέουν και τη λογική που καταρρέει μπροστά στα μάτια μας, αυτό που μένει σε αυτή την ταινία είναι ένα κουραστικά αποσπασματικό, δραματουργικά προφανές και επαναλαμβανόμενο κομμάτι σιροπιαστού ρομάντζου. Ακόμα κι αυτά θα μπορούσαν να λειτουργούν – οι Γουατσόφσκι ας πούμε ακροβατούν σε μια αντίστοιχα παράτολμη άσκηση ισορροπίας στο “Speed Racer” τους – αλλά εν τέλει το πρόβλημα στο κακό σενάριο του Σεθ Ρέις (του “Menu” και του “Late Night with Seth Meyers”) είναι πως δεν έχει ποτέ πρώτο επίπεδο.

Η ταινία, με ατυχώς κακούς διαλόγους και μετριότατο χιούμορ, επιχειρεί να λειτουργήσει κατευθείαν ως συρραφή συμβολισμών δίχως να υπάρχει μια έστω στοιχειώδης αφηγηματική ραχοκοκαλιά, αφήνοντας τον θεατή παντελώς μετέωρο. Και ταυτόχρονα, ίσως επειδή είναι live action, ίσως επειδή είναι αμερικάνικο, διαθέτει και ένα κάπως στέρεο τετραγώνισμα στα επιμέρους κεφάλαιά της. Τίποτα δεν είναι εφιαλτικό, παράλογο ή επικίνδυνο. Όλα λειτουργούν σαν μια ακολουθία – αλλά τίποτα δεν είναι εκεί για να τη δέσει.

Λατρεύω τον Κογκονάντα και θαυμάζω απείρως τους συγκεκριμένους δύο ηθοποιούς, αλλά παρά τις φιλόδοξες και δημιουργικά πολύ ενδιαφέρουσες προθέσεις της, η συγκεκριμένη ταινία είναι ένα πραγματικά μεγάλο και αρκετά πληκτικό ταξίδι.

Κριτική

Τιμιότατο throwback «μας παρακολουθούν!» θρίλερ με κάτι από την αδιέξοδη παράνοια των ‘70s προκατόχων του, αλλά μετακινημένο σε μια σημερινή εποχή όπου τα πάντα είναι ψηφιακά και ανιχνεύσιμα. Μάλιστα, το μεγαλύτερο κομμάτι απόλαυσης της ταινίας το αντλούμε από το όλο σύστημα που έχει δημιουργήσει ο χαρακτήρας του Ριζ Άχμεντ, όλα αυτά που έχει έτοιμα και που τον προστατεύουν από την ανίχνευση.

Ο Άχμεντ είναι εξαιρετική επιλογή στο ρόλο, καθώς το φανταστικό πρόσωπο και το μεγάλο, εκφραστικό του βλέμμα ταιριάζουν σε έναν ήρωα που περνά τεράστια κομμάτια της ταινίας σε σιωπή. Μέσα από τους μηχανισμούς ενός σασπένς θρίλερ διαδικασίας, γνωρίζουμε αυτόν (που προσπαθεί να κλείσει τις συμφωνίες με ακραία τυπικότητα) και αυτήν (θέλει να κάνει το καλό, φοβάται, αλλά δεν καταλήγει ποτέ αδύναμη), και τα μυστήρια: Τι το ιδιαίτερο έχει αυτή η συμφωνία ανάμεσα σε όλες; Για πόσο μπορείς να τα βάζεις με διεφθαρμένους τιτάνες και να νικάς; Και, τελικά, έχουν ακόμα κι οι Μηχανές το αδύνατο σημείο τους;

Για τα ⅔ ειδικά της διάρκειάς του, το φιλμ είναι φοβερό απολαυστικό κυνηγητό γάτων-ποντικού όπου βυθίζεσαι και παρακολουθείς τους τρόπους με τους οποίους ο Άχμεντ θα ξεγλιστρήσει. («…αυτή τη φορά»). Είναι κρίμα που στο τελευταίο 20λεπτο-ημίωρο, ο πολύ καλός σκηνοθέτης Ντέιβιντ Μακένζι (του “Πάση Θυσία / Hell Or High Water”) παραδίδεται σε μια συρραφή κλισέ δράσης και καταδιώξουν που δε συνάδουν με το ως τότε κλίμα. Η δε ηθική ευκολία με την οποία εξερευνά το κεντρικό της θέμα, νιώθω πως αφήνει κάτι ξεκρέμαστο και εύκολο για το φινάλε.

Σε κάθε περίπτωση, πολύ διασκεδαστικό αλλά στιβαρά φτιαγμένο και φοβερά watchable, ένα θρίλερ μιας άλλης εποχής – ακόμα και τα καθαρά τεχνολογικά του στοιχεία μπορεί να αναχθούν σε κάτι πολύ πιο παλιομοδίτικο. Μας άφησε με ένα μικρό «κρίμα» στο τέλος, την ώρα που οι εκπλήξεις του σεναρίου μάλλον, εχμ, δεν εκπλήσσουν ακριβώς, για το πούμε διακριτικά. Θα περάσετε όμορφα.

Κυκλοφορούν επίσης

Μαύρη Φάλαινα: Mια πληρωμένη δολοφόνο έχει υπερφυσικές ικανότητες που της επιτρέπουν να χρησιμοποιεί το σκοτάδι για να περνά σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ισπανικό ψυχολογικό μεταφυσικό θρίλερ.

Έρωτας στη Βαρκελώνη: Ο σκηνοθέτης των “Τρούμαν” και “Γείτονες από Πάνω”, Σεσκ Γκέι, επιστρέφει με μια ειλικρινή ρομαντική κομεντί που μιλά για τις συχνά αβάσταχτες δεσμεύσεις του γάμου, την ανθρώπινη ανάγκη της απόδρασης και την διαπίστωση πως «δεν υπάρχει θεραπεία για τον έρωτα» όπως λέει και ο Λέοναρντ Κοέν.

Μολυβένιος Στρατιώτης: Η κυβέρνηση τον φοβάται. Ο στρατός δεν μπορεί να τον σταματήσει. Πολιτική περιπέτεια με Τζέιμι Φοξ, Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Σκοτ Ίστγουντ.

Ο Γελωτοποιός 2: Τη νύχτα του Χάλοουιν, η νεαρή ταχυδακτυλουργός Μαξ έρχεται αντιμέτωπη με τον Γελωτοποιό, έναν εφιαλτικό πανούργο που κατέχει σκοτεινή μαγεία και μετατρέπει κάθε ψευδαίσθηση σε θανάσιμη παγίδα. Καθώς οι δρόμοι διαφυγής σφραγίζονται ένας-ένας, η Μαξ πρέπει να δοκιμάσει το απόλυτο κόλπο για να γλιτώσει — να τον ξεγελάσει στο ίδιο του το παιχνίδι.

Το Παιδί-Αστραπή και ο Τιγρούλης: Κατά τη διάρκεια μιας οικογενειακής εκδρομής στο δάσος, ο Μο — ένα παιδί που λατρεύει τους υπερήρωες και αυτοαποκαλείται το Παιδί-Αστραπή — χάνεται και συναντά μια σπάνια τίγρη, τον Τιγρούλη, που μιλάει και προσπαθεί να ξεφύγει από κακούς που κυνηγούν ζώα. Μαζί ξεκινούν μια συναρπαστική περιπέτεια για να προστατεύσουν τα ζώα και να σώσουν το δάσος. Παιδικό κινούμενο σχέδιο.