Νέες ταινίες: Ο Τομ Κρουζ απογειώνεται για μια τελευταία “Αποστολή”, και το “Μίσος” ξανά στις αίθουσες
Διαβάζεται σε 7'
- 22 Μαΐου 2025 07:33
Επικίνδυνη Αποστολή όνομα και πράμα τα ελληνικά ταμεία καθώς η κατάσταση στις αίθουσες ήταν τέτοια, που το νέο σίκουελ με τον Τομ Κρουζ βρέθηκε στην κορυφή του box office μόνο και μόνο από τις περιορισμένες preview προβολές. Θρίαμβος!
Μάζεψε 12.000 εισιτήρια και τώρα μένει να δούμε πώς θα κινηθεί στην κανονική, διευρυμένη διανομή. Κοντά στην “Έσχατη Τιμωρία” βρέθηκε μόνο το νέο σίκουελ του “Βλέπω τον Θάνατό Σου”, ενώ η αληθινή ελπίδα έρχεται με την πρεμιέρα της φανταστικής ελληνικής “Κιούκα” του Κωστή Χαραμουντάνη, που μάζεψε σχεδόν 4.000 εισιτήρια σε 17 οθόνες.
Υγιές σύνολο, που ανάλογα με την αντίδραση του κοινού μπορεί να κρατήσει γερά και τις επόμενες εβδομάδες.
Αυτό το 4ήμερο ξεχωρίζει φυσικά η νέα “Επικίνδυνη Αποστολή” σε ευρεία πλέον διανομή, αλλά οι λάτρεις του καλού καλλιτεχνικού αμερικάνικου ανεξάρτητου σινεμά δώστε την προσοχή σας και στο νέο φιλμ του Πολ Σρέιντερ “Oh, Canada” με τον Ρίτσαρντ Γκιρ, που αγνοήθηκε πέρυσι στις Κάννες και περνάει δίχως φανφάρες και στις αίθουσες.
Οι νέες ταινίες της εβδομάδας
Επικίνδυνη Αποστολή: Η Έσχατη Τιμωρία
(“Mission: Impossible – The Final Reckoning”, Κρίστοφερ ΜακΚουάρι, 2ω67λ)
★★½
Με την παντοδύναμη ΑΙ Οντότητα να απειλεί τον πλανήτη με πυρηνική σύρραξη, ο Ίθαν Χαντ κι η έμπιστη ομάδα του θα πρέπει να συνεργαστούν στα τυφλά και με απόλυτη εμπιστοσύνη μεταξύ τους, για να επιβιώσουν και να σώσουν τον κόσμο.
Σε 25 λέξεις: Παραφουσκωμένο και μπουκωμένο αλλά με δύο απίστευτες σεκάνς δράσης και μια σχεδόν συγκινητική συναισθηματική αμεσότητα, το τελευταίο κεφάλαιο του κλασικού πια κατασκοπικού franchise κλείνει άνισα αλλά εντυπωσιακά μια σπουδαία σειρά περιπετειών.
Κριτική
Διαβάστε την αναλυτική κριτική της ταινίας από την πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Καννών.
Oh, Canada
(Πολ Σρέιντερ, 1ω31λ)
★★★½
Θρυλικός σκηνοθέτης που γνωρίζει πως βρίσκεται κοντά στο τέλος της ζωής του, παραχωρεί σπάνια συνέντευξη σε συνεργείο ενός ντοκιμαντέρ, θέλοντας στην πραγματικότητα αυτή η συνέντευξη να είναι η τελευταία του εξομολόγηση.
Σε 25 λέξεις: Η πιο αγνά συγκινητική ταινία του Πολ Σρέιντερ (“First Reformed”, “The Card Counter”), μια ενδοσκοπική αναζήτηση και Τελευταία Κατάθεση σε μορφή κατακερματισμένης αφήγησης, με έναν εκπληκτικό Ρίτσαρντ Γκιρ στον κεντρικό ρόλο.
Κριτική
Αδικημένο από την κριτική και αγνοημένο από τη βιομηχανία στις περσινές Κάννες, το νέο φιλμ του Πολ Σρέιντερ (σκηνοθέτη των “First Reformed” και “Card Counter”, σεναριογράφο του “Ταξιτζή”) ακολουθεί έναν θρυλικό αριστερό ντοκιμαντερίστα και αντιπολεμικό ακτιβιστή που πεθαίνει από καρκίνο φτάνοντας τα 80. Συμφωνεί να τον καταγράψει ένα συνεργείο, σε αυτό που θα είναι η τελευταία του συνέντευξη. Για τον ίδιο όμως, αυτό δε θα είναι παρά η τελευταία εξομολόγησή του – άλλη μια βαθιά θρησκευτική πράξη για το καθολικών εμμονών σινεμά του Σρέιντερ.
Ο Σρέιντερ διαπραγματεύεται τις συνήθεις ιδέες του περί ενοχής, μετάνοιας και μοναξιάς σε ένα φιλμ που μοιάζει πολύ με αυτοπροσωπογραφία, από έναν καλλιτέχνη που τρέμει πως φτάνει στο τέλος χωρίς να έχει πει όσα θέλει. Ο ήρωάς του χάνεται σε ένα ατελές παζλ αναμνήσεων που ίσως να οδηγούν κάπου αλλά ίσως και πουθενά, σε μια αναζήτηση της οποίας το νόημα είναι η ίδια η αναζήτηση.
Κατ’ουσίαν, ο ήρωας βρίσκει έναν τρόπο να κάνει τον θανατό του (και την ζωή του) κάτι το μόνιμο και το αιώνιο, καταγράφοντας εαυτόν μέσω του πρίσματος της μυθοπλασίας. Σε έναν λαβύρινθο λυρισμού και πόνου όπου το παρελθόν παίρνει διάφορες μορφές, κι άλλοτε προσφέρει απαντήσεις, μα άλλοτε απλώς νέα ερωτήματα. Υπέροχος ο Ρίτσαρντ Γκιρ ως πρωταγωνιστής σε ερμηνεία καριέρας, και μαζί ο Τζέικομπ Ελόρντι ως νεότερη εκδοχή του, με την Ούμα Θέρμαν ως σύζυγο.
Το Μίσος
(“La Haine”, Ματιέ Κασοβίτς, 1ω38λ)
★★★★
Ύστερα από μια χαοτική βραδιά εξεγέρσεων σε ένα προάστιο του Παρισιού, τρεις νεαροί φίλοι πηγαινοέρχονται στις συνοικίες περιμένοντας να μάθουν νέα για την κατάσταση της υγείας ενός κοινού γνωστού που τραυματίστηκε σοβαρά από αστυνομικούς σε μια διαμαρτυρία.
Σε 25 λέξεις: Με τον Βενσάν Κασέλ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Ματιέ Κασοβίτς σκηνοθετεί τη διασημότερη ταινία της καριέρας του και μια από τις εμβληματικές ταινίες των ‘90s.
Κριτική
Είναι περίεργο το συναίσθημα να βλέπεις κάποιες σύγχρονές σου ταινίες να γίνονται επανεκδόσεις. Ίσως, συγκεκριμένα για την ταινία του Ματιέ Κασοβίτς, επειδή στην πραγματικότητα ποτέ δεν πρόλαβε να παλιώσει. Όχι μόνο ηλικιακά, αλλά πρωτίστως θεματικά. 30 χρόνια από την πρώτη του επίθεση σε όλες μας τις αισθήσεις, δεν έχει περάσει ούτε μία μέρα κατά την οποία να φάνταζε παρωχημένο με οποιονδήποτε τρόπο ή παιδί μιας εποχής που έχει περάσει.
Σε αυτή την ιστορία ατομικής, και κατ’επέκταση συλλογικής, εξέγερσης απέναντι στην κοινωνική περιθωριοποίηση (εχθρός αόριστος; Προφανώς!), ο Κασοβίτς δίνει φροντίδα και πρόσωπο στις μειονότητες των υποβαθμισμένων περιοχών του Παρισιού, και αφηγείται με πυγμή μια ιστορία που ούτε για μια στιγμή δεν περιορίζεται χρονικά ή τοπικά, παρά τη σαφή της τοποθέτηση.
Η κάμερά του απορροφά αγανάκτηση και ζωγραφίζει ένταση, επιδεικνύοντας μια μάλλον ενστικτώδη αίσθηση ελέγχου, εστιάζοντας σε ιδρωμένα πρόσωπα, σε οργισμένα βλέμματα, σε ηλεκτρισμένους αστικούς χώρους. Η πτώση την οποία περιγράφει με ανατριχιαστική λεπτομέρεια αφορούσε και αφορά όλους, ιδίως όσο συγκρούσεις και αντιδράσεις συνεχίζουν να έρχονται σε διάφορες μορφές (κάθε φορά που βλέπεις αυτή την ταινία θα υπάρχει και κάποια πιο πρόσφατη στην οποία να μπορείς να “δείξεις”) για να μας θυμίζουν οτι το αδιέξοδα αποπνικτικό Παρίσι που καταγράφει ο Κασοβίτς δεν ανήκει σε μια πραγματικότητα ξένη, και ούτε κατοικείται από άλλους. Το Παρίσι του είναι το Παρίσι όλων μας.
Δεν Είμαι Εγώ
(“It’s Not Me / C’est pas moi”, Λεός Καράξ, 42λ)
★★★
Μια ελεύθερης φόρμας αυτοπροσωπογραφία του σκηνοθέτη Λεός Καράξ ο οποίος επιχειρεί να συνθέσει το προφίλ του εαυτού του και μια αποτίμηση-αναδρομή του έργου του.
Σε 25 λέξεις: Άλλοτε αστείο, άλλοτε διεισδυτικό κι άλλοτε τερματικά αυτοαναφορικό, αυτό το μεσαίου μήκους ακατάτακτο προφίλ / essay / κολάζ ιδεών και αναφορών, είναι must για τους φανς του Καράξ (“Holy Motors”, “Annette“).
Νόρα
(“Norah”, Ταουφίκ Αλζαϊντι, 1ω34λ)
★★½
Ένας νέος δάσκαλος (με καλλιτεχνικό background) φτάνει σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Σαουδικής Αραβίας των ‘90s, όπου η καλλιτεχνική έκφραση είναι απαγορευμένη. Η νεαρή Νόρα, που ονειρεύεται μια ζωή μακριά από το χωριό, θα του ζητήσει να της κάνει το πορτρέτο.
Σε 25 λέξεις: Στιβαρό και ευαίσθητο κοινωνικό δράμα πάνω στην έμφυλη και εκφραστική καταπίεση, δοσμένο με φροντισμένο τρόπο και καλές ερμηνείες, αλλά χωρίς εκπλήξεις ή κάποια ιδιαίτερη νέα πρόταση.
Επίσης κυκλοφορεί
Λίλο και Στιτς: O σκανταλιάρης εξωγήινος Στιτς το σκάει από ένα πείραμα γενετικής σε έναν μακρινό πλανήτη και προσγειώνεται στη Χαβάη. Εκεί, τον υιοθετεί ένα μοναχικό κοριτσάκι, η Λίλο. Οι δυο τους θα μας μάθουν τι θα πει αφοσίωση, φιλία και «οχάνα» που στην παράδοση της Χαβάης σημαίνει οικογένεια. “Live-action” ριμέικ για το λατρεμένο φιλμ κινουμένων σχεδίων.
