Νέες ταινίες: Οι “Άγριες Μέρες” του Κεκάτου και live action “Πώς Να Εκπαιδεύσετε τον Δράκο Σας”

Παρόμοια χλιαρό άνοιγμα για “Karate Kid: Θρύλοι” και “Ballerina” το περασμένο ΠΣΚ, με 14 και 15 χιλιάδες αντίστοιχα σε λίγο πάνω από 100 οθόνες για την κάθε ταινία. Δεν είναι κακές επιλογές διασκέδασης πάντως, απλά οι φανς των αντίστοιχων franchise δεν πολυπείστηκαν κιόλας. Στο μεταξύ το “Λίλο & Στιτς” όπως αναμενόταν συνεχίζει να καβαλά το κύμα στην κορυφή, έχοντας ξεπεράσει τα 170.000 εισιτήρια.

Το success story της εβδομάδας είναι πάντως το ιταλικό “Βερμίλιο”, μια πολύ στιβαρή σινεφίλ πρόταση που κατάφερε να βρει κοινό φτάνοντας σχεδόν 6.000 εισιτήρια! Εξαιρετική εναλλακτική επιλογή στην ευρύτερη ελαφρότητα του θερινού προγραμματισμού. Ενώ είχε αναλογικά καλό κράτημα το “Φοινικικό Σχέδιο” του Γουές Άντερσον με 5.000 εισιτήρια (σχεδόν όσα είχε κάνει ως άνοιγμα) σε ένα πολύ πιο ρεαλιστικό κύκλωμα αιθουσών (22 αντί για 58!). Αν προσεχθεί σε επιλεγμένες αίθουσες, θα τον φέρνει τον κόσμο του.

Αξίζει τέλος να σημειώσουμε πως με 1.100 ακόμα εισιτήρια από 6 αίθουσες, η μαγευτική ελληνική ταινία “Κιούκα Πριν το Τέλος του Καλοκαιριού” ξεπέρασε επισήμως τα 10.000 εισιτήρια (είναι στις 11.000), μια πολύ καλή συγκομιδή για μια τόσο μικρή, προσωπική και αφηγηματικά ιδιοσυγκρασιακή ταινία.

Οι νέες ταινίες της εβδομάδας

Κριτική

Έχοντας εγκαταλείψει το σπίτι της ύστερα από μικρο-παραπτώματα, αλλά κυρίως λόγω μιας αίσθησης εγκλωβισμού και κομφορμισμού που δεν της ταιριάζει, η Χλόη συναντά μια κολεκτίβα νεαρών ατόμων που διασχίζουν την ελληνική επαρχία με ένα τροχόσπιτο, βοηθώντας παραμελημένες κοινότητες της υπαίθρου με ό,τι τρόπο μπορούν. Στα πρόσωπά τους, η Χλόη θα γνωρίσει μια νέα οικογένεια – διαφορετική, συχνά παραβατική, αλλά 100% διαλεγμένη. Κι αυτό σημαίνει τα πάντα.

Είναι πολύ γοητευτικό το κινηματογραφικό αυτό σύμπαν του Βασίλη Κεκάτου, πολύ κοντινό σε επίπεδο αισθητικής και κοσμοθεωρίας με το πολυσυζητημένο τηλεοπτικό του “Milky Way”, με παιδιά έξω από τα τείχη ενός ασφυκτικού καπιταλιστικού συστήματος, με ολίγον από αιώνια νιάτα και Χαμένα Αγόρια του “Πίτερ Παν” –μια περίεργη αλληγορία που επιλέγει το φιλμ για τον εαυτό του, δεδομένου πως μιλάμε για μια γενιά που όχι απλά δεν είχε την πολυτέλεια να μην μεγαλώσει, αλλά που πιθανότατα ωρίμασε πιο απότομα και άγρια από κάθε άλλη– και με μπόλικο από “American Honey”.

Η σημαδιακή ταινία της Άντρεα Άρνολντ, που κατά καιρούς έχουμε αναφέρει ως μια από τις πιο επιδραστικές της περασμένης δεκαετίας (παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν κυκλοφόρησε στη χώρα μας επίσημα), ακολουθεί παρομοίως τη διαδρομή μιας νεαρής ηρωίδας σε ένα road movie αντίστασης και ενηλικίωσης σε ένα σκληρό, εκμεταλλευτικό τοπίο νεο-καπιταλιστικής κατάρρευσης. Υπάρχει μια κειμενική συνάφεια στο έργο του Κεκάτου με εκείνο της Άρνολντ, όμως στο τέλος τα πιο ποιητικά ένστικτα του έλληνα δημιουργού στέλνουν το δικό του φιλμ σε μια διάσταση πιο συμβολική και πιο εγκάρδια, και λιγότερο αιχμηρή.

Ως ένα μοντέρνο νεανικό παραμύθι, το φιλμ έχει βάση και διαθέτει αληθινή τρυφερότητα και ανθρωπιά προς τους ήρωες και τις ηρωίδες του. Τα ζεστά χρώματα, η εστίαση σε πρόσωπα σε στιγμές χαλάρωσης ή έντασης, η οικογενειακή αίσθηση που γεννά μια δημιουργική παρέα με εμφανή διάθεση και αγάπη (από σταθερούς συνεργάτες σαν τον εξαιρετικό διευθυντή φωτογραφίας Γιώργο Βαλσαμή μέχρι ένα καστ γεμάτο φρέσκα αλλά και γνώριμα πρόσωπα) κάνουν αυτές τις “Άγριες Μέρες” μια ταινία που θέλει να σε καλύψει με ζεστασιά και έγνοια. Ιδίως καθώς η ίδια η ταινία μοιάζει να αγκαλιάζει άτομα έξω από τον συμβατικό κοινωνικό ιστό, που απορρίπτουν την προκαθορισμένη ροή μιας ζωής σε ακινησία.

Πρόκειται για άτομα που διαρκώς κινούνται, αλλά… προς πού; Θα μπορούσαμε να πούμε πως η αιώρηση του φιλμ είναι το ίδιο του το point, όμως ο συμβολισμός από μόνος του δεν αποτελεί στέρεο θεμέλιο κινηματογραφικής αφήγησης. Το φιλμ εν τέλει ξεμένει από ιδέες καθώς περνάμε πίσω από την αρχική του αισθητική και κοινωνική διατύπωση, μπλέκοντας σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα μιας κίνησης που τελικά καταλήγει κι η ίδια να μοιάζει επικίνδυνα με την ακινησία που λέγαμε παραπάνω.

Η Δάφνη Πατακιά είναι εκπληκτική στον κεντρικό ρόλο της Χλόης, μιας γυναίκας που μοιάζει να κινείται από τον θυμό και την αποφασιστικότητά της, όμως το σενάριο την αφήνει εν μέρει ασχημάτιστη. Γενικότερα το φιλμ μοιάζει σε πολλά σημεία με το περίγραμμα ιδεών, χαρακτήρων και καταστάσεων, παρά με την ίδια την ενσάρκωσή τους.

Ο Κεκάτος είναι ένας αληθινά εντυπωσιακός σκηνοθέτης, όπως εξάλλου δείχνει και το παλμαρέ του – με Χρυσό Φοίνικα μικρού μήκους για την θαυμάσια, αφοπλιστικά ρομαντική Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς. Διαθέτει ισχυρή αίσθηση εικόνας, ιδεών, συναισθήματος και πολιτικοκοινωνικής πυξίδας, υλικά που κάνουν κάθε του εγχείρημα δεδομένα ενδιαφέρον. Οι “Άγριες Μέρες Μας” ξεμένουν από καύσιμα στην πορεία της διαδρομής τους, αλλά πάντα θα περιμένουμε με ενδιαφέρον την επόμενη στάση.

Κριτική

Συνεχίζοντας ένα πρόσφατο σερί από πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες που πραγματεύονται τη σχέση ντόπιων ανθρώπων με μια γη που χάνεται κάτω από τα πόδια τους χάρη σε συμφεροντολογικές παρεμβάσεις (από το “Ο Διάβολος δεν Υπάρχει” του Χαμαγκούτσι μέχρι τις “Ροδακινιές του Αλκαράς” και το “Digger“), ο Φρεντερίκ Φαρουτσί μπλέκει ντοκιμαντέρ και γουέστερν σε μια λαϊκή ιστορία σασπένς και επιβίωσης.

Ένας κτηνοτρόφος γίνεται φυγάς στα μάτια του νόμου όταν ένας διαπληκτισμός γύρω από το δικαίωμά του πάνω στην ίδια του τη γη, ξεφεύγει από τα όρια. Όσο όμως τρέχει να ξεφύγει, μετατρέπεται σταδιακά σε κάτι σαν λαϊκό ήρωα, στα μάτια ενός κόσμου που αναζητούσε ένα τέτοιο ακριβώς σύμβολο.

Η εμπλοκή των social media στην μεγάλη εικόνα δεν είναι ακριβώς ό,τι πιο αρμονικό, όμως αλλού οι επιλογές του Φαρουτσί βρίσκουν στόχο: Η παρατήρησή του είναι καθαρή και ουσιώδης, ενώ ιστορίες γουέστερν (είδος στο οποίο τοποθετεί την ταινία του) παραδοσιακά έτσι κι αλλιώς αφορούσαν εντάσεις συνόρων και κτημάτων στο όριο μιας ριζικής κοινωνικής και τεχνολογικής αλλαγής. Επομένως ως σύγχρονο κομμάτι genre με κοινωνικές προεκτάσεις, το φιλμ πετυχαίνει. Η σκηνοθετική ματιά περικλείει κάτι το αληθινό, συγκεκριμένο, επίκαιρο – ένα κάλεσμα ευαισθητοποίησης (ή ίσως και συλλογικής αντίδρασης) απέναντι σε μια ραγδαία αλλαγή που συντελείται μπροστά στα μάτια μας. Και, κυριότερα, κάτω από τα πόδια μας.

Κριτική

Ο Τζος Χάρτνετ απολαμβάνει μια πλήρως δικαιολογημένη αναγέννηση τα τελευταία χρόνια μιας και αφενός είναι πολύ καλός ηθοποιός (στο “Trap” του Σιάμαλαν δίνει μια από τις πιο απολαυστικές ερμηνείες της περσινής σεζόν) κι αφετέρου αποτελεί ανάλαφρη και διασκεδαστική παρουσία σε ό,τι πλαίσιο κι αν τοποθετηθεί – από την σοβαρότητα του “Οπενχάιμερ” ως την πλήρη σαχλαμάρα της “Θανάσιμης Πτήσης”.

Η σαχλαμάρα από μόνη της δεν είναι αρνητική φυσικά, οπότε δεν το λέμε καν ως αρνητικό. Είναι πλήρως καλοδεχούμενη μια σαχλαμάρα με καλά αισθητικά στοιχεία, που ξέρει πώς να διασκεδάζει το κοινό της (το προαναφερθέν “Trap”, καλή ώρα!). Η “Θανάσιμη Πτήση” ενώ έχει κάποια τέτοια στοιχεία, καταλήγει εν τέλει ως ένα ελαφρώς πιο φτηνό και αποχρωματισμένο αναμάσημα action ιδεών από άλλες ταινίες.

Πρώτη ανάμεσά τους φυσικά το “Bullet Train”, που ξεκάθαρα η “Πτήση” ξεπατικώνει. Εκείνη ήταν ήδη μια περιπετεια που σου έκλεινε το μάτι, με το καρτουνίστικο gore της και το ενήλικα ανώριμο χιούμορ της – η ιδέα πως εδώ έχουμε μια ταινία που σου κλείνει το μάτι αντιγράφοντας μια ταινία που ήδη σου έκλεινε το μάτι, μπορεί να φέρει και λίγο πονοκέφαλο. Ωστόσο υπάρχουν κάποιες διασκεδαστικές χορογραφίες μάχης εδώ, ο Χάρτνετ είναι καλός, το σύνολο ανάλαφρα φαν. Αλλά η πλοκή, οι ιδέες, ακόμα και οι μάχες κι ο ρυθμός καταλήγουν εν τέλει προβλέψιμα.

Κυκλοφορούν επίσης

Πώς να Εκπαιδεύσετε τον Δράκο σας: Καθώς μια αρχαία απειλή έρχεται να βάλει σε κίνδυνο Βίκινγκ και δράκους στο νησί του Μπερκ, η φιλία ανάμεσα σε έναν ευρηματικός Βίκινγκ κι έναν άγριο δράκο θα γίνει το κλειδί στην επιβίωση και των δύο φυλών. Live action μεταφορά για ένα από τα πιο πετυχημένα και αγαπητά animation των τελευταίων 20 χρόνων, γυρισμένο από έναν εκ των δύο συν-σκηνοθετών του ορίτζιναλ.

Η Ιεροτελεστία: Δυο ιερείς, ο ένας σε αμφισβήτηση της πίστης του και ο άλλος αντιμέτωπος με το παρελθόν του, πρέπει να αφήσουν στην άκρη τις διαφορές τους για να σώσουν μια δαιμονισμένη γυναίκα μέσα από μια σειρά δύσκολων και επικίνδυνων εξορκισμών.​ Με τους Αλ Πατσίνο, Νταν Στίβενς και Άσλεϊ Γκριν.

Και ο Θεός Έπλασε τη Μητέρα: Το 1963, η Έστερ γεννά τον Ρολάν, το μικρότερο αδελφάκι μιας πολυμελούς οικογένειας, o οποίος γεννιέται με στρεβλοποδία, μια σκελετική δυσμορφία που τον εμποδίζει να σταθεί όρθιος. Σε πείσμα όλων όσοι τη συμβουλεύουν να αποδεχθεί στωικά την κατάσταση, εκείνη υπόσχεται στο γιο της ότι θα μπορέσει να περπατήσει όπως όλοι οι άλλοι και να έχει μια υπέροχη ζωή.

Ένα Μικρό Κόλπο και Κάτι Ακόμα: Για να ξεφύγουν από την αστυνομία, ένας γιος και ο πατέρας του βρίσκουν καταφύγιο σε μια κατασκήνωση για νέους ενήλικες με αναπηρίες, προσποιούμενοι ότι είναι ένας κατασκηνωτής και ο εκπαιδευτής του. Γαλλική κωμωδία με τεράστια επιτυχία στα ταμεία.