Νέες ταινίες: Οι “Τρελές Σφαίρες” με Λίαμ Νίσον και Πάμελα Άντερσον είναι η αστειότερη κωμωδία της χρονιάς

Τα 200.000 εισιτήρια φτάνει το “F1”, η μεγάλη επιτυχία του καλοκαιριού, την ώρα που γύρω του τα υπόλοιπα μπλοκμπάστερ κάνουν ένα όπως-όπως άνοιγμα και μετά αχνοσβήνουν. Το “Fantastic Four: Πρώτα Βήματα” άνοιξε με 26.000 εισιτήρια ενώ τα 71.000 έχει φτάσει ο “Superman” χωρίς να έχει πολύ καύσιμο ακόμη.

Θα το ξεπεράσει το “Ο Ψυχίατρός Μου Τρελάθηκε” με την μασκώτ των θερινών σινεμά, Κριστιάν Κλαβιέ, που στην 4η εβδομάδα κυκλοφορίας του έφτασε τα 65.000 εισιτήρια.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι το θαυμάσιο “Sorry, Baby” που είχε ανοίξει με πάνω από 5.000 εισιτήρια σε ένα εξαιρετικό άνοιγμα για τα μέτρα του φιλμ, τη δεύτερη εβδομάδα έχασε τις μισές του αίθουσες ως αποτέλεσμα της δίχως μέτρο κυκλοφορίας-ξεφορτώματος τίτλων εν μέσω καλοκαιριού. Κι ό,τι κολλήσει στον τοίχο, κόλλησε. Ακόμα κι έτσι, η ανεξάρτητη ταινία της Εύα Βίκτορ έφτασε τα 9.000 εισιτήρια συνεχίζοντας να τραβά κόσμο που ζητά μια αληθινά ποιοτική επιλογή ανάμεσα στο εμπορικό slop κι από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Πάντως αυτή η εβδομάδα φέρνει μια φανταστική επιλογή mainstream κωμωδίας, μετά από πάρα πολύ καιρό. Καθώς και μια πολύ συγκινητική ταινία των αδερφών Νταρντέν. Είπε κανείς «τέλειο καλοκαιρινό double feature»;;; (Τι, όχι;)

Οι νέες ταινίες της εβδομάδας

Κριτική

Το χιούμορ είναι ένα φοβερά υποκειμενικό πράγμα όπως και δύσκολο να κρυφτεί η επιτυχία ή η αποτυχία του. Φυσικά και κάτι που βρίσκω αστείο εγώ θα το βρεί κρύο κάποιο άλλο άτομο, όμως οφείλω να πω με κάθε ειλικρίνεια πως: Δε θυμάμαι από πότε είχα να ακούσω τόσα πολλά γέλια (και μάλιστα καθ’όλη τη διάρκεια της ταινίας) μέσα σε αίθουσα δημοσιογραφικής προβολής, όσα ακούγονταν στις νέες “Τρελές Σφαίρες”.

Κυριολεκτικά από την οθόνη του τίτλου της ταινίας μέχρι και βαθιά στο ρολάρισμα των τίτλων τέλους, η ταινία του Ακίβα Σέιφερ δε σταματά να εκτοξεύει αστεία με ρυθμούς πολυβόλου. Φοβάσαι να γυρίσεις να σχολιάσεις ένα αστείο γιατί θα χάσεις το επόμενο προτού πάρεις ανάσα. Αυτή η πυκνότητα από γκαγκς γίνεται μάλιστα με τρόπο περιέργως όχι πολύ προβλέψιμο, μιας τα αστεία δεν είναι επαναλαμβανόμενα ή «αγχωμένα» στο στήσιμό τους.

Πολλές φορές τα αστεία θα τεντωθούν ως εκεί που δεν πάει, φτάνοντας σε σημεία που όχι απλά δεν περιμένεις, αλλά ειλικρινά απορείς αν βλέπεις παραισθήσεις: Εν μέσω ενός συμβατικά χιουμοριστικού «ζουν τον έρωτά τους» μοντάζ, η κατάσταση θα πάρει μια αδιανόητη μεταφυσική τροπή που προσωπικά με έκανε να πονέσω από το γέλιο.

Χιούμορ του παραλόγου, παιχνίδια με λέξεις και συνεπαγωγές, σωματική κωμωδία, τοπικές αναφορές, spoof, όλα μπλέκονται σε μια ξεκαρδιστική αποθέωση που 100% πηγάζει από την χιουμοριστική παράδοση των ΖΑΖ (το τρίο Ζούκερ, Έιμπραμς και Ζάκερ, δημιουργοί του ορίτζιναλ τηλεοπτικού “Police Squad!” και των μετέπειτα ταινιών “Τρελές Σφαίρες”) αλλά χωρίς να νιώθεις στιγμή πως βλέπεις κάτι αραχνιασμένο ή κολλημένο στο παρελθόν.

Μάλιστα, η μία στιγμή που αναφέρεται ευθέως η ύπαρξη των προηγούμενων ταινιών, με τους νέους αστυνομικούς να γονατίζουν συγκινημένοι μπροστά από τα κάδρα των πατεράδων τους (το καστ της ορίτζιναλ τριλογίας δηλαδή) έχει ως αποτέλεσμα μια σκηνή ανθολογίας που γελοιοποιεί την ιδέα του legacy sequel και καταλήγει σε ένα απίθανο σπάσιμο του 4ου τοίχου.

Ακόμα κι οι ποπ αναφορές γίνονται με έναν εξόχως ντεμοντέ τρόπο και με ένα πολύ αστείο deadpan ύφος από τον –απλά τέλειο για τον ρόλο– Λίαμ Νίσον. Μια αναφορά στο “Sex and the City” ξεκινά ως dad joke και εξελίσσεται σε OK boomer αστείο μέσα στο εύρος τριών δευτερολέπτων – και είναι αστείο και στην αρχή, και στο τέλος.

Ο Σέιφερ, περήφανος μέλος του κωμικού τρίου Lonely Island μαζί με τον Άντι Σάμπεργκ (βλέπε “Dick in a Box” και κωμωδίες σαν το “Popstar”), σκηνοθετεί το φοβερά πυκνό σενάριο σε μια τακτοποιημένη διάρκεια 85 λεπτών που μοιάζει με θείο δώρο στην εποχή όπου τα πάντα καταλήγουν είτε πιο φουσκωμένα είτε πιο ξεφούσκωτα από ό,τι πρέπει. Η ταινία καταφέρνει να ακολουθεί μια στοιχειώδη αφήγηση ώστε να μην καταλήγει ποτέ να μοιάζει με συρραφή τυχαίων αστείων, την ώρα που τα γκαγκς μπορεί να έρχονται από κάθε σημείο της οθόνης.

Μέσα σε όλο αυτό, ο Λίαμ Νίσον είναι αστείους απλώς υπάρχοντας – υποσκάπτοντας την άκρως σοβαρή και βαρύνουσα περσόνα του ως action star – ενώ δίπλα του η Πάμελα Άντερσον είναι απολαυστική σε ένα ρόλο που ταυτόχρονα επιβεβαιώνει και αντικρούει τα κλισέ. Ένα τρικ που η ίδια η ταινία πετυχαίνει σε πολλά της σημεία, πετυχαίνοντας μια ελαφρώς αόρατη άσκηση ισορροπίας.

Δεν θα πεις εύκολα για μια ταινία σαν τις “Τρελές Σφαίρες” πως έχει κάτι σαν λεπτό άγγιγμα, όμως σε πολλά σημεία εντυπωσιάστηκα με την προσέγγισή της. Όμως, από την ανηθικότητα της τάξης των μουρλών tech βαρώνων μέχρι την αστυνομική βαρβαρότητας, υπάρχουν πολλά αστεία που γίνονται με εντελώς σαφή τρόπο, εκτοξεύονται με καθαρή στόχευση, και μετά πολύ απλά δεν στέκονται εκεί ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω, περνώντας στο επόμενο αστείο. Η δε αναρχική διάθεση του φιλμ σημαίνει πως δεν χαραμίζεται ούτε χιλιοστό χρόνου και κόπου για να εξανθρωπιστεί ο Ντρέμπιν – αλλά είναι εντελώς ΟΚ να γελάς μαζί του, γιατί γελάς με μια δισδιάστατη καρικατούρα.

Παρόλαυτά, το ζητούμενο από μια τέτοια ταινία δε θα ήταν ποτέ το να Μιλήσει Για Κάτι. Για την ακρίβεια, το να βλέπουμε μια στουντιακή κωμωδία τόσο πυκνή σε αστεία και σε διαφορετικές χιουμοριστικές τεχνικές, μας θύμισε κάτι σαν τέχνη χαμένη στο χρόνο.

Σε μια εποχή που η mainstream κωμωδία έχει καθίσει για τα καλά στον πάγκο του streaming, και με ταινίας πολύ πιο αργών ρυθμών, σχεδόν καθόλου οπτικές, και απείρως λιγότερο αστείες, οι “Τρελές Σφαίρες” είναι το πιο καλοδεχούμενο throwback: Μια αγνή κωμωδία, παντελώς σαχλή και πανέξυπνη την ίδια στιγμή, που δε σε αφήνει ποτέ να κρέμεσαι, και έχει την ειλικρίνεια να απαιτεί διαρκώς την προσοχή σου. Και τα καταφέρνει – ναι, με απόλυτη σοβαρότητα.

Κριτική

Οι Νταρντέν παραδίδουν την πιο συγκινητική τους ταινία εδώ και πολλά χρόνια, λέγοντας με αφοπλιστική αμεσότητα την ιστορία πέντε κοριτσιών που έχουν γίνει μητέρες και προσπαθούν να ζυγίσουν αυτή την πραγματικότητα με αυτό που θέλουν από τις ζωές τους. Οι ιστορίες περιστρέφονται γύρω από ένα κέντρο στήριξης νεαρών μητέρων, είναι παιγμένες με απίστευτη φυσικότητα από τις νεαρές ηθοποιούς, και πιστά στη νταρντενική παράδοση, δεν ξεχνούν ποτέ πως (να) μιλάνε για φτωχά άτομα της εργατικής τάξης.

Οι Νταρντέν αφήνουν την πραγματικότητα να τους καθοδηγήσει, αλλά χωρίς ποτέ να αφήνουν από τα χέρια τους τον αφηγηματικό έλεγχο των ιστοριών και των χαρακτήρων. Κάθε μια από τις ιστορίες καταφέρνει να βρίσκει μια γλυκόπικρη διέξοδο σε μια περίτεχνη μίξη ρεαλισμού και διακριτικής αισιοδοξίας, και έχοντας προηγουμένως χαρτογραφήσει τον κόσμο μέσα από την οπτική φτωχών, νεαρών ατόμων που δεν έχουν απολύτως τίποτα δεδομένο στη ζωή τους.

Κάθε επιμέρους φινάλε μοιάζει κερδισμένο, και όλα μαζί συντελούν σε μια ακόμα πολύ ανθρώπινη στιγμή για τους Νταρντέν – που ναι, ίσως έχουν χάσει πια κάτι από την σκοτεινή αιχμηρότητα των φιλμ της κορυφαίας περιόδου τους, αλλά παραμένουν δημιουργοί με τεράστιο σεβασμό στους ανθρώπους και στους αγώνες τους.

Κριτική

Ο Μοντόγια ακολουθεί με προσοχή και φροντίδα τους χαρακτήρες ενός πατροπαράδοτου οικογενειακού δράματος, ώσπου να βρει τα σημεία στα οποία γεννιούνται οι αμφιβολίες και οι φόβοι μέσα στον καθένα και την καθεμιά τους. Ο θάνατος του πατέρα και η επανένωση των τριών αδελφιών στο σπίτι που πια προορίζεται για πώληση, ανοίγει πληγές – μιας και αυτή η πώληση σηματοδοτεί ίσως την εξαφάνιση μιας κάποια απτής απόδειξης πως αυτό το κοινό παρελθόν, κάποτε όντως υπήρξε. Τι θα μείνει πίσω; Είναι αρκετά τα συναισθηματικά θεμέλια ή οι σχέσεις των αδελφιών έχουν νικηθεί από τον χρόνο και την απόσταση;

Τιμιότατο δράμα, χωρίς καμία απολύτως έκπληξη στο στόρι ή τη δραματουργία, που όμως εκτελείται και ερμηνεύεται αποτελεσματικά, με αισθητική φροντίδα, με ειλικρίνεια, και καταφέρνοντας στο τέλος να συγκινήσει χωρίς να προσπαθεί να ξεζουμίσει τον θεατή.

Κριτική

Μέσα από 12 μικρά επεισόδια στη ζωή μιας γυναίκας (Άννα Καρίνα), η ταινία ακολουθεί την σταδιακή της καταβύθιση στον κόσμο της πορνείας. 2 χρόνια μετά το “Με Κομμένη την Ανάσα” και ήδη πιο μεστός, ο Γκοντάρ ωστόσο δεν χάνει τίποτα από την αξεπέραστη ορμή του σινεμά του και την σαρωτικά ανανεωτική του διάθεση. Μπλέκει κοινωνικό μελοδραματισμό, τολμηρούς κινηματογραφικούς παραλληλισμούς, πρωτοφανείς τεχνικές και μια ανεξάντλητη αντισυμβατικότητα, σαν αποφασισμένος να μην αφήσει κανένα απολύτως αποδεκτό στάνταρ αφήγησης που να μην επιχειρήσει να το ανατρέψει ή να διερωτηθεί: Γιατί είναι εκεί; Γιατί είναι έτσι; Γιατί;

Η κάμερα πανάρει στους ρυθμούς ενός πολυβόλου. Το κάδρο μετακινείται σα να προσπαθεί κυριολεκτικά να δει την ηρωίδα από διαφορετική σκοπιά. Κι ο Γκοντάρ, αποκτώντας όλο και μεγαλύτερο έλεγχο του εργαλείου του, αναζητεί μανιασμένα την αλήθεια μέσα από τα καρέ του, ακόμα κι όταν καταλήγει σε αδιέξοδο. Όπως εξάλλου λέει και το φιλμ, «Υπάρχει αλήθεια στα πάντα, ακόμη και στο λάθος».

Κυκλοφορούν επίσης

Μαζί: Καθώς η μετακόμιση στην εξοχή ήδη τεστάρει τα όρια στη σχέση ενός ζευγαριού, μια μεταφυσική συνάντηση θα ξεκινήσει μια ακραία μεταμόρφωση του έρωτα και των ζωών τους. Και της σάρκας τους.

Ρίτα: Πως βιώνουν τα παιδιά τις όμορφες ή τις άσχημες στιγμές που συμβαίνουν στον κόσμο των μεγάλων; Η διάσημη ισπανίδα ηθοποιός Παθ Βέγκα (“Το Σεξ και η Λουσία”) περνάει πίσω από την κάμερα και την τοποθετεί στο ύψος μιας τετραπέρατης επτάχρονης, καταγράφοντας το αξέχαστο βλέμμα της προς τα γεγονότα ενός καλοκαιριού που θα αλλάξει τη ζωή της.