Νέες ταινίες: Περιπετειώδης νέος Γουές Άντερσον και αριστουργηματικές επανεκδόσεις για όλα τα γούστα
Διαβάζεται σε 10'
Κάθε εβδομάδα, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος βλέπει και σχολιάζει τις νέες ταινίες στις αίθουσες.
- 29 Μαΐου 2025 06:14
Αναμενόμενο 1-2 στην κορυφή του box office το “Λίλο & Στιτς” και η “Επικίνδυνη Αποστολή: Η Έσχατη Τιμωρία”, όχι με τρανταχτά νούμερα, αλλά με δυνατότητα να δείξουν διάρκεια στις ερχόμενες εβδομάδες. 55.000 το live action ριμέικ της λατρεμένης ταινίας κινουμένων σχεδίων, 34.000 η τομκρουζειάδα, που συνολικά μαζί με τα previews είναι στα 46.000.
Κρατάει όμως καλά και η “Κιούκα” του Κωστή Χαραμουντάνη που έφτασε σχεδόν τα 10.000, ένα καλό αποτέλεσμα για μια ταινία τόσο ιδιοσυγκρασιακή και προσωπική όσο αυτή. Μακάρι να έχει κι άλλη ζωή μπροστά της το επόμενο διάστημα. “Oh, Canada!”, είπαν 1.300 θεατές σε 24 αίθουσες για το νέο φιλμ του Πολ Σρέιντερ που δυστυχώς πήγε κι ήρθε άκλαφτο – ελπίζουμε οι λιγοστοί τολμηροί θεατές να εκτίμησαν αυτό που είδαν, η ταινία είναι υπέροχη.
Αυτή την εβδομάδα ξεχωρίζει φυσικά η νέα περιπέτεια του Γουές Άντερσον, “Το Φοινικικό Σχέδιο” με τον Μπενίσιο Ντελ Τόρο, αλλά και η επέλαση των σπουδαίων επανεκδόσεων ή ειδικών προβολών, που δίνουν τον τόνο για ένα καλοκαίρι με πολλές επιλογές στα θερινά.
Οι νέες ταινίες της εβδομάδας
Το Φοινικικό Σχέδιο
(“The Phoenician Scheme”, Γουές Άντερσον, 1ω41λ)
★★★
Έχοντας επιβιώσει από μια ακόμη απόπειρα δολοφονίας, ο μεγιστάνας Ζα-Ζα Κόρντα ορίζει ως υπεύθυνη για την περιουσία του την αποξενωμένη (καλόγρια) κόρη του καθώς οι δυο τους, μαζί με έναν Νορβηγό οικοδιδάσκαλο ταξιδεύουν την υφήλιο για να διασώσουν το φιλόδοξο Φοινικικό Σχέδιο.
Σε 25 λέξεις: Γεμάτη χρώμα, απολαυστικές ερμηνείες (Μάικλ Σέρα!) και σπιρτόζικες λεπτομέρειες, η νέα ταινία του Γουές Άντερσον ακολουθεί μια πιο συμβατική πλοκή από τις προηγούμενες, αποτελώντας και πάλι μια σειρά από ακίνητα κάδρα και διοράματα, με χιούμορ, δράση και εκπληξεις. Η ελαφρότητα απέναντι στον αδυσώπητο κεντρικό ήρωα όμως αφήνει ερωτηματικά.
Κριτική
Διαβάστε την αναλυτική κριτική για το “Φοινικικό Σχέδιο” από την πρεμιέρα στις Κάννες.
Killerwood
(Χρήστος Μασσαλάς, 1ω24λ)
★★
Ένας νεαρός σκηνοθέτης ετοιμάζει τη νέα του ταινία, ένα θρίλερ για μια σειρά ανεξιχνίαστων φόνων – όμως κατά πόσο είναι όλα αυτά όντως στη σφαίρα της μυθοπλασίας;
Σε 25 λέξεις: Διασκεδαστικό meta φιλμ τρόμου και σάτιρας από τον Χρήστο Μασσαλά του πολύ όμορφου “Broadway”, που όμως χάνει τον στόχο των ιδεών και των κατευθύνσεων του.
Κριτική
Ο Χρήστος Μασσαλάς μας έδωσε με το “Broadway” ένα από πιο όμορφα ντεμπούτα του πρόσφατου ελληνικού σινεμά οπότε το ενδιαφέρον μας για το έργο του είναι πλέον δεδομένο. Και θα παραμείνει, παρά την αστοχία του “Killerwood”, που ακόμα κι έτσι παραμένει ένα ευφάνταστο, φιλόδοξο εγχείρημα.
Μέσα από μια φιξιόν ιστορία εγκλήματος ο Μασσαλάς βρίσκει αφορμή για να συνθέσει πάλι μια οικογένεια ακαταμάχητα μοναδικών και ιδιόμορφων ηρώων με φόντο ένα τελείως urban σκηνικό, όμως η μίξη αληθινού και φανταστικού οδηγεί το φιλμ σε ένα μέρος που (ειδικά πια προς το φινάλε) χάνει μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος και της όποιας δύναμής του. Η δε εσωτερικότητα πολλών αστείων και της ευρύτερης meta προσέγγισης, ελέγχεται, ειδικά με δεδομένο πως ο Μασσαλάς επιχειρεί εδώ να αποδομήσει ένα είδος που στην Ελλάδα πρακτικά δεν υφίσταται. Είναι σα να έχουμε χάσει κάποια κεφάλαια κινηματογραφικής ιστορίας – παρά το γεγονός πως έμπρακτα δεν είναι κακές οι ιδέες του.
Είναι ένα έξυπνο παιχνίδι εν τέλει το φιλμ, και αρκετά διασκεδαστικό, αλλά νιώσαμε πως ιδέες και αλήθειες του καταπλακώθηκαν σε ένα διαρκές μετα-αφηγηματικό κλείσιμο του ματιού. Ανυπομονούμε να τις δούμε να εκφράζονται ξανά στο μέλλον.
Η Σπουδαία Κυρία Χολ
(“The Great Lillian Hall”, Μάικλ Κρίστοφερ, 1ω50λ)
★★½
Η ηθοποιός Λίλιαν Χολ κάνει πρόβες για θεατρικό ανέβασμα του “Βυσσινόκηπου” του Τσέχωφ, όμως η άνοια την κάνει να χάνει σταδιακά την επαφή με την πραγματικότητα, ενώ κρύβει από όλους την αλήθεια.
Σε 25 λέξεις: Στιβαρή και όμορφη ταινία (γυρισμένη για την τηλεόραση) ειλικρινών προθέσεων, φροντισμένη και δυναμικά παιγμένη από την Τζέσικα Λανγκ. Όχι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί.
Κριτική
Θεατρικών αναφορών παρότι γυρισμένη για την τηλεόραση, η ταινία είναι φροντισμένη, με έμφαση στις χρωματικές αποχρώσεις που αναδεικνύουν την αιχμηρή εσωτερική σύγκρουση της Λίλιαν, παιγμένη με ανεξάντλητη όρεξη και ορμή από τη Τζέσικα Λανγκ – σε μια από εκείνες τις ερμηνείες που συνειδητοποιείς εξαρχής πως η ηθοποιός θα παίζει για κάθε δευτερόλεπτο που βρίσκεται στην οθόνη.
Τίποτα κακό σε αυτό φυσικά, ειδικά όταν μιλάμε για ηθοποιό του διαμετρήματος της Λανγκ και για ένα δραματικό ψυχογράφημα τόσο προσεγμένο. Δεν είναι φυσικά κάτι που δεν έχουμε δει πολλάκις, ταξιδεύοντας από τις συνεργασίες Ρόουλαντς-Κασσαβέτη όπως το “Μια Γυναίκα Εξομολογείται” και το “Νύχτα Πρεμιέρας” μέχρι κάτι σαν το πρόσφατο “Maria”. Ωστόσο αν ξέρεις τι πας να δεις, δύσκολα θα απογοητευτείς από το συγκεκριμένο αποτέλεσμα.
June and John
(“June et John”, Λικ Μπεσόν, 1ω32λ)
★
Η συνηθισμένη ζωή και καθημερινή ρουτίνα του Τζον διαταράσσεται όταν μια μέρα συναντά μια όμορφη και μυστηριώδη γυναίκα ονόματι Τζουν – συνάντηση που επιτέλους θα δώσει στόχο στη ζωή του, όσο όμως και μπλεξίματα.
Σε 25 λέξεις: Ακραία low budget στα όρια του ερασιτεχνισμού ρομαντική περιπέτεια από έναν Λικ Μπεσόν που δεν έχει καμιά φρέσκια πια ιδέα και τίποτα να πει.
Κριτική
Το ότι είναι μια ταινία γυρισμένη δίχως μπάτζετ και με χρήση κινητών τηλεφώνων δε μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για το πόσο άβολα ακατέργαστο μοιάζει το τελικό αποτέλεσμα: κακές ερμηνείες, άβολες γωνίες λήψεις δίχως έγνοια για το κάδρο και ένας αέρας ερασιτεχνισμού πλήρως ακατανόητος. Όχι μόνο επειδή σε αντίστοιχες συνθήκες έχουμε δει απίστευτης ομορφιάς και φορμαλιστικού ελέγχου φιλμ (από το “Tangerine” του Σον Μπέικερ μέχρι το “High Flying Bird” του Στίβεν Σόντερμπεργκ), αλλά κι επειδή ο ίδιος ο Μπεσόν ξεκίνησε με αντίστοιχου πνεύματος αναρχικά φιλμ σαν το “Subway”.
Εδώ όμως, ένας σκηνοθέτης πια δίχως ιδέες, δημιουργεί ένα φιλμ που στον πυρήνα της ύπαρξής του είναι εντυπωσιακά παλιομοδίτικο – με αποκορύφωμα μια ηρωίδα που μοιάζει να ξεπήδησε από εφηβικές φαντασιώσεις των ‘90s. Σαν ο δημιουργός της να μην ωρίμασε ούτε λεπτό από τότε, προσεγγίζοντας με εντελώς επιδερμικό τρόπο τις όποιες ιδέες του περί κομφορισμού και αντίδρασης.
Σε επανέκδοση
Οδός Μαλχόλαντ
(“Mulholland Drive”, Ντέιβιντ Λιντς, 2ω26λ)
★★★★★
Η Μπέτι έχει μόλις φτάσει στο Χόλιγουντ θέλοντας να γίνει σταρ του σινεμά, κι εκεί γνωρίζει μια αινιγματική γυναίκα με αμνησία. Καθώς οι δυο τους προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο της ταυτότητας της δεύτερης γυναίκας, μια κινηματογραφική παραγωγή μπαίνει σε μπλεξίματα.
Σε 25 λέξεις: Ίσως η σημαντικότερη αμερικάνικη ταινία του 21ου αιώνα και ίσως το αποκορύφωμα του σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς. Η Ναόμι Γουότς σε μια από τις ερμηνείες της δεκαετίας.
Κριτική
Μια κοπέλα με όνειρο να γίνει ηθοποιός ανακαλύπτει στο διαμέρισμά της μια γυναίκα με αμνησία. Ποια είναι η αλήθεια για την κατάστασή της; Στο εφιαλτικά νουάρ σύμπαν του Μαλχόλαντ τίποτα δεν είναι (μόνο) αλήθεια και τίποτα δεν είναι (μόνο) όνειρο.
Αυτό που κάποτε ξεκίνησε ως τηλεοπτικός πιλότος σειράς που μάλιστα απορρίφθηκε από το τηλεοπτικό δίκτυο, μετατρέπεται σε ένα σουρεαλιστικό όνειρο όσο και ψυχαναλυτικό εφιάλτη με ρίζες στην πραγματικότητα. Μια μεγαλειώδης σπουδή πάνω στο μεγάλο ψέμα του κόσμου του θεάματος, που μέσα από κρυμμένες επιθυμίες και συσχετισμούς (σεξουαλικών, επαγγελματικών, και κάθε είδους) δυνάμεων, εξελίσσεται στο αριστούργημα της φιλμογραφίας του Ντέιβιντ Λιντς εξερευνώντας την ίδια την ιδέα του μυστηρίου και των ασυνείδητων ψευδαισθήσεων. Ίσως η σημαντικότερη αμερικάνικη ταινία του 21ου αιώνα.
Η Ντροπή
(“Skammen / Shame”, Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, 1ω43λ)
★★★
Καθώς μαίνεται εμφύλιος πόλεμος, ένα ζευγάρι πρώην βιολινιστών μέσα σε έναν ταραχώδη γάμο, ζουν στη φάρμα τους. Όμως όσο κι αν θέλουν να το αποφύγουν, ο πόλεμος επηρεάζει κάθε πτυχή της ζωής τους.
Σε 25 λέξεις: Ο Μπέργκμαν συνδέει το διαπροσωπικό με το πολιτικό και το οικουμενικό μέσα από μια δραματική αλληγορία, με κορυφαίους όπως πάντα Λιβ Ούλμαν και Μαξ φον Σίντοφ.
Κριτική
Σκαλί προς μια ευρύτερη μετακίνηση του Μπέργκμαν από ένα πιο συμβολικό και στοχαστικό σινεμά σε μια πιο διαπροσωπική προβληματική, η “Ντροπή” συνδυάζει διάφορες τάσεις και περιόδους του σκηνοθέτη αποτελώντας μια πολιτική τοποθέτηση μέσα από ένα αλληγορικό οικογενειακό δράμα.
Λιβ Ούλμαν και Μαξ φον Σίντοφ, δύο από τα πιο μαγητιστικά πρόσωπα που γνώρισε ποτέ η μεγάλη οθόνη, κυριαρχούν σε αυτό το πορτρέτο ενός ταραχώδους γάμου (κάτι που όπως ξέρουμε ο Μπέργκμαν θα συνέχιζε να εξερευνά τα επόμενα χρόνια – η “Ντροπή” γυρίστηκε το 1968). Επιχειρεί να συνδέσει αυτή τη θυελλώδη συναισθηματικότητα δύο αντικρυστών αλλά απομακρυσμένων ατόμων (καδραρισμένα από τον Σβεν Νίκβιστ σαν συχνά το ένα από τα δύο να μιλά στο άλλο σα να μιλά στο κενό), με την ιδέα μιας κοινωνίας σε διαρκή εσωτερική σύγκρουση και απόσταση, μια μόνιμη εμπόλεμη κατάσταση που νομοτελειακά θα φτάσει στο κατώφλι μας.
Κάπως μοιάζει σχετικά ατελές το αποτέλεσμα, αλλά για τους φανς του Μπέργκμαν είναι άξιο διαμάντι το συγκεκριμένο φιλμ, τοποθετημένο ανάμεσα σε πιο εμβληματικά έργα του.
Επιλεγμένες προβολές
Ο Δολοφόνος με το Αγγελικό Πρόσωπο: Το επιδραστικό αριστούργημα του Μελβίλ, με τον Αλέν Ντελόν στον μελαγχολικό ρόλο ενός μοναχικού εκτελεστή. (Ριβιέρα)
Audition – Αργός Θάνατος: Για πρώτη φορά σε μη φεστιβαλική διανομή στην Ελλάδα, ο αξεπέραστος μεταμεσονύκτιος ψυχολογικός εφιάλτης του Τακάσι Μίικε θα σας κάνει να μη θέλετε να ξαναδείτε βελόνα στη ζωή σας. Μια από τις κορυφαίες ταινίες τρόμου των ‘90s. (Ατενέ)
Love Stories Under the Stars: Ένα φανταστικό αφιέρωμα σε ερωτικές ταινίες από όλο τον πλανήτη και διαφορετικές εποχές του σινεμά, με 2 προβολές κάθε βράδυ. Μεταξύ άλλων προβάλλονται “Ερωτική Επιθυμία”, “Διακοπές στη Ρώμη”, “Κάτω από τη Λάμψη του Φεγγαριού”, “Σύντομη Συνάντηση”, “Τα Καλύτερά Μας Χρόνια”, αλλά και το ελάχιστα προβεβλημένο “Παρίσι, 13ο Διαμέρισμα” που γύρισε ο Ζακ Οντιάρ πριν το “Emilia Perez”. (Cine Paris, 29/5-11/6)
Υποψήφιες ταινίες Ίρις: 36 ταινίες που είναι υποψήφιες για τα φετινά βραβεία Ίρις του ελληνικού σινεμά, ανάμεσά τους τα “Υπάρχω”, “Σε Μια Άγνωστη Χώρα”, “Κιούκα”, “Αγαπούσε τα Λουλούδια Περισσότερο”, αλλά και μικρού μήκους σαν το “MJ”, θα προβληθούν στην Ταινιοθήκη με γενική είσοδο 6 ευρώ. (Ταινιοθήκη, 28/5-2/6)
Κυκλοφορούν επίσης
Piglet: Η Κέιτ και η παρέα της επιστρέφουν, δέκα χρόνια μετά, σε μια απομονωμένη καμπίνα στο δάσος για να γιορτάσουν τα γενέθλιά της. Αυτό που ξεκινά ως ένα ήσυχο σαββατοκύριακο, σύντομα μετατρέπεται σε εφιάλτη, όταν συναντούν τον Piglet — ένα φρικτό, άνθρωπο-γουρουνίσιο πλάσμα με δολοφονικά ένστικτα. Καθώς οι επιθέσεις γίνονται όλο και πιο βίαιες, η σκοτεινή προέλευση του Piglet αποκαλύπτεται.
Made in Vain: Οι θεατές θα βρεθούν αντιμέτωποι με την ωμή αλήθεια του bodybuilding, έναν κόσμο όπου οι αθλητές αγωνίζονται χρόνια, προετοιμάζονται μήνες, για λίγα μόλις λεπτά πάνω στη σκηνή. Λεπτά κατά τα οποία καλούνται να παροιάσουν το σώμα που έχτισαν με αίμα, ιδρώτα και αφοσίωση, γνωρίζοντας πως εκείνη ακριβώς τη στιγμή κρίνονται αυστηρά και αμείλικτα. Η ταινία αποτυπώνει με σκληρότητα και ευθύτητα την πραγματικότητα – έναν κόσμο γεμάτο προσωπικούς δαίμονες, ανηλεείς εσωτερικές μάχες και διαρκείς προκλήσεις που ωθούν το σώμα και το πνεύμα στα όριά τους.
