Νέες ταινίες: Στο “Menu”, ο “Εξολοθρευτής Άγγελος” του Μπουνιουέλ συναντά τα “Παράσιτα” και το “Top Chef”

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Το Μενού

3 / 5

(“The Menu”, Μαρκ Μάιλοντ, 1ω46λ)

Σε ένα απομονωμένο νησί, ένας πασίγνωστος σεφ ετοιμάζει την απόλυτη γαστριμαργική εμπειρία για τους εκλεκτούς πελάτες που επιλέγουν (ή έχουν την οικονομική δυνατότητα) να να δειπνήσουν εκεί. Σε έναν κλειστό χώρο με θέα τον ωκεανό, οι πελάτες θα σερβιριστούν το απόλυτο concept μενού. Αυτό όμως που δεν ξέρουν είναι πως αυτή τη φορά, τα πράγματα θα είναι τελείως διαφορετικά.

Παίζοντας με την επικρατούσα foodie κουλτούρα των κονσεπτικών γευμάτων και της κουζίνας ως κόλασης αλλά ως αποστομωτικά δημιουργικό πεδίο έντασης και έμπνευσης (όπως γράφαμε πρόσφατα και σε σχετικό κείμενο για το “The Bear” του Disney+), το “Μενού” προσθέτει μια αντι-ελιτίστικη χροιά στις εξελίξεις και διερωτάται για το τι βρίσκεται στο αναπόφευκτο σημείο σύγκρουσης του εξεζητημένου με το λαϊκό.

Οι πελάτες, με αναγνωρίσιμες μορφές σαν τους Τζον Λεγκουιτζιάμο, την Τζούντιθ Λάιτ αλλά και του πάντα φοβερού Νίκολας Χουλτ (“The Great”, “Mad Max: Fury Road”) παίρνουν τις θέσεις τους και αναπτύσσονται καθένας με τα δικά του προβλήματα και τις δικές του αμαρτίες, αλλά τελικά η ταινία στηρίζεται στο δίπολο Ρέιφ Φάινς και Άνια Τέιλορ-Τζόι. Ο Φάινς παίζει τον αναγνωρισμένο σούπερ σταρ σεφ που έχει αφήσει τον κόσμο πίσω του και έχει βυθιστεί στον θυμό, η Τέιλορ-Τζόι την κοπέλα που δεν ανήκει σε εκείνο τον κόσμο– κι άρα ίσως κρατά το κλειδί για την κατανόησή του, μέσα από το αμόλυντο βλέμμα του outsider.

Πίσω από το ensemble, ο σκηνοθέτης Μαρκ Μάιλοντ του “Game of Thrones” και του “Succession” κάνει πολύ καλή δουλειά στο να φέρει στη ζωή αυτό το επεισόδιο “Top Chef” γυρισμένο σαν “Twilight Zone”. Έχοντας ως προφανή σημεία αναφοράς τον μπουνιουελικό “Εξολοθρευτή Άγγελο” (χωρίς φυσικά την σουρεαλιστική φλέβα του) και τα “Παράσιτα” ως προς την χαρτογράφηση του ντεκόρ, ο Μάιλοντ καταφέρνει εντυπωσιακά να δώσει σπίθα και ρυθμό σε ένα δράμα δωματίου χορογραφώντας τους ηθοποιούς καθώς αντλούν ενέργεια, απόγνωση, και αίσθηση παράνοιας ο ένας από τον άλλον καταφέρνοντας να μην αφήσει ούτε λεπτό την ταινία να κάνει κοιλιά.

Είναι μάλλον αρκετά ικανοποιημένο με τον εαυτό του το φιλμ, σαν άλλος αυτάρεσκος σεφ, και εν τέλει η κυριολεξία και η «λογική» του όλου εγχειρήματος δεν το αφήνει να απογειωθεί. Ακόμα κι η κοσμοθεωρία του είναι τελικά λιγότερο αιχμηρή από όσο αρχικά φαίνεται, εστιάζοντας εν τέλει στην τιμιότητα ως ατομικό χαρακτηριστικό κι αποφεύγοντας ευρύτερες τοποθετήσεις επί των συστημάτων που γεννούν “Μενού” σαν αυτό. Δεν πειράζουν όλα αυτά απαραίτητα, γιατί το πιάτο τελικά απλά λειτουργεί. Είναι έξυπνο, είναι νόστιμο, τα υλικά έχουν δέσει απόλυτα. Κι η παρουσίαση είναι εντυπωσιακή. Concept, εκτέλεση, γεύση, ισορροπία. Στο “Top Chef” θα κέρδιζε.

Κορσές

3.5 / 5

(“Corsage”, Μαρί Κρόιτσερ, 1ω52λ)

Όχι-ακριβώς-βιογραφία της πριγκίπισσας Σίσσυ. Το 1877 η αυτοκράτειρα Σίσσυ της Αυστρίας γιορτάζει τα 40 χρόνια της παλεύοντας να διατηρήσει την αψεγάδιαστη «fashion icon» εικόνα της κι ενώ ο ρόλος της έχει περιοριστεί σε, βασικά, διακοσμητικό παρά τις επιθυμίες της. Σε αυτές τις δύσκολες μέρες για την ίδια, η ακόρεστη δίψα της για μάθηση και για ζωή θα την φέρουν απέναντι σε αδιέξοδα. Υπάρχει διαφυγή;

Η Μαρί Κρόιτσερ παίζει με την ιστορική αλήθεια όχι απαραίτητα με τρόπο αντισυμβατικό, όσο αφηγηματικά υποκειμενικό. Ανάμεσα στις μουσικές, στους ρυθμικούς αναχρονισμούς (η ταινία δεν κινείται, δεν ακούγεται και επιτίθεται σαν αληθινή ταινία εποχής), στην απότομη εμφάνιση συμβολικών πλάνων, αλλά και στην παντός καιρού και αίσθησης ερμηνεία της εκπληκτικής Βίκι Κριπς, η ταινία δεν ξεδιπλώνεται σαν τυπική βιογραφία αλλά περισσότερο σαν ένα εσωτερικό κομμάτι διάθεσης– μια οπτικοποίηση επιθυμιών, σκέψεων και αισθημάτων μιας παγιδευμένης ηρωίδας.

Οι παραλληλισμοί με το σινεμά του Πάμπλο Λαραϊν (“Spencer”, “Neruda”, “Jackie”) είναι προφανείς καθώς κι εκεί συναντάμε βιογραφίες που ξεφεύγουν από το αυστηρό ιστορικό κείμενο με μια πλειάδα τρόπων. Ίσως πάντως σε αρμονία με την ηρωίδα του, το φιλμ δεν καταρρίπτει απόλυτα τα όρια εντός των οποίων κινείται με τον τρόπο που συμβαίνει τουλάχιστον σε φιλμ σαν το “Neruda” ή το “Jackie”. Ούτε είναι αρκετά ποπ για να φτάσει στο απέναντι άκρο αυθάδειας, όπου συναντάμε κάτι σαν το φανταστικό “Μαρία Αντουανέτα” της Σοφία Κόπολα.

Ακόμα όμως κι όταν δεν πάει στα άκρα, μένοντας με μια ιστορία εν μέρει στάσιμη και ταυτόχρονα δίχως απόλυτη στόχευση, η Κρόιτσερ παραδίδει ένα αψεγάδιαστα κεντημένο αισθητικό κομμάτι διαθέσεων και ορμών. Η αισθητική αρμονία κουστουμιών, οπτικής χροιάς, σκηνικών, ήχων και ερμηνείας πετυχαίνουν έναν παρατεταμένο τόνο καταπιεσμένης εκρηκτικότητας που –τελικά– δεν μοιάζει με κανένα από τα προαναφερθέντα φιλμ. Στο αποκορύφωμα, το αξέχαστο φινάλε καταγράφεται ήδη ως ένα από τα κορυφαία της χρονιάς.

Μπάρντο, το Ψευδές Χρονικό Ενός Σωρού Αλήθειες

1 / 5

(“Bardo, falsa Crónica de Unas Cuantas Verdades”, Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου, 2ω39λ)

Ο Σιλβέριο, αναγνωρισμένος δημοσιογράφος και δημιουργός ντοκιμαντέρ που ζει στο Λος Άντζελες, πρόκειται να τιμηθεί με έναν διεθνούς φήμης βραβείο για την προσφορά και το έργο του. Με αφορμή τη βράβευση επιστρέφει στην πατρίδα του το Μεξικό ως επισκέπτης. Επιστρέφει σε μέρη, συναντά ξανά ανθρώπους. Και βυθίζεται σε υπαρξιακή κρίση, διερωτώμενος αν έχει κάνει αρκετά για να κάνει τον κόσμο (του) καλύτερο ή αν το έργο του είναι φύσει συμβιβασμένο, από τη στιγμή που αναγνωρίζεται τόσο ευρέως από τους Θεσμούς.

Είναι αρκετά αστείο να αναρωτιέται για όλα τα παραπάνω ένας σκηνοθέτης σαν τον Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου, του οποίου πάντα το έτσι κι αλλιώς ακίνδυνο σινεμά κενού εντυπωσιασμού δεν επρόκειτο να παρεξηγηθεί ποτέ σαν αντισυμβατικό από κανέναν. Ο Σιλβέριο (τον παίζει ο Ντανιέλ Χιμένεζ Κάτσο του αριστουργήματος “Zama” προσδίδοντάς του μια αληθινά παθιασμένη και πληγωμένη διάσταση) είναι προφανές άβαταρ του ίδιου του Ινιάριτου, ο οποίος δε μπορούσε καν να τον αφήσει να είναι απλώς δημοσιογράφος– έπρεπε να τον κάνει και σκηνοθέτη από πάνω.

Επί της ουσίας ο πολυβραβευμένος μεξικάνος σκηνοθέτης (με Όσκαρ σκηνοθεσίας για τις δύο προηγούμενες ταινίες του, “Birdman” και “Revenant”) κάνει μια ταινία για να αντιμετωπίσει τον φόβο του για τη θέση του στον κόσμο ύστερα από ένα σερί απολίτικων έργων δίχως ταυτότητα– και το κάνει χάρη στη λευκή επιταγή που κέρδισε από αυτό ακριβώς το σερί απολίτικων έργων δίχως ταυτότητα. Είναι λίγο θαυμαστό, είναι λίγο εξοργιστικό, όπως και όλο το vibe του Ινιάριτου εξάλλου.

Η ταινία, με τον διευθυντή φωτογραφίας Ντάριους Κόντζι να επιχειρεί να μιμηθεί το στυλ του Εμάνουελ Λουμπέζκι αλλά να μένει αισθητικά πιο επίπεδος, πελαγοδρομεί αφηγηματικά και ξεφεύγει ακραία σε χρόνο και ρυθμό. Οι κλαρινοφελινικές του εξάρσεις το κρατάνε ζωντανό, σε συνδυασμό με κάποιες ενδιαφέρουσες θεματικές τοποθετήσεις του Σιλβέριο/Ινιάριτου που ποτέ όμως δεν εξερευνώνται ικανοποιητικά. Δεν είναι ούτε η πιο κουραστική, ούτε η πιο φλύαρη, ούτε η πιο ξεδιάντροπα αυτοαναφορική ταινία της χρόνιας– αλλά στο τέλος αναρωτηθήκαμε γιατί το βλέπαμε.

Ο Σπόρος Μιας Αγάπης

2 / 5

(“Return to Dust ”, Λι Ρουϊτζούν, 2ω13λ)

Δύο φτωχοί μοναχικοί μεσήλικες στην επαρχιακή Κίνα παντρεύονται με κανονισμένο γάμο. Προκειμένου να ανταπεξέλθουν σε κάθε δυσκολία, συνεχίζουν να σπέρνουν το χωράφι τους και συνδυάζοντας τις δυνάμεις τους θα προσπαθήσουν να χτίσουν ένα δικό τους σπίτι. Κάπου σε αυτή την πορεία, φυτρώνει μεταξύ τους… ο σπόρος μιας αγάπης. Αψεγάδιαστες συνθέσεις σε μια αργοκίνητη ιστορία δίχως δικές της διαπιστώσεις, υπογραμμίζουν μια παράδοξη αισθητικοποίηση της φτώχειας. Σε συνδυασμό με την παράξενα αποπολιτικοποιημένη και ρομαντικοποιημένη ματιά σε έναν κανονισμένο γάμο, αφήνουν άσχημη γεύση παρά τις εμφανείς αισθητικές αρετές του φιλμ.

Κυκλοφορεί ακόμα

Στο Σύρμα: Ένας άντρας πηγαίνει εξορία στη Μακρόνησο όπου ένας βασανιστής προσπαθεί να του σπάσει το ηθικό. Δέκα χρόνια μετά, κι ενώ ο ένας νομίζει τον άλλο νεκρό, συναντιούνται ξανά τυχαία. Βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό έργο.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις