Νέες ταινίες: Το “Roofman” είναι μια απίθανη αληθινή ιστορία ενός δραπέτη παρανόμου

Με πολύ μικρή πτώση συνέχισε για 2η εβδομάδα το “Μια Μάχη Μετά την Άλλη” του Πολ Τόμας Άντερσον και καθώς συνεχίζει να γεννά θαυμασμό και συζητήσεις, μπορεί να έχει πολύ δυνατή πορεία ακόμα – τη στιγμή που διεθνώς έγινε η πρώτη ταινία του σκηνοθέτη με περισσότερα από 100 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεων.

Στην Ελλάδα προσέθεσε άλλα 29.000 εισιτήρια 4ημέρου, ξεπερνώντας τις 80.000. Εξαιρετική κίνηση ως τώρα – αγνοήστε εφετζίδικους τίτλους από το εξωτερικό που μιλάνε για αποτυχία. Η ταινία κινείται εντυπωσιακά αγγίζοντας και έξω από τους σινεφίλ κύκλους, αρέσει, και θα φτάσει στα Όσκαρ.

Οι νέες ταινίες της εβδομάδας

Κριτική

Αναπάντεχη στροφή καριέρας από τον Ντέρεκ Σιανφράνς που μετά από μια σειρά από στιβαρά μελοδράματα όπως το “Blue Valentine” και το “Place Beyond the Pines”, αλλάζει κανάλι και φέρνει στη μεγάλη οθόνη μια απίθανη αληθινή ιστορία παρανομίας με πρωταρχικό όμως σκοπό να μας διασκεδάσει.

Ο Τζέφρι Μάντσεστερ ληστεύει δεκάδες φαστφουντάδικα θέλοντας με τα λεφτά να δώσει μια καλύτερη ζωή στην οικογένειά του – ο Σιανφράνς εδώ φροντίζει να μην δώσει κάποια περαιτέρω περιπλοκότητα ή σκιάση στον χαρακτήρα, ο οποίος παρά τις αδυναμίες χαρακτήρα έχει πάντα ως απώτερο σκοπό το να κάνει καλύτερη τη ζωή των γύρω του.

Όταν συλλαμβάνεται, περνάει ένα μικρό διάστημα στη φυλακή, πριν αποδράσει έξυπνα, και φροντίσει στη συνέχεια να μείνει ακινητοποιημένος σε μια περιοχή ώσπου, βασικά, η υπόθεσή του να ξεχαστεί. Η παραμονή αυτή γίνεται στο πιο απίθανο μέρος και με τον πιο απίθανο τρόπο. Όμως ο Τζέφρι δεν υπολογίζει πως εκεί, στην αυτοσχέδια κρυψώνα του, θα αρχίσει να χτίζει τη ζωή που πάντα ονειρευόταν.

Δραματικά απλό και σαφές, και γενικά χωρίς αιχμές και περιπλοκότητες, το φιλμ του Σιανφράνς όμως έχει μια αξιοέπαινη ευθύτητα. Μέσα από την ανάπτυξη του Τζέφρι και τη σχέση του με την κοινότητα στην οποία ποτέ δε φανταζόταν πως θα μπορούσε να ανήκει (μια κοινότητα που σκιαγραφείται και πάλι με ειλικρίνεια και χωρίς καυστική διάθεση), το “Roofman” εξελίσσεται σε κάτι το αφοπλιστικά ανθρώπινο. Με μπόλικες μάλιστα σκηνές ‘δράσης’ όπου ο Τζέφρι σκαρφίζεται πολύπλοκα σχέδια τα οποία εκτελεί διασκεδαστικά, προς τέρψιν του κοινού – σαν μια αλληλουχία από μίνι heist movies τυλιγμένα μέσα σε ένα παράδοξο ρομάντσο.

Βοηθά το συνολικά πολύ καλό καστ, με μπροστάρηδες φυσικά τον Τσάνινγκ Τέιτουμ ο οποίος καλείται να σηκώσει την ταινία πάνω του με μια πολύ σωματική ερμηνεία, περιορισμένων αλληλεπιδράσεων και διαλόγων. Αλλά και μια όπως πάντα υπέροχη Κίρστεν Ντανστ στο ρόλο του αισθηματικού ενδιαφέροντος του Τζέφρι, η οποία είναι απολύτως συντονισμένη με την συναισθηματική ευθύτητα της ταινίας.

Το “Roofman” δε θα σας αποκαλύψει κάτι νέο, ούτε έχει κάτι φρέσκο να προτείνει μέσα από τη μάλλον μονοδιάστατη προσέγγιση της ιστορίας του, αλλά είναι τόσο πετυχημένο στην εκτέλεση των όσων επιχειρεί, που είναι δύσκολο να μην σε διασκεδάσει και να μην σε συγκινήσει – έστω και λίγο.

Κριτική

Από τα διάφορα βασισμένα σε gimmick θρίλερ που βλέπουμε κατά καιρούς (όπως πρόσφατα με το πληκτικό “Τέρας της Φύσης”, δηλαδή το «αν το “Παρασκευή και 13” ήταν από την οπτική του δολοφόνου»), το “Good Boy” κερδίζει πόντους γιατί ξέρει τους περιορισμούς της ιδέας του. Ούτε στομφώδες είναι, ούτε ξεχειλώνει την ιδέα μέχρι να σπάσει, παραδίδει ένα τίμιο, σύντομο αλλά αξιομνημόνευτο φιλμ τρόμου που ξεχωρίζει.

Η ιδέα του πιστού σκύλου που ‘βλέπει’ ή διαισθάνεται μια μεταφυσική, απειλητική παρουσία είναι συνεπής με τα όσα ξέρουμε από την εμπειρία μας με ζώα, τα οποία συχνά δίνουν την αίσθηση πως ξέρουν πράγματα που εμείς αγνοούμε. Πάντα θυμάμαι τα memes με γάτες και σκύλους που είχαν γίνει viral με το λανσάρισμα του Pokemon GO, όπου τα ζώα φαίνονται σα να μπορούν να αντιληφθούν την ‘παρουσία’ των Pokemon γύρω τους.

Ε, το “Good Boy” είναι αυτό αλλά σε ταινία τρόμου. Ο σκύλος είναι ο πρωταγωνιστής, ακολουθούμε διαρκώς το βλέμμα και την εμπειρία του μέσα από έξυπνη σκηνοθεσία και υπαινικτικά καδραρίσματα που προσπαθούν να δώσουν την ιστορία μέσα από το επίπεδο του σκύλου κρατώντας κι εμάς συχνά στο σκοτάδι. Είναι τόσο καλός ο σκηνοθετικός έλεγχος, που βασικά θες να δώσεις ερμηνευτικό Όσκαρ και στον ίδιο τον σκύλο.

Η δε ιστορία έχει συναίσθηση του ότι το τρικ αυτό μπορεί να φτάσει μέχρι ενός σημείο, κι όχι μόνο δε μας κουράζει με τεντώματα και επαναλήψεις (η ταινία δεν ξεπερνά τα 70 λεπτά χωρίς credits), αλλά και οδηγείται τελικά σε ένα μεστό, συναισθηματικό φινάλε, χωρίς ποτέ να ξεμένει από ένταση και χωρίς ποτέ να κάνει αλόγιστη χρήση φτηνών κόλπων για στιγμιαία τρομάγματα. Good boy όνομα και πράγμα!

Κριτική

Ο Νορβηγός Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ συνέχισε και ολοκλήρωσε την ενδιαφέρουσα τριλογία του με τίτλους Sex – Love – Dreams, η οποία ξεκίνησε με το “Sex – Όσα Λένε οι Άντρες Μεταξύ Τους” που είδαμε πέρσι και συνεχίστηκε με το “Αγάπη Μόνο” στο φεστιβάλ Βενετίας. Αξίζει να τονίσουμε πως οι ταινίες δεν έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους παρά μόνο το σκηνικό και θεματικές που διατρέχουν και τα τρία φιλμ, όμως από εκεί πέρα είναι παντελώς αυτοτελείς ιστορίες, οι οποίες εξερευνούν μέσα από διάφορες πτυχές, τη σχέση σύγχρονων ανθρώπων με τους γύρω τους, με τον εαυτό τους, και με τις κοινωνικές συμβάσεις.

Μάλιστα, το “Αγάπη Μόνο” είναι σαφώς καλύτερο από “Sex”, το οποίο αναλωνόταν με έναν κάπως επιδερμικό τρόπο στην καταπίεση της ευγένειας και της ορθότητας (κλασικές προβληματικές του σύγχρονου σκανδιναβικού σινεμά, που από ένα σημείο και μετά δε ξέρω τι άλλο πια έχουν στα αλήθεια να προσφέρουν). Εδώ, έχουμε μια πιο ενδιαφέρουσα εξερεύνηση – και πάλι στα όρια του αποδεκτού και των κοινωνικών συμβάσεων, αλλά μια πιο ουσιώδη στόχευση.

Καθώς μια γιατρός γνωρίζεται με έναν νοσοκόμο που έχει μια πολύ πιο ανοιχτή αντιμετώπιση απέναντι στους δεσμούς, και αναρωτιέται αν αυτό το εφήμερο θα ήταν κάτι που θα μπορούσε να φέρει κάτι νέο στη ζωή της. Την ίδια στιγμή, ο νοσοκόμος βρίσκει μια νέου είδους συναισθηματική σύνδεση. Όλα αυτά με έναν ελαφρώς φλύαρο τρόπο αλλά εν τέλει όχι κουραστικό. Με φόντο ένα Όσλο που γιορτάζει την ζωντανή του Ιστορία, τα 100 χρόνια από την σημερινή του ονομασία και μορφή, αυτές οι σχέσεις αποκτούν ένα επιπλέον βάθος – είναι, όπως και στην περίπτωση του Όσλο, μετεξελίξεις ενός πλούσιου παρελθόντος που δεν σβήνεται, απλώς αποτελεί τα θεμέλια για τον, κάθε φορά επόμενο, αιώνα.

Κριτική

Τα θρίλερ μίας τοποθεσίας έχουν πάντα στα υπέρ τους τον χαρακτήρα που άμεσα αποκτούν από τη στιγμή που περιχαρακώνουν τη δράση τους σε ένα σημείο – είτε αυτό είναι κάτι ασφυκτικό όπως ένα κλεισμένο φέρετρο, είτε κάτι τόσο ανοιχτό όσο ένα αχανές χιονισμένο τοπίο, που όμως δεν προσφέρει διεξόδους διαφυγής ή βοήθειας. Το ζητούμενο πάντα είναι το κατά πόσο η αφήγηση μπορεί να εμπλουτιστεί αρκετά ώστε να μετατραπεί σε κάτι καθηλωτικό, που μπορεί να μας κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον.

Το “Στα Βάθη του Χειμώνα” έχει τις κοιλιές και τις επαναλήψεις του, όμως έχει και πράγματα που λειτουργούν υπέρ του. Αφενός η Έμμα Τόμσον σε έναν κόντρα ρόλο της κατά λάθος action star, που δίνει στην ηρωίδα της κάτι το εντελώς γειωμένα ανθρώπινο και πονεμένο – την ταινία διαπερνά μια μεγάλη μελαγχολία, ο πόνος μιας απώλειας που αντηχεί στο δίχως τελειωμό λευκό τοπίο.

Αφετέρου, σεναριακά αυτή η ιστορία βίας και επιβίωσης συνδέεται άμεσα με τον συναισθηματικό κόσμο της ηρωίδας, η οποία έχει ήδη βιώσει μια σημαντική απώλεια. Αυτό που μένει είναι πάντα ο πόνος, μέχρι το δυνατό φινάλε, το οποίο σχεδόν καταφέρνει να ανυψώσει και τις κοιλιές που προηγήθηκαν. Στιβαρό και τίμιο, αλλά το βασικό πρόβλημα τελικά είναι ότι δεν καταφέρνει να γίνει ποτέ καθηλωτικό.

Κυκλοφορεί επίσης

Tron: Ares: Ένα εξαιρετικά προηγμένο ψηφιακό Πρόγραμμα αναλαμβάνει μία επικίνδυνη αποστολή στον πραγματικό κόσμο, σηματοδοτώντας την πρώτη αδιαμεσολάβητη συνάντηση της ανθρωπότητας με την τεχνητή νοημοσύνη. Αποκτά μία απρόσμενη σύμμαχο, μια προγραμματίστρια η οποία αναζητά έναν καταλυτικό κώδικα που έγραψε ο Κέβιν Φλυνν (Τζεφ Μπρίτζες). Οι δυο τους μάχονται όχι μόνο για την επιβίωσή τους αλλά και για ένα μέλλον όπου η τεχνολογία και η ανθρωπότητα μπορούν να συνυπάρξουν. Σίκουελ του εντυπωσιακού “Tron: Legacy” που γύρισε πριν 15 χρόνια ο Τζόζεφ Κοζίνσκι του “Top Gun: Maverick”.

Κατοικίδια στο Express: Μια παρέα αξιαγάπητων κατοικιδίων παγιδεύεται σε ένα ξέφρενο τρένο. Παιδική περιπέτεια κινουμένων σχεδίων.