Νέες ταινίες: Το θαυματουργό “Sorry, Baby” και το σοκαριστικό παρασκήνιο του “Τελευταίου Ταγκό στο Παρίσι”

Με σχεδόν 27.000 σε 104 οθόνες ο “Superman” πήρε την 1η θέση αλλά με σαφώς χαμηλότερη πτήση του ιδανικού. Ωστόσο αξίζει να σημειωθεί πως η ταινία έρχεται σχετικά σύντομα μετά την αμέσως προηγούμενη (πολύ διχαστική) ενσάρκωση του ήρωα, και ως εκ τούτου η ταινία του Τζέιμς Γκαν έχει να καθαρίσει πρώτα την εικόνα του ήρωα και μετά να χαράξει τη δική της διαδρομή. Ενδιαφέρον τώρα έχει να δούμε πώς θα πάει η ταινία στη συνέχεια. Το word of mouth μοιάζει αρκετά θετικό, αλλά θα ενδιαφερθούν οι casual θεατές;

Αυτό για το οποίο σίγουρα ενδιαφέρονται είναι πάντως διαχρονικά ο Κριστιάν Κλαβιέ, που με ένα κλασικό «γαλλικό για θερινό» γεμίζει και φέτος αίθουσες. Το “Ο Ψυχίατρός μου Τρελάθηκε” ξεπέρασε τις 37.000 εισιτήρια, ενώ σε άλλο ένα σουξέ του καλοκαιριού, το “47” ανέβασε εισπράξεις με πάνω από 6.000 εισιτήρια για 2η εβδομάδα, φτάνοντας τα 13.600.

Μεγάλο στόρι όμως είναι το “F1”. Η ταινία του Τζόζεφ Κοζίνσκι μάζεψε άλλες 20.000 εισιτήρια την 3η εβδομάδα προβολής της – ως μέτρο σύγκρισης, σκεφτείτε πως το “Jurassic World: Αναγέννηση” σε σχεδόν ίσο αριθμό αιθουσών, στη δεύτερη μόλις βδομάδα του, έκοψε μόλις 8.500 εισιτήρια. Το “F1” ξεπέρασε τα 154.000 εισιτήρια ως τώρα (άλλο ένα μέτρο σύγκρισης: η πιο πρόσφατη “Επικίνδυνη Αποστολή” φαίνεται να φρενάρει κάπου μετά τα 135.000) και αναδεικνύεται στην ξεκάθαρη (ενήλικη) εμπορική επιτυχία του καλοκαιριού.

Αυτή την εβδομάδα έχουμε ένα εμπορικό σίκουελ τρόμου αλλά το ενδιαφέρον εντοπίζεται σε δύο φεστιβαλικά φιλμ – για διαφορετικούς λόγους το καθένα.

Οι νέες ταινίες της εβδομάδας

Κριτική

Πώς είναι η ζωή μετά από μια καθοριστική, τραυματική εμπειρία; Για την Άγκνες, είναι μια βουβή άσκηση στασιμότητας. Αλλά γύρω της, ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει. Λένε πως η μεγάλη ευτυχία αλλά και η μεγάλη τραγωδία της ύπαρξης είναι πως, πάντοτε, η ζωή συνεχίζεται. Και το “Sorry, Baby” καταφέρνει να εκφράσει αυτή την ιδέα μέσα από σιωπές και κατανόηση απέναντι στην κεντρική ηρωίδα, και μέσα από μια εντυπωσιακά καθαρή ελλειπτική αφήγηση που ρέει.

Η Άγκνες αγωνίζεται να διαχειριστεί ένα τεράστιο τραύμα, τη στιγμή που τα πάντα γύρω της πάντα την επιστρέφουν σε αυτό: Ένα ίδιο περιβάλλον δε μπορεί παρά να είναι ζωντανή υπενθύμιση, αλλά και μια απουσία δε μπορεί κι αυτή παρά να είναι ένας αντικατοπτρισμός σε ένα κενό που κάποτε δεν υπήρχε.

Η Εύα Βίκτορ στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο συνδυάζει την τραγωδία με ενέσεις χιούμορ κρατώντας μια εντυπωσιακή ισορροπία σε αυτό που είναι τελικά το πορτρέτο όχι απλώς μίας Στιγμής – αλλά και όλων των Στιγμών γύρω από αυτήν.

Υπάρχει κάτι τολμηρό και άφοβο στην ταινία, κάτι το ακατηγοριοποίητο στον τόνο και τη δομή του. Η ίδια η Βίκτορ πρωταγωνιστεί και παραδίδει μια καθηλωτική, αφτιασίδωτη ερμηνεία που παραπέμπει σε κάτι τρομερά γειωμένο και ρεαλιστικό χωρίς την παραμικρή επιτήδευση. Το λουκ της ταινίας έχει κάτι το αιχμηρό, κάτι το συναρπαστικά ακατέργαστο στο πώς κοιτάζει τους περιβάλλοντες χώρους, τα πρόσωπα των ανθρώπων, τη νύχτα.

Όχι μόνο λοιπόν με την ιστορία και τη δομή της, αλλά και με τα αισθητικά του στοιχεία, το φιλμ εντείνει την αίσθηση πως παρακολουθείς κάτι αληθινό – κάτι που αναπτύσσεται απρόβλεπτα και οργανικά, αγκαλιάζοντας κάθε του αιχμηρή γωνία, κάθε επίπονη λεπτομέρεια, κάθε αμήχανη σύγκρουση διαφορετικών τόνων. Κάθε στιγμή μοιάζει σαν μια μικρή εξιλέωση.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ: Η αναλυτική κριτική μας για το “Sorry, Baby”

Κριτική

Η επίσημη περιγραφή της ταινίας (όπως τη διαβάζετε και στη σύνοψη, ακριβώς παραπάνω) καταφέρνει να είναι πιο σοκαριστική και αποτελεσματική από οτιδήποτε δοκιμάζει να κάνει το ίδιο το –κατά τα άλλα πολύ ειλικρινών προθέσεων, τίμιο και οριακά αναγκαίο– φιλμ της Τζέσικα Παλίντ. Μετέωρο κάπου ανάμεσα στο δυναμικό «κατηγορώ» και τη συμβατική βιογραφία, δεν καταφέρνει να είναι εξαιρετικό ως τίποτα από τα δύο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι μια πολύ άξια απόπειρα εξιστόρησης μιας καθοριστικής στιγμής εκμετάλλευσης της ιστορίας του σινεμά.

Η Παλίντ επιχειρεί να κεντράρει μια διαβόητη στιγμή on set κακοποίησης από τον Μάρλον Μπράντο και τον Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, μέσα από το βλέμμα της ίδιας της Σνάιντερ. Μια φιγούρα που έχει μετατραπεί σε β’ ρόλο στην ίδια την ιστορία της εκμετάλλευσής της, και που εδώ το φιλμ τοποθετεί στο επίκεντρο.

Η Αναμαρία Βαρτολομέι (που τη θαυμάσαμε και στο βραβευμένο με Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία, “Γεγονός” της Οντρέ Ντιγουάν) δίνει μια μεγάλης βαρύτητας ερμηνεία, καταφέρνοντας να δώσει όχημα στην αθωότητα και τον πόνο – σταδιακά μοιάζει στοιχειωμένη –, επιβεβαιώνοντας έτσι πως πρόκειται για μια από τις κορυφαίες ηθοποιούς της νέας ευρωπαϊκής γενιάς. Έστω κι αν τα φώτα πέφτουν στον Ματ Ντίλον ως Μάρλον Μπράντο, η Βαρολομέι είναι το μεγάλο ταλέντο εδώ.

Όμως η στόχευση της ταινίας καταλήγει να πάσχει. Ένα τέτοιο γεγονός θα έπρεπε να είναι ο πυρήνας, αλλά και οι κυματισμοί. Η απόπειρα να υπάρξει μια βιογραφική αφήγηση όπου αυτό το Γεγονός είναι ένα εκ των επεισοδίων, αφήνει το φιλμ φοβερά ανισοβαρές – αλλά ποτέ κακό. Η Παλίντ, της οποίας η πρώτη κινηματογραφική δουλειά ήταν ως μέλος του συνεργείου στους “Ονειροπόλους” (του Μπερτολούτσι!), έχει μια πολύ ειλικρινή πρόθεση εδώ, κι η ευθύνη του Μπερτολούτσι και Μπράντο στην καταστροφή της Σνάιντερ δεν πρέπει να σταματήσει να μπαίνει στο μικροσκόπιο. Αλλά υπάρχει ένα ακόμα καλύτερο φιλμ κρυμμένο μέσα σε αυτό.

Κριτική

Ο Φρανσουά Οζόν έχει εξελιχθεί σε έναν από τους πιο αξιόπιστους ευρωπαίους σκηνοθέτες αυτή τη στιγμή, παράγοντας διαρκώς ταινίες, συνήθως χωρίς καν να μένει στα ίδια είδη ή τύπους ιστοριών, και έχοντας καταφέρει να φτάσει σε ένα εντυπωσιακό επίπεδο επιτυχίας – έναν «μέσο όρο» ποιότητας αξιοζήλευτο, ειδικά με δεδομένο το πόσο πολύ δουλεύει.

Η πιο πρόσφατη ταινία του ήταν το απολαυστικό κωμικό παστίς “Το Έγκλημά Μου” και πριν από αυτό γύρισε το πολύ ενδιαφέρον, σινεφιλικά αυτοαναφορικό δράμα “Peter von Kant”, μια άσκηση ύφους και ανανέωσης του σχεδόν ομώνυμου έργου του Φασμπίντερ. Οπότε μετά από αυτά, προφανώς και το νέο του φιλμ… δεν έχει την παραμικρή σχέση με όλα αυτά: Ένα φιλμ που ξεκινά από μια χαμηλών τόνων σκιαγράφηση οικογενειακών δεσμών σε απόσταση, για να εξελιχθεί σε ένα υπόκωφο δράμα διαρκούς έντασης και στοιχείων θρίλερ που εξερευνά το βάρος (και την επίμονη παρουσία) των όσων (δεν) αφήνουμε πίσω.

Πολύ δυνατή γυναικεία πρωταγωνιστική τριπλέτα με τις Ελέν Βενσάν, Λουντιβίν Σανιέ και Ζοσιάν Μπαλασκό, σε μια ιστορία που υπομονετικά αποκαλύπτει όλες τις πτυχές της καθώς διακριτικά μετασχηματίζεται σε κάτι το σχεδόν ανατριχιαστικό. Και χωρίς ποτέ να χάνει την ανθρώπινη διάσταση και την διαπροσωπική εξερεύνηση, που βρίσκεται στο επίκεντρο – της αγάπης, των φόβων, των ενοχών, και της αγωνίας.

Κριτική

Ένα legacy σίκουελ που πραγματικά κανείς δε ζήτησε, έρχεται σε σκηνοθεσία τις Τζένιφερ Κέιτιν Ρόμπινσον, δημιουργού της πολύ καλής σειράς “Sweet/Vicious” και σκηνοθέτη του διασκεδαστικού “Do Revenge” του Netflix. Όπως και σε αυτά τα έργα, έτσι κι εδώ το ενδιαφέρον της Ρόμπινσον εστιάζεται στη δυναμική δυναμική δύο αντίθετων ηρωίδων τις οποίες ενώνει κάποιο τραύμα μέσα σε ένα αυστηρά πατριαρχικό πλαίσιο.

Όμως αυτή η δυναμική (ανάμεσα στην απολαυστική εδώ Μάντελιν Κλάιν και στην ανερχόμενη Τσέις Σούι Γουόντερς του “The Studio”) δεν βρίσκει χώρο να αναπνεύσει μέσα στους περιορισμούς ενός κουραστικά αυτοαναφορικού σίκουελ σε μια έτσι κι αλλιώς μέτρια slasher ταινία των ‘90s. Διάφορες ιδέες (για την παγίδα της νοσταλγίας, για το gentrification(!)) έρχονται και φεύγουν σα να ξέμειναν εκεί από κάποιο draft πρώτων σκέψεων προς συζήτηση, οι φόνοι είναι αδιάφορα στημένοι, το γενικότερο καστ πολύ χλιαρό (η Τζένιφερ Λάβ Χιούιτ… δίνει την καλύτερη ερμηνεία του φιλμ;;) και η ταινία καταλήγει απίστευτα αργόσυρτη, επαναλαμβανόμενη και κουραστική: Θα νιώσετε πως βρίσκεστε μες στην αίθουσα για όλη τη διάρκεια του ενός έτους που μεσολαβεί ανάμεσα στα δύο καλοκαίρια.

Κριτική

Κλασικό νεανικό δράμα πάνω στα κρυμμένα αδιέξοδα μιας γενιάς που ενηλικώνεται στη διάρκεια των ’50s. Σε μια Αμερική με πυλώνες τις παραδοσιακές πατριαρχικές δομές, κάθε τι διαφορετικό ή ξένο μοιάζει εξαρχής καταδικασμένο στον αποκλεισμό. Ο Νίκολας Ρέι αναδεικνύει το σκοτάδι των νεανικών ανησυχιών με αιχμηρά, ολοζώντανα χρώματα, με κατακόκκινες πινελιές πάνω σε ένα επίμονα μαύρο φόντο – δίνοντας έτσι σε μια επιφανειακά συμβατική εφηβική αφήγηση, μια αληθινά οπερατική χροιά, με έναν μελοδραματισμό που κάνει τα πάντα να μοιάζουν με ζήτημα ζωής και θανάτου.

Οι σημαντικότερες, πιο διαχρονικές ιστορίες ενηλικίωσης, είναι εκείνες που κουβαλούν ξεκάθαρα στο DNA τους την αίσθηση πως κάθε τι που συμβαίνει είναι ένα μικρό τέλος του κόσμου. Εκφράζοντας έτσι κάτι πηγαία υπαρξιακό, ένα δράμα του οποίου τα όρια δεν κλείνονται (ακόμα) από τον ρεαλισμό και τη γνώση των μεγαλύτερων ηλικιών. Ο “Επαναστάτης” του Ρέι είναι, σε κάθε περίπτωση, ένα από τα εμβληματικά κείμενα του συγκεκριμένου είδους.

Με έναν Τζέιμς Ντιν σε μια από τις πλέον εμβληματικές ερμηνείες του αμερικάνικου σινεμά, ένας γοητευτικός, κουλ και καταραμένος αουτσάιντερ, που μοιάζει να σηκώνει στους ώμους του το βάρος του κόσμου. Σε εποχές αντιδραστικότητας και συντήρησης, θα μπορούσε ποτέ η νεανική εμπειρία να αποτυπώνεται διαφορετικά; Ο “Επαναστάτης Χωρίς Αιτία” δείχνει πώς μπορεί το εφηβικό δράμα να πηγάζει από κάτι νεανικό και επίκαιρο, αλλά κόντρα στο αναμενόμενο, να παραμένει εν τέλει αληθινά διαχρονικό.

Επίσης κυκλοφορεί

Ο Χαμένος Τίγρης: Υιοθετημένος από μια οικογένεια καγκουρό παλαιστών, η ζωή του Τέο αλλάζει όταν τα οράματα τον οδηγούν στις ρίζες του. Ξεκινά ένα επικό ταξίδι για να σώσει την πατρίδα του από την καταστροφή και να καταλάβει επιτέλους πού ανήκει. Παιδική περιπέτεια κινουμένων σχεδίων.