Ντάνιελ Ντέι-Λιούς στην Αθήνα: “Ίσως και να δουλέψω ξανά – αυτή η ταινία μου θύμισε όσα αγάπησα όταν ξεκινούσα”

Στο κατάμεστο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, και στο πλαίσιο των Νυχτών Πρεμιέρας, έγινε η ευρωπαϊκή πρεμιέρα της ταινίας “Ανεμώνη”, που σηματοδοτεί την επιστροφή του Ντάνιελ Ντέι-Λιούς στη μεγάλη οθόνη, 8 χρόνια μετά τον ρόλο του στη σπουδαία “Αόρατη Κλωστή” του Πολ Τόμας Άντερσον.

Ο ίδιος ο θρυλικός ηθοποιός έδωσε το παρών, ταξιδεύοντας στην Αθήνα για μια ακόμα φορά, όπως παραδοσιακά συμβαίνει κάθε φορά που έχει νέα ταινία, σε μια ειδική προβολή της οποίας τα έσοδα διατέθηκαν για τη στήριξη της Εταιρείας Σπαστικών Παιδιών / Πόρτα Ανοιχτή. Εξάλλου, τον ηθοποιό συνδέει μια πολυετή φιλία με την Δάφνη Οικονόμου, επίτιμη πρόεδρο της εταιρείας.

Στην “Ανεμώνη”, δύο αδέλφια που είχαν αποξενωθεί για πολλά χρόνια επανενώνονται στην άγρια φύση εξαιτίας μιας οικογενειακής κρίσης, αναζωπυρώνοντας παλιές, θαμμένες αντιπαλότητες και αποκαλύπτοντας μακροχρόνια κρυμμένα μυστικά σε μια σκοτεινή και αινιγματική ταινία, την οποίας έχουν γράψει μαζί ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις με τον γιο του, Ρόναν, ο οποίος πραγματοποιεί με το φιλμ και το σκηνοθετικό του ντεμπούτο.

Είναι συνεπές πως η ταινία αποτελεί πρωτίστως οικογενειακή υπόθεση, τόσο εντός του φιλμ όσο και πίσω από τον φακό, καθώς ο Ντάνιελ κι ο Ρόναν συνεργάστηκαν στενά για το αποτέλεσμα – μια διαδικασία που ήταν τόσο έντονη που είχε ως αποτέλεσμα να επιστρέψει επιτέλους ο σπουδαίος ηθοποιός από το πολυετές του “διάλειμμα”.

Το πρωί πριν την προβολή, πατέρας και γιος μίλησαν στους δημοσιογράφους για την ταινία, για την συνεργασία τους και για την μέθοδο (και τη Μέθοδο) πίσω το έργο τους.

Ο ΝΤΑΝΙΕΛ ΝΤΕΪ-ΛΙΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ

«Η δουλειά αυτή υπήρξε πάντα για μένα μια βαθιά πηγή έμπνευσης και τροφής. Και φυσικά, όταν μένεις μακριά από κάτι που αγαπάς τόσο, υπάρχουν πολλά που σου λείπουν. Ο τρόπος ζωής γύρω από αυτή τη δουλειά, ωστόσο, είναι κάτι στο οποίο ποτέ δεν συνήθισα πραγματικά», αποκάλυψε ο βραβευμένος με Όσκαρ, θρυλικός ηθοποιός.

«Ήμουν έτσι από τα φοιτητικά μου χρόνια — είχα πάντα αμφιβολίες για το αν ήμουν φτιαγμένος γι’ αυτή τη ζωή».

«Παρ’ όλα αυτά, στάθηκα τυχερός που μπόρεσα να πορευτώ ως ηθοποιός, και προσπάθησα να κατανοήσω τον κύκλο της δημιουργίας και της δημόσιας έκθεσης — πώς αυτά τα δύο συνδέονται μεταξύ τους. Όμως υπήρξαν στιγμές στη ζωή μου, κι εκείνη πριν από επτά χρόνια ήταν μία από αυτές, όπου το ερώτημα αυτό βάρυνε μέσα μου. Δεν είχα βρει ακόμη τρόπο να διαχειριστώ τη δημόσια πτυχή της δουλειάς μου, και τότε ένιωσα πως χρειαζόμουν σιωπή», είπε, μιλώντας για το διάστημα που αποφάσισε να απέχει από τον κινηματογράφο.

Η επιστροφή δεν έγινε –ξεκαθαρίζει ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούς– επειδή «το ζήτησε» ο γιος του. Για την ακρίβεια, τονίζει πως κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ.

«Γνώριζα πως είχα πια απομακρυνθεί από τον χώρο, κι ένιωθα μια πραγματική θλίψη στη σκέψη πως ο Ρόναν θα έκανε ταινίες κι εγώ δεν θα ήμουν μέρος τους. Είχαμε δουλέψει μαζί σε διάφορα πράγματα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά ήθελα –με την πιο αγνή πρόθεση– να βρούμε έναν τρόπο να συνεργαστούμε ξανά», λέει.

«Κι έτσι ξεκινήσαμε να γράφουμε κάτι μαζί, αρχικά μικρό, σχεδόν για να το κρατήσουμε “μεταξύ μας”. Θέλαμε να το περιορίσουμε, να μην μπλέξουμε με τη βαριά μηχανή μιας μεγάλης παραγωγής. Τελικά όμως δεν τα καταφέραμε! Η ιστορία που γεννήθηκε μας ξεπέρασε. Και σύντομα καταλάβαμε πως είχαμε στα χέρια μας κάτι που απαιτούσε μια πλήρη, κανονική ταινία».

Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΓΙΟΥ ΚΑΙ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΙΡΛΑΝΔΙΑΣ

«Η εμπειρία της δουλειάς με τον Ρόναν ήταν μοναδική. Μου θύμισε όλα όσα με έκαναν να αγαπήσω αυτή τη δουλειά όταν ξεκινούσα», αποκάλυψε ο ηθοποιός.

«Νιώσαμε και οι δύο ότι βρισκόμασταν μέσα σε μια καθαρή, συλλογική προσπάθεια, όπου όλοι, όποια κι αν ήταν η εμπειρία τους, εργάζονταν με καλή θέληση και με κοινό σκοπό. Στον κινηματογράφο αυτό δεν είναι πάντα δεδομένο, συχνά τα πράγματα βαλτώνουν από τον μηχανισμό και τη γραφειοκρατία της παραγωγής. Εδώ, όμως, όλα έμοιαζαν απλά και ειλικρινή. Ήταν μια ευτυχισμένη εμπειρία. Κι όταν βιώνεις κάτι τέτοιο, φυσικά ελπίζεις να το ξαναζήσεις.»

Για τον Ρόναν, η εμπειρία είχε κάτι το σουρεάλ. «Η πρώτη μέρα στα γυρίσματα ήταν σουρεαλιστική. Ξαφνικά βρεθήκαμε στις αντίθετες πλευρές της κάμερας. Αλλά το γεγονός ότι είχαμε γράψει μαζί το σενάριο ήταν τεράστιο πλεονέκτημα: είχαμε ουσιαστικά προετοιμαστεί τέσσερα χρόνια μαζί», εξηγεί ο σκηνοθέτης.

«Όταν ξεκινήσαμε τα γυρίσματα, είχαμε ήδη κοινό ρυθμό, μια δική μας “συντομογραφία”. Δεν κάναμε πολλές πρόβες, κάθε βράδυ όμως περπατούσαμε μαζί στον χώρο, δουλεύοντας τη σκηνή της επόμενης μέρας, παρατηρώντας πώς ο χαρακτήρας κινείται και αναπνέει μέσα στον χώρο. Ήταν μια διαδικασία πολύ διαισθητική, σχεδόν οικεία», τονίζει.

Όσο για το πώς αποφάσισαν από κοινού να δώσουν στην ταινία ένα φορτισμένο πολιτικό φόντο, ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις, που έγραψε το σενάριο μαζί με τον Ρόναν, επιστρέφει στις εμπειρίες του στο Μπέλφαστ. «Πέρασα πολλά χρόνια στο Μπέλφαστ, στο απόγειο των Ταραχών. Έμενα σε καθολική περιοχή και οι εμπειρίες μου εκεί ήταν πάντα από την οπτική των Ιρλανδών καθολικών», εξηγεί.

«Έτσι, είχε ενδιαφέρον να προσεγγίσουμε τώρα τη σύγκρουση από την άλλη πλευρά, μέσα από τα μάτια νεαρών Βρετανών στρατιωτών. Στις πρώτες εκδοχές του σεναρίου είχαμε σκεφτεί τον πόλεμο των Φόκλαντς, αλλά τελικά οι Ταραχές μάς φάνηκαν πιο ταιριαστό υπόβαθρο για την ιστορία των δύο αδελφών», καταλήγει.

«Ο πατέρας μου είχε πάντα έναν βαθύ δεσμό με την Ιρλανδία, κι εγώ μεγάλωσα εκεί για έξι χρόνια. Οι Ταραχές ήταν κάτι που μάθαινα στο σχολείο, κάτι που με σημάδεψε», λέει από την πλευρά του ο Ρόναν. «Όταν ανακαλύψαμε τον χαρακτήρα του Ρέι, ξέραμε ότι κουβαλούσε μέσα του μια σύγκρουση, χωρίς να έχουμε ακόμη αποφασίσει ποια. Νομίζω πως και οι δύο στραφήκαμε ασυναίσθητα στις Ταραχές, λόγω αυτής της κοινής σχέσης μας με τη χώρα. Θέλαμε να τις προσεγγίσουμε από μια διαφορετική σκοπιά, αλλά χωρίς να αφηγηθούμε την ιστορία μέσα από τα μάτια του καταπιεστή. Μας ενδιέφερε κάτι πιο ανθρώπινο και γκρίζο, όχι μαύρο-άσπρο».

Ο ΝΤΑΝΙΕΛ ΝΤΕΪ-ΛΙΟΥΙΣ ΓΙΑ ΤΗ “ΜΕΘΟΔΟ” ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΞΑΝΑ

Η “Ανεμώνη” μας δίνει την ευκαιρία να απολαύσουμε ξανά έναν από τους ζωντανούς θρύλους του σινεμά σε ένα ακόμα ερμηνευτικό ρεσιτάλ. Ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις αναφέρθηκε και στη γνωστή “Μέθοδο”, μέσα από την οποία καταφέρνει να δώσει το επιθυμητό για τον ίδιο αποτέλεσμα στην οθόνη.

«Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ πως η λεγόμενη “Μέθοδος” έχει γίνει σχεδόν αντικείμενο χλευασμού, σαν να σημαίνει ότι οι ηθοποιοί που δουλεύουν έτσι είναι απλώς ενοχλητικοί στο σετ. Νομίζω ότι οι περισσότεροι που σχολιάζουν, δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει πραγματικά», εξομολογήθηκε ο ηθοποιός.

«Προσωπικά, δεν μιλάω ποτέ για αυτό. Δεν με ενδιαφέρει να το αναλύω, είναι κάτι ιδιωτικό. Αλλά αν ο τρόπος δουλειάς σου, όποιος κι αν είναι, παρεμποδίζει τους άλλους, τότε κάνεις λάθος. Η υποκριτική είναι συλλογική τέχνη».

«Για μένα, η Μέθοδος δεν έχει τίποτα το μυστηριώδες ή θεατρινίστικο. Είναι απλώς μια προσωπική, εσωτερική διαδικασία που σε βοηθά να δημιουργήσεις την ψευδαίσθηση του χαρακτήρα μέσα σου και να τη μοιραστείς με τους υπόλοιπους. Αν το αποτέλεσμα είναι αληθινό, αυτό είναι που μετράει», κατέληξε.

Παράλληλα, ξεκαθάρισε πως στα ενδιάμεσα αυτά χρόνια που δεν δούλευε, ζούσε μια φυσιολογική ζωή – απλώς, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. «Έχει ειπωθεί συχνά ότι ζω σαν ερημίτης. Δεν είναι αλήθεια. Απλώς δεν ζω μπροστά σε έναν φακό όλη την ώρα», ξεκαθαρίζει.

«Οι εφημερίδες γράφουν ότι “ο Ντέι-Λιούς σπάει τη σιωπή του”, αλλά δεν υπάρχει καμία σιωπή να σπάσει. Μιλώ κάθε μέρα με φίλους, με την οικογένειά μου, με συνεργάτες. Ζω ήσυχα, ναι. Αλλά δεν είμαι απομονωμένος. Δεν είμαι ένας άνθρωπος των σπηλαίων».

Υπάρχει όμως κάτι τελευταίο για το οποίο θέλουμε να σπάσει τη σιωπή του – κι είναι το κατά πόσο αυτή η εμπειρία της “Ανεμώνης” του άνοιξε την όρεξη, και τώρα θέλει κι άλλο. Με άλλα λόγια, αυτή η παραγωγή ήταν ένας αστερίσκος, ή μπορούμε να περιμένουμε κι άλλους ρόλους από τον μεγάλο ηθοποιό στο μέλλον; Με την απάντησή του, άφησε την πόρτα ανοιχτή.

«Είναι δύσκολο να το πω… Δεν θα απέκλεια πάντως την πιθανότητα να δουλέψω ξανά», τόνισε. «Η εμπειρία αυτής της συνεργασίας με τον Ρόναν ήταν μοναδική και βαθιά χαρούμενη. Μου θύμισε όλα όσα με έκαναν να αγαπήσω αυτή τη δουλειά όταν ξεκινούσα».