Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού: 8 θεατρικές παραστάσεις κάνουν τα βράδια μας στον λόφο ακόμα πιο ατμοσφαιρικά

Το Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού, στην πιο ατμοσφαιρική κορυφή της πρωτεύουσας, δεν είναι απλώς ένα υπαίθριο θέατρο· είναι κομμάτι της πολιτιστικής μνήμης της Αθήνας, με τη σκηνή του να έχει φιλοξενήσει παραστάσεις-σταθμούς, καλλιτέχνες που άφησαν εποχή και στιγμές που μένουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη. Και φέτος, με οκτώ εξαιρετικές θεατρικές παραγωγές που έρχονται από τις πιο επιτυχημένες στιγμές του καλοκαιριού, επανέρχεται στο προσκήνιο με θεατρική ταυτότητα που στέκεται αντάξια του παρελθόντος του.

Η αυλαία του δεύτερου μέρους του φετινού προγράμματος του Λυκαβηττού, σε επιμέλεια της Τεχνόπολης Δήμου Αθηναίων, ανοίγει με τον «Αίαντα» του Σοφοκλή (30/08) σε μια παράσταση-στοίχημα από τον Γιώργο Νανούρη, με τον Μιχάλη Σαράντη να ερμηνεύει όλους τους ρόλους «συνομιλώντας» επί σκηνής με τον ζωγράφο Απόστολο Χαντζαρά. Ο Αιμίλιος Χειλάκης είναι «Μόνος με τον Άμλετ» (01/09), σε μια τολμηρή, one-man διασκευή που ξετυλίγει τα πάθη, τις συγκρούσεις και την τραγική ειρωνεία του σαιξπηρικού έργου, σε σκηνοθεσία του ίδιου και του Μανώλη Δούνια και με τον μουσικό Δημήτρη Καμαρωτό να τον συνοδεύει επί σκηνής.

Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος μεταμορφώνεται σε έναν απολαυστικό Τρουφαλντίνο γεμάτο χιούμορ και ευφυΐα –ή αλλιώς στον «Υπηρέτη Δύο Αφεντάδων» (05/09) της διαχρονικής σάτιρας του Κάρλο Γκολντόνι σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, ενώ οι «Αινιγματικές Παραλλαγές» (06/09) του Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ ανεβαίνουν σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια και Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη. Ο τελευταίος συμπρωταγωνιστεί με τον Γιάννη Μπέζο και μαζί, ως δημοσιογράφος και απομονωμένος συγγραφέας αντίστοιχα, στήνουν μια συνέντευξη που οδηγεί σε ένα παιχνίδι ψυχολογίας και συναισθημάτων, ένα κυνήγι «γάτας-ποντικού» όπου οι ρόλοι εναλλάσσονται συνεχώς φέρνοντας τους ήρωες αντιμέτωπους με τον διχασμό, τις ανθρώπινες σχέσεις και τα αιώνια μυστήρια του έρωτα.

Ο Άρης Μπινιάρης καταθέτει τη δική του –ορμητική και ταυτόχρονα άκρως ποιητική και συναισθηματική– σκηνοθετική ματιά στους «Όρνιθες» (07/09) του Αριστοφάνη. Mε τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο και τον Γιώργο Χρυσοστόμου σε ταιριαστό πρωταγωνιστικό δίδυμο, με μια μουσική επένδυση-έκπληξη αλλά και με τα πουλιά στον κεντρικό ρόλο που τους αντιστοιχεί ήδη από το αρχαίο κείμενο, η παράσταση σχολιάζει έντεχνα την ανθρώπινη φύση, τη φθορά της εξουσίας και την ανάγκη για επανεκκίνηση. Η «Ηλέκτρα» (08/09) του Δημήτρη Τάρλοου μάς θυμίζει τους λόγους για τους οποίους η τραγωδία του Σοφοκλή παραμένει διαχρονική, με τους Λουκία Μιχαλοπούλου, Αναστάση Ροϊλό, Ιωάννα Παππά, Νικόλα Παπαγιάννη, Γιάννη Αναστασάκη, Γρηγορία Μεθενίτη και Περικλή Σιούντα να δίνουν φωνή σε παλιούς –και δυστυχώς ανατριχιαστικά επίκαιρους– ηθικούς διχασμούς.

Η παράσταση «Μια Άλλη Θήβα» (09/09) του Σέρχιο Μπλάνκο, ένα έργο σύγχρονο, πολυεπίπεδο, που βάζει στο μικροσκόπιο την ανδρική ταυτότητα, τη βία, την καταπίεση και την τιμωρία, αλλά και την τέχνη και το θέατρο το ίδιο, έρχεται σκηνοθετημένη από τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο και με τους Θάνο Λέκκα και Δημήτρη Καπουράνη σε δυνατές ερμηνείες. O Γιάννης Χουβαρδάς ενοποιεί δύο από τα σημαντικότερα έργα του Σοφοκλή —τον Οιδίποδα Τύραννο και τον Οιδίποδα επί Κολωνώ— και τα παρουσιάζει σε μια ενιαία θεατρική εμπειρία που αφηγείται την συγκλονιστική ιστορία του Οιδίποδα ξεκινώντας από το τέλος και πηγαίνοντας πίσω, προς την αρχή του κακού. Στην παράσταση «Οιδίπους: Από το σκοτάδι στο φως» (15/09) που ολοκληρώνει το φετινό θεατρικό πρόγραμμα του Λυκαβηττού πρωταγωνιστούν οι Νίκος Καραθάνος, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Στεφανία Γουλιώτη, Νίκος Χατζόπουλος, Ορέστης Χαλκιάς, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Πηνελόπη Τσιλίκα.

Και όσο κι αν φέτος ο Λυκαβηττός εστιάζει στο θέατρο, δεν παραμελεί καθόλου τη μουσική του πλευρά –και το αποδεικνύει με ένα πολυσυλλεκτικό line-up. Από τον Σάκη Ρουβά (03/09) και τον Μιχάλη Χατζηγιάννη (12/09), τη Νατάσσα Μποφίλιου (22/09) και τον Γιάννη Χαρούλη (04/10), μέχρι τους θρυλικούς Jethro Tull (20/09) και τους Gipsy Kings (21/09), η σκηνή γεμίζει ήχους μέσα από ένα συναυλιακό πρόγραμμα που καλύπτει κάθε γούστο – από ελληνικό ποπ και έντεχνο μέχρι διεθνές ροκ και φλαμένκο.

Το καλύτερο, όμως, παραμένει η ίδια η εμπειρία που προσφέρει ο Λυκαβηττός. Στην πιο όμορφη κορυφή της Αθήνας, μακριά από τα φώτα και τους ήχους της πόλης, η τέχνη βρίσκει αυτό που διαχρονικά χρειάζεται: αέρα και ανοιχτό ορίζοντα.

Δείτε το αναλυτικό πρόγραμμα του Δημοτικού Θεάτρου Λυκαβηττού εδώ.