«Πρέπει να ξυπνήσουν οι άνθρωποι. Όχι μόνο η Αριστερά, αλλά και η Δεξιά»,υπογράμμισε στην εκπομπή ΠΕΖΟΙ στον ΑΕΡΑ , με τις Ιωάννα Κλεφτόγιαννη και Φωτεινή Λαμπρίδη, ο διεθνής έλληνας Γιάννης Κόκκος, που ξαναβρέθηκε στην Αθήνα για τη σκηνοθεσία και σκηνογραφίας της όπερας του Στράους «Ηλέκτρα», με την οποία εγκαινιάστηκε επισήμως η νέα εποχή της Εθνικής Λυρικής σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
«Η άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη,όπως καταγράφηκαν και στις γερμανικές εκλογές και τις αυστριακές σήμερα, είναι κάτι το τελείως αυτοκαταστροφικό και πρέπει να καταπολεμηθεί, με το να μπει μυαλό και να ανοίξουν τα ματιά των Ευρωπαίων. Πρέπει να αλλάξει η Ευρώπη πραγματικά γιατί νομίζω ότι αυτή η τύφλωση στους πολιτικούς αλλά και γενικά στον τρόπο που ο κόσμος αντιμετωπίζει την ιδέα της Ευρώπης η οποία δεν υπάρχει πια, δημιουργεί προβλήματα.Έχω την εντύπωση ότι υπάρχει ένα μούδιασμα γενικό, όταν γίνονται κριτικές που είναι τόσο ακραίες. Δεν υπάρχει πια σήμερα μια σκέψη πραγματικά πολιτική, μια σκέψη καινούργια, η οποία να δίνει αυτό το μέτρο που χρειάζεται μια χώρα για να πάει μπροστά»
Ο γάλλος πρόσρος Εμμανουέλ Μακρόν θεωρεί ότι μπορεί να βάλει το ευρωπάικό οικοδόμημα σε νέα τροχιά; «Η Γαλλία βρίσκεται σε μια μεγάλη στιγμή, όπου υπάρχει μια μεγάλη απορία. Σε αυτή την απορία κατά τη γνώμη μου έδωσε μια μορφή ο Εμμανουέλ Μακρόν, ιδίως πάνω στα θέματα της Ευρώπης , κατά κάποιο τρόπο, τη βλέπει μ’ έναν τρόπο θετικό και μ’ ένα τρόπο που μπορεί να ξαναδημιουργηθεί όπως την ονειρευόμαστε. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει. Η δική μου άποψη είναι ότι προσπαθεί να δώσει μια ισοτιμία με τη Γερμανία. Να κάνει, δηλαδή, τη Γαλλία, με την καινούργια δύναμη που θέλει να της δώσει, ισότιμη με τη Γερμανία. Άρα προσπαθεί να επιβάλει ορισμένες ιδέες που νομίζω ότι είναι ενδιαφέρουσες».
Ο έλληνας καλλιτέχνης, που συνεργάζεται με όλες τις μεγάλες όπερες της υφηλίου, έφυγε, όπως αφηγήθηκε στην εκπομπή, από την Ελλάδα «στα 19 μου γιατί ήθελα να σπουδάσω σκηνογραφία και κατά κάποιο τρόπο ήθελα να βρω μια άλλη ανάσα. Και τελικά αυτή η ανάσα έγινε μια ανάσα ζωής».
Η ευανάγνωστη αφήγηση, μέσα από τα μεγάλα οπερατικά αριστουργήματα, έγινε σκοπός της δουλειάς του:« Νομίζω ότι η διήγηση είναι πολύ σημαντική, την βλέπω σαν να ήταν μια ευγενική χειρονομία προς το θεατή. Τον θεατή δεν πρέπει ποτέ να τον αφήνουμε έξω από αυτό που προτείνουμε. Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό, ο,τι υπάρχει επί σκηνής πολλές φορές ακόμη και αν δεν καταλαβαίνουμε, να το αποδεχόμαστε σαν κάτι που είναι αυτονόητο».
