Η μουσική εκδοχή της Συγγρού: Όταν η Στέγη ‘πέρασε’ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Δεύτερη φορά που η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών συνεργάζεται με τους φοιτητές του Παντείου Πανεπιστημίου σε ένα πρότζεκτ με πολλή μουσική. Και η αναμονή κοινού δεν αποτελεί πλέον κανενός είδους φιάσκο. Το τρίο GRASP παίρνει τη σκυτάλη και στήνει για το κοινό μια βραδιά σλαβικής μουσικής.

Αν ήταν γυναίκα, θα φορούσε σίγουρα τακούνια. Αν ήταν φοιτήτρια, θα είχε σίγουρα τελειώσει τη Θεωρητική Κατεύθυνση. Και αν η Συγγρού ήταν μουσική;

Μετά τη σιωπή που έφερε η περισυλλογή του ποια μουσική μπορεί να ταυτιστεί με μία τόσο διάσημα παρεξηγημένη οδό, ήρθαν οι νότες. Και τα μουσικά όργανα. Και οι καλλιτέχνες. Και η οργάνωση μίας συναυλίας στους κόλπους της Συγγρού σταμάτησε να θεωρείται ένα απίθανο σενάριο. Την πρώτη φορά που οι φοιτητές  της κατεύθυνσης ‘Πολιτισμός και Πολιτιστική Διαχείριση’ του Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου κάθισαν στο ίδιο τραπέζι με μουσικούς, συνθέτες, εκπροσώπους της Στέγης ξεκινώντας τη συζήτηση, το αποτέλεσμα ήταν η Συγγρού να ταυτιστεί με τα γρατζουνίσματα του κοντραμπάσου. Τότε, ήταν και η πρώτη φορά που τα δύο Ιδρύματα ενώθηκαν σε ένα κοινό σκοπό υποστήριξης ιδιότυπων μουσικών σχημάτων συνδυασμένων με τη σύγχρονη ελληνική δημιουργία.

Την Τετάρτη, στις 20.30, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο θα είναι η δεύτερη φορά που η Συγγρού ταυτιστεί με τη μουσική. Αυτή τη φορά, οι νοτές θα ακολουθήσουν το σλαβικό δρόμο που το τρίο GRASP με το βιολί, το τσέλο και το μπαγιάν θα τους υποδείξουν. Την ίδια ημέρα, θα είναι εκεί και ο συνθέτης Θανάσης Δεληγιάννης για να παρουσιάσει ένα έργο που ξεκίνησε να γράφει κατά παραγγελία της Στέγης για τη συγκεκριμένη συναυλία έπειτα από τη γνωριμία του με το τρίο GRASP. Έμπνευση και βάση της νέας σύνθεσης αποτελεί το ηπειρώτικο δημοτικό τραγούδι, σε ρυθμό τσάμικου, με τον τίτλο ‘Ο Λιούλιος’, τη μεταγραφή του οποίου σε παρτιτούρα επιμελήθηκε ο ίδιος ο συνθέτης.

Αν τύχει και περπατάς σε εκείνο το ύψος της Συγγρού που κάνει το Πάντειο να χαζεύει τα led γράμματα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών και έχει σουρουπώσει για τα καλά τότε σίγουρα, οι μελωδίες που θα ακούσεις, σαν άλλες σειρήνες, θα σε τραβήξουν προς το μέρος τους. Ακόμα και αν δεν έχεις χρήματα, δεν χρειάζεται να απασχολήσεις με κάτι άλλο τα αυτιά σου. Η συναυλία έχει ελεύθερη είσοδο. 

Οι πληροφορίες

Όλες οι συναυλίες θα πραγματοποιηθούν στην αίθουσα τελετών του Παντείου Πανεπιστημίου. Η είσοδος είναι ελεύθερη με δελτία προτεραιότητας που θα δοθούν μία ώρα πριν από κάθε συναυλία. Η παραλαβή τους θα γίνεται στην είσοδο της αίθουσας τελετών του Πανεπιστημίου.

Τα έργα

Θανάσης Δεληγιάννης, Εκείνος (2017) για βιολί, τσέλο και μπαγιάν

Κirill Volkov, Stichera (1943) για τσέλο και μπαγιάν

Pēteris Vasks, Plainscapes (2002) για μεικτή χορωδία, βιολί και τσέλο, σε διασκευή του Κωνσταντίνου Ράπτη για βιολί, τσέλο και μπαγιάν

Βohuslav Martinů, Duo no 2, H. 371 (1958) για βιολί και τσέλο

Sofia Gubaidulina, Silenzio (1991) για βιολί, τσέλο και μπαγιάν

Περισσότερα για τα έργα

Το Silenzio (1991) της Σόφια Γκουμπαϊντούλινα πραγματεύεται την έννοια της σιωπής ως ενός εύφορου χώρου για να γεννηθεί η μουσική. Όπως μαρτυρά και ο τίτλος του, είναι ένα έργο χαμηλής έντασης, γοητευτικό, που δίνει την αίσθηση μιας πάλης ανάμεσα στη σιωπή και στον ήχο, αναδεικνύοντας τη στοχαστική ματιά της δημιουργού του.

Την ίδια γοητεία ασκεί στον ακροατή το Duo no 2 (1958), για βιολί και βιολοντσέλο, του Μπόχουσλαβ Μαρτίνου, επηρεασμένο από τους μοντερνιστές συνθέτες της εποχής του, αλλά και προάγγελος του επικείμενου τέλους του συνθέτη, μέσα από βαθιά συγκινητικές μελωδίες.

Η φύση, αλλά και η παραδοσιακή μουσική, είναι εμφανώς παρούσες σε πολλά έργα του πολυβραβευμένου Λετονού συνθέτη Πέτερις Βασκς, όπως στο Plainscapes (2002), όπου ακούμε ηχογραφημένες φωνές πουλιών προς το τέλος του έργου. Ο Κωνσταντίνος Ράπτης διασκεύασε το έργο για το τρίο GRASP, με το μπαγιάν να παίρνει τη θέση της μεικτής χορωδίας.

Η παράδοση αποτελεί πηγή και για το Stichera (1987) του Κίριλ Βολκόφ. Ο συνθέτης έχει εισαγάγει πολλά ρωσικά παραδοσιακά όργανα στη μουσική του και το μπαγιάν είναι από τα πιο αγαπημένα του. Το έργο βασίζεται σε μια φράση που αποδίδεται στον Ιβάν τον Τρομερό και είναι έντονα επηρεασμένο από τη ρωσική εκκλησιαστική μουσική.

Μία σημείωση

Η τρίτη συναυλία που θα κλείσει τον πρώτο κύκλο μουσικής στη Συγγρού θα πραγματοποιηθεί στις 13 Φεβρουαρίου με κουαρτέτο σαξοφώνων Ensemble du Bout du Monde. Περισσότερες πληροφορίες για αυτό, όταν οι μέρες πλησιάσουν.