Ιριδισμοί, κινητικά γλυπτά και queer φαντασία σε ένα PHASMA

Μπορούμε να μελετήσουμε το φως χωρίς να μας τυφλώσει; Να το ορίσουμε, χωρίς να το περιορίσουμε; Αυτά τα ερωτήματα κινητοποιούν το PHASMA, τη νέα διαμεσική performance του εικαστικού Αργύρη Αγγελή και της χορογράφου Κυριακής Νασιούλα, που παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή του BIOS Athens, 15–18 Μαΐου 2025.

Μετά την παρουσίαση του 4+ΕΝΑ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, οι δύο καλλιτέχνες επανέρχονται με μια παράσταση-πείραμα στην τομή φυσικής, γλυπτικής και χορού, φτιαγμένη από ιριδισμούς, κινητικά γλυπτά, χορογραφημένες παρεκκλίσεις και queer φαντασία.

Η «ερευνήτρια» και το «ΦΩΣ» συνυπάρχουν επί σκηνής σ’ ένα δυναμικό ντουέτο που ενσαρκώνει το δίπολο δομής και απρόβλεπτου, προσκαλώντας μας σε μια σπουδή πάνω στη δοκιμή, στο σφάλμα και στην ανακάλυψη. Η παράσταση εμπνέεται από την επιστημονική αρχή του κυματοσωματιδιακού δυϊσμού του φωτός, με καλλιτεχνική διάθεση να ερμηνεύσει και να διαταράξει τα όρια της ταυτότητας, της αντίληψης και της κανονικότητας.

Σε ένα καλειδοσκοπικό σκηνικό-εργαστήριο, η φαντασία και η υλικότητα γίνονται συμπρωταγωνιστές της έρευνας, ενώ τα φαντάσματα της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας αντανακλώνται – πότε εκθαμβωτικά και πότε γκροτέσκα – στις επιφάνειες του σκηνικού και στις πολλαπλές όψεις των ηρώων.

Σε μια αναλυτική συνέντευξη, οι δημιουργοί μιλούν στο NEWS 24/7 για τις πρώτες σπίθες έμπνευσης, τη διαδικασία της δημιουργίας, το νόημα της “αποτυχίας”, την αρχιτεκτονική ως μεθοδολογικό υπόβαθρο και τη σημασία του να αφήνεις χώρο στο φως – και στο ανθρώπινο πλάσμα – να φανερωθεί ελεύθερα, ακριβώς όπως είναι.

Η αρχική έμπνευση

O Αργύρης Αγγελή εξηγεί στο NEWS 24/7 από πού άντλησαν με την Κυριακή Νασιούλα την αρχική τους έμπνευση για το PHASMA: “Ένα απόγευμα στο Λονδίνο, η Κυριακή, τα φοιτητά μας, κι εγώ πειραματιζόμασταν με διάφορα υλικά όταν ξαφνικά πρόσεξα σε μια γωνιά του δωματίου σχήματα, χρώματα και ιριδισμούς που προέκυψαν τυχαία από τις ανακλάσεις του φωτός. Έβγαλα αμέσως μια φωτογραφία που τελικά αποτυπώθηκε στο μυαλό μου. Φαντασιώθηκα ένα φορετό γλυπτό που θα απέδιδε σε ύλη και όγκους αυτά τα άυλα μαγευτικά εφέ του φωτός.

Εμείς όμως πάντα βάζουμε το ερώτημα: Γιατί; Γιατί πρέπει να υπάρξει αυτό; Πέρα από τον προσωπικό καλλιτεχνικό ενθουσιασμό, το φορμαλισμό,την υλικότητα κτλ, για μας, πρέπει το έργο να επιθυμεί να μοιραστεί και ένα νόημα. Και μάλιστα αυτό το νόημα πρέπει να μας «κόφτει» που λέμε και στα Κυπριακά. Φως > Ιριδισμοί > Χρώματα της Ίριδας > Φάσμα > Σημαία ΛΟΑΤΚΙ > Νευροδιαφορετικότητα > Πολλαπλές πτυχές προσωπικότητας… Οι συνειρμοί έφτιαχναν το χάρτη στο κεφάλι μου για ένα-δύο χρόνια.

Μέχρι μια μέρα που είχα βάλει μια playlist μου και συμμάζευα το σπίτι.

Το τραγούδι “As satellites go by” του συγκροτήματος Lamb άρχισε να παίζει. Το’ χα ξεχάσει; Μια περίοδο το έπαιζα κάθε βράδυ συγκινημένος καθώς μ’ έπαιρνε ο ύπνος. Όλα ζουν στο καλειδοσκόπιο του μυαλού μας. Δίνω ξανά σημασία στους πανέμορφους στίχους του ρεφραίν. «Αυτό είναι! Το έργο σε 4 γραμμές. Ήταν πάντα εκεί.» σκέφτηκα”.

Και η Kυριακή Νασιούλα προσθέτει: “Όταν είδα την πρώτη μορφή του φορετού γλυπτού που έφτιαξε πρόπερυσι ο Αργύρης εντυπωσιάστηκα! Η ποικιλία των διάφορων ιριδισμών, υλικοτήτων και γεωμετριών μού δημιούργησε αυτόματα εικόνες σε κίνηση. Το κοστούμι αυτό σκέφτηκα θα μπορούσε να δομείται και να αποδομείται επί σκηνής. Να είναι ο πυρήνας μιας χορογραφίας διαφορετικών μεταξύ τους ατμοσφαιρών, κινησιολογιών και ερμηνειών. Ξεκίνησα να φαντάζομαι μια χορογραφική παλέτα με ποικιλία, παιχνίδισμα και ορμή.

Χαρακτηριστικά δηλαδή του φωτός και πώς αυτά θα μπορούσαν μεταφραστούν σε παραστατική γλώσσα. Αυτός ο ενστικτώδης καταιγισμός χορογραφικών θραυσμάτων που μου συμβαίνει στην αρχή κάθε έργου, προκύπτει από την αγάπη που έχω για τη διάδραση του σώματος με τα υλικά, τις υφές και τη γεωμετρία τους και την έρευνα πάνω σε όλα αυτά μαζί, που διατρέχει το σύνολο του έργου μου μέχρι τώρα”.

Στο PHASMA παίζετε με το φως – άλλοτε σαν κύμα, άλλοτε σαν σωματίδιο. Πώς σας βοήθησε αυτή η ιδέα να δημιουργήσετε την παράσταση;

Αργύρης Αγγελή: “Καθ’ όλη την ιστορία της φυσικής το φως θέτει προβλήματα και δύσκολα ερωτήματα στους επιστήμονες, που με τη σειρά τους οδηγούν σε μεγάλες ανακαλύψεις. Τον προηγούμενο αιώνα λοιπόν η απάντηση στο φλέγον ερώτημα «Το φως είναι κύμα ή σωματίδιο;» δόθηκε με «σιγουριά»: το φως είναι και τα δύο ταυτόχρονα (κυματοσωματιδιακός δυϊσμός), αλλά είναι αδύνατο να το δουν έτσι τα ανθρώπινα μας μάτια και συσκευές (προς το παρόν). Ανάλογα τις συνθήκες του πειράματος, το παρατηρούμε πότε ως σωματίδιο και πότε ως κύμα.

Το φως σαν τον πιο ταλαντούχο ταχυδακτυλουργό, δεν έκανε τη χάρη στο δυτικό νου που του αρέσει να βλέπει μόνο άσπρο και μαύρο, ροζ και γαλάζιο, αυτό και το άλλο (η λίστα συνεχίζεται), να έχει μια και μόνο υπόσταση. Στην παράσταση, τα πλάσματά μας επιδρούν το ένα με το άλλο και μέσα από την αλχημική τους σχέση μεταβάλλουν συνεχώς τα χαρακτηριστικά και τις διαθέσεις τους. Αντιστέκονται έτσι στις τάσεις που εμμονικά κατηγοριοποιούν τους ανθρώπους σε στερεοτυπικά κουτάκια και ορίζουν τις ταυτότητες που «επιτρέπεται» να υπάρχουν”.

Κυριακή Νασιούλα: Η συνθήκη της αλλαγής στη συμπεριφορά του φωτός αρχικά μου δημιούργησε μεγάλη περιέργεια. «Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο;» σκέφτηκα. Κάναμε συναντήσεις με τον σύμβουλό μας στη φυσική Στέλιο Αγγελή και μέσα από τη συζήτηση ξεκίνησα να σκέφτομαι ένα ερμηνευτικό ντουέτο-δίπολο, που μεταβάλλεται συνεχώς ανάλογα με τη συνθήκη.

Με βάση αυτές τις μεταβολές δομήθηκε ο ρόλος της ερευνήτριας η οποία ορίζει κατα κύριο λόγο τις συνθήκες των πειραμάτων, των κατασκευών και υλικών που θα χρησιμοποιήσει για τη μελέτη της. Ο ρόλος του φωτός από την άλλη έρχεται να αναιρέσει τις συνθήκες των πειραμάτων, όπως συμβαίνει και στην πραγματικότητα, με την επιστημονική κοινότητα να σηκώνει κάποιες φορές τα χέρια ψηλά.

Ξεδιπλώνει τις πτυχές του χαρακτήρα του είτε σαμποτάροντας την ερευνήτρια, είτε δίνοντάς της χώρο να προχωρήσει στο απόκτημα νέας γνώσης. Ο κυματοσωματιδιακός δυϊσμός που αναφέρει και ο Αργύρης, έγινε έτσι το καύσιμο της εκρηκτικής σχέσης φωτός-ερευνήτριας και αυτή είναι και η βασική αφήγηση την οποία προσπαθούμε να εξυπηρετήσουμε στις πρόβες και στις παραστάσεις μας.

Ένα έργο….εργαστήριο

Το έργο θυμίζει εργαστήριο. Πώς συνδέεται αυτός ο χώρος με την αναζήτηση της ταυτότητας και την προσωπική εξερεύνηση;

Κυριακή Νασιούλα: Τα έργα μας στο σύνολο τους θυμίζουν εργαστήριο, και αυτό νομίζω πως εν μέρη προέρχεται από το κοινό μας παρελθόν στην αρχιτεκτονική και επίσης από το χώρο του χορού στο οποίο έχω μεγαλώσει. Από τη μια, η αρχιτεκτονική παράγεται σε χώρους που συνήθως έχουν πολλά υλικά, σκίτσα, μακέτες και κυρίως ανθρώπους. Από την άλλη το στούντιο χορού-προβών είναι ένας χώρος παραγωγής κίνησης, ανταλλαγής, σωματικού μόχθου και εσωκλείει επίσης πολλούς ανθρώπους με κοινό στόχο.

Στη σύγκληση των δυο, το εργαστήριο είναι για μένα ένα πεδίο όπου κάθε είδους πειραματισμός επιτρέπεται. Είναι ένας ασφαλής χώρος δοκιμών όπου μπορώ να υπάρξω ελεύθερη να δημιουργήσω, να σφάλω, να αποτύχω ή να πετύχω και όλα αυτά μαζί συμβαίνουν μαζί με τους συνεργάτες μου. Το στούντιο γίνεται λοιπόν ένας τόπος μοιράσματος, όπου όλοι μας δημιουργούμε στη συνθήκη της αναζήτησης και της ελευθερίας στην πρόταση. Γίνεται έτσι ένας χώρος συμπεριληπτικός που μέσα σε αυτόν ξεδιπλώνονται οι διάφορες πτυχές των προσωπικοτήτων. Η δημιουργική αυτή πρακτική με την οποία δουλεύουμε ως τώρα είναι -από ότι μας λένε- εμφανής και στα έργα. Οπότε αναπόφευκτα επιλέγουμε συνήθως το περιβάλλον του εργαστηρίου και ως προς το παραστατικό αποτέλεσμα.

Αργύρης Αγγελή: Ένα από τα κοινά χαρακτηριστικά μας είναι ότι γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον επιστημόνων, εκπαιδευτικών και μηχανικών. Ως καλλιτέχνης ζω ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου σε στούντιο/εργαστήρια γλυπτικής, ζωγραφικής, νέων τεχνολογιών κα.

Η Κυριακή, όπως είπε, σε στούντιο χορού, παρασκήνια κ.ά. Άρα ένα σημαντικό μέρος της προσωπικότητας μας, των εμπειριών μας εξαρτάται απ’ αυτό. Μετά από αυτή τη συνειδητοποίηση, μου φαίνεται φυσικό επόμενο το γεγονός ότι σχεδόν σε όλα μας τα έργα οι εργαστηριακές συνθήκες ενστικτωδώς περνάνε από τον χώρο των προβών και του πειραματισμού, στο σκηνικό/εγκαταστασιακό χώρο.

Ως καλλιτέχνης όταν μπαίνω στο “gesamt” “atelier” μου για να εξερευνήσω τις ιδιότητες και προοπτικές υλικών, ιδεών και μέσων, μπαίνω σε ένα χώρο απόλυτα ιδιωτικό και ιερό για μένα. Τον πιο οικείο μου χώρο, που μου προσφέρει την ασφάλεια να αφεθώ ελεύθερος, ίσως στην πιο καθαρή μορφή της προσωπικότητας μου, και αντίστοιχα γυμνή και ευάλωτη. Εκεί χάνομαι με τις ώρες και ενοχλούμαι όταν ένα μήνυμα στο κινητό ή ένα γουργούρισμα της πεινασμένης κοιλιάς μου με τραβάει εκτός του κόσμου στον οποίο έχω βυθιστεί. Μέσα στο δημιουργικό χάος συντεθιμένο από ένα σωρό ερεθίσματα, ψάχνω επι του πρακτέου την άκρη για ερωτήματα που με απασχολούν… και έτσι κάθε φορά το εργαστήριο μου καταντά βομβαρδισμένο τοπίο. Πλάθοντας τον “πηλό”, πλάθομαι κι εγώ. Κι όταν ψηθεί, μπορεί πια να δοκιμαστεί εκεί έξω.

Στο έργο φαίνεται να υπάρχει πολύ πειραματισμός και παιχνίδι. Πόσο σημαντικό είναι για εσάς να αφήνετε χώρο στο “λάθος” όταν δημιουργείτε;

Αργύρης Αγγελή: Πονεμένη ιστορία. Το περιθώριο και η λειτουργικότητα του λάθους εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το μέσο και τον τομέα δραστηριοποίησης. Σήμερα για παράδειγμα ασκούσα το κομμάτι του αρχιτέκτονα/σχεδιαστή: μέτρησα τη διατομή, εφηύρα και σχεδίασα ένα εξάρτημα για τον αναλογικό προβολέα, έκοψα τα κομμάτια στο λέιζερ και άρχισα να τα συναρμολογώ. Είχα απώλεια 1 χιλιοστού και άντε τώρα να τα μοντάρεις… Εκεί βρίζω.

Σε άλλες περιπτώσεις όπου πχ δεν έβρισκα το ίδιο ύφασμα, με παρακινεί να σκεφτώ μια εναλλακτική, συνήθως με πολύ καλύτερο αποτέλεσμα. Ή ακόμα και τα “happy accidents” όπως τότε που ξέχασα τη μαγειρική ζελατίνη στο στούντιο για τρεις μέρες και μου’ κοψε και λέω «Αχαα ενδιαφέρουσα υφή, αλλά βρωμάει… για να την βάλω στον προτζέκτορα: Τέλειο!». Στο έργο υπάρχει αυτή η αυτοαναφορά: η διαδικασία δοκιμής και λάθους με την οποία ελπίζω πως θα ταυτιστεί όποιο άτομο δοκίμασε μια νέα συνταγή, βγήκε τυφλο ραντεβού, κράσαρε τον υπολογιστή του, στερέωσε το κάδρο στραβά και το άφησε έτσι κτλ κτλ. Τωρα σκέφτομαι πως το “λάθος” ήταν μια από τις λέξεις κλειδια και για το LOOM. Εκεί το δουλέψαμε ενσυναισθητικά, στο PHASMA με αρκετό χιούμορ.

Κυριακή Νασιούλα: Είναι αρκετά σημαντικό για μένα να υπάρχει περιθώριο στο “λάθος”, αν και δε θα το ονόμαζα έτσι γιατί στην πραγματικότητα δεν πιστεύω πώς υφίσταται ως τέτοιο κατά τη διάρκεια του πειραματισμού. Φυσικά δε θα είναι επιτυχημένες όλες οι χορογραφικές δοκιμές ή οι δοκιμές με τις κατασκευές και τα υλικά. Και οι “αποτυχημένες” όμως, επιφέρουν μια επιτυχία γιατί σε οδηγούν παρακάτω. Ξέρεις τι “δουλεύει” και τι “δεν δουλεύει” και αυτό είναι σημαντικό δημιουργικό απόκτημα για τον επόμενο πειραματισμό.

Στην πρακτική μου όπως την έχω δομήσει μέχρι τώρα, προσπαθώ να προβλέπω περιόδους πειραματισμού και περιόδους δόμησης και λήψης αποφάσεων. Κάπως έτσι και μπαινοβγαίνοντας από το ένα στο άλλο έχω βρει ένα τρόπο να δημιουργώ και να συνεργάζομαι με τον Αργύρη και με άλλους συνεργάτες που συμμερίζονται παρόμοιο τρόπο δουλειάς και δημιουργίας.

Είστε ένα δημιουργικό δίδυμο με κοινή βάση την αρχιτεκτονική. Πώς συνεργάζεστε στη δημιουργία ενός έργου; Πώς επηρεάζετε ο ένας τον άλλον;

Κυριακή Νασιούλα: Συνήθως έρχεται μια ιδέα, είτε από τον Αργύρη είτε από μένα, άλλες φορές υπάρχει κοινή έμπνευση για ένα θέμα. Όπως και στην αρχιτεκτονική συζητάμε την κεντρική ιδέα, τι θέλουμε να εκφράσουμε μέσα από αυτήν. Σε δεύτερο χρόνο συγκεντρώνουμε τα υλικά μας, τα αφηγηματικά εργαλεία και τις πρακτικές που έχουν “επιτύχει” στην επεξεργασία των παραπάνω σε προηγούμενα έργα. Κάπου εκεί ξεκινάμε να δουλεύουμε αυτόνομα, ο καθένας στον τομέα του.

Για παράδειγμα στο PHASMA ο Αργύρης έχει την επίβλεψη του εικαστικού μέρους και εγώ του χορογραφικού. Κατά τη διάρκεια της παραγωγής ορίζουμε μια jour-fixe, όπου ο ένας κάνει studio visit στον άλλον. Δίνει feedback δηλαδή που στόχο έχει τη βέλτιστη υποστήριξη της κεντρικής ιδέας αλλά και την αποτελεσματική αισθητικά σύνθεση των δύο τομέων. Η πρακτική αυτή χαρακτηρίζει και τη δουλειά μας την οποία ορίζουμε ως διαμεσική. Συνθέτουμε δηλαδή το χορό, το design και τα υπόλοιπα μέσα αδιάσπαστα και καθόλη τη διάρκεια της παραγωγής.

Έτσι γίνεται και στην αρχιτεκτονική, όπου η επιλογή κάποιου υλικού ή κατασκευαστικής λεπτομέρειας μπορεί να επηρεάσει το όλον σε βαθμό τέτοιο, που να χρειάζεται να γίνουν δραστικές αλλαγές σε αρχικές χαράξεις. Νομίζω η συνθετική σκέψη της αρχιτεκτονικής μου έχει δώσει σημαντικά εφόδια από άποψη μεθοδολογίας. Και από την άλλη, η κοινή σπουδή έχει δημιουργήσει έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας με τον Αργύρη.

Αργύρης Αγγελή: Επειδή είμαστε ακαδημαϊκοί, δεν μας αρκούν τα «δοκιμασμένα» μας: κάθε έργο είναι αφορμή να ερευνήσουμε και ένα νέο μοντέλο συνεργασίας. Οπότε και στο PHASMA ακολουθήσαμε τη δομή που περιέγραψε η Κυριακή.

Σίγουρα δεν είναι εύκολο, έχει τα θετικά και τα αρνητικά του. Ένα από τα θετικά είναι η συνεχής αλληλοτροφοδότηση μέσω στιγμών αναλαμπών, μακρών συζητήσεων, διαφωνιών. Λειτουργεί πότε ως καταλύτης δημιουργικού οίστρου, πότε ως έναυσμα για να προσεγγίσεις τα πράγματα διαφορετικά, και πότε ως σπίθα για κάτι νέο που δε θα σου πέρναγε από το μυαλό. Η αρχιτεκτονική αποτελεί για μας τη στήλη της Ροζέτας: μια μεθοδολογία αποκωδικοποίησης μέσω της οποίας μπορούμε να μεταφράζουμε μεταξύ πολλών καλλιτεχνικών γλωσσών. Η αρχιτεκτονική όμως θέλει προσοχή: καλλιεργεί μια δομικότητα στη σκέψη που αν κανείς δεν προσέξει, γίνεται αυστηρή, περιοριστική, ή εκτελεστική.

Τέλος, τι θα θέλατε να πάρει μαζί του το κοινό φεύγοντας από το PHASMA; Υπάρχει κάποιο συναίσθημα ή σκέψη που ελπίζετε να γεννηθεί μέσα από την εμπειρία της παράστασης;

Κυριακή Νασιούλα: Σίγουρα αυτό είναι κάτι που δεν μπορούμε να προκαθορίσουμε ποτέ νομίζω ως δημιουργοί. Έχουν υπάρξει φορές που έχω προτείνει το Α και το κοινό να έχει νιώσει το Β ή το Γ (που κάποια από αυτά μπορεί να μην τα έχω σκεφτεί καν!). Νομίζω πάντως πως σε όλα τα έργα μου, δημιουργώ έναν χώρο με καθαρή πρόθεση αλλά αρκετά ευρύ ώστε να μπορεί κάποιο άτομο να σχετισθεί με τον τρόπο που θέλει και με όποιο στοιχείο του έργου νιώθει πιο οικεία. Έτσι κι αλλιώς όλοι είμαστε αρκετά διαφορετικοί, και οι επιλογές μας αντίστοιχα.

Αν θα έγραφα κάποιες λέξεις που περιγράφουν την ατμόσφαιρα του έργου αυτές θα ήταν: ζωντάνια, περιέργεια, αθωότητα, αμεσότητα. Και περιμένω με αγωνία να ακούσω αν θα υπάρξει κάποιο συναίσθημα ή σκέψη από την πλευρά του κοινού.

Αργύρης Αγγελή: Στα φοιτητά μου λέω πως πάντα πρέπει να υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη και καθαρή απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Αλλά πρέπει να την κρατάμε για τον εαυτό και τους συνεργάτες μας ως πυξίδα και οδηγό. Οι τέχνες ακροβατούν σε μια ισορροπία αποκάλυψης και απόκρυψης. Στο κοινό δίνουμε όσα χρειάζεται για να έχει το κάθε άτομο τη δική του προσωπική εντύπωση και αποφεύγουμε να σερβίρουμε στο πιάτο το “τι θέλει να πει ο ποιητής”. Αυτό που μπορώ να μοιραστώ με τους αναγνώστες είναι αυτό που νιώθω με τους στίχους του τραγουδιού που σας έλεγα πριν: τι περίεργα πλάσματα που είμαστε οι άνθρωποι… και πολλές φορες προβληματικά, αλλά φτιαγμένα από αστερόσκονη, ικανά για πράγματα γεμάτα φως.

Συντελεστές

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΟΜΑΔΑ:
Αργύρης Αγγελή: σύλληψη, δημιουργία, καλλιτεχνική διεύθυνση, σχεδιασμός – κατασκευή κοστουμιών & εικαστικής εγκατάστασης, γραφιστική
Κυριακή Νασιούλα: δημιουργία, χορογραφία, καλλιτεχνική διεύθυνση, διεύθυνση παραγωγής
Ιωάννα Καρατέγου, Αλέξανδρος Νούσκας Βαρελάς: ερμηνεία, δημιουργία κινητικού υλικού
Jeph Vanger: πρωτότυπη μουσική σύνθεση
Μαριέττα Παυλάκη: σχεδιασμός φωτισμού

Γεύη Δημητρακοπούλου: κινηματογράφηση
Λήδα Τουλουμάκου: φωτογράφιση
Εύα Σκρομπόλα: υπεύθυνη επικοινωνίας
Σοφία Τάμπλερ, Atelier Τσιούνη: κατασκευή κοστουμιών
Ιωάννης Αγγελή, Άγγελος Ιωνά: κατασκευή κινητικών γλυπτών
Παναγιώτα Τζιλιβάκη: πρακτική άσκηση – βοηθός παραγωγής
Στέλιος Αγγελή: σύμβουλος φυσικός
Σταύρος Παπαδόπουλος: κινησιολογική έρευνα

Παραγωγή: GesamtAtelier AMKE