Λάικ – ντισλάικ: Από τη Μαρία Καβογιάννη έως μια μπάλα παγωτού

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε από τη “Ζωή” της Μαρίας Καβογιάννη, τις “πρεμιέρες” των μουσικών φεστιβάλ της Αθήνας και την πορεία στη Γάζα, μέχρι το μπάχαλο στην Αμερική του Τραμπ και την τιμή των… παγωτών!

ΛΑΪΚ

Ζωή, ο κυνηγός και η σκιά και ψυχοπορτρέτα για τη Γεωργία Οικονόμου

Με τη σειρά “Ζωή” που πλέον προβάλλεται στο NETFLIX, η Μαρία Καβογιάννη για άλλη μια φορά με εξέπληξε με την εξαιρετική ερμηνεία της. Ενσαρκώνοντας τη Ζωή, μια γυναίκα που βιώνει την πιο παράξενη μεταφυσική εμπειρία, κατάφερε να συνδυάσει με υπέροχο τρόπο δράμα και κωμωδία, αγγίζοντας θέματα όπως η αποδοχή του θανάτου και το αδιάκοπο κυνήγι της ζωής. Μια σειρά γεμάτη συναισθηματική ένταση και φρέσκια ματιά. Kάθε επεισόδιο εμπλουτίζεται με αγαπημένες προσωπικότητες από τον χώρο της υποκριτικής, της μουσικής και του παλιού κινηματογράφου. Μην απορήσετε λοιπόν αν δείτε στην οθόνη σας την Κατερίνα Χέλμη, την Λήδα Πρωτοψάλτη και την Τάνια Τσανακλίδου.

Στο “The Shadow Whose Prey the Hunter Becomes” που είδαμε από το Back to Back Theatre στο Φεστιβάλ Αθηνών, τρεις υπέροχοι ηθοποιοί με νοητική αναπηρία με τρόπο απλό και συγκινητικό πετυχαίνουν κάτι σπουδαίο: φέρνουν στο προσκήνιο τους πιο σκοτεινούς μας εφιάλτες πως τελικά θα μας”φάει” η ίδια μας η σκιά αν δεν καταφέρουμε να οικοδομήσουμε μια κοινωνία όπου ο καθένας μας εκτιμάται όχι μόνο για την παραγωγή του, για την ταχύτητα ή την αποδοτικότητά του, αλλά και για την αξία του ως άνθρωπο. Σε μια εποχή που η τελειότητα και η συμμόρφωση μοιάζουν να κυριαρχούν, το Back to Back Theatre υπενθυμίζει πως η μοναδικότητα είναι το πιο ισχυρό όπλο που διαθέτουμε.

Εννοείται πως πήρα το σκυλί μου και πήγα στο ΕΜΣΤ, στον φοβερό και τρομερό Αλέξανδρο Γεωργίου για να φτιάξει το ψυχοπορτρέτο του. Εκεί, Στο πλαίσιο της έκθεσης Why Look at Animals? Δικαιοσύνη για τη μη ανθρώπινη ζωή ο καλλιτέχνης έχει εγκαταστήσει -στο καφέ του ΕΜΣΤ – ένα εργαστήριο ζωγραφικής, όπου δύο φορές την εβδομάδα (κάθε Τρίτη και Πέμπτη) προσκαλεί τους επισκέπτες να φέρουν τα κατοικίδια τους, ώστε να φιλοτεχνήσει τα πορτρέτα τους, αναδεικνύοντας την ιδιαίτερη προσωπικότητα του καθενός, όπως ακριβώς στοχεύει και η ανθρώπινη προσωπογραφία. Η συνάντηση μαζί του είναι μοναδική εμπειρία, γιατί πρόκειται για ένα σπάνιο άνθρωπο και καλλιτέχνη.

Υπνωτιστική και μαγευτική η περφόρμανς “Απλησίαστο Σημείο της Αιώρησης” του Γάλλου χορογράφου Yoann Bourgeois στα Plasmata του Ιδρύματος Ωνάση στο Πεδίον του Άρεως κατακτά το κοινό με τη μοναδικότητά της. Πάνω σε ένα αόρατο διαχωριστικό, ο καλλιτέχνης κατορθώνει να αποφύγει το κενό, αλληλεπιδρώντας με τους νόμους της βαρύτητας, προσπαθώντας να φτάσει σε μια κατάσταση ελευθερίας που ισορροπεί μεταξύ ισορροπίας και ανισορροπίας. Το έργο αυτό, ως εικαστικό ποίημα, επικεντρώνεται σε μια κινούμενη, ιλιγγιώδη πορεία προς το σημείο αιώρησης – τη μοναδική, εφήμερη στιγμή, όταν το σώμα έχει φτάσει στο υψηλότερο δυνατό σημείο και η αναπόφευκτη πτώση δεν έχει ακόμη ξεκινήσει.

Πρεμιέρα Release και Rockwave, η πορεία προς τη Γάζα και μια κατσαρίδα στον Νέο Κόσμο για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Πολλά λάικ στην πρεμιέρα του Release Athens το περασμένο Σάββατο με τους Avenged Sevenfold τους Palaye Royale να ανεβάζουν τον πήχη from day one. Οι A7X στην πρώτη τους φορά στην Ελλάδα έδωσαν ένα φανταστικό μέταλ σόου που τα είχε όλα. Η Πλατεία Νερού φουλ στα μαύρα μπλουζάκια, ιαχές για το συγκρότημα και τα visuals των Sevenfold απίστευτα. Ο Synyster Gates μας έδειξε την τέχνη του και ένα δάκρυ κύλησε στο “So Far Away”. Ο κόσμος αποθέωσε ακόμα και την κυρία που ανέβηκε να σφουγγαρίσει την σκηνή μετά τους Palaye και πριν τους A7X. Καλή αρχή και πάμε Idles.

Το Release φέρνει και τους Fontaines DC, την Παρασκευή 27 Ιουνίου, στην Πλατεία Νερού – οι οποίοι πρόσφατα στο Primavera έστειλαν ξεκάθαρο μήνυμα για τη Γάζα στις οθόνες της εμφάνισής τους.

Λάικ και για την πρεμιέρα του Rockwave που κλείνει τα 30 χρόνια του. Ανεβήκαμε Λυκαβηττό και ακούσαμε τον Αλκίνοο, με ορεξάτο κοινό και όπως πάντα την υπέροχη μπάντα του. Στην έναρξη ανέβηκε στη σκηνή ένα μέλος της ανθρωπιστικής βοήθειας που θα πάει στη Γάζα. Αργότερα ο Αλκίνοος μιλώντας για το μπλουζάκι του αναφέρθηκε στον Βασίλη Μάγγο, ενώ τραγούδησε και το «Πάντα θα ξημερώνει» το κομμάτι που έγραψε για τον Φύσσα το οποίο αφιέρωσε στην αδελφή του Παύλου, που ήταν στο κοινό ανάμεσά μας. Τον Αλκίνοο θα δούμε στη σκηνή με τον Διονύση Σαββόπουλο το Σάββατο στη Μαλακάσα, στη μεγάλη ροκ συνεύρεση που περιμένουμε πώς και πώς. Παίζει να ακούσουμε και Beatles.

Καταπληκτική διαφήμιση γνωστής εταιρείας εντομοαπωθητικών σπρέι στο σταθμό μετρό Νέου Κόσμου. Γκρο πλαν μεγάλης κατσαρίδας ανάσκελα και από πάνω η φράση “Μας άφησε για τον … Νέο Κόσμο”. Όλοι οι περαστικοί κρυφοχαμογελούν!

Beatles, «Can’t buy me love» τραγούδησαν Μπρους Σπρίνγκστιν και Πολ ΜακΚάρτνεϊ μαζί στη σκηνή στο Λίβερπουλ, αγκαλιά. Δεν είναι η πρώτη φορά που εμφανίζονται μαζί στην ίδια σκηνή, αλλά ίσως είναι και μία άτυπη στήριξη του ΜακΚάρτνεϊ στον The Boss με φόντο την “επίθεση” που δέχεται από τον Τραμπ.

Χιλιάδες ακτιβιστές από όλο τον κόσμο συμμετέχουν στην πορεία προς τη Λωρίδα της Γάζας, στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας Global March to Gaza, με στόχο να σπάσουν την ασφυκτική πολιορκία του Ισραήλ και να στρέψουν τη διεθνή προσοχή στη συνεχιζόμενη γενοκτονία. Στην κινητοποίηση συμμετέχει και ελληνική αποστολή, αποτελούμενη από 205 μέλη, καθιστώντας την την τρίτη μεγαλύτερη διεθνώς. Οι ακτιβιστές θα έχουν στις αποσκευές τους βρεφικό γάλα, πάνες, τρόφιμα και φάρμακα, ενώ μετέχουν πολλοί γιατροί. Όλα τα μάτια στραμμένα στην Γάζα. H πορεία του καραβανιού live εδώ.

Θερινά και μόνο θερινά για την Παναγιώτα Κλεάνθους

Ένας από τους λόγους που παλεύεται το “καυτό” καλοκαίρι στην Αθήνα – ίσως και ο μοναδικός – είναι το γεγονός ότι υπάρχουν τα θερινά σινεμά! Πόσο μ’ αρέσουν, πόσο τ’ αγαπώ! Μικρά, μεγάλα, σε πράσινες αυλές, σε ταράτσες, μοντέρνα, vintage, ό,τι κι αν είναι. Διαλέγεις μια ταινία, από την μεγάλη ποικιλία που παίζει στα θερινά σινεμά, και την απολαμβάνεις με παγωμένη μπυρίτσα.

Βραβεία Ίρις, Primavera και κορεάτικα σόου μαγειρικής, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Δεν υπάρχει τίποτα πιο θαυμαστό που να συμβαίνει αυτή τη στιγμή από ό,τι η πορεία προς τη Γάζα, χιλιάδων ακτιβιστών με στόχο να σπάσουν τον αποκλεισμό της περιοχής από το γενοκτονικό ισραηλινό καθεστώς. Μόνο θαυμασμός και στήριξη με κάθε μέσο και τρόπο.

Χάρηκα που υπήρχαν τόσες πολιτικές τοποθετήσεις στα προχθεσινά βραβεία Ίρις. Σχετικά με τη Γάζα, με την πορεία προς τη Γάζα, αλλά και πάνω στο ζήτημα που έχει επιτέλους αναδειχθεί πρόσφατα για το ελληνικό industry μέσα από το κίνημα Ορατότης Μηδέν: Βασικά, μια καταστροφική πολιτική από τον νεοσύστατο ΕΚΚΟΜΕΔ που μέσα από κακούς χειρισμούς υπονομεύει το ελληνικό σινεμά και τους ανθρώπους του. Γράφαμε σχετικά από τις Κάννες μετά το ρεπορτάζ του Variety για ελλιπείς πληρωμές, ενώ ο Λευτέρης Χαρίτος εξηγεί περισσότερα στο News24/7.

Στα ίδια τα Ίρις χάρηκα με τα μεγάλα βραβεία που πήρε το “Αρκάντια” του Γιώργου Ζώη, χάρηκα με το τσουβάλι τεχνικών βραβείων που πήρε το πανέμορφο “Αγαπούσε τα Λουλούδια Περισσότερο” του Γιάννη Βεσλεμέ, και ενθουσιάστηκα με τα δύο βραβεία του “Κιούκα Πριν το Τέλος του Καλοκαιριού” του Κωστή Χαραμουντάνη – το οποίο παίζεται ακόμα στα σινεμά κι είναι από τις ωραιότερες ταινίες της χρονιάς. Τρεις ταινίες που εκφράζουν έναν πολύ ενδιαφέροντα πλουραλισμό για το ελληνικό σινεμά – και ας μην ξεχνάμε και το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ της Ελίνας Ψύκου “Αδέσποτα Κορμιά” που πήρε κι αυτό το αντίστοιχο βραβείο.

Πέρασα φανταστικά στο φετινό Primavera, θα υπάρξει μεγαλύτερη ανάλυση επί του θέματος τις επόμενες μέρες στο σάιτ, αλλά σε πρώτη φάση τα headlines: Η Chappell Roan παρουσίασε μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει στη ζωή μου, η Charli xcx χόρεψε σα να κρινόταν η ζωή της από αυτό, Fontaines D.C. και Idles μας ξεσήκωσαν λίγο πριν έρθουν κι από τα μέρη μας (και με διαρκή συνθήματα και αναφορές στην Παλαιστίνη), κι οι Turnstile έκλεισαν το τριήμερο εκκωφαντικά. Πάντα τέτοια.

Πολύ τίμια πρόταση στα σινεμά αυτή τη στιγμή ο “Μοϊκανός”, μια πολύ επίκαιρη ιστορία αγωνίας και επιβίωσης για έναν κτηνοτρόφο στην Κορσική που γίνεται φυγάς, έχοντας νωρίτερα προσπαθήσει να υπερασπιστεί τη γη του απέναντι σε μαφιόζικα/τουριστικά συμφέροντα που ήθελαν να του την πάρουν με το έτσι θέλω. Αξίζει να το τσεκάρετε. Και by the way, μπράβο και στο ιταλικό “Βερμίλιο” που μες στο καλοκαίρι έκοψε 5.000 εισιτήρια στο άνοιγμά του. Ποιος να το έλεγε ότι ο κόσμος ψάχνει καλό σινεμά και το καλοκαίρι!

Στα τηλεοπτικά, κάνοντας φουλ αποσυμπίεση τις μέρες μετά τις Κάννες και το Primavera, κόλλησα με ένα ακόμα κορεάτικο ριάλιτι του Netflix, το Culinary Class Wars. Ξεκινάει με 100 σεφ, περνάνε από τον προκριματικό γύρο μόλις οι 40, χωρίζονται σε λευκούς (σταρ δηλαδή) και μαύρους (ανερχόμενοι, λιγότερο γνωστοί) και πρέπει να παλέψουν μέσα από κάτι απίθανες δοκιμασίες μέχρι να βγει ο νικητής. Έχει αυτή τη δομή κορεάτικων σόου που δεν είναι τόσο φόρμουλα όσο τα αμερικάνικα ριάλιτι, και κάθε δοκιμασία πιάνει 2-3 επεισόδια κι είναι εντελώς διαφορετική από την προηγούμενη.

Θέλω να φάω στα εστιατόρια ΟΛΩΝ τους.

ΝΤΙΣΛΑΙΚ

Λος Άντζελες, Γάζα, απεργία και παγωτά για τη Γεωργία Οικονόμου

Πραγματικά δεν ξέρω από πού να πρωτοαρχίσω αυτή τη βδομάδα. Από αυτά τα αδιανόητα πράγματα που συμβαίνουν στο Λος Άντζελες με τον Τραμπ να παίρνει Όσκαρ ερμηνείας στον ρόλο του δικτάτορα; Από το σφυροκόπημα της Γάζας που συνεχίζεται χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός; Ή να πιάσω τα καθ’ ημάς και να σχολιάσω το ξυλοκόπημα του δημοτικού υπαλλήλου από βιαστικούς οδηγούς; Ή που για ακόμη για άλλημια φορά δεν απεργήσαμε σύσσωμοι σαν δημοσιογράφοι και υπήρχαν site που δημοσίευαν κανονικά ειδήσεις την Πέμπτη 12 Ιούνίου;

Ναι το ξέρω διανύουμε μία μακράν περιόδο ακρίβειας. Εισιτήρια πλοίων απλησίαστα, αεροπορικά επίσης, σούπερ μάρκετ στα ύψη. Αλλά ρε παιδί μου, καλοκαιράκι έχουμε, έγιναν ακόμη και τα παγωτά απλησίαστα; Πού είναι οι εποχές που σκεφτόμασταν πόσες μπάλες θα πάρουμε μόνο και μόνο για να μην παχύνουμε; Τώρα κυριαρχεί το να μη φτωχύνουμε…

Απόδραση από το Γκουαντάναμο, αργοπορία παντού και φρόντισε τα σκουπιδάκια σου για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Αρχικά το ακούσαμε σε αμερικανικά podcast και δεν το πολυπιστέψαμε. H κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ σχεδιάζει τη μεταφορά χιλιάδων “παράτυπων μεταναστών” στις εγκαταστάσεις του Γκουαντάναμο, κάτι που αναμένεται λέει να ξεκινήσει άμεσα. Η Washington Post και το Politico φαίνεται να επιβεβαιώνουν ότι ο Τραμπ σχεδιάζει να φυλακίσει εκεί χιλιάδες μετανάστες προσωρινά – λέει – μέχρι να απελαθούν στις χώρες καταγωγής τους. Άλλο ένα τσεκ στο excel του παραλόγου με υπέρτιτλο “Make America Great Again“.

Αργοπορημένοι στις συναυλίες, στα θέατρα, στα θεάματα, ακόμα και στα ραντεβού. Μια γενικευμένη αίσθηση καθυστέρησης σε αυτή την πόλη, σαν να έχουμε συλλογικά αποφασίσει μέσα σε ένα όνειρο, ότι δεν είναι και σημαντικό ρε αδερφέ να φτάνεις στην ώρα σου. Αν ένα θέαμα ξεκινάει στις 9, θα σε περιμένει και μέχρι τις 9.30.

Φεύγοντας από τις υπαίθριες συναυλίες δεν είναι δύσκολο να πάρεις μαζί σου τα πλαστικά, τα ποτήρια, τα κουτάκια από τις μπίρες και ό,τι άλλο έχεις καταναλώσει. Δεν υπάρχει πιο άσχημο συναίσθημα να την έχεις περάσει ζάχαρη και μετά να πατάς πάνω σε βουνά σκουπίδια για να βγεις έξω.

Mission Impossible 8, Labubu και καλοκαιρινή ακρίβεια για την Παναγιώτα Κλεάνθους

Το νέο Mission Impossible ήταν απογοήτευση για μένα. Η ταινία διαρκεί 3 ώρες – δεν με πειράζει καθόλου ο χρόνος στον κινηματογράφο – αλλά το μισό έργο ήταν ένα μεγάλο recap του Mission Impossible 7. Είχε Τομ Κρουζ να κρεμιέται από τα αεροπλάνα και να κάνει τα ακροβατικά του, ναι, αλλά ήθελα λίγο παραπάνω ουσιαστικό action, καθώς και λίγο πιο ομιλητικό τον Ίθαν!

Έχετε πάρει χαμπάρι τι γίνεται με τις κουκλίτσες Labubu; Αυτά τα μικρά, χνουδωτά και χαριτωμένα, κατά τ’ άλλα, λούτρινα τερατάκια; Πρόκειται για το νέο fashion item Ή μάλλον για το νέο trend. Τα κρεμάσανε δυο – τρεις διάσημες στις τσάντες τους και μετά εξαπλώθηκε αυτό σαν επιδημία, λες και είναι κάνα ωραίο αξεσουάρ. Άσε που κάνει πάνω από 100 ευρώ. Η Labubu, όχι η τσάντα!

Θα συμφωνήσω με την προλαλήσασα για την καλοκαιρινή ακρίβεια, σε όλα. Δουλεύουμε όλο τον χρόνο για να πάμε τελικά μόνο 3 μέρες διακοπές, γιατί δεν βγαίνει αλλιώς. Και θα επιμείνω στα παγωτά, γιατί έξαλλη έχω γίνει, ειδικά με δύο συγκεκριμένες μάρκες (είναι σε ξυλάκι και τις βρίσκουμε στα περίπτερα), έχουν μικρύνει το παγωτό και το ‘χουν κάτι παγωτίνι, αλλά θέλουν σχεδόν 4 ευρώ!