Λάικ – ντισλάικ: Από την εκρηκτική Πάμελα Άντερσον έως τη Ρία Ελληνίδου

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε από την κινηματογραφική επιστροφή της Πάμελα Άντερσον μέχρι τον χαμό που κάνει η Ρία Ελληνίδου.

ΛΑΙΚ

Αντίπαρος και ξερό ψωμί για τη Μία Κόλλια

Ευτυχώς που στην Αντίπαρο υπάρχουν άνθρωποι που ρίχνουν χρήματα με αισθητική και άποψη οπότε τουλάχιστον οι επώνυμοι διεθνείς που διαφημίζουν το νησί μας στο εξωτερικό, έχουν υπέροχα μέρη να δείξουν όπως η Φάρμα του Rooster και το ίδιο το Rooster που είναι βραβευμένο από την τεράστια Conde Nast. Eκεί, στη Φάρμα και σε ένα φανταστικό πανηγύρι που οργάνωσε η δαιμόνια Αθανασία Κομνηνού, είδα δίπλα μου την Jade Jagger (της οποίας τα κοσμήματα μπορείς να αγοράσεις στην boutique του Beach House).

Kαι σκέφτηκα να της πω ότι όταν είδα τον μπαμπά της στο ΟΑΚΑ τραβούσα τα μαλλιά μου από την έκσταση αλλά είπα να μην γελοιοποιηθώ. Και μετά έμαθα πως είναι και ο Μακόναχι σπίτι του Τομ Χανκς και είπα θα τον δω στην πόλη αλλά δεν τον πρόλαβα. Πρόλαβα όμως Παύλο και Μαρί Σαντάλ συν τέκνοις – tres discrets και οι δύο (που έτρωγαν στην υπέροχη Cookoovaya, εκεί που ο Περικλής Κοσκινάς κάνει μάγια σε έναν ξυλόφουρνο και τα ψάρια φθάνουν εκεί καθημερινά με καΐκι μπροστά στα μάτια σου! )

H παρακαταθήκη που αφήνει η Κατερίνα Ευαγγελάτου αποχωρώντας φέτος από την καλλιτεχνική διεύθυνση του Φεστιβάλ είναι βαριά και μεγάλη. Νιώθω πως έχει ανεβάσει πολύ τον πήχη και με καινοτόμους θεσμούς και με τις παραστάσεις – εγχώριες και διεθνείς – που ανέβηκαν. Ασε τα καταπληκτικά γραφιστικά και τα ευφάνταστα βιντεάκια με τους ηθοποιούς που μιλούν για αυτό. Τρέμε ΜΜ.

Οιδίποδας με σκόνη, Χορός με φατούς και ορεινός τουρισμός για τη Γεωργία Οικονόμου

Είδα τον Οιδίποδα του Γιάννη Χουβαρδά στην Επίδαυρο και δεν μπορώ να ξεχάσω την τελευταία σκηνή, όπου το σπίτι του σκηνικού ανοίγει διάπλατα με πάταγο και μέσα το μόνο που υπάρχει είναι σκόνη… Η δε παρουσία της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη ήταν τόσο επιβλητική σαν Κρέοντας που δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της.

Άλλη μια χρονιά στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας και νιώσαμε μετά από χρόνια έναν αέρα δροσιάς και ανανέωσης να μας “χτυπά” υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Τζένης Αργυρίου. Καλύτερη στιγμή του, όταν στο “Beytna” , ο Omar Rajeh μας κάλεσε όλους πάνω στη σκηνή για να φάμε Φατούς, τη λιβανέζικη σαλάτα που είχε φτιάξει η μαμά του λίγο πριν. Εκεί, γύρω από το ίδιο τραπέζι με άγνωστους που γίνονται μια νέα «οικογένεια» — με βλέμματα, χαμόγελα, γεύσεις και τραγούδια — βιώνω τον πραγματικό πυρήνα αυτής της δουλειάς: ο χορός γίνεται κοινωνία, η σκηνή μετατρέπεται σε πατρίδα, η εμπειρία σε μνήμη.

Ακόμη και με φρικτή ζέστη, μία βόλτα στο Λιμάνι της Καλαμάτας σε ανεβάζει ψυχολογικά. Αν δε κρατάς στο χέρι και ένα παγωτό από τον Αθανασίου, τότε απογειώνεται η φάση.

Ορεινός τουρισμός τον Αύγουστο για πάντα. Θα το λέω και θα το φωνάζω. Δροσιά απίστευτη. Ζακετούλα στις βραδινές βόλτες και κουβερτούλα στον ύπνο. Και αν θες μπάνιο στη θάλασσα σε μισή ώρα- σαράντα λεπτά είσαι παραλία. Τι άλλο θέλει κανείς από τη ζωή το καλοκαίρι;

Πάμελα Άντερσον, πειραματικό σινεμά από την Ινδία και Τζέιμς Κάμερον για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Η αναγέννηση της Πάμελα Άντερσον δεν είναι καινούριο νέο – για το “Last Showgirl” της Τζία Κόπολα βρέθηκε υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα πριν λίγους μήνες – αλλά αναρωτιόμουν τι διάρκεια μπορεί να υπάρχει σε αυτή την αναπάντεχη επιστροφή. Είναι υπέροχο που πρωταγωνιστεί στις ξεκαρδιστικές νέες “Τρελές Σφαίρες”, μια ταινία που θα αναφέρεται ως μελλοντικό classic. Και δεν είναι αυτό όλο – έχει το βλέμμα της και στο φεστιβαλικό σινεμά, μιας και παίζει στο “Rosebush Pruning”, την επόμενη ταινία του βραζιλιάνου Καρίμ Αϊνούζ σε σενάριο του Ευθύμη Φιλίππου(!).

Το ότι σε όλα αυτά έρχεται κερασάκι στην τούρτα η είδηση πως είναι σε δεσμό με τον Λίαμ Νίσον… κοιτάχτε, δεν χρειάζεται να προσπαθούμε να εξηγούμε τα πάντα. Κάποια πράγματα απλά είναι τόσο εμφανώς feelgood που σε κάνουν να νιώθεις όμορφα χωρίς να καταλαβαίνεις καν το γιατί. Πάμελα Άντερσον και Λίαμ Νίσον; Ούτε που θα μου είχε περάσει από το μυαλό, αλλά τώρα που συμβαίνει είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. ΖΗΣΤΕ, ΤΡΕΛΟΠΑΙΔΑ.

Πήγα στο θερινό σινεμά Στέλλα τη Δευτέρα. Κάθε Δευτέρα προβάλλονται κάποιες πιο απαιτητικές, πιο πειραματικές ταινίες από το πρόγραμμα του κινηματογράφου Newman. Ένα ινδικό essay film βασισμένο στην αλληλογραφία μιας φοιτήτριας μέσα από την οποία χρονολογείται η σχέση της με έναν συμφοιτητή αλλά, κυρίως, η συστημική καταστολή μιας ολόκληρης φοιτητικής εξέγερσης, δεν ουρλιάζει ακριβώς «γλυκό δευτεριάτικο θερινό μια Δευτέρα του Ιούλη με καύσωνα», όμως με ενθουσιασμό είδα το σινεμά γεμάτο.

Η εν λόγω ταινία είναι το απίστευτο “Η Νύχτα που δεν Γνωρίζαμε Τίποτα” της Παγιάλ Καπάντια (που μετά από αυτό γύρισε το βραβευμένο στις Κάννες “Όλα Όσα Φανταζόμαστε Ως Φως”), μια ταινία που ξεκάθαρα θα εμφανιζόταν σε μια από εκείνες τις κλασικές “50 αριστουργήματα που δεν έχεις δει” λίστες. Την είδα για τρίτη φορά μέσα στον τελευταίο ενάμιση χρόνο – πιστεύω δε θα βαρεθώ ποτέ. Και χαίρομαι αφάνταστα που ήμασταν πολλοί.

Κυκλοφόρησε επιτέλους το τρέιλερ του “Avatar: Fire and Ash”, δηλαδή της τρίτης ταινίας στην θεαματική σάγκα του Τζέιμς Κάμερον. Είναι άδικο απέναντι σε κάθε άλλο μπλοκμπάστερ μπροστά από το οποίο προβάλλεται αυτό το τρέιλερ. Δε βλέπω την ώρα για να χαθώ ξανά μέσα σε κάποιο κάθισμα κινηματογράφου παρακολουθώντας ό,τι μας έχει ετοιμάσει κι αυτή τη φορά ο Μπιγκ Τζιμ.

ΝΤΙΣΛΑΙΚ

Πρόσωπα που καλύπτονται και Αντίιπαρος για τη Μία Κόλλια

Αδυνατώ να καταλάβω και να χωνέψω (προφανώς κάτι λέει κάποιος νόμος που δεν με ενδιαφέρει καν να ψάξω) γιατί πρέπει να έχουν παρελάσει από τα κανάλια όλες οι φωτογραφίες της Κυριακής ενώ του δολοφόνου το πρόσωπο καλύπτεται. Ποσώς με ενδιαφέρει να τον δω, αλλά γιατί να απολαμβάνει οποιουδήποτε είδους “προστασία” αυτό το τέρας. Και γιατί, ασφαλώς, πρέπει να βλέπουμε αυτό το όμορφο κορίτσι σε κάθε φωτογραφία της ζωής της. Πόσο τρομερό πράγμα η αδηφάγα ψυχή της κλειδαρότρυπας του τηλεθεατή.

Πού πήγε η Αντίπαρός μου; Δεν θέλω να μιλάω σαν τους νοσταλγούς του παρελθόντος που δεν θέλουν το νέο, την πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό αλλά αυτό που γίνεται σε αυτό το νησί, δεν το έχω ξαναδεί. Η ομορφιά του Αντιπάρου έγκειτο στην ενέργειά της αφού ούτε καμιά σπουδαία πόλη έχει ούτε σπουδαίες θάλασσες (οι πολύ ωραίες είναι μακριά και πρέπει σπάσεις το αυτοκίνητο για να πας).

Και πώς να επιβιώσει η ενέργειά της ανάμεσα σε τόσα SUV, τόσα σκάφη, τόσες ακριβές μπουτίκ; Και στην τελική, αν είναι να ζήσω έτσι πάω και στην Πάρο. Μας το έχουν καταστήσει σαφές πάντως ότι δεν μας πολυθέλουν εμάς που δεν έχουμε φλουριά στα κελάρια μας όταν το ποτήρι κρασί κάνει 21 ευρώ. Σου λέει, έτσι θα το πιάσεις το μήνυμα αν δεν το έχεις πιάσει. Και σημειωτέον, δεν έχω θέμα με τις ακριβές τιμές – αν δεν σ’ αρέσει, μην το πάρεις. Εχω θέμα που χάνω το νησάκι μου.

Λιόλου, Ελληνίδου και παιδάκια με μαγιό… για τη Γεωργία Οικονόμου

Ταξιδεύοντας στα φεστιβάλ ανά την Ελλάδα, έκανα εντατικό στην πιο ποπ ελληνική μουσική σκηνή ακούγοντας τα τοπικά ραδιόφωνα. Έμαθα έτσι την Κατερίνα Λιόλου, το “Νοικιάστηκε” και την “Επόμενη“. Οι στίχοι της “Επόμενης” πραγματικά είναι τόσο αστείοι και τραγικοί που αξίζουν βραβείο:

“Μπράβο μου
Οχι, μπράβο μου
δε λογάριασα,
τι πρέπει τι δε πρέπει

Και στα ‘δωσα
Ολα, στα ‘δωσα
σώμα και ψυχή
η επόμενη να τα βλέπει

Σου ‘μαθα να φέρεσαι
Σου ‘μαθα να αγαπάς
να ενδιαφέρεσαι
στα αλήθεια να εκτιμάς

Άντρα εγω σε έκανα
στη τρέλα βασιζόμενη
σε ετοίμασα εγώ
για την επόμενη”

Έμαθα και την ύπαρξη της Ρίας Ελληνίδου και το “Κάτι Ξέρεις” και έφριξα ακόμη πιο πολύ όταν συνειδητοποίησα πως όλοι στην παρέα το ήξεραν απ έξω! Αλήθεια τώρα;

Και για να πάμε και στα πιο σοβαρά θέματα της επικαιρότητας, μόνο το δικό μου μυαλό έχει στοιχειώσει η φωτογραφία του μαγιό του μικρού τετράχρονου κοριτσιού που βρέθηκε πνιγμένο στο Παλαιό Φάληρο;

Την ίδια ώρα, στιγμές ασύλληπτης ευτυχίας Ελλήνων διασήμων κατακλύζουν τα social media μας. Ταξιδεύουν οι διάσημοι πολύ, γυρίζουν τον κόσμο και εγώ απορώ. Βλέπουν, νιώθουν τίποτα ή όλα γίνονται για ένα κλικ στο instagram;

Ντι Κάπριο, Mubi και AI στο ΙΜΑΧ για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

To IMAX ανακοίνωσε ένα “φεστιβάλ” μικρού μήκους “ταινιών” φτιαγμένων με τη συνδρομή ΑΙ. Μεγάλο ντισλάικ σε κάθε τέτοια κίνηση που βοηθά στην ομαλοποίηση του ΑΙ μέσα σε τομείς ανθρώπινης δημιουργικότητας.

Έλαβε πράσινο φως λέει και θα ξεκινήσει η δημιουργία ξενοδοχείου στο Ισραήλ με το 10% της επένδυσης να ανήκει στον Λεονάρντο ΝτιΚάπριο. Οι επενδύσεις να πηγαίνουν καλά Λίο, μην σκας.

Στο μεταξύ η πλατφόρμα Mubi συνεχίζει ακλόνητη τη σχέση της με το Sequoia Capital που εμπλέκεται στη χρηματοδότηση του ισραηλινού στρατού. Είπαμε, οι επενδύσεις να πηγαίνουν καλά. Ευτυχώς κάποιοι άνθρωποι βρήκαν το σθένος να μιλήσουν ανοιχτά: Σε μια ανοιχτή επιστολή που υπογράφουν δεκάδες σκηνοθέτες που εμπλέκονται με το Mubi (ανάμεσά τους ο Άκι Καουρισμάκι, ο Ράντου Ζούντε, ο Τζόσουα Οπενχάιμερ, ο Μιγκέλ Γκόμες, o Νίο Σόρα και πολλοί ακόμα), καταδικάζεται αυτή η συνέργεια που στην ουσία εμπλέκει δημιουργούς με μια γενοκτονία.

«Η χρηματική ανάπτυξη του Mubi ως εταιρεία, είναι τώρα ευθέως συνδεδεμένη με τη γενοκτονία στη Γάζα, κάτι που εμπλέκει όλους εμάς που δουλεύουμε με το Mubi», αναφέρει η επιστολή. Την πρώτη και μοναδική πάντως φορά που η εταιρεία σχολίασε τις αντιδράσεις, η απάντηση ήταν βασικά «λεφτά λολ». Οπότε δεν περιμένω και πολλά τώρα – το θετικό όμως, είναι ότι τουλάχιστον κάποιοι άνθρωποι βγήκαν και μίλησαν, με πιθανό επαγγελματικό κόστος. Μπράβο σε αυτούς, ντροπή στο Mubi.