Λάικ – ντισλάικ: Από την ίντερσεξ θεία Σταματίνα έως τους γονείς που παρακαλάνε για ένα… 13ωρο

Τα λάικ και τα ντισλάικ σε όσα παρατηρήσαμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε από τις Σέρρες και τον Όστερμάγιερ μέχρι την ευγνωμοσύνη μας στην κυρία Κεραμέως γιατί επιτέλους θα γίνει πραγματικότητα το όνειρό μας και θα δουλεύουμε όλη μέρα.

ΛΑΙΚ

Σέρρες. Εξοχή, Delta, Μπετόβεν και μουσταλευριά για τη Γεωργία Οικονόμου

Ο Γιώργος Καπουτζίδης και «Σέρρες» του δεν φοβούνται να σπάσουν τα ταμπού και να φέρουν στην τηλεόραση έναν ίντερσεξ χαρακτήρα, στο πρόσωπο της «θείας Σταματίνας». Σε μια κοινωνία που εξακολουθεί να κρύβει και να στιγματίζει τη διαφορετικότητα, ο Καπουτζίδης όχι μόνο αποκαλύπτει την αλήθεια, αλλά δίνει και φωνή σε μια κοινότητα που σπάνια εκπροσωπείται. Επιτέλους και μία όαση στην τηλεοπτική πραγματικότητα.

Η «Εξοχή» του Martin Crimp, σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου παρουσιάζεται στο θέατρο Αποθήκη και αποτυπώνει με αφοπλιστική ειλικρίνεια τη διάλυση ενός γάμου, ρίχνοντας φως στις σκοτεινές του πλευρές. Μιχάλης Βαλάσογλου και Κίττυ Παϊταζόγλου σε μία πολύ όμορφη σύμπραξη που αναδεικνύει τη συναισθηματική ένταση και τις διακυμάνσεις μιας σχέσης που βρίσκεται σε επικίνδυνη ταλάντωση.

Ο D3LTA επιστρέφει δυναμικά με το νέο του single “KIDS”, προσφέροντας έναν αιχμηρό μουσικό καθρέφτη της σύγχρονης γενιάς. Με στίχους που σχολιάζουν την αποξένωση, τη βία και την αναισθησία της εποχής, το τραγούδι αποτυπώνει την ένταση και την αμφιβολία ενός κόσμου που καταρρέει.

Η στιγμή που το Allegretto της Έβδομης Συμφωνίας του Μπετόβεν πλημμύρισε την αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού στην πρεμιέρα της ΚΟΑ την Παρασκευή 10 Οκτωβρίου ήταν μαγευτική. Στην ένταση των επαναλαμβανόμενων ρυθμικών φράσεων, η σιωπή έγινε σχεδόν απτή. Σαν να έπαψε ο χρόνος, με κάθε νότα να χτυπά τον πυρήνα της ύπαρξής μας. Το κοινό παρέμενε βυθισμένο, σχεδόν σε μεταφυσικό χορό, ακούγοντας τον παλμό της μουσικής που αντηχούσε στον αέρα.

Το Διεθνές Ζαχαροπλαστείο στο Παγκράτι σε γυρίζει λίγο πίσω στον χρόνο, στις εποχές εκείνες που έτρωγες μουσταλευριά από τα χέρια της γιαγιάς σου και αγνό ρυζόγαλο χωρίς περιττά αρώματα βανίλιας. Κάθε καφές συνοδεύεται από ένα φρεσκοψημένο κουλουράκι, τόσο μα τόσο νόστιμο.

Ο Εχθρός του Λαού, ο David Byrne και πάλι μας συγκίνησε ο Αντετοκούμπο για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Σε μια συζήτηση στο Θέατρο Κνωσσός με τον Τόμας Όστερμάιερ, αναφέρθηκε —και πραγματικά ανατριχιάσαμε— ότι το αγαπημένο έργο (ή τουλάχιστον ένα από τα αγαπημένα) του Χίτλερ ήταν ο «Εχθρός του λαού» (Ein Volksfeind) του Χένρικ Ίψεν. Παρότι αυτό ακούγεται παράδοξο, καθώς το έργο καταγγέλλει την υποκρισία της κοινωνίας και τη διαφθορά των αρχών, ο Χίτλερ το ερμήνευσε με τον δικό του διεστραμμένο τρόπο: ως παράδειγμα του ατόμου που αντιστέκεται στη μάζα και της δύναμης της θέλησης ενός “ηγέτη” απέναντι στο πλήθος.

Λέγεται ότι ο Ίψεν και ειδικά το “Ένας εχθρός του λαού” επηρέασαν βαθιά τη σκέψη του Χίτλερ στα πρώτα του χρόνια, καθώς έβλεπε στον ήρωα, τον Δρ. Στόκμαν, έναν “καθαρό” άνθρωπο που τολμά να πάει κόντρα σε όλους — μια εικόνα που ο Χίτλερ μετέτρεψε σε δική του παραμορφωμένη ιδεολογική αφήγηση. Με ανυπομονησία αναμένουμε τη θεατρική ανάγνωση του Όστερμάιερ, που έχει κάνει μια ενδιαφέρουσα διασκευή στον Ιψεν. 

Ο David Byrne – τον οποίο αναμένουμε το ερχόμενο καλοκαίρι – μας φέρνει στο νου πάντα το τεράστιο κοστούμι ως fronman στους Talking Heads Stop Making Sense. Την περίφημη “τεράστια” στολή του David Byrne στο Stop Making Sense την εμπνεύστηκε όταν είχε μόλις επιστρέψει από ταξίδι στην Ιαπωνία, όπου εντυπωσιάστηκε από το θέατρο Νο και το Καμπούκι. Όταν ο φίλος του, σχεδιαστής μόδας Jurgen Lehl, του είπε πως «όλα πάνω στη σκηνή πρέπει να είναι μεγαλύτερα», ο Byrne πήρε τη φράση κυριολεκτικά. Με τη βοήθεια της σχεδιάστριας Gail Blacker, κατασκεύασε ένα κοστούμι που έδινε την ψευδαίσθηση ενός τεράστιου, κυβιστικού σώματος. Ο Byrne ήθελε το κεφάλι του να φαίνεται μικρότερο, σαν σχόλιο πάνω στην αναλογία του ανθρώπου με τον χώρο και τη μαζικότητα της εποχής. Η στολή τελικά έγινε εμβληματική.

Νταϊάν Κίτον θεά! Δυο feelgood ανάλαφρες ταινίες “Κάλλιο αργά παρά αργότερα” με τον Τζακ Νίκολσον και τον Κιάνου Ριβς, και “Το Κλαμπ των Χωρισμένων Γυναικών”. Τα κορίτσια του “First Wives Club” η Γκόλντι Χον και η Μπέτι Μίντλερ, αποχαιρέτησαν με συγκίνηση την Νταϊάν Κίτον, την αξεπέραστη συμπρωταγωνίστριά τους στη θρυλική κωμωδία του 1996, που ύμνησε τη γυναικεία φιλία και το δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία.

Τι ωραία που μίλησε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο στον Αρναούτογλου για τη σύζυγό του τη Μαράια. “Αν δεν ήταν η Μαράια δεν θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος, την ερωτεύομαι κάθε μέρα πιο πολύ.”

Σινεμά νωρίς, βωβό κινηματογραφικό σίριαλ του 1916 στην Ταινιοθήκη, και KPop Demon Hunters, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Είμαι πάρα μα πάρα πολύ μέσα στο νέο στοίχημα που φαίνεται να παίρνουν κάποιες αίθουσες της Αθήνας. Συγκεκριμένα, το Cinobo Όπερα και το Studio art cinema ανακοίνωσαν πως με τη νέα σεζόν που ξεκινάει, θα προστεθούν πρωινές ζώνες προβολών. Το Studio εκτός από τις προβολές του ΣΚ θα προσθέσει καθημερινά, ειδικές ζώνες ταινιών μικρού μήκους, ντοκιμαντέρ και κλασικού κινηματογράφου, ξεκινώντας από τις 12 το πρωί. Ενώ αντίστοιχα στο Όπερα τα ΣΚ οι προβολές θα ξεκινούν από τις 12. Στηρίζω χίλια τοις εκατό: Η κουλτούρα πρωινό καφεδάκι -> ταινία νωρίς -> βόλτα και φαγητό, κι όλα αυτά πριν απογευματιάσει, είναι κάτι που λείπει!

Το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου που συνεχίζει να τιμά έμπρακτα τον βωβό κινηματογράφο, ανακοίνωσε μια σπουδαία ειδική προβολή λίγες μέρες πριν την φετινή του διοργάνωση: Το αριστούργημα του Λουί Φεγιάντ “Judex”, ένα από τα εμβληματικά κινηματογραφικά σίριαλ των 1910s, το γύρισε ένα χρόνο μετά το “Les Vampires” – ένα μνημείο του βωβού σινεμά που εμπνέει δημιουργούς πάνω από έναν αιώνα μετά.

Το Πανόραμα θα προβάλει το σύνολο του “Judex” (12 επεισόδια, 6μιση ώρες διάρκεια) στην Ταινιοθήκη και –όπως θα έλεγε κι η φίλη μας η Άιο Αντεμπίρι– ήδη κάθομαι για αυτό, οι υπάλληλοι του σινεμά μου ζητάνε να σηκωθώ επειδή «δεν είναι ακόμα Νοέμβριος» αλλά απλά είμαι υπερβολικά καθιστός.

Είδα επιτέλους το “KPop Demon Hunters” του Netflix και είναι προφανέστατα μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, με τρομερά όμορφο animation και αδιανόητα catchy σάουντρακ. Διαβολεμένα διασκεδαστικός τρόπος να περάσεις μιάμιση ώρα από τη ζωή σου. Και στο μεταξύ έχω φάει κόλλημα με τα κομμάτια, εκ των οποίων το “Golden” ξεκάθαρα θα πάει Όσκαρ Τραγουδιού φέτος. Η καμπάνια ήδη ξεκίνησε, με τις τρεις αληθινές καλλιτέχνιδες πίσω από το fictional συγκρότημα Huntr/x της ταινίας, να το ερμηνεύουν στην εκπομπή του Τζίμινι Φάλλον.

Έχουν και ωραίο στόρι κιόλας, μιας κι οι τρεις τους είχαν φάει απόρριψη από το αδυσώπητο σύστημα ανάδειξης idols της Κορέας, αλλά βρήκαν το δρόμο τους ως οι γυναίκες πίσω από τα animated idols της ταινίας-φαινόμενο.

Αυτή είναι μια εκπληκτική εβδομάδα για να πάτε σινεμά. Παίζει ακόμα το “Μια Μάχη Μετά την Άλλη” αν δεν το έχετε δει (χάνετε), κυκλοφορεί ο Χρυσός Φοίνικας των Καννών (το εξαιρετικό “Ένα Απλό Ατύχημα” του Τζαφάρ Παναχί), κυκλοφορεί το απίστευτα ενδιαφέρον και γεμάτο σασπένς “Μετά το Κυνήγι” με τη Τζούλια Ρόμπερτς και (νά’τη ξανά) τη φίλη μας Άιο Αντεμπίρι, το “Ρίφενσταλ” που επίσης βγαίνει σήμερα είναι ένα από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ της χρονιάς, ενώ παίζει και το φεστιβάλ παλαιστινιακού κινηματογράφου στο Τριανόν. Φοβερός πλουραλισμός επιλογών, πάντα τέτοια.

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Πολυφορεμένα αρώματα, MTV και ένα Μνημείο Αγνώστου Στρατιώτη και …Νεκρού για τη Γεωργία Οικονόμου

Δεν καταλαβαίνω με ποια λογική κάποιος ανεβάζει ένα κινηματογραφικό έργο, όπως το “Άρωμα Γυναίκας” στο θέατρο χωρίς να προσφέρει κάποια φρέσκια οπτική ή μια ουσιαστική διασκευή. Είναι τουλάχιστον αψυχολόγητο. Αν είναι απλώς για να περάσουμε καλά, υπάρχει πάντα η τηλεόραση ή το σινεμά. Στο θέατρο, όμως, περιμένεις κάτι παραπάνω από μια απλή αναπαραγωγή. Περιμένεις να σε προβληματίσουν, να σε πάνε ένα βήμα παρακάτω.

Το κλείσιμο του MTV είναι σαν το τέλος μιας εποχής. Για πολλές γενιές, αυτό το κανάλι υπήρξε η μουσική αναφορά της εφηβείας τους, το μέρος όπου ακούσαμε για πρώτη φορά “Unplugged” τους Nirvana και είδαμε τα πρώτα μας βίντεο κλιπ, από τους Duran Duran έως το Like a Prayer της Μαντόνα. Το MTV δεν ήταν απλά ένα κανάλι, ήταν το σύμβολο μιας γενιάς που ήθελε να ακούει και να βλέπει μουσική με τον πιο αυθεντικό τρόπο. Το τέλος του μας θυμίζει πόσο έχουν αλλάξει τα μέσα και οι συνήθειες μας, αλλά και πόσο σημαντικό ήταν το μουσικό αυτό κεφάλαιο στη ζωή μας.

Αν σεβόταν το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη όποιος το επικαλείται, δεν θα το χρησιμοποιούσε ως εργαλείο για πολιτικά παιχνίδια ή για να καλύψει αποτυχίες. Δεν θα το έβαζε στο επίκεντρο μικροκομματικών σκοπιμοτήτων, σβήνοντας τα ονόματα των νεκρών των Τεμπών για να εξυπηρετηθούν άλλες ατζέντες. Ο σεβασμός απαιτεί σιωπή και κατανόηση, όχι εργαλειοποίηση. Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι ο σεβασμός τελειώνει εκεί που αρχίζουν τα συμφέροντα και η πολιτική εκμετάλλευση.

Για το καλό μου και η τροφή ως θεμελιώδες δικαίωμα για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε, με γειά! Όταν η υπουργός παρουσιάζει τη 13ωρη εργασία ως “ευκαιρία” και “αίτημα των ίδιων των εργαζομένων” σκιαγραφεί μια χώρα που μάλλον της αρέσει να υποφέρει; Ευκαιρία δεν είναι να δουλεύεις περισσότερο – είναι να ζεις καλύτερα. Δεν φτάνει που δουλεύουμε περισσότερο σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και πληρωνόμαστε λιγότερο και το σουπερμάρκετ είναι “φωτιά” έχουμε την υπουργό να μας λέει “το ζητήσατε και έγινε πράξη”.

Χθες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Τροφής και σκοπός της ημέρας είναι η ευαισθητοποίηση του κοινού για την ανάγκη εξασφάλισης υγιεινής διατροφής για όλους και η αντιμετώπιση της πείνας και του υποσιτισμού παγκοσμίως. Έχοντας στο μυαλό μας την πείνα που ταλανίζει παιδιά και ενήλικους σε διάφορα μέρη του κόσμου και όσα γίνονται στη Γάζα, καταλαβαίνουμε ότι κάθε πέρσι και πολύ καλύτερα.

Αντίο στο MTV που υπήρξε για κάποιος διάστημα ο… ενδυματολόγος, ο κομμωτής, ο ψυχολόγος και ο δάσκαλος αγγλικών μας! Εκεί πρωτοείδαμε βίντεο που καθόρισαν την ποπ κουλτούρα: από την αξεπέραστη χορογραφία της Beyoncé στο “Single Ladies” και την στοιχειωτική απλότητα της Sinéad O’Connor στο “Nothing Compares 2 U”, μέχρι τα εξωτικά πλάνα των Duran Duran στο “Hungry Like the Wolf” και το πρωτοποριακό animation των A-ha στο “Take On Me”. Η δημιουργικότητα των Beastie Boys στο “Sabotage”, το θρυλικό “Thriller” του Michael Jackson, η αξεπέραστη χορογραφία της Madonna στο “Vogue” και η καινοτομία του Peter Gabriel στο “Sledgehammer” συνέθεσαν μια χρυσή εποχή για τη μουσική τηλεόραση, που σημάδεψε γενιές.

Το πρώτο τραγούδι που προβλήθηκε ποτέ στο MTV ήταν το “Video Killed the Radio Star” των The Buggles στις 1 Αυγούστου 1981. Η επιλογή ήταν συμβολική, καθώς το τραγούδι μιλάει για την επίδραση της τηλεόρασης στη μουσική βιομηχανία – ένα τέλειο ξεκίνημα για ένα κανάλι αφιερωμένο αποκλειστικά στα μουσικά βίντεο.

 

Τα λεφτά για το ελληνικό σινεμά, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Η χρηματοδότηση των ελληνικών κινηματογραφικών παραγωγών λαμβάνει από την πολιτεία το μικρότερο ποσοστό στην Ευρώπη με βάση το ΑΕΠ, όπως εξήγησε σε συνέντευξη τύπου το κίνημα Ορατότης Μηδέν το οποίο στηρίζουν χιλιάδες επαγγελματίες του χώρου. Κι όπως εξηγεί και το παρακάτω βιντεάκι που έδωσε στη δημοσιότητα η κίνηση:

Έχουμε γράψει αμέτρητες φορές από αυτή τη στήλη και όχι μόνο, για τους τρόπους με τους οποίους η Πολιτεία μονίμως φέρεται στον πολιτισμό σα να είναι κάτι το ανεπιθύμητο, και για μια ακόμα φορά, τα νούμερα δεν λένε ψέματα.