Λάικ – ντισλάικ: Από την κυρία Χαρούλα Αλεξίου στους ερωτιάρηδες Μπισμπισκοβανδήδες

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε από τη σπάνια κυρία Χαρούλα Αλεξίου στον Λεξ μέχρι τους ερωτιάρηδες Βασίλη Μπισμπίκη και Δέσποινα Βανδή.

ΛΑΪΚ

Eπιδαύριοι άθλοι, ΛΕΞ και Ρίχτερ για τη Γεωργία Οικονόμου

Ξεκίνησε η Επίδαυρος και μας θύμησε πως δεν υπάρχει πιο ωραία στιγμή από αυτή που λίγο πριν αρχίσει η παράσταση, χαμηλώνουν τα φώτα και στον ορίζοντα βλέπεις το φως του ήλιου που έχει δύσει να αποχαιρετά τον ορίζοντα, ενώ τα τελευταία τζιτζίκια και ο γκιώνης γεμίζουν τον αέρα.

Λάικ μεγάλο στον υποκριτικό άθλο του Γιώργου Γάλλου και του χορού της “Αντιγόνης“ που σκηνοθέτησε ο Ράσε στην Επίδαυρο που σε συνθήκες καύσωνα άντεξαν δυομισι ώρες στην αργολική ορχήστρα πάνω σε 3 περιστραφόμενους κυκλικούς διαδρόμους.

Μαγική η συναυλία του Max Richter στο Ηρώδειο. Οι νότες από την τελευταία του δουλειά, αλλά και οι γνώριμοι ήχοι του “The Blue Notebooks“, πλημμύρισαν το χώρο και μετέτρεψαν το ρωμαϊκό θέατρο σε έναν χώρο ονείρου. Κάθε μελωδία έμοιαζε να αιωρείται στον αέρα, ενώ εμείς σταδιακά βυθιστήκαμε σε μια εμπειρία βαθιάς συναισθηματικής φόρτισης και γαλήνης.

Τι όμορφη στιγμή αυτή που η Χάρις Αλεξίου ανέβηκε στη σκηνή του ΟΑΚΑ για χάρη του ΛΕΞ. Και τι ωραία η φράση του ΛΕΞ που την αποκάλεσε “Κυρία Χαρά”. Όσοι δεν ήμασταν εκεί ζηλέψαμε πραγματικά.

ΛΕΞ, Rockwave και ο Ξαρχάκος πολύ κοντά μας, για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Η στιγμή που ένας καλλιτέχνης κατορθώνει να μετατρέψει ένα live σε συλλογική εμπειρία έχει ιδιαίτερο βάρος. Ο ΛΕΞ στο ΟΑΚΑ έστησε μια εντυπωσιακή παραγωγή. Κατάφερε να δημιουργήσει έναν χώρο αλληλεγγύης και κοινού παλμού, όπου διαφορετικές γενιές και διαδρομές συναντήθηκαν ισότιμα. Στο επίκεντρο δεν ήταν ο ίδιος, αλλά οι ιδέες για τις οποίες γράφει. Βλέποντας τη Χαρούλα Αλεξίου νιώσαμε για ακόμα μία φορά ότι όπου και να εμφανιστεί καταλαμβάνει τον χώρο με έναν… μεταφυσικό τρόπο. Πολλά λάικ για τον συγκινητικό τρόπο που ο Λεξ έσκυβε τα μάτια του σκηνή από σεβασμό.

Οι Hermanos Gutiérrez στην Τεχνόπολη έκαναν καλό στην ακοή μου. Είναι πραγματικά μια μορφή θεραπείας μετά από τα σαρωτικά ερεθίσματα των συναυλιών που τεντώνουν τις αισθήσεις μας να μπορείς με το ποτό σου να ακούσεις τη μουσική – χωρίς να πρέπει να υπάρχουν στίχοι ή οποιοδήποτε νόημα. Και αυτή η απλότητα είναι ξεκούραση και έχει γίνει πολύτιμη.

Ο Ξαρχάκος με το “Ρεμπέτικο” ανέβηκε Λυκαβηττό για το Rockwave και όπως πάντα ήταν καθηλωτικός. H ορχήστρα τοποθετήθηκε μαεστρικά στην στρογγυλή πλατεία κοντά στο κοινό, έτσι ώστε ο συνθέτης να είναι μία ανάσα από τον κόσμο, σχεδόν δίπλα μας. Στο τέλος της βραδιάς ήταν πολύ εύκολου κάποιοι να τον πλησιάσουν και να του σφίξουν το χέρι.

 

Οι συναυλίες του Glastonbury και “Squid Game” για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Πανέμορφο το θέαμα μιας θάλασσας από παλαιστινιακές σημαίες στο Glastonbury κατά τη διάρκεια της συναυλίας των Kneecap. Να ξαναπούμε ότι μετράμε τις μέρες μέχρι να έρθουν και στα μέρη μας;

Την ίδια μέρα οι Bob Vylan με συνθήματα εναντίον του ισραηλινού στρατού κατοχής αποτέλεσαν –μαζί με τους Kneecap– μια ολοζώντανη έμπρακτη απόδειξη αντίστασης σε μια, ακόμα και σήμερα, συνεχιζόμενη προσπάθεια της Δύσης να κάνει πλάτες σε μια γενοκτονία: Ο βρετανός πρωθυπουργός εξέφρασε δημόσια την αντίθεσή του στην συμπερίληψη των Kneecap στο λαινάπ του φεστιβάλ, ενώ το BBC ανακοίνωσε πως δε θα δείχνει πια «υψηλού ρίσκου» συναυλίες.

Αφήστε, καταλάβαμε. Έχουμε καταλάβει εδώ και καιρό δηλαδή, δεν περιμέναμε αυτά, αλλά λέμε τώρα.

Έχουμε πει πολλά από αυτό το σάιτ για το πολυσυζητημένο ντοκιμαντέρ “Put Your Soul on Your Hand and Walk”, την πιο σημαντική ταινία των φετινών Καννών, για την παλαιστίνια φωτορεπόρτερ Φάτιμα Χασούνα (την οποία σκότωσε το Ισραήλ μια μέρα μετά την ανακοίνωση της ταινίας στο πρόγραμμα των Καννών. Τώρα με ενθουσιασμό διαβάζουμε στο Variety πως η ταινία βρήκε διανομή σε πολλές χώρες του πλανήτη, ανάμεσά τους την Ελλάδα, από την One from the Heart. Ανυπομονούμε για την κυκλοφορία του φιλμ – ως τότε, θυμηθείτε τη συνέντευξή μας με τη σκηνοθέτη από το φεστιβάλ των Καννών.

Μου άρεσε το φινάλε το “Squid Game”. Ήταν μια κορύφωση ταιριαστή στην ιδεολογική τοποθέτηση της σειράς, με ολοένα και πιο σκληρό χαρακτήρα (πώς αλλιώς;), με μια μάλλον σοκαριστική επίλυση της κεντρικής ιστορίας και με μια τελευταία σκηνή-μπουρλότο. Οι άνθρωποι, ως γνωστόν, δεν είναι άλογα. Οι άνθρωποι είναι…

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Amber Alert για Ισμήνη, Εισιτήρια φωτιά και έρωτες στα social για τη Γεωργία Οικονόμου

Την παλιά και δοκιμασμένη μέθοδο «Πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι» φαίνεται πως ακολούθησε ο Ούλριχ Ράσε στην Επίδαυρο και αφού απομάκρυνε από την παράσταση “Αντιγόνη” την Κίττυ Παιταζόγλου που θα υποδυόταν την Ισμήνη, αντί να βρει κάποιον τρόπο να είναι η Ισμήνη παρούσα, πέταξε όλο τον πρόλογο! Έτσι μετά από αυτό το πετσόκομα η αρχαία τραγωδία ξεκίνησε από την Πάροδο. Εδώ η Ισμήνη, εκεί η Ισμήνη, παρ;a λίγο να βγάζαμε amber alert για την αρχαία ηρωίδα, μέχρι να καταλάβουμε πως ο Γερμανός σκηνοθέτης απλώς αφαίρεσε ό,τι δεν του “βολεύει” και άφησε την ιστορία μισή.

Ένα εισιτήριο μετ’ επιστροφής για Πάρο, 106 ευρώ. Και μάλιστα με το αργό πλοίο. Πάμε καλά, ρε παιδιά; Τι να πει κανείς για αυτή την ακρίβεια;  Σκέφτομαι, ώρες ώρες, πως είμαι τυχερή που δεν έχω σπίτι σε νησί, αλλά στο βουνό.

Βανδή – Μπισμπίκης ξεφωνίζουν την αγάπη τους για άλλη μια φορά στο instagram. Παιδιά, όλη αυτή η υπερβολή του έρωτα στα social, το ρομαντικό κλισέ και οι συνεχείς αναρτήσεις δεν κάνουν την αγάπη πιο αληθινή. Ο έρωτας δεν είναι για public show και post. Η αληθινή αγάπη δεν ξεφωνίζεται, είναι συναίσθημα, όχι marketing.

Λογοκρισία, γάμοι δισεκατομμυριούχων και η ετυμηγορία για τον Diddy, για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Το BBC εξέφρασε τη λύπη του που δεν διέκοψε τη ζωντανή μετάδοση της εμφάνισης του punk-rap ντουέτου Bob Vylan στο Glastonbury, η οποία περιλάμβανε συνθήματα κατά του ισραηλινού στρατού. Το δίκτυο χαρακτήρισε το περιεχόμενο ως «εντελώς απαράδεκτο» και ανέφερε ότι περιείχε αντισημιτικά μηνύματα. Κι εμείς λέμε δεν πάει καλά το BBC και περιμένουμε την εμφάνιση των Vylan και το Prodigy στο Release, όπου κάλυψη δεν υπάρχει αλλά υπάρχουν social media και τα μηνύματα θα περάσουν… Βέβαια οι Bob Vylan θα βγουν 6.30 οπότε θα είμαστε σαν τα κοτόπουλα στον ήλιο… τελοσπάντων.

Ο γάμος του Τζεφ Μπέζος ήταν μία ακόμη δημόσια επίδειξη ισχύος. Σε έναν κόσμο όπου οι ανισότητες γιγαντώνονται και η καθημερινότητα για τους περισσότερους γίνεται όλο και πιο δύσκολη – για να μην αναφέρουμε τη Γάζα – οι χλιδάτοι γάμοι δισεκατομμυριούχων μοιάζουν σχεδόν προκλητικοί, σαν να αποκόβονται τελείως από την πραγματικότητα. Τέλειο το πανό για τον Μπέζος: «Αν μπορείς να νοικιάσεις τη Βενετία για τον γάμο σου, τότε μπορείς να πληρώσεις περισσότερους φόρους».

Ο Diddy αθωώθηκε για το sex trafficking, κρίθηκε ένοχος για δύο κατηγορίες… και είναι δύσκολο να αγνοήσει κανείς το μήνυμα που στέλνει μια τέτοια απόφαση: ότι η ισχύς και η επιρροή μπορεί να λειτουργούν ως ασπίδα απέναντι στις πιο σοβαρές κατηγορίες, ακόμη κι όταν η συνολική εικόνα δείχνει ένα κακοποιητικό μοτίβο συμπεριφοράς.

Μπραντ Πιτ, “Υπάρχω” και βαριεστημένοι δεινόσαυροι για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Έγραφα πριν λίγες μέρες στην κριτική για το (πολύ καλό) “F1” ότι μου είναι δύσκολο πλέον να βλέπω τον Μπραντ Πιτ να κάνει εξεζητημένη διαχείριση του ίματζ του στη μεγάλη οθόνη μέσω ταινιών σαν αυτή. Το Vulture επεκτείνεται επί του θέματος με ένα πολύ καλό άρθρο πάνω σε αυτά που έκανε στη Τζολί αλλά κυρίως, στη σιωπή της βιομηχανίας.

Σε μια στιγμή όπου έχει αναδειχθεί με πολύ σαφή τρόπο η σημασία του πολιτιστικού μποϊκοτάζ απέναντι στο Ισραήλ (βλέπε και την όλη συζήτηση γύρω από τη Γλυκερία), το “Υπάρχω” διανέμεται σε δεκάδες αίθουσες του Ισραήλ αγνοώντας τις φωνές απέναντι στην «νομιμοποίηση» ενός γενοκτονικού καθεστώτος σαν του Νετανιάχου. Οι καλλιτέχνες πίσω από τη δημιουργία του φιλμ –τους οποίους και θαυμάζουμε και εκτιμούμε βαθιά– θα άξιζε να πάρουν μια θέση.

Ένα ακόμα άνευρο σίκουελ του “Jurassic Park” βγήκε στις αίθουσες πριν λίγες μέρες. Θα πρότεινα… όχι. Όχι άλλο! Φτάνει. Αυτές οι ταινίες πλέον παραγγέλνονται στον ίδιο αυτόματο πιλότο που αποφασίζει και για το περιεχόμενό τους, μάλλον. Άνευρο, χωρίς ένταση, μικρό σε διαστάσεις (αν υπάρχει μια ταινία που αξίζει να προσπαθεί να είναι τεράστια ανά πάσα στιγμή.