Λάικ – ντισλάικ: Από τον Αλκίνοο και τη Λατινοπούλου μέχρι μια “κυρία στα μπουζούκια”

Τα λάικ και τα ντισλάικ σε όσα παρατηρήσαμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε από τον επικήδειο του Αλκίνοου Ιωαννίδης για τον Διονύση Σαββόπουλο έως σχόλια για την εθνική επαίτειο και μια Αμερικανίδα “κυρία στα μπουζούκια”.

 

ΛΑΙΚ

Το αλκοόλ και ο φόβος του για τη Μία Κόλλια

Εχω ενθουσιαστεί που όλοι φοβούνται ξαφνικά μήπως πάρουν κλήση για αλκοόλ, για δακτύλιο, για το κινητό, για τους λεωφορειόδρομους! Κάτι έγινε και ξαμολύθηκαν επιτέλους να κάνουν τη δουλειά τους αυτοί που πρέπει και κάπως έχουν πειστεί αρκετοί ότι πρέπει να υπακούν επιτέλους στους νόμους του δρόμου. Μήπως και σιγά σιγά μειώνονται οι νεκροί της ασφάλτου – αριθμοί νεκρών πολέμου – και τα ατυχήματα.

Ο Αλκίνοος, η καλύτερη καντίνα, η Πλάτωνος και τα Πομακοχώρια για τη Γεωργία Οικονόμου

Ο επικήδειος του Αλκίνοου Ιωαννίδη για τον Διονύση Σαββόπουλου ήταν υπόδειγμα ποιητικού λόγου και σεμνής ρητορικής, ισχυρός και ειλικρινής. Συνδύασε τέλεια συναίσθημα και σκέψη, τέχνη και ευγνωμοσύνη, μετατρέποντας το πένθος σε ύμνο για τη ζωή. Έδωσε λέξεις σε αυτά που πολλοί σκεφτόμασταν. Η ειλικρίνεια και η τίμια προσέγγισή του ανέδειξαν την αληθινή αξία του σπουδαίου καλλιτέχνη  που έφυγε από τη ζωή.

Πραγματικά, μια εξαιρετική πρωτοβουλία από το Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος να παίζει τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου. Η αίσθηση που δημιουργείται όταν ακούς τη “Συννεφούλα” του, ενώ τα αεροπλάνα απογειώνονται μπροστά σου, ήταν συγκινητική και μαγευτική.

Η Λένα Πλάτωνος έχει γράψει μουσικάρες για την παράσταση “Οι περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων” που σκηνοθετεί η Γεωργία Μαυραγάνη για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου στο Ολύμπια, Μουσικό Δημοτικό Θέατρο “Μαρία Κάλλας”. Η μουσική της δεν συνοδεύει απλώς τη δράση — είναι η δράση. Ηλεκτρονική, αινιγματική, συγκινητική. Ένας ήχος που δεν εξηγείται, αλλά σε κατακλύζει, σαν ανάμνηση που δεν σου ανήκει.

Η καντίνα του Βαλάντη στον Τύρναβο, βρίσκεται έξω από τον Αγροτικό Οινοποιητικό Συνεταιρισμό και είναι μια γαστρονομική έκπληξη για τους επισκέπτες της περιοχής. Με εκλεκτά κρέατα και χειροποίητα χοιρινά καλαμάκια -που είναι πραγματικά από τα πιο μεγάλα που έχω δοκιμάσει ποτέ- ο Βαλάντης καταφέρνει να προσφέρει μια αυθεντική εμπειρία γεύσης. Τα καλαμάκια συνδυάζονται εξαιρετικά με το μοσχάτο κρασί και τσίπουρο του οικονοιείου, προσφέροντας μια γεύση που ενσωματώνει την παράδοση και την ποιότητα του τόπου αυτού.

Ένα ταξίδι στο παρελθόν ζωντανεύει κάνει κάποιος όταν επισκέπτεται τα Πομακοχώρια στην Ξάνθη. Οι γυναίκες κυκλοφορούν με παραδοσιακές φορεσιές, ενώ από τα Τζαμιά ακούγεται η φωνή του ιμάμη. Οι γεύσεις είναι αγνές και αυθεντικές, σαν να ξεπηδούν από μια άλλη εποχή, και οι άνθρωποι αποπνέουν μία πρωτόγνωρη απλότητα και ειλικρίνεια. Ένας τόπος γεμάτος παράδοση, ηρεμία και σεβασμό για τη διαφορετικότητα.

Αλκίνοος για Νιόνιο, το πόνημα της Rosalía και Χίλιες νύχτες που έγιναν μία, για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Πολλά ειπώθηκαν – με θαυμασμό, συγκίνηση, αλλά και αμφισβήτηση – για τον Διονύση Σαββόπουλο τις τελευταίες ημέρες. Αν, όμως, θες να καταλάβεις λίγο καλύτερα την περσόνα “Νιόνιος”, διάβασε το βιβλίο του «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα». Εκεί ο Σαββόπουλος ξετυλίγει με ειλικρίνεια, χιούμορ και αυτοσαρκασμό τη διαδρομή του (εκδόσεις Πατάκη). Και λέει τις ιστορίες του, φυσικά!

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης αποχαιρέτησε τον Διονύση Σαββόπουλο με έναν λόγο που έμοιαζε περισσότερο με εξομολόγηση παρά με επικήδειο. Ανάμεσα στη συγκίνηση και την ευγνωμοσύνη, έδωσε φωνή σε μια ολόκληρη γενιά τραγουδοποιών που χρωστά τη γλώσσα της στον Σαββόπουλο. Δεν τον αγιοποίησε, τον κοίταξε κατάματα, με αγάπη και αλήθεια, αναγνωρίζοντας τις αντιφάσεις και το μέγεθος ενός ανθρώπου που σημάδεψε τον πολιτισμό μας. Ένας λόγος αληθινός, τρυφερός, βαθιά ανθρώπινος – όπως θα ’πρεπε να είναι κάθε “αντίο”. Και είχε την τύχη να τα έχει μοιραστεί όλα αυτά μαζί του και όσο ήταν ακόμη ζωντανός.

H Rosalía ετοιμάζει νέο άλμπουμ με τίτλο Lux, και πήραμε μια γεύση με το «Berghain» όπου συνεργάστηκε με τη Björk και τον Yves Tumor. Το βιντεοκλίπ είναι ένα έργο τέχνης. Το τραγούδι πήρε το όνομά του από το εμβληματικό techno club του Βερολίνου – έχει στίχους στα γερμανικά, ισπανικά και αγγλικά, με έντονες επιρροές από την κλασική μουσική.

Η καλλιτέχνιδα αποκάλυψε πρόσφατα ότι το LUX δημιουργήθηκε σε συνεργασία με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, υπό τη διεύθυνση του Daníel Bjarnason.

Και ακούω τυχαία την υπόθεση της σειράς  “Μια νύχτα μόνο” με Λάλο-Λαμπροπούλου και μου ‘ρχεται φλας ο … Ονούρ… και η τούρκικη σειρά “Χίλιες και Μία Νύχτες” που είχε κάνει θραύση όταν προβλήθηκε στην ελληνική τηλεόραση το 2011 (με αυτόν που έπαιξε μετά τον Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή – άλλο κακό να μη μας βρει) . Περίπτερο πήγαινες; Τι θα κάνει ο Ονούρ. Σε οικογενειακή μάζωξη πήγαινες, το κέντρο της συζήτησης ο Ονούρ. Μια ξαδέρφη μου έβγαλε τον σκύλο της Ονούρ…

Πάντως, το τραγούδι «Μια Νύχτα Μόνο» είναι της Δήμητρας Γαλάνη σε στίχους Μαριανίνας Κριεζή, και είναι μια όμορφη επανεκτέλεση που θα ντύσει αυτή την ιστορία αγάπης.

Με τα ονόματα που ανακοινώνονται για το σωτήριον συναυλιακόν έτος 2026, νιώθουμε όσο να πεις στην καρδιά των μουσικών γεγονότων. Οι Gorillaz έγιναν sold-out, οι The Cure καλπάζουν και η πιο πρόσφατη ανακοίνωση για τους Foreigner μας πέταξε λίγο στο παρελθόν στο Tithora στα Φηρά. Αναμένουμε κι άλλα!

Το Σάββατο ο ΛΕΞ “ανεβαίνει” Θεσσαλονίκη να βουλιάξει την πόλη του, και λίγο πριν είδαμε και το βιντεοκλιπ της “Σπασμένης Φλέβας”.

 

Νέα Rosalia και Κλιφ Μπουθ στη μεγάλη οθόνη, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Τι έβγαλε η Rosalia; Η νέα της κυκλοφορία θα είναι δεδομένα από τις πιο σημαντικές της χρονιάς για μια αληθινή καλλιτέχνη – το πιο πρόσφατο λάιβ της ακόμα το μνημονεύω ως το καλύτερο που έχω δει την τρέχουσα δεκαετία. Αλλά το Berghain –ό,τι κι αν είναι– δεν το περίμενα.

Το λέω με την καλή έννοια: Σπάνιο πια να μένουμε με το στόμα ανοιχτό και με μια αβεβαιότητα που γεννά αγνή περιέργεια. Μια συνύπαρξη κλασικής μουσικής, οπτικής σημειολογίας της πεζής καθημερινότητας, και αναφορών και έμπνευσης από την ατμόσφαιρα της σύγχρονης νυχτερινής σκηνής του Βερολίνου, το νέο κομμάτι της σούπερ σταρ είναι κάτι άμεσα εμβληματικό, που δε μοιάζει με τίποτα άλλο, μπορεί να σηκώσει την τρίχα κάγκελο, να σε κάνει να κοιτάς/ακούς με ανοιχτό το στόμα (και ανοιχτά αυτιά).

Μια βδομάδα για το “Lux”, εδώ θα είμαστε να τα πούμε και τότε.

To IDFA του Άμστερνταμ, το μεγαλύτερο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ παγκοσμίως, συντάχθηκε με το μποϊκοτάζ των ισραηλινών θεσμών (που υπέγραψε κι ο Λάνθιμος), απορρίπτοντας τις αιτήσεις διαπίστευσης και συμμετοχής διαφόρων θεσμών από το Ισραήλ όπως το φεστιβάλ DocAviv και την εθνική ραδιοτηλεόραση της χώρας, Kan. Μπράβο στο IDFA και μακάρι περισσότερα φεστιβάλ και οργανισμοί να ακολουθούσαν.

Πολύ μου άρεσε το τρέιλερ του “Μπιτσκόμπερ” του Αριστοτέλη Μαραγκού, μιας εκ των τριών ελληνικών ταινιών που θα δούμε στο φετινό Διεθνές Διαγωνιστικό του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ο Μαραγκός με είχε ενθουσιάσει πριν λίγα χρόνια με την πειραματική διασκευή Στίβεν Κινγκ “Timekeepers of Eternity” κι αυτό είναι κάτι διαφορετικό από αυτόν. Αναμένουμε την πρεμιέρα στο φεστιβάλ, αυτό το Σάββατο.

To Netflix εξετάζει λέει μια στρατηγική ευρείας διανομής σε αίθουσες για το “The Adventures of Cliff Booth”, το σίκουελ στο “Κάποτε… στο Χόλιγουντ” σε σενάριο Ταραντίνο και σκηνοθεσία Ντέιβιντ Φίντσερ, με τον Μπραντ Πιτ να επιστρέφει στον ρόλο. Δεν το πιστεύω ότι πρέπει να συζητάμε τα αυτονόητα, αλλά είναι τόσο επιθετικά βλαπτική για το industry η συνήθης στρατηγική του Netflix, που δεν ήταν καν δεδομένο ότι θα κυκλοφορούσε στις αίθουσες μια ταινία που περιλαμβάνει όλα τα παραπάνω ονόματα!

Τελοσπάντων, ευτυχώς από ό,τι φαίνεται θα υπάρξει μια πιο παραδοσιακή στρατηγική διανομής για τον συγκεκριμένο τίτλο, ελπίζουμε να το δούμε και στην Ελλάδα. (Σε αντίθεση ας πούμε με τίτλους όπως τα εν δυνάμει οσκαρικά “A HOUSE OF DYNAMITE” και “Frankenstein”, που δε θα δουν ποτέ το σκοτάδι της αίθουσας στη χώρα μας.)

Μιλώντας για streaming εξελίξεις, το BBC ανακοίνωσε αυτό που εδώ και πολύ καιρό υποπτευόμασταν, πως το Disney+ ΔΕΝ θα συνεχίσει ως συμπαραγωγός στο “Doctor Who” – αναμενόμενο γιατί ήταν εμφανές πως δεν είχε λειτουργήσει όπως θα περίμενε ο διεθνής κολοσσός. Γιατί είναι στα λάικ αυτή η είδηση; Γιατί ενώ υπήρχε πολλή αμφιβολία για το μέλλον της σειράς ακριβώς λόγω της φημολογούμενης εγκατάλειψης από τη Disney, το BBC ανακοίνωσε πως δεν υπάρχει ενδεχόμενο εγκατάλειψης του θρυλικού σόου. Το επόμενο επεισόδιο θα είναι έτοιμο για τα Χριστούγεννα του 2026, και συνεχίζουμε από εκεί.

Ελπίζω αυτή η απόσταση (και η αποχώρηση της Disney) να είναι μια καλή αφορμή για δημιουργικό reboot κιόλας, γιατί δυστυχώς οι 2 πρόσφατες σεζόν της σειράς δεν ήταν καλές.

ΝΤΙΣΛΑΙΚ

Η αγραμματοσύνη και η τηλεόραση για τη Μία Κόλλια

Η αγραμματοσύνη στην τηλεόραση. Θα το γράψω για πολλοστή φορά. Στην Εθνική Οδός και ΟκτώΜβριος στο ΕΡΤnews είναι απαράδεκτο. Και αδυνατώ να καταλάβω γιατί δεν λένε στη συνάδελφο Λία (κάτι, δεν θυμάμαι το επίθετο) ότι έκανε λάθος να τα διορθώσει την επόμενη φορά. Μια ιδέα είναι να τυπωθεί ένα χαρτί με τις κλίσεις των ουσιαστικών και να μοιραστεί σε όλους τους ρεπόρτερ της τηλεόρασης. Τόσο απλά. Η οδός, της οδού, την οδό. Οι οδοί, των οδών, τις οδούς. Να το γράψουν και να το πουν απέξω πολλές φορές μέχρι να το μάθουν. Για παρακείμενο και προστακτικές τα λέμε άλλη φορά.
* Για τον ΟκτώΜβριο, τι να πω η γυναίκα;

Το σπίτι του Χατζιδάκι, μία Τζοκόντα με κιτς αισθητική και οι γαμοταβέρνες για τη Γεωργία Οικονόμου

Πήγα γεμάτη προσμονή στο σπίτι του Μάνου Χατζιδάκι στην Ξάνθη, περιμένοντας να νιώσω κάτι από την αύρα του μεγάλου συνθέτη. Και έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Διάσπαρτες φωτογραφίες, χωρίς καμία αισθητική και ένα σπίτι μουγγό και ψυχρό. Θα περίμενε κανείς να ακούσει τουλάχιστον ένα τραγούδι του, μία μελωδία του, κάτι που να τον θυμίζει. Δυστυχώς, το σπίτι του δεν αντανακλούσε την αληθινή του αξία και την καλλιτεχνική του μεγαλοσύνη. Του άξιζε κάτι πολύ πιο αντάξιο, κάτι πιο ζωντανό και εκφραστικό για το πατρικό του.

Είδα την Τζοκόντα του Αμίλκαρε Πονκιέλλι στην Εθνική Λυρική Σκηνή και δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι από πού εμπνεύστηκε η Άνναρι Γουντς τα κακόγουστα κοστούμια των πρωταγωνιστών. Οι φωνές, και ιδιαίτερα αυτή της Άννα Πιρότσι, ήταν εξαιρετικές, όμως τα ρούχα, γεμάτα κιτς στοιχεία, χαλούσαν τελείως την ατμόσφαιρα και αποσπούσαν την προσοχή από τη μουσική.

Δεν ξέρω αν κολλάει στην παρούσα στήλη, αλλά σιχαίνομαι τις γαμοταβέρνες. Αυτές τις ταβέρνες που, συνήθως, ξεκινούν ως οικογενειακά εστιατόρια και ξαφνικά, κάποια στιγμή, αναλαμβάνουν να ταϊσουν 200 άτομα . Η ατμόσφαιρα γίνεται ξαφνικά άβολη, το φαγητό μέτριο και προχειροφτιαγμένο, και η όλη διαδικασία μοιάζει με κάτι που γίνεται μόνο για να γεμίσουν οι χώροι και να βγάλουν χρήματα.

Οι απόντες στις κηδείες, το κακό παράδειγμα και μια κυρία στα μπουζούκια για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Σε ζάπινγκ έπεσα πάνω στον ΣΚΑΪ και στις φωνές της Λατινοπούλου. Έκοβε κάποιον από τη ρίζα -εκείνη τη στιγμή- με την παλάμη της. Κατόπιν κατάλαβα ότι η συζήτηση ήταν για “σκουπίδια” εκπαιδευτικούς που έχουν μια διαφορετική άποψη για τον εορτασμό των εθνικών επετείων. Τους οποίους, αν τους είχε μπροστά της θα τους έκοβε από τη ρίζα, γιατί έτσι “μικρά” πρέπει να τα κόβουμε μη μεγαλώσουν και μας κολλήσουν κάποια ασθένεια. Όταν η φωνή της λογικής μπερδεύεται με τη φωνή της μισαλλοδοξίας και τον Μεταξά, κάτι έχει χαθεί στη μετάφραση.

Βρε, πηγαίνετε στις κηδείες! Πόσοι από τους παλιούς, αληθινά μεγάλους καλλιτέχνες έχουν πια απομείνει;

Με το καλό η Κίμπερλι Γκίλφοϊλ, η νέα πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα — και όπως είδαμε σε διάφορα πρωινάδικα, τα μπουζούκια θα είναι μία από τις πρώτες ευκαιρίες που θα έχει να γνωρίσει τη χώρα μας. Εκεί, σίγουρα, θα πάρει μια πολύ ρεαλιστική εικόνα του “βιοτικού μας επιπέδου” – αυτού που μετριέται σε λουλούδια, σαμπάνιες και πρώτο τραπέζι πίστα.

Επεισόδια σε αγώνες ποδοσφαίρου με μικρά παιδιά. Ένας πατέρας προσπάθησε να προστατέψει το παιδί του και έπαθε έμφραγμα. Μα αλήθεια, με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, στην καθημερινότητα και στον κόσμο ολόκληρο, αυτό θέλουμε να βλέπουν τα παιδιά ως παράδειγμα είναι το ξύλο στον αθλητισμό;

Τρέχουμε όλοι να βάλουμε το μέιλ μας σε εκείνο εκεί το σάιτ που θα μας δείξει αν οι V for Vendetta μας χάκαραν. Να αλλάξουμε κωδικούς και κάτι χόκους πόκους “προστασίες” να προστατευτούμε από τη λαίλαπα. Μία ήρεμη εβδομάδα να μη ζήσουμε.