Λάικ – ντισλάικ: Από τον “καθαρό” Χρήστο Λούλη στον νταή Νίκο Παππά

Τα λάικ και τα ντισλάικ σε όσα παρατηρήσαμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

ΛΑΙΚ

Πιερρακάκης και Χριστούγεννα για τη Μία Κόλλια

Η εκλογή Πιερρακάκη. Οχι επειδή είναι Ελληνας -ασφαλώς, αλλά επειδή είναι ικανός. Το άξιζε – ας ελπίσουμε ότι θα αφήσει μια καλή παρακαταθήκη.

Τα Χριστούγεννα, οι γιορτές, η χαρά. Και μακριά από εμάς οι Σκρουτζ κάθε λογής. Αν δεν σου αρέσουν τα Χριστούγεννα, δεν χρειάζεται και να μας πείσεις για την καταπίεση των γιορτών. Αυτά τα τόσο χιλιογραμμένα άρθρα είναι βαρετά. Ξωτικά και πάλι ξωτικά!

Cleansed, Τέχνη σε podcast και… νοσοκομεία και μνήμες ολοκαυτώματος για τη Γεωργία Οικονόμου

Το «Cleansed» του Δημήτρη Καραντζά στο ΙΜΚ είναι ένα εκρηκτικό ποίημα, ακλόνητο στις αγωνίες του, ακόμη και σήμερα. Η σκηνοθεσία είναι δουλεμένη με τρομερή ακρίβεια, και οι ερμηνείες των Χρήστου Λούλη, Μαίρης Μηνά και Δημήτρη Καπουράνη συνιστούν μια ανατριχιαστική κραυγή για την καταπίεση, την αναζήτηση αγάπης και την ελευθερία σε έναν κόσμο που συνεχώς παραπαίει.

Τι ωραίο όταν η ελληνική επαρχία υποδέχεται την Τέχνη. Η τέχνη του Α. Τάσσου, με την αξεπέραστη δύναμη και εκφραστικότητα, φτάνει στα Καλάβρυτα στην έκθεση υπό τον τίτλο: “Α. Τάσσος. Η Τέχνη και η Ιστορία, ο Λαός και το Βίωμα” και ξαναζωντανεύει τις σκιές της Ιστορίας, δίνοντας φωνή στον πόνο και την αντίσταση. Ο πίνακας “13 Δεκέμβρη 1943” είναι μια συγκλονιστική υπενθύμιση της σφαγής, ενώ το έργο του Τάσσου παραμένει διαχρονικό, μιλώντας για την ανθρώπινη αντοχή και τη θυσία σε κάθε εποχή.

Άκουσα δύο φορές το εκπληκτικό podcast του Μουσείου Γουλανδρή για την έκθεση, “Από τον Monet στον Warhol: Τρεις γενιές, μία συλλογή”. Ένα μαγευτικό ταξίδι στην εξέλιξη της Μοντέρνας Τέχνης, όπου μέσα από πέντε επεισόδια, οι επιμελήτριες Μαρία Κουτσομάλλη-Moreau και Marina Ferretti Boquillon μας οδηγούν σε έναν συναρπαστικό περίπατο που καλύπτει πάνω από 130 χρόνια δημιουργίας και τα 12 καλλιτεχνικά κινήματα που καθόρισαν τη σύγχρονη τέχνη.

Πήγα στο Φάρο του ΚΠΙΣΝ και είδα πρόβα της παράστασης “Επείγοντα Χριστούγεννα” της αγαπημένης ομάδας νεανικού θεάτρου «Συντεχνία του γέλιου». Εξεπλάγην τόσο ευχάριστα με αυτή την τρυφερή ιστορία για τη φιλία, την αλληλεγγύη και την αληθινή μαγεία των γιορτών, βασισμένη στο έργο «Heile, heile Segen» των Volker Ludwig και Christian Veit. Σκηνοθετεί ο Βασίλης Κουκαλάνι, ενώ τη μουσική και τα τραγούδια γράφουν ο Σπύρος Γραμμένος και η Άννη Θεοχάρη. Μη τη χάσετε!

Το κίτρινο που δεν είναι κίτρινο, τζόβενο στα 80 ο Rod και “Alive in the Catacombs” για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Στο Γουδί στην έκθεση/εμπειρία “Van Gogh: The Immersive Experience” ανακαλύπτεις πολλά και διάφορα για τη ζωή και το έργο του διάσημου Ολλανδού ζωγράφου. Για παράδειγμα πολλά από τα κίτρινα χρώματα που χρησιμοποίησε και τον χαρακτηρίζουν ήταν χημικά ασταθή. Με τον χρόνο σκούρυναν ή έγιναν πιο καφέ κάτι που σημαίνει πως σήμερα δεν βλέπουμε τα “Ηλιοτρόπια” ούτε όπως τα ζωγράφισε, ούτε όπως τα έβλεπε ο ίδιος. Το χαλαρωτικό και σχεδόν υπνωτιστικό ψηφιακό σόου 360 μοιρών καθώς και το VR Room όπου φορώντας τη μασκούλα σου περπατάς κυριολεκτικά μέσα στους πίνακες του Van Gogh, αξίζουν πραγματικά την επίσκεψη. Στη διάρκεια της ζωής του πούλησε μόνον έναν πίνακα· ενώ έναν αιώνα αργότερα, κάθε πινελιά του κοστολογείται σε εκατομμύρια.

Είδαμε τον 80χρονο Rod Stewart στο Telekom Center Athens στο ΟΑΚΑ και το ευχαριστηθήκαμε ακόμα και καθιστοί! Οι συζητήσεις στις σκάλες είχαν κυρίως να κάνουν με το πώς θα είμαστε εμείς στα 80. Ίσως με λιγότερη ενέργεια από τον Sir του Infatuation (που δεν το ακούσαμε). Τα ίδια και χειρότερα λέγαμε μετά τον 85χρονο Tom Jones το περασμένο καλοκαίρι κατεβαίνοντας τον Λυκαβηττό.

Οι Queens of the Stone Age έκαναν δώρο Χριστουγέννων στους fans: το συναυλιακό φιλμ Alive in the Catacombs, που είχε γυριστεί στις ιστορικές Κατακόμβες του Παρισιού το 2024. Ανέβηκε ελεύθερα στο YouTube μαζί με το συνοδευτικό ντοκιμαντέρ Alive in Paris And Before. Η πρώτη ψηφιακή κυκλοφορία του έργου είχε γίνει τον Ιούνιο, αλλά τώρα όποιος θέλει μπορεί να δει ολόκληρη την έντονη, σκεπασμένη από ηχώ εμφάνιση και τα παρασκήνια της δημιουργίας της. Όποιος προλάβει γιατί ίσως κατέβει σύντομα.

Βωβό σινεμά στην Ταινιοθήκη, νέος Τομ Κρουζ και κορεάτικο ριάλιτι μαγειρικής, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Σχεδόν γεμάτη η αίθουσα στην Ταινιοθήκη για την προβολή του βωβού αριστουργήματος “Ο Άνεμος” του Βίκτορ Σιόστρομ από το 1928, συνοδεία ζωντανής μουσικής από τον Λόλεκ. Τίποτα δεν με χαροποιεί περισσότερο από το να βλέπω σινεμά των αρχών του προηγούμενου αιώνα στη μεγάλη οθόνη, και ειδικά όταν είναι πολύς ο κόσμος στο κοινό.

Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα πάντως, όποια κι αν είναι η σχέση σας με το σινεμά: Μιλάμε για ταινίες των οποίων η φήμη έχει επιβιώσει σχεδόν έναν ολόκληρο αιώνα, μέσα από τις οποίες μας ανοίγει ένα παράθυρο σε έναν κόσμο (συμπεριφορών, εκφράσεων, κινήσεων, ηθών) που δεν υπάρχει πια. Αληθινή χρονομηχανή. Και σπουδαίες ταινίες κιόλας – η πρόσφατη προβολή του 6ωρου αστυνομικού σίριαλ “Judex” του Λουί Φεγιάντ από το 1916 (πάλι στην Ταινιοθήκη) είναι από τις πιο απολαυστικές στιγμές σε αίθουσα εδώ και χρόνια.

Σε μια ανεπαίσθητη αλλαγή τόνου και ύφους, ξεκίνησε η 2η σεζόν του “Culinary Class Wars” στο Netflix, ένα ακραία μαξιμαλιστικό κορεάτικο μαγειρικό ριάλιτι που εξαφανίζει από τον χάρτη ό,τι άλλο αντίστοιχο έχουμε δει στο είδος. Το πρώτο challenge ρίχνει 80(!) διαγωνιζόμενους στο pitt να μαγειρεύουν παράλληλα και τους κριτές να δοκιμάζουν και να κόβουν επί τόπου, και ό,τι ακολουθεί διαφέρει συνεχώς σε φορμάτ δοκιμασιών και λογική. Δε βαριέσαι δευτερόλεπτο.

Πρέπει να παραδεχτώ κάτι κι ας με κρίνει η Ιστορία. Είμαι πάρα πολύ ψημένος για την επόμενη ταινία του Ινιάριτου (ένας σκηνοθέτης του οποίου δεν μου έχει αρέσει ταινία εδώ και καμιά 20αριά χρόνια) με πρωταγωνιστή τον Τομ Κρουζ, η οποία περιγράφεται ως «κωμωδία καταστροφικών διαστάσεων». Ο τίτλος μόλις ανακοινώθηκε με το παρακάτω teaser, λέγεται “Digger” και θα είναι η ταινία για την οποία ο Κρουζ θα κερδίσει επιτέλους διαγωνιστικό Όσκαρ ερμηνείας (σημειώστε το από τώρα, μη λέτε ότι δεν σας το είπαμε).

Πρεμιέρα τον ερχόμενο Οκτώβρη, άρα με το καλό θα το δούμε Βενετία. Τομ Κρουζ, Αλεχάντρο και απερολάκια στο Λίντο, τι καλύτερο.

Οι εκδόσεις Μικρός Ήρως κυκλοφορούν την βιογραφική τριλογία “Ο Πόλεμος του Λούκας”, μια βιογραφία σε κόμικς μορφή του δημιουργού του “Πολέμου των Άστρων”, Τζορτζ Λούκας. Ο δεύτερος τόμος μόλις κυκλοφόρησε – να μια πολύ καλή ιδέα δώρου αν ψάχνετε ακόμα κάτι.

Λάικ στις διάφορες εποχικές προβολές που ξεπηδούν σε σινεμά της Αθήνας αυτές τις μέρες. Με γρήγορη ματιά εντοπίσαμε “Ψαλιδοχέρη” στον Δαναό, “Ποιος Παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ” και “Γκρέμλινς” στο Cinobo Πατησίων, “Batman Returns” στο Αθήναιον, και φυσικά τα απόλυτα στάνταρ των Χριστουγέννων: “Die Hard”, “It’s a Wonderful Life”, “Home Alone”. Του χρόνου με το καλό και “Suspiria”!

ΝΤΙΣΛΑΙΚ

Μελάνια και Τραμπ για τη Μία Κόλλια

Η υστερία για το πολυαναμενόμενο ντοκιμαντέρ Χολιγουντιανών προδιαγραφών για τη Μελάνια Τραμπ. Τη Μελάνι Τραμπ! Αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα και σημαντική προσωπικότητα. Ημάρτον Θε μου.

H δήλωση Τραμπ για Ράϊνερ. Ξέρω ότι δεν είναι νέο και έχει ειπωθεί αλλά πραγματικά αποτέλεσε μια ακόμη δήλωση για το τετράδιο των πιο χυδαίων σχολίων του Προέδρου.

Ο νταής Νίκος Παππάς και μία 16χρονη για τη Γεωργία Οικονόμου

Το περιστατικό με τον Νίκο Παππά και τον συνάδελφο Νίκο Γιαννόπουλο είναι πραγματικά αδιανόητο, όχι μόνο για την αλαζονεία και την αμετροέπεια της αντίδρασης του ευρωβουλευτή, αλλά και για το πώς επιλέγονται πολιτικοί με τέτοιες συμπεριφορές για να μας εκπροσωπούν. Η απάντηση του Παππά, γεμάτη χυδαία υπονοούμενα και μια δήθεν ανωτερότητα, έκανε την κατάσταση ακόμη χειρότερη. Η απαξίωση του συναδέλφου του, Νίκου Γιαννόπουλου, είναι τελείως αδικαιολόγητη καθώς αναφέρεται σε έναν δημοσιογράφο που, όσοι τον γνωρίζουμε, εκτιμούμε βαθύτατα για την ακεραιότητα και την ποιότητά του.

Το έγκλημα που συνέβη στην Κυψέλη δεν είναι μόνο το μαχαίρωμα της 14χρονης. Είναι το αποτέλεσμα μιας κοινωνίας και ενός κράτους που συστηματικά αφήνουν τα παιδιά και τους νέους να καταρρέουν χωρίς βοήθεια. Η κρατική αδιαφορία και η αδυναμία του εκπαιδευτικού συστήματος να αντιμετωπίσουν τις αιτίες αυτής της βίας είναι το πραγματικό έγκλημα. Κανένας δεν έβαλε φρένο, κανείς δεν προσπάθησε να βοηθήσει τη 16χρονη πριν φτάσει σε αυτό το σημείο.

Και τώρα, αντί να αναζητηθεί η ρίζα του προβλήματος, ρίχνουμε τον κυνισμό μας πάνω από το σώμα της, απαιτώντας ποινές και αποβολές. Η ουσία του προβλήματος είναι αυτή η αδιαφορία των θεσμών που, αντί να προσφέρουν στήριξη, απλά αποποιούνται τις ευθύνες τους και βολεύονται με τα εύκολα κατασταλτικά μέτρα.

Οι λάθος άνθρωποι σε θέσεις ευθύνης, για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Με τον συνάδελφο Νίκο Γιαννόπουλο, δαγκωτό. Γνωρίζουμε το ήθος του και τον πιστεύουμε απόλυτα. Και δεν φτάνει που ο Παππάς φέρθηκε σαν κοινός νταής, αλλά ούτε εκ των υστέρων δεν στάθηκε στο ελάχιστο ύψος των περιστάσεων. Καμία καθαρή συγγνώμη, καμία ανάληψη ευθύνης – μόνο μισόλογα, υπεκφυγές και θρασύδειλη μετάθεση ευθυνών. Το ζήτημα δεν εξαντλείται στην ίδια την πράξη, βαραίνει ακόμα η παιδιάστικη άρνησή του να αναλάβει την ευθύνη της. Ο τελείως λάθος άνθρωπος να μας εκπροσωπεί οπουδήποτε και για οτιδήποτε.

Ο Τραμπ μπέρδεψε το twitter/x με το τοίχο του Λευκού Οίκου! Ο αθεόφοβος πρόσθεσε πλακέτες κάτω από τα πορτρέτα όλων των Αμερικανών προέδρων, στο περιστύλιο του Λευκού Οίκου, κατά μήκος του «προεδρικού Walk of Fame», και έγραψε ό,τι κοτσάνα του κατέβηκε – γιατί είναι και ιστοριοδίφης ο άτιμος, και ξέρει! Από τον Μπάιντεν που είναι ο Νυσταγμένος Τζο χωρίς πρόσωπο, μέχρι τον Μπαράκ Ομπάμα που είναι από τις πιο διχαστικές πολιτικές φιγούρες στην Ιστορία της Αμερικής… το τερμάτισε για άλλη μια φορά…

Οι Gen Z δηλώνουν, λέει, δυστυχισμένοι στη δουλειά τους. Την ίδια ώρα, εμείς οι Gen X πετάμε πανευτυχισμένοι με φτερά από μαλλιά αγγέλων, από γραφείο σε γραφείο, παραδομένοι σε εργασιακούς παραδείσους με μισθούς-όνειρο, νόημα, ασφάλεια και καθημερινή αυτοπραγμάτωση.

Επεισόδιο Νο 13.452.734 στο τραμ, στάση Νέος Κόσμος. Αυτή τη φορά πρωταγωνίστρια μια νεαρή οδηγός, που πάρκαρε ακριβώς πάνω στις ράγες, face to face με τον συρμό, για να πεταχτεί στο… περίπτερο. Εμείς, στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες, περιμέναμε να ολοκληρώσει το υπαρξιακό της δίλημμα… τσίχλες ή πατατάκια ρίγανη(;) Όταν επέστρεψε, διαπίστωσε ότι δεν ήθελε (ή δεν μπορούσε) να κάνει όπισθεν, οπότε περίμενε χαλαρά να περάσει το τραμ από την απέναντι κατεύθυνση για να αποχωρήσει και να μας προσπεράσει σαν να μη συμβαίνει τίποτα — φυσικά ξανά πάνω στις ράγες…