Λάικ – ντισλάικ: Από τον Κούρκουλο και τον Καραναστάση στον ευσεβή ράπερ Rack

Τα λάικ και τα ντισλάικ σε όσα παρατηρήσαμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

ΛΑΙΚ

5 τρομερά κορίτσια, ο Διαμαντής και η Ζωή και δύο αδελφές για τη Γεωργία Οικονόμου

 

Πέντε απίθανα κορίτσια — Ζέτα Δούκα, Δώρα Χρυσικού, Πηνελόπη Αναστασοπούλου, Σόφη Ζαννίνου και Άννα Κουρουπού — αναστατώνουν το Κολωνάκι με το Vaginahood. Χωρίς μισόλογα, το έργο φέρνει στο φως αλήθειες που συνήθως μένουν κρυφές, αποκαλύπτοντας τη γυναικεία εμπειρία με τρόπο ανατρεπτικό και ειλικρινή. Ένα κάλεσμα ενδυνάμωσης και ελευθερίας, χωρίς φόβο, χωρίς αναστολές, που αφήνει το κοινό να δει και να νιώσει την πραγματική ουσία της γυναικείας φωνής.

Δεν θα ασχοληθώ με τους λόγους της παραίτησης του Διαμαντή Καραναστάση ή με τα μελιστάλαχτα λόγια προς τη Ζωή Κωνσταντοπούλου — ούτε με αφορούν, ούτε μου προκαλούν ενδιαφέρον. Ωστόσο, το να παραιτηθείς από το βουλευτικό αξίωμα, σε αυτό το πολιτικό σκηνικό, απαιτεί πραγματικά κότσια. Δεν είναι κάτι που κάνει ο καθένας, ειδικά όταν η εξουσία και το αξίωμα προσφέρουν τόσα πολλά πλεονεκτήματα. Αυτή η απόφαση, ανεξάρτητα από το τι την προκάλεσε, πρέπει να αναγνωριστεί ως μια κίνηση που δείχνει γενναιότητα και προσωπική ακεραιότητα.

Η Κλερ Ντέινς στο «The Beast in Me» ξεχωρίζει ακριβώς επειδή δεν ακολουθεί τη σύγχρονη μόδα των υπερβολικά επεξεργασμένων, “τέλειων” εικόνων που μας επιβάλλει η βιομηχανία του θεάματος. Η φυσική της εμφάνιση, χωρίς πλαστικές επεμβάσεις και φίλτρα, είναι αναζωογονητική και ανθρώπινη. Αυτό τη καθιστά πιο αυθεντική και μας υπενθυμίζει ότι η γοητεία δεν κρύβεται μόνο στο τέλειο εξωτερικό.

Είναι γεγονός. Η Σύρμω Κεκέ και η Άννα Καλαϊτζίδου είναι το καλύτερο αδελφικό δίδυμο των τελευταίων ετών στο θέατρο. Μετά τον περσινό εκπληκτικό “Τρόμο του Κροκόδειλου¨ δίνουν άλλο ένα ρεσιτάλ ερμηνείας στο “Μέχρι Να Σβήσουν τ΄ Άστρα” που σκηνοθετεί ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος σαν αδελφές. Δϊπλα τους οι εξαιρετικοί Δαυίδ Μαλτέζε και Ελίνα Ρίζου. 

“Ξέρω τι θα έκανα”, η όμορφη Αμοργός και η Ημέρα του Άντρα μέσα από τη Finos Film, για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Στον “Εχθρό του Λαού” σε σκηνοθεσία του αεικίνητου Τόμας Οστερμάιερ στο θέατρο Κνωσός “όλα τα λεφτά” είναι η καταληκτική ομιλία του  Δρ. Στόκμαν (Κωνσταντίνος Μπιμπής) ο οποίος μάταια προσπαθεί σε όλη την παράσταση να υπερασπιστεί την αλήθεια με κάθε τίμημα.

Όλα διαστρεβλώνονται, όλα έχουν διπλή σημασία, όλα μπορούν ανα πάσα στιγμή να γυρίσουν εναντίον σου. Οι υπόλοιποι αναγνωρίζουν την … πολυπλοκότητα της ανθρώπινης συνθήκης που οδηγεί σε πάμπολους καθημερινούς συμβιβασμούς, για τα λεφτά για την εξουσία, ο Στόκμαν όχι. Το “Changes” του David Bowie ακούγεται επανειλημμένως και πάνω από τα κεφάλια μας πλανάται ένα αιχμηρό “εσύ τι θα έκανες;”. Και μόνο που ο Οστερμάιερ στην συνέντευξη Τύπου μας είχε πει ότι ο Εχθρός του λαού του Ίψεν ήταν ένα από τα αγαπημένα βιβλία του … Χίτλερ, η ανατριχίλα συνοδεύει κάθε σκηνή. Ειδικά το τελευταίο βλέμμα ανάμεσα στον Στόκμαν και τη σύζυγό του πριν πέσει η αυλαία.

Ταξίδι στην όμορφη Αμοργό για το Amorgos Film Festival, που είναι ένα υβρίδιο κινηματογραφικής εμπειρίας και ταξιδιωτικής ανακάλυψης. Το πρωί γνωρίζεις το νησί και το μεσημέρι βλέπεις τις ταινίες που φέτος είχαν σαν κεντρικό θέμα την «Ψηφιακή Αναγέννηση: Ο Κινηματογράφος στην Εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης», εξερευνώντας τον ρόλο του AI, των VR εμπειριών και των σύγχρονων τεχνολογιών στην εξέλιξη της αφήγησης και στην προώθηση του τουρισμού παγκοσμίως. Φέτος συμμετείχαν 111 φιλμ από 52 χώρες και 30 κέρδισαν στις 5 διαφορετικές κατηγορίες. Στην κορυφή το υπέροχα λυρικό Discover la Guajira του Κολομβιανού David Ospina, ο οποίος παραβρέθηκε για να πάρει το βραβείο. Το βίντεο κέρδισε διάκριση και στις Κάννες. Ένα λυρικό παραμύθι για μια γωνιά της Κολομβίας ελάχιστα γνωστή σε όλους εμάς.

Η Ημέρα του Άντρα (19 Νοεμβρίου) πέρασε λίγο στα ψηλά, αλλά η Finos Film στα social, όπως πάντα μας είχε μια έκπληξη. Αφιέρωμα στους πιο φωτογενείς κυρίους του ελληνικού κινηματογράφου, τα καλά και τα κακά παιδιά, που χάνονται στο παρελθόν, άνδρες ταυτόχρονα πρότυπα και αντιπρότυπα. Γοητευτικοί ή ακατέργαστοι, τρυφεροί ή ορμητικοί, κωμικοί μέχρι δακρύων και τραγικοί μέχρι βαθιάς σιωπής. Ο Κούρκουλος και ο Αλεξανδράκης, ο Χορν και ο Κατράκης με βλέμμα που μετρούσε τις εποχές.

Πάπας, Τομ Κρουζ και Βιμ Βέντερς στη Στέγη, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Η Ακαδημία έδωσε στον Τομ Κρουζ το πρώτο του (τιμητικό) Όσκαρ. Ας μην εκπλαγούμε όμως αν του χρόνου κερδίσει και το πρώτο του διαγωνιστικό: Ο Κρουζ πρωταγωνιστεί στη νέα ταινία του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου, για ταινία του οποίου είχε κερδίσει το Όσκαρ του κι ο Ντι Κάπριο. Αν ο Κρουζ προταθεί για Όσκαρ ερμηνείας για αυτή την ταινία (εξαιρετικά πιθανό) τότε με δεδομένο το στάτους που έχει πια μες στη βιομηχανία, ιδίως μετά Covid και μετά “Top Gun: Maverick”, θα είναι πολύ δύσκολο να μην κερδίσει.

Μιλώντας για σπουδαίες προσωπικότητες του παγκόσμιου στερεώματος που αγαπάνε το σινεμά, ο Πάπας έδωσε μια παθιασμένη ομιλία πάνω στην σημασία της κινηματογραφικής εμπειρίας και το πώς πρέπει να προστατευτεί. Κάλεσε στο Βατικανό σκηνοθέτες και ηθοποιούς, από την Κέιτ Μπλάνσετ και τον Σπάικ Λι μέχρι τον Γκασπάρ Νοέ και τον Κρις Πάιν (και με μερικές ακραίες σινεφιλικές επιλογές, σαν τον Άλμπερτ Σέρα και τον Μπερτράν Μπονελό). Αποκάλυψε τις 4 αγαπημένες ταινίες του: “Η Μελωδία της Ευτυχίας”, “Μια Υπέροχη Ζωή”, “Συνηθισμένοι Άνθρωποι” και η “Ζωή Είναι Ωραία”. Πάπα, δώσε προφίλ Letterboxd.

Το πρόμο για το επερχόμενο “Marty Supreme” (για το οποίο θα κερδίσει Όσκαρ ο Τίμοθι Σαλαμέ) πέρασε σε νέο επίπεδο. Ο Σαλαμέ πόσταρε στα σόσιαλ του ένα απίθανο 20λεπτο βίντεο στο οποίο φαίνεται ως σταρ-στην-κοσμάρα-του να βασανίζει το δύσμοιρο τιμ του με εξωφρενικές ιδέες για την προώθηση της ταινίας. Είναι high comedy και ειλικρινά αν μπορούσα θα έδινα βραβείο στον Σαλαμέ όχι για το “Marty Supreme” αλλά για αυτό το πρόμο.

Πολύ ωραίος ο Βιμ Βέντερς στη Στέγη, στο τριήμερο που πέρασε κατά το οποίο προβλήθηκε μια μεγάλη ρετροσπεκτίβα για το έργο του. Το πολύ ωραίο masterclass που έδωσε εστίασε στην οικογένεια και το πώς απεικονίζεται στο έργο του, ξεκινώντας φυσικά από το “Παρίσι, Τέξας”. Δεν πρόλαβε ποτέ να φτάσει στις “Υπέροχες Μέρες” γιατί παρασύρθηκε από τα όσα αναλυτικά έλεγε για τις δικές του εμπειρίες και για την παραγνωρισμένη ταινία του “Until the End of the World”, αλλά προσωπικά πάντα στηρίζω το να κολλάει κάποιος σε εμμονές και σε λιγότερο δημοφιλή κομμάτια ενός έργου, οπότε το απόλαυσα πολύ – και έκανε και μια αναφορά στο “Avatar 2” του Τζέιμς Κάμερον στην αρχή, δηλαδή τι άλλο;

Έρχεται κι ο Τσάρλι Κάουφμαν σύντομα στη Στέγη για το “How to Shoot a Ghost”, ετοιμαστείτε.

Πολύ καλά πάει η “Βουγονία” στα σινεμά, επιβεβαιώνοντας πως πλέον ο Λάνθιμος έχει μια πολύ ευρεία απήχηση στο κοινό. Η ταινία δημιουργεί και συζητήσεις που ξεπερνάνε το πολύ απλό “μου άρεσε – δεν μου άρεσε”, οπότε έχει και μέλλον μπροστά της.

ΝΤΙΣΛΑΙΚ

Ηλικιωμένοι σε ανοιχτή ακρόαση, Rack και κατάνυξη και φονικά μπέργκερ για τη Γεωργία Οικονόμου

Είναι λίγο αστείο, είναι και λίγο στενόχωρο, είναι και πολύ ενοχλητικό. Κάτι όμως πρέπει να γίνει με τους ηλικιωμένους ανθρώπους που μιλούν στα κινητά τους σε ανοιχτή ακρόαση ή και σε βιντεοκλήση με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Το βλέπεις παντού. Στα καφέ, στις πλατείες, στα εστιατόρια, ακόμη και στο θέατρο. Ακούς φωνές από παντού. Ακούς υποκοριστικά γλυκούλια, ακούς αγάπες και φιλάκια. Ακούς παιδικές φωνούλες να ουρλιάζουν και να λένε ποιήματα. Ωραία όλα αυτά, δε λέω. Αλλά κάπως ας κρατηθεί μία ιδιωτικότητα ρε παιδί μου.

Ο διάσημος ράπερ ονόματι Rack έκανε κάτι “φοβερά επαναστατικό” σε συναυλία του. Ζήτησε από τους θαυμαστές του να φωνάξουν «Ιησούς Χριστός Νικά» με ρυθμό. Και κάπως έτσι μετέτρεψε την πίστη – την όποια πίστη, δε το λέω με θρησκοληψία- σε ένα κούφιο σύνθημα για το κοινό του. Επέλεξε να χρησιμοποιήσει ιερά σύμβολα μίας θρησκείας για να στήσει το δικό του παιχνιδάκι. Παιχνιδάκι επικίνδυνο που δείχνει πόσο οι νέοι σε τέτοιους χώρους μπορούν να μετατραπούν σε πρόβατα προς σφαγή. Πάλι καλά που όταν ρώτησα την κόρη μου για το περιστατικό μου απάντησε “αλήθεια τωρα θες να σχολιάσω αυτόν τον τύπο: Έλεος κάπου”.

Έχω πάθει σοκ από τον θάνατο του 22χρονου που κατέβασε αμάσητο ένα ολόκληρο μπέργκερ. Και το πιο σοκαριστικό είναι ότι το παιδί σύμφωνα με μαρτυρίες φίλων του χτυπούσε την πλάτη του σε μια κολώνα, προκειμένου να ξεκολλήσει το φαγητό από τον οισοφάγο του. Και σε αυτήν την παρέα νέων ανθρώπων δεν υπήρξε ένας να ξέρει ούτε Πρώτες Βοήθειες ούτε τη λαβή Χάιμλιχ – μια τεχνική πρώτων βοηθειών για την αντιμετώπιση της απόφραξης ανώτερων αεραγωγών από ξένο σώμα. Μα είναι δυνατόν ρε παιδί μου αυτό; Πόσοι πρέπει να πεθάνουν έτσι για να γίνουν υποχρεωτικά σε όλους μας τα Μαθήματα Πρώτων Βοηθειών;

Κάτι άλλο γίνεται όταν γελάς στο Tik Tok, η βαναυσότητα και ο ευσεβής ράπερ για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Οι άνθρωποι έχουμε ξεφύγει εντελώς. Οι παπαγάλοι που μιλάνε έγιναν trend στο TikTok (δες το ρεπορτάζ) και αυτό απειλεί την επιβίωσή τους. Χαριτωμένοι παπαγάλοι λένε “fuck you” και τραγουδάνε “Funkytown”, ενώ πίσω από κάθε βίντεο υπάρχει ένα παγκόσμιο κύκλωμα που κλέβει ζώα από τα τροπικά δάση, τα κλείνει σε κουτιά και τα πουλάει σαν να είναι γκατζετάκια. Στο Κονγκό οι παπαγάλοι παγιδεύονται με κόλλες στα δέντρα και πωλούνται για δέκα δολάρια, και στο Ντουμπάι φτάνουν με κομμένα φτερά και τιμή 7.000. Κι εμείς από την ασφάλεια του καναπέ κάνουμε share και γελάμε…

Ένας 29χρονος που χτυπά μέχρι θανάτου έναν 58χρονο δεν είναι απλώς «σκληρός» και «παραβατικός». Είναι προϊόν μιας κοινωνίας που ανέχεται τον κυνισμό, τη βαναυσότητα και το «δεν βαριέσαι». Ζούμε σε ένα σύστημα όπου η ανθρώπινη ζωή αρχίζει να αξίζει όλο και λιγότερο. Εντωμεταξύ, far West έχουμε γίνει στον Νέο Κόσμο;

Ο Rack αποφάσισε να μετατρέψει μια συναυλία σε μικρή κατηχητική ώρα, ζητώντας από το κοινό να φωνάξει «Ιησούς Χριστός νικά» — πρώτα οι άντρες, μετά οι γυναίκες, σχεδόν σαν πρόβα παιδικής χορωδίας που δεν μπαίνει σωστά στο μέτρο. Και όταν η ανταπόκριση δεν ήταν «αρκετά καθαρή», ζήτησε… δεύτερο γύρο, γιατί, όπως είπε, «είναι σημαντικό». Στο μεταξύ, οι συναυλίες αποκτούν απρόβλεπτο χαρακτήρα: σήμερα τραγουδάς, αύριο κάνεις προσευχή, μεθαύριο μπορεί να σου ζητήσουν να λύσεις και κάνα σταυρόλεξο.

Το Τέρας, το σκαντζοχοιράκι και η Ματσούκα για τη Μία Κόλλια

Πόσο με εκνεύρισε και πόσο στενοχωρήθηκα που με εκνεύρισε η Κλερ Ντέινς, που είναι αγαπημένη μου γενικώς, στο Τhe Beast in Me. Και όλη η σειρά δηλαδή που τη σταμάτησα 2 επεισόδια πριν από το τέλος. Είχε συνέχεια μία φάτσα τρομαγμένο – απορημενο – θυμωμένο – κάπως, χωρίς καμία διακύμανση. Το πρόσωπο δεν χαλάρωνε ποτέ, κάτι που δεν μπορεί να συμβεί στη ζωή ό,τι και αν σου συμβαίνει. Και γενικώς, μια μπούρδα που έμοιαζε πολλά υποσχόμενη.

 Χθες περνούσε τον δρόμο αργά αργά ένα νεογέννητο σκαντζοχοιράκι. Σταμάτησα φυσικά για να μην το λιώσω και από πίσω με έβριζαν διάφοροι. Βγήκα έξω και εξήγησα – και συνέχισαν. Μετά αναρωτιόμαστε για τη βία των ανηλίκων. Αλήθεια τώρα; Δείξε μου δίπλα σου πάνω από 3 όχι θυμωμένους ενήλικες.

Μα πόσο δεν με νοιάζει αν ο Τσιτσιπάς είναι ο πρώτος που πήρε κλήση στο κινητό του για υπέρβαση ταχύτητας και η Ματσούκα οδηγούσε χωρίς πινακίδες. Μα καθόλου. Και πόσο έξαλλη είμαι που αφέθηκε ελεύθερος ο αστυνομικός “το περιπολικό δεν είναι ταξί”. Δεν ξέρω νομικά, ούτε με νοιάζει. Αν αυτός είχε στείλει περιπολικό, η κοπέλα θα ζούσε. Τόσο απλά. Στο μυαλό μου το νιώθω “ανθρωποκτονία εξ αμελείας”. 

 Α, και περιμένουμε 2 μήνες τον ΔΕΔΔΗΕ να έρθει να φτιάξει τα ρολόγια που μας ξήλωσαν άγνωστοι και μας είπαν να μην τα πειράξουμε γιατί είναι επικίνδυνο. Ακούει κάποιος εκεί στις υπηρεσίες σας;

Ντέιβιντ Φίντσερ και αγγλόφωνο “Squid Game”, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Βγήκε τρέιλερ για το live action “Moana” της Disney, το οποίο συνεχίζει αυτή την θλιβερή παράδοση πανάσχημων διασκευών των υπέροχων ταινιών κινουμένων σχεδίων του στούντιο.

Σε αυτές τις ταινίες το χρώμα, η κίνηση, η ζωηράδα του animation αντικαθίστανται από βαρετές αποχρωματισμένες εικόνες – νομίζω η τέλεια εκπροσώπηση της ΑΙ slop εποχής μας.

Ο Ντέιβιντ Φίντσερ θα ξεκινήσει γυρίσματα για το αγγλόφωνο “Squid Game” μες στο ‘26 όπως ανακοινώθηκε επίσημα από το Netflix. Γενικά εγώ πίνω νερό στο όνομα του Φίντσερ, ο οποίος εξάλλου έχει βγάλει σπουδαία έργα μέσα από υλικό που φαινόταν στα χαρτιά β’ διαλογής. Όμως είναι τόσο κρίμα να αναλώνεται σε κάτι τέτοιο, ειδικά αν είναι σειρά – σκέφτομαι τις ταινίες του που χάνουμε την ίδια ώρα, ή ακόμα και την 3η σεζόν “Mindhunter” που θα μπορούσε να κάνει με το Netflix αντί αυτού.

Εξάλλου, να τονίσουμε για άλλη μια φορά πως το φινάλε του ορίτζιναλ “Squid Game” (το οποίο μου άρεσε) ποτέ δεν φτιάχτηκε με την πρόθεση να προετοιμάσει αγγλική βερσιόν. Ήταν απλά ένα ανοιχτό φινάλε της λογικής «το παιχνίδι δεν σταματάει ποτέ» – ο δημιουργός της σειράς Χουάνγκ Ντονγκ-χιουκ δεν γνώριζε καν για τα αγγλόφωνα πλάνα του Netflix και το έμαθε από τις ειδήσεις.

Η κυρία Μισέλ Γέο καλείται να επιστρέψει το Όσκαρ της. Η ηθοποιός είναι μακράν το χειρότερο πράγμα στο έτσι κι αλλιώς μετριότατο “Wicked: Μέρος Δεύτερο”. Κάθε φορά που η δράση γυρίζει σε αυτήν, τα πάντα φρενάρουν και η αίσθηση πως παρακολουθείς μια ερασιτεχνική παράσταση, εντείνεται. Τι στα κομμάτια συνέβη;;