Λάικ – ντισλάικ: Από τον λεβέντη Πάνο Ρούτσι έως την Ιωάννα Τούνη

Τα λάικ και τα ντισλάικ σε όσα παρατηρήσαμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε από τον λεβέντη Πάνο Ρούτσι και τον Nick Cave έως την Καλομοίρα και την Ιωάννα Τούνη.

ΛΑΙΚ

Ο Λεβέντης Πάνος Ρούτσι, Ένας Άνθρωπος Νησί, Συναίνεση και ένα φως που αναβοσβήνει για τη Γεωργία Οικονόμου

Η στιγμή που μία γυναίκα τραγούδησε τον «Λεβέντη» στον Πάνο Ρούτσι ήταν όχι απλώς συγκινητική, αλλά και βαθιά ηρωική, ακριβώς όπως και ο ίδιος ο αγώνας του. Με την απεργία πείνας του, έβαλε το σώμα του ως όπλο για τη μνήμη του γιου του και για την αποκατάσταση της αλήθειας, αρνούμενος να υποχωρήσει μέχρι τη δικαίωση. Και αυτή η στιγμή, μπροστά από τη Βουλή, όταν ο κόσμος ενωμένος άρχισε να τραγουδάει μαζί του, ήταν η απόλυτη επιβεβαίωση του ηρωισμού του.

Τι ωραία που λέει η Νατάσσα Μποφίλιου το τραγούδι “¨Ανθρωπος Νησί” του Μανώλη Φάμελλου. Μετά από χρόνια κοινών μουσικών ταξιδιών και συνεργασιών, η συνάντηση αυτών των δύο καλλιτεχνών σε ένα ολοκληρωμένο δισκογραφικό βήμα έμοιαζε φυσική και αναμενόμενη. Και το νέο τους EP με τίτλο ” Όλα Είναι Μπροστά” είναι ακριβώς αυτό που περιμέναμε: μια μουσική συγχώνευση που μας συγκινεί, αποδεικνύοντας ότι η χημεία τους είναι αδιαμφισβήτητη.

Αυτός η λάμπα στο λευκό φόντο του Ηρωδείου που άναβε και έσβηνε στη νέα παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου “THIS THAT KEEPS ON – a personal archaeology”  δεν ξέρω γιατί, αλλά με στοίχειωσε. Είναι η αρχή του κόσμου; Το φως της δημιουργίας; Είναι όλα όσα περιμένουμε να ξαναφωτιστούν; Μία δεν ήταν απλώς ένα θέαμα. ‘Ηταν μια βαθιά, προσωπική και ταυτόχρονα συλλογική εξομολόγηση.

Είδα στο Cinobo τη σειρά “Συναίνεση” και μου άρεσε πολύ. Η σειρά αποκαλύπτει με τον πιο ωμό τρόπο τη σκοτεινή πλευρά των οικογενειακών δεσμών, αναγκάζοντας τους ήρωες να επιλέξουν μεταξύ αλήθειας και οικογενειακής εξουσίας. Σε έναν κόσμο που συνεχώς προσπαθεί να πνίξει την αλήθεια για χάρη της φαινομενικής “ευτυχίας”, η σειρά θυμίζει πως η πραγματική συναίνεση δεν είναι ποτέ απλή και η οικογενειακή αλληλεγγύη μπορεί να είναι απλώς μια κοινωνική μάσκα.

Φθινοπώριασε και δρόσισε και η φύση αλλάζει χρώματα και πολύ μου αρέσει. Πήγα στο χωριό μου στην Κέρτεζη Καλαβρύτων και έγινα για λίγο άνθρωπος. Χιόνισε στα βουνά, ανάψαμε και τις ξυλόσομπες και ψήσαμε και κάστανα. Τι πιο ωραιο. Κρυφάκουσα και συζητήσεις ηλικιωμένων στην πλατεία και ζήλεψα βαθιά γιατί τέτοιες πια συζητήσεις δεν κάνουμε στις πόλεις…

Πάρτι στο Νέο Κόσμο, σώματα χίμαιρες και Nick Cave για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

“Χαθήκαμε” στους Mogwai στο Floyd …  ακόμη κι αν δεν είσαι φαν, δεν μπορείς να μην παρασυρθείς από την ικανότητά τους να χτίζουν καθηλωτικά κινηματογραφικά ηχοτοπία. Σαν να βρίσκεσαι στην κορύφωση μιας ανεξάρτητης ταινίας, λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι. Και καπάκι στο πάρτι της Στέγης στον Νέο Κόσμο: η γειτονιά ζωντάνεψε… χορός, μουσική, χαμόγελα παντού.

Λάικ στα ποιητικά σώματα-χίμαιρες που δημιούργησε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου στο Ηρώδειο σε μια παράσταση με 30 χορευτές αφιερωμένη στη “μεταμόρφωση” του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης. Η “προσωπική αρχαιολογία” του Παπαϊωάννου, φτιαγμένη από θραύσματα προηγούμενων παραστάσεων ήταν ένας νέος υπέροχος κόσμος. Μια βραδιά στη οποία παρά το κρύο απολαύσαμε και το Ηρώδειο, που σύντομα κλείνει για συντήρηση. Θα μας λείψουν και τα τζιτζίκια….

Λάικ στην αναβίωση του «Θα Σ’ Αγαπώ», 45 χρόνια μετά από την επίσημη κυκλοφορία του. Η Δήμητρα Γαλάνη ερμηνεύει ξανά το αισθαντικό αυτό κομμάτι, σε στίχους του αξέχαστου Γιάννη Καλαμίτση και μουσική του θρυλικού συνθέτη, Γιώργου Χατζηνάσιου. Για την καινούρια δραματική σειρά του Alpha «Να με λες Μαμά» υπό την σκηνοθετική επιμέλεια του Αντώνη Αγγελόπουλου.

Έρχεται ο Nick Cave στο Release (σήμερα Παρασκευή η προπώληση) και αν θέλεις να μάθεις πώς είναι μία ημέρα του αυτή την περίοδο διάβασε το Red Hand File #338. Τη Δευτέρα αναμένουμε νέα συναυλιακή ανακοίνωση…

Στον προαύλιο χώρο του Μουσείου Ακρόπολης υψώνεται ένα Lamassu (διάβασε εδώ τι είναι και τι σημαίνει) το οποίο όταν λέει ήρθαν οι γερανοί να το μεταφέρουν οι τουρίστες ρωτούσαν αν επιστρέφουν τα μάρμαρα… Not yet!

Respect στην απόφαση να στερήσεις από τον εαυτό σου την τροφή, για να ακουστεί η φωνή σου σθεναρά όταν όλοι έχουν βολευτεί στη σιωπή. Για την ιστορία: Η πιο μακρά απεργία πείνας στην ιστορία ανήκει στην Ιρόμ Σαρμίλα από την Ινδία, γνωστή και ως “η Σιδηρά Κυρία του Μανιπούρ”. Ξεκίνησε την απεργία της το 2000, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον Νόμο περί Ειδικών Εξουσιών των Ενόπλων Δυνάμεων (AFSPA), ο οποίος παρείχε εκτεταμένες εξουσίες και ασυλία στους στρατιώτες σε περιοχές σύγκρουσης. Η Σαρμίλα αρνήθηκε να φάει ή να πιει οτιδήποτε επί 16 ολόκληρα χρόνια, επιβιώνοντας με τεχνητή σίτιση μέσω σωλήνα, μέχρι που έληξε την απεργία της το 2016. Ο αγώνας της έγινε σύμβολο ειρηνικής αντίστασης και αφοσίωσης στις αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εμπνέοντας ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο. Η Διεθνής Αμνηστία την έχει αναγνωρίσει ως κρατούμενη συνείδησης.

Ξεκίνησα το Monster στο Netflix και ξεροκαταπίνω…

Αν είσαι ένα αστέρι στη Ρουμανία – στο 6.16…

Νιλ Τζόρνταν και “Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ” στις Νύχτες Πρεμιέρας, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Οι μεγάλοι καλεσμένοι των φετινών Νυχτών είναι χωρίς αμφιβολία ο Λάνθιμος στην Πρεμιέρας κι ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούς το ερχόμενο ΣΚ, αλλά ανάμεσα σε αυτούς εγώ πιο πολύ ενθουσιάστηκα με την έλευση στην Αθήνα του Νιλ Τζόρνταν, ενός εκ των αγαπημένων μου σκηνοθετών όταν ήμουν έφηβος – και καθοριστικός εκεί γύρω στην εποχή που άρχιζα να ανακαλύπτω και να αγαπώ το σινεμά, με ταινίες σαν το “Τέλος Μιας Σχέσης”, το “Παιχνίδι των Λυγμών”, τον “Καλό Κλέφτη” με τον Νικ Νόλτε, το “Breakfast on Pluto” με τον Κίλιαν Μέρφι και φυσικά το “Συνέντευξη με Έναν Βρικόλακα”.

Ήταν αξιολάτρευτος κι από κοντά, έχω να πω με χαρά, καθώς καθίσαμε για μια μεγάλη συνέντευξη στην οποία μιλήσαμε για μια ντουζίνα διαφορετικά φιλμ από όλη του την καριέρα. Χαμογελαστός, ανοιχτός, μίλησε για τα πάντα από την αγάπη του για χαρακτήρες που βιώνουν αντίξοες συνθήκες, μέχρι τη θέση του IRA στο έργο του, κι από το Όσκαρ του για το “Παιχνίδι των Λυγμών” μέχρι τη συνεργασία του με Τομ Κρουζ και Μπραντ Πιτ. Ο Νιλ Τζόρνταν θα τιμηθεί απόψε στις Νύχτες Πρεμιέρας για το σύνολο του έργου του, με την προβολή του σπουδαίου “Το Τέλος Μιας Σχέσης”.

Κινητικότητα υπάρχει επιτέλους γύρω από το πολυαναμενόμενο σίκουελ “Heat 2” που θέλει να γυρίσει ο Μάικλ Μαν ύστερα από καμιά διετία άκυρων εκκινήσεων και δισταγμών από τα στούντιο να δώσουν το απαιτούμενο μεγάλο μπάτζετ. Τώρα βρέθηκε στούνιο, ήρθαν παραγωγοί, και το φημολογούμενο καστ συμπεριλαμβάνει Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Άνταμ Ντράιβερ, Όστιν Μπάτλερ και Μπράντλεϊ Κούπερ(!). Κυριολεκτικά μες στους 5 πιο βασικούς λόγους που περιμένω το μέλλον.

Το “Fate of Ophelia” που ανοίγει το νέο άλμπουμ της Τέιλορ Σουίφτ είναι φανταστικό κομμάτι, και αυτό που θέλαμε και περιμέναμε από μια νέα συνεργασία της με τον μέγα τραγουδοποιό Μαξ Μάρτιν μετά τα άλμπουμ “Red”, “1989” και “Reputation”. Μελωδικό, συναισθηματικό, και με ένα ρεφρέν που δε σε αφήνει σε ένα σημείο. Love it. Αυτά είναι τα καλά νέα, για τα υπόλοιπα διαβάστε παρακάτω.

Συνταραγμένοι μαθαίνω βγήκαν οι θεατές και από την ελληνική πρεμιέρα της “Φωνής της Χιντ Ρατζάμπ” στις Νύχτες Πρεμιέρας. Σας τα είχαμε γράψει εδώ από τη Βενετία, πως αυτή είναι μια ταινία που δημιουργεί κάτι διαφορετικό στον θεατή, και δεν είναι μια συνηθισμένη ‘συγκλονιστική’ ταινία, αλλά κάτι διαφορετικό. Και αναγκαίο, γιατί αυτά που συνέβησαν σε αυτά τα δύο χρόνια γενοκτονίας στη Γάζα δεν πρέπει ποτέ να σβηστούν από τη μνήμη.

ΝΤΙΣΛΑΙΚ

Hotel Ελβίρα

Νόμιζα και εγώ πως θα δω κάτι φρέσκο και μου έμεινα με το χαμόγελο παγωμένο στα χείλη μου. Συγγνώμη, αλλά ήθελε προσπάθεια για να κάνει κάποιος μία τόσο σαχλή κωμωδία όσο το Hotel Ελβίρα. Πάλι φωνές, παρωχημένα αστεία, μουτσούνες και διάλογοι πιο αναμενόμενοι από ποτέ. Ρε παιδιά κανείς με χιούμορ κάπου;

«Δεν πήρα στον σύζυγό μου δώρο για την επέτειό μας -Εγώ είμαι το δώρο, του μαγειρεύω, του καθαρίζω»: Τάδε έφη Καλομοίρα.  Δήλωση αφοπλιστική που  μας γυρνάει σε μια εποχή όπου το “δώρο” για την επέτειο ήταν μια καθαρή απόδειξη για την “ανιδιοτελή” φροντίδα που θα προσφέρεις στον σύντροφό σου. Εδώ το “μαγειρεύω, καθαρίζω” θεωρούνται σχεδόν η υπέρτατη απόδειξη αγάπης και προσφοράς, λες και αυτά τα καθημερινά καθήκοντα είναι συνώνυμα με την έκφραση του συναισθήματος. Χρόνια πίσω λοιπόν, σε μια αντίληψη που θεωρούσε ότι η γυναίκα είναι πιο “πλήρης” όταν φροντίζει τον άντρα, και η αγάπη της εκφράζεται μέσα από τα πιο παραδοσιακά και αναχρονιστικά στερεότυπα.

Επάγγελμα instagrammer και πώς θα γίνουμε πλούσιοι για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Η επιτυχία του Brand Τούνη μεταφράζεται (και) σε νούμερα όπως διαβάσαμε σε δημοσιεύματα, με τις επιχειρήσεις της να έχουν μεικτό τζίρο 2 εκατ. το 2024. Δεν είναι η Τούνη το θέμα μας, αλλά μια γενιά που μεγαλώνει πιστεύοντας πως η εικόνα είναι το κλειδί της επιτυχίας – σε μια εποχή που μπέρδεψε το “φαίνομαι” με το “είμαι”. Με μία ανάρτηση στο TikTok θα γίνουμε διάσημοι….Παραβλέποντας, ότι πίσω από κάθε προσωπική πρόοδο και επιτυχία κρύβεται σκληρή δουλειά, στρατηγική, timing και ένας μηχανισμός που δεν είναι τόσο λαμπερός όσο φαίνεται.

Ανεξάρτητα από το τραγούδι και από το ότι η Lady Άντζελα είναι παντοτινή αξία … το ντισλάικ πάει εδώ στο ότι εικαστικά καθόλου δεν την πέτυχε ο (ίσως ΑΙ) “καλλιτέχνης” της εικόνας για το πρόμο του κομματιού “Πού τη βρήκε” – Τη Λιόλιου την έκαναν κουκλάκι και η Άντζελα δεν αναγνωρίζεται!

Σταμάτησε το τραμ στο Νέο Κόσμο – δηλαδή όσοι ήταν μέσα είπαν αντίο στις δουλειές τους – γιατί κάποιος πάρκαρε στις ράγες…. Δεν μου κάνει καμία εντύπωση. Εκτός από ποδήλατα, μοτοσακό, μηχανές, φορτηγά, πατίνια, σκυλάκια που τα βγάζουν βόλτα οι ιδιοκτήτες τους, ανθρώπους με τσάντες από λαϊκή και χαλιά στους ώμους, παιδιά που σκαρφαλώνουν στο τραμ ενώ κινείται…. κάποιος είπε “βρε αδερφέ η τέλεια θέση πάρκινγκ είναι ακριβώς πάνω στις ράγες”.  Πάντως για τη συναυλία του Robbie το τραμ ήρθε χρονικά την πιο κατάλληλη στιγμή και μας άφησε 5 λεπτά πριν βγει στη σκηνή!!!

Life of a Showgirl, Podcast για Χρυσές Σφαίρες και Animasyros, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Οι Χρυσές Σφαίρες δημιούργησαν νέα κατηγορία Καλύτερου Podcast φέτος, το οποίο από μόνο του δεν είναι κακό, αλλά η shortlist που βγήκε μέσα από την οποία θα προκύψουν οι υποψηφιότητες, είναι θλιβερή. Απουσιάζουν καθοριστικά podcasts που κυριαρχούν στη δημόσια συζήτηση (Las Culturistas, hello;;), συμπεριλαμβάνονται κάποια που είναι βασικά επεκτάσεις τηλεοπτικών εκπομπών, και τουλάχιστον μισή ντουζίνα από αυτά είναι δεξιών influencers τύπου Τάκερ Κάρλσον, Μπεν Σαπίρο και Κάντις Όουενς. Τι είναι αυτά.

Εξαιρουμένης της προαναφερθείσας Ophelia και 2-3 ακόμα κομματιών στην αρχή του άλμπουμ, το “Life of a Showgirl” είναι ανέμπνευστο και ξαναζεσταμμένο, όσο κι αν προτιμώ τον πιο μουσικά πυκνό του ήχο από την πιο λιτή folk era της Τέιλορ Σουίφτ. Τα δε πιο προσωπικά κομμάτια, ειδικά αυτό που επιτίθεται στην Charli xcx και το κριντζ CANCELLED! είναι οριακά άβολο να ακούς τι λένε. Και φυσικά, την κυκλοφορία του άλμπουμ ακολούθησε η ‘κυκλοφορία’ αμέτρητων παράλληλων versions για τα σκάνε πολλές φορές οι φανς. Εύκολα λεφτά!

Το πρόσφατο φεστιβάλ ταινιών κινουμένων σχεδίων Animasyros όχι μόνο δεν διέκοψε δεσμούς με την εταιρεία The Hive Greece, παράρτημα του ισραηλινού Hive Studio, το οποίο συνεργάζεται με κρατικούς φορείς του Ισραήλ, και όχι μόνο αρνήθηκε κάνει έστω δημόσια δήλωση γενοκτονίας στη Γάζα παρά το σχετικό κάλεσμα του BDS Greece, αλλά το κερασάκι στην τούρτα ήταν πως στην τελετή λήξης απένειμε βραβείο καλύτερου εθελοντή(!) κερασμένο από την εισπρακτική Cepal(!!). Του χρόνου να δώσει τίποτα κι ο Λεξ Λούθορ.