Λάικ – ντισλάικ: Από τον μοναδικό Σαββόπουλο έως τον γελοίο “Espresso Macchiato” της Eurovision

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε από τον μοναδικό Σαββόπουλο και το ντοκιμαντέρ που είδαμε στο Μπενάκη έως τα της Eurovision με τον γελοίο “Espresso Macchiato”.

ΛΑΪΚ

Αργυρώ Χιώτη, Πυρήνες θεατρικής Φωτιάς, ζώα και πνοή Ελευθερίας για τη Γεωργία Οικονόμου

Αέρας δροσερός φύσηξε στο Εθνικό. Η Αργυρώ Χιώτη δίνει νέα πνοή στο θέατρο με εξωστρέφεια, τολμηρές διεθνείς συμπαραγωγές, ενίσχυση της θεατρικής έρευνας και άνοιγμα προς το κοινό. Στις 15 Μαΐου ξεκινά η ανακοίνωση διαδοχικών ανοιχτών ακροάσεων για όλες τις παραγωγές της σεζόν 2025-26 – μια σημαντική τομή υπέρ της διαφάνειας και των ίσων ευκαιριών. Το Εθνικό μπαίνει αποφασιστικά σε μια νέα εποχή και μάλιστα με μία γυναίκα στο τιμόνι του. Τι πιο ωραίο!

Ο Γιώργος Νικολόπουλος εντός των τειχών των φυλακών Κορυδαλλού -όπου εξέτιε την ποινή φυλάκισης 20 ετών ως μέλος της οργάνωσης “Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς”- γνώρισε την επαναστατική δύναμη του θεάτρου και βρήκε σε αυτό έναν νέο τρόπο έκφρασης. To “Toxicity” που παρουσιάζεται στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα είναι η απόδειξη είναι ένα έργο που έγραψε και σκηνοθετεί ο ίδιος. Μην το χάσετε για κανέναν λόγο. Είναι παράσταση γροθιά στο στομάχι με τρεις συγκλονιστικές ηθοποιούς.

Το ΕΜΣΤ γέμισε ζώα με αφορμή την νέα ομαδική έκθεση  Why Look at Animals? Δικαιοσύνη για τη μη ανθρώπινη ζωή. Πάρτε τα παιδιά σας, τα σκυλιά σας και τα γατιά σας και ό,τι άλλο κατοικίδιο έχετε (το μουσείο είναι pet friendly) και πηγαίνετε να περιηγηθείτε στις αίθουσές του. Οι δικές μας περιγραφές είναι λόγια περιττά. Το τι θα αισθανθείτε όμως είναι θησαυρός.

Το “The Four Seasons” του Netflix είναι η σειρά που λέει την πάσα αλήθεια για τη μέση ηλικία, τις κρίσεις ταυτότητας, τις μακροχρόνιες σχέσεις και το πώς να μη σκοτωθείς με τον άνθρωπό σου για τα παγάκια. Στιβ Καρέλ, Τίνα Φέι, Κόλμαν Ντομίνγκο, Γουίλ Φόρτε. Πώς να πάει στραβά; Πατάς play και γελάς με τα δράματά σου.

Μια γενιά μεγάλωσε μαζί τους, στις σελίδες των καλοκαιρινών διακοπών και των παιδικών φαντασιώσεων περιπέτειας. Οι Πέντε Φίλοι της Enid Blyton επιστρέφουν, 80 χρόνια μετά, για πρώτη φορά σε graphic novel από τις εκδόσεις Gutenberg– και ξυπνούν μνήμες. Για τη γενιά του ’70 και του ’80, είναι σαν να ξαναπιάνεις το χέρι της παιδικής σου ηλικίας.

 

Tον παραπάνω πίνακα της Μαρίας Φιλοπούλου δεν ξέρω γιατί, αλλά θα ήθελα να τον βάλω στο σαλόνι μου και να τον κοιτάω κάθε φορά που πιέζομαι και αγχώνομαι. Αυτή η αίσθηση ελευθερίας που αποπνέει είναι μοναδική. Η καλλιτέχνιδα παρουσιάζει την έκθεση “Ελευθερία” στο Παράρτημα Ναυπλίου της Εθνικής Πινακοθήκης, από 24 Μαΐου έως 30 Οκτωβρίου 2025.

Άνοιξη για πάντα η ευχή του Διονύση Σαββόπουλου, για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Βρεθήκαμε στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη στην Πειραιώς 138, όπου ζωντάνεψε μια στιγμή πολιτιστικής μνήμης και συγκίνησης. Πενήντα χρόνια μετά την πρώτη του δημιουργία, το ντοκιμαντέρ «Χαίρω πολύ, Σαββόπουλος» του Λάκη Παπαστάθη προβλήθηκε για πρώτη φορά σε κοινό, ύστερα από την πρόσφατη ψηφιοποίησή του από την ΕΡΤ. Η βραδιά – οργανωμένη στο πλαίσιο του Athens Open Air Film Festival και της έκθεσης «Λάκης Παπαστάθης: Αναζητώντας τη χαμένη εικόνα» – συγκέντρωσε περισσότερους από 700 θεατές, μαζί με προσωπικότητες από τον πολιτικό, καλλιτεχνικό και δημοσιογραφικό χώρο, τιμώντας τη δημιουργική παρακαταθήκη ενός σπουδαίου σκηνοθέτη.

Η προβολή του ντοκιμαντέρ αποτέλεσε μια συναισθηματική επιστροφή στην εποχή της μεταπολίτευσης, τότε που η ελευθερία έκφρασης αναζητούσε νέες φωνές και αφήγημα. Με υλικό από τον δίσκο «Δέκα Χρόνια Κομμάτια», εικόνες από την Αθήνα του ’75 και στιγμιότυπα του νεαρού Σαββόπουλου να τραγουδά στον δημόσιο χώρο, η ταινία του Παπαστάθη παραμένει ένα εμβληματικό πορτρέτο καλλιτέχνη και εποχής. Η συγκινητική παρουσία του ίδιου του Σαββόπουλου στην προβολή – και το ευχαριστήριο μήνυμά του προς την οικογένεια του σκηνοθέτη – έκλεισε τη βραδιά με έναν προσωπικό, ανεπιτήδευτο αποχαιρετισμό, υπενθυμίζοντας ότι η τέχνη είναι συνεχής σκυταλοδρομία μνήμης και δημιουργίας.

Περάσαμε τέλεια και στο τέλος μας μίλησε ο ίδιος ο Σαββόπουλος, τον οποίο αναμένουμε στο Rockwave πως και πως… ολοκληρώνοντας επεσήμανε ότι ήρθε η… Άνοιξη και μας ευχήθηκε να έχουμε μια Άνοιξη για πάντα. Η ομορφότερη ευχή…

Λάικ στον Ντε Νίρο, που είπε σαν χείμαρρος στις Κάννες όλα όσα θα θέλαμε κι εμείς, για Τραμπ… Αποκάλεσε τον Τραμπ «φιλισταίο πρόεδρο» και τόνισε ότι «στη χώρα μου, αγωνιζόμαστε κολασμένα για τη δημοκρατία που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένη. Αυτό μας επηρεάζει όλους εδώ, επειδή οι τέχνες είναι δημοκρατικές, η τέχνη είναι συμπεριληπτική και φέρνει τους ανθρώπους κοντά, όπως απόψε. Η τέχνη αναζητά την αλήθεια. Η τέχνη αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα, και γι’ αυτό η τέχνη αποτελεί απειλή».

Έκλεισε την ομιλία του με μια έκκληση προς τους ανθρώπους να αντισταθούν στον Τραμπ «χωρίς βία, αλλά με μεγάλο πάθος και αποφασιστικότητα». «Ήρθε η ώρα για όλους όσοι νοιάζονται για την ελευθερία να οργανωθούν, να διαμαρτυρηθούν και όταν γίνουν εκλογές, φυσικά, να ψηφίσουν. Ψηφίστε», σημείωσε ο Ντε Νίρο. Δες όλα τα νέα από τις Κάννες!

Like και στον υπέροχο Michael Rakowitz που μας μίλησε στην ξενάγηση της έκθεσης “Allspice / Michael Rakovitz & Ancient Cultures” στο Μουσείο Ακρόπολης και συγκινηθήκαμε με το πάθος του για τη διάσωση των “τραυματισμένων αρχαιοτήτων” όλου του κόσμου. Και των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Μια έκθεση που μπορείς να επισκεφθείς για να γιορτάσεις και τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων την ερχόμενη Κυριακή.

Σελίν Ντιόν στη Eurovision, θεότητα! Κατά τα άλλα την παράσταση έκλεψαν τα τρισδιάστατα ψηφιακά εφέ και 2-3 φωνές, ανάμεσά τους κατά γενική ομολογία η Κλαυδία μας. Τίποτε άλλο…

ΝΤΙΣΛΑΙΚ

Γιουροβίζιον, πατίνια, τσιγάρια και μωρά στα σκουπίδια για τη Γεωργία Οικονόμου

Ε θα το πω. Βαρέθηκα πια με τη Γιουροβίζιον και τα δεκάδες θέματα με τα οποία για να υφίστανται μάλλον παραληρεί ο κόσμος. Βαρέθηκα με το τι έκανε και τι έφαγε για πρωινό η Μαρίνα Σάττι, βαρέθηκα για το πόσο χάλια είναι το φόρεμα της Klavdia, βαρέθηκα και τους άλλους υποψήφιους. Όλα χιλιομασημένα, χιλιοειπωμένα και χιλιοειδωμένα.

Αυτά τα παρατημένα πατίνια τώρα που καλοκαιριάζει και αναδύεται και όλη αυτή μεθυστική μπόχα από τη βρώμα στους δρόμους της Αθήνας, θα τα μαζέψει κάποιος αλήθεια; Ευχαριστούμε τους ιθύνοντες που μας προπονούν σε δρόμο μετ εμποδίων, αλλά πόσα εμπόδια πια; Κατσαρίδες, ποντίκια, πατημένα περιστέρια και τώρα και πατίνια;

Και μιας και μιλάμε για αρώματα, αυτό το κάπνισμα επί σκηνής τώρα που ειδικά που ζέστανε ο καιρός δεν το αντέχω ρε παιδί μου. Βρωμάει ο τόπος τσιγαρίλα, νιώθεις να ποτίζουν τα ρούχα σου. Είναι τόσο δύσκολο να μην έχουμε και στο τσιγάρο ρεαλισμό;

Σε σακούλες στα σκουπίδια. Εκεί που κάποτε έβαζαν νεογέννητα γατάκια και κουτάβια και τα παρατούσαν για να πεθάνουν μαρτυρικά. Τώρα, και μωρά. Μωρά. Αδέσποτα. Παιδιά ανθρώπων. Αν αυτό δεν είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας, τότε ποιος είναι; Πόση ντροπή, πόση αποτυχία.

Τα “αντιδάνεια” της Eurovision για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Είναι πολύ αγαπητός, ιδιαίτερα στις νεαρότερες ηλικίες, αλλά ΤΙ ΦΑΣΗ ο Espresso Macchiato στη Eurovision; Φίλε, αν μπορείς, βγάλε ένα “εσθονικό” τραγούδι … Άμα κάθε χώρα βγάζει τραγούδια-σχόλιο για την άλλη… πού θα φτάσουμε; Ισπανοί να κοροϊδεύουν τον μουσακά, Άγγλοι να κάνουν τους Γερμανούς, Ιταλοί να μιλάνε σπαστά Φινλανδικά ντυμένοι Βίκινγκ….από τη σειρά του Netflix.

 

Διαβάζοντας την κατάθεση της Cassie, στην υπόθεση κατά του Diddy νιώθεις ένα βάρος να σου πλακώνει το στήθος. Είναι η φωνή μιας γυναίκας που επιβίωσε – όχι απλώς από μία σχέσης κακοποίησης – αλλά από μια πολυετή συνθήκη απόλυτου ελέγχου, φόβου και καθημερινής βίας. Κάθε γραμμή της μαρτυρίας της μοιάζει με κραυγή που έμενε για χρόνια στην αφάνεια. Περιγράφει έναν κόσμο σκοτεινό, χωρίς διαφυγή – έναν κόσμο όπου η εξουσία, τα χρήματα και η φήμη λειτουργούν σαν πανοπλία για τον θύτη και σαν φυλακή για το θύμα.

Dislike για το κοινό, like για το τηλεοπτικό σασπένς... το νέο σύστημα ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων της Eurovision μας έβγαλε το λάδι. Μέχρι να πει “Ελλάδα” κοντέψαμε να πάθουμε συγκοπή… 

Το κάζο στα Λατομεία Διονύσου για την Ευτέρπη Μουζακίτη

Όταν ανακοινώθηκε το ελβετικό ηλεκτρονικό δίδυμο Adriatique, τον Φεβρουάριο, σπεύσαμε να κλείσουμε εισιτήρια με την παρέα μου, γιατί το σκηνικό στο μάρμαρα του Διονύσου, αρχές Μαΐου, φάνταζε ειδυλλιακό.

Για εμάς και για πολλές χιλιάδες επισκέπτες, η εμπειρία αυτή άλλο παρά ειδυλλιακή ήταν. Δυστυχώς το περασμένο Σάββατο, η διοργάνωση δεν φρόντισε για ασφαλή συνθήκες μεταφορές στο λατομείο του Διονύσου. Στο meeting point όπου η μεταφορά για μια διαδρομή μισής ώρας με τα πόδια θα γινόταν με shuttle bus, βιώσαμε την απόλυτη παράνοια, μιας και για χιλιάδες κόσμου, δεν υπήρχαν ούτε υπεύθυνος της παραγωγής για να διασφαλίζεται η ομαλή επιβίβαση του κόσμου στα λεωφορεία, ούτε ο χώρος ήταν οριοθετημένος με κάγκελα για να μην γίνεται “ντου” από παντού.

Καταφέραμε να φτάσουμε στο venue στις 11 το βράδυ (!), μετά από αρκετό σπρώξιμο και αρκετά ξενερωμένοι. Όταν επιλέγεις για τη διασκέδασή σου να πληρώσεις ένα εισιτήριο 50 ευρώ, επιθυμείς βιώσιμες συνθήκες. Δεν ζητήσαμε να μην περιμένουμε την σειρά μας, αλλά σειρά δεν υπήρχε, μόνο σπρωξίματα, βρίσιμο και μάχη σώμα με σώμα για να μπεις σε ενα λεωφορείο, να φτάσεις στο λατομείο και “να διασκεδάσεις”. 

Εμείς μες στην ατυχία μας, καταφέραμε να μπουμε στον κατά τα άλλα εντυπωσιακό χώρο μετά από 3 ώρες, κουρασμένοι, τσιτωμένοι και φανερά απογοητευμένοι. Σε μια εκδήλωση που υποσχόταν μια high-end εμπειρία, βιώσαμε την απόλυτη ταλαιπωρία, λόγω της ανικανότητας και της ανευθυνότητας της διοργάνωσης να διασφαλίσει για όλους τους επισκέπτες ομαλές συνθήκες μεταφοράς στον χώρο του venue. Σε τέτοια event δεν πάμε για να τσακωθούμε, αλλά για να περάσουμε καλά. Δυστυχώς πολλοί από εμάς δεν τα καταφέραμε.