Bernard Xolotl και Daniel Kobialka – Procession σε έναν τόπο διαμονής στο άχρονο

Καλλιτέχνες: Bernard Xolotl (synths), Daniel Kobialka (electro-acoustic violin)
Άλμπουμ: Procession
Δισκογραφική Εταιρεία: Erdenklang (CD reissue), Original 1983 self-release
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 1983
Είδος: Progressive Electronic / Cosmic Ambient / Symphonic Minimalism
Μορφή Κριτικής: Vinyl / CD / Digital Reissue Listening

 Κριτική

Το Procession δεν είναι δίσκος φτιαγμένος για εντυπώσεις. Είναι ένας υπόγειος διάλογος ανάμεσα σε δύο γλώσσες: τη γλώσσα της ηλεκτρονικής υφής και τη γλώσσα της αρμονικής χειρονομίας.

Ο Bernard Xolotl, γεννημένος το 1951 στη Γαλλία, μαθητής του Terry Riley και του Pandit Pran Nath, εγκαταστάθηκε στην Καλιφόρνια στα μέσα της δεκαετίας του ’70, δημιουργώντας το προσωπικό του στούντιο σε μια απομονωμένη περιοχή κοντά στο Big Sur. Ο ίδιος πίστευε ότι η μουσική δεν είναι διακοσμητική τέχνη: είναι μια μορφή συνομιλίας με τις εσώτερες δομές της πραγματικότητας.

Η δισκογραφία του Xolotl, από το Music by Xolotl (1978) έως το Return of the Golden Mean, διακρίνεται για την αφοσίωση στην ατμόσφαιρα, στη διάρκεια και στην παρατήρηση της μεταβολής χωρίς βία. Το Procession αποτελεί την πιο ώριμη συμπύκνωση αυτής της στάσης.

Ο Daniel Kobialka, βιολονίστας με έργο στην αβανγκάρντ αλλά και στη new age μουσική, συναντά εδώ τον Xolotl με ασυνήθιστη αυτοσυγκράτηση. Το βιολί του δεν επιδιώκει ρόλο πρωταγωνιστή. Υφαίνει μια διακριτική, σχεδόν ψιθυριστή αφήγηση μέσα στα ηλεκτρονικά πεδία.

Το άλμπουμ οργανώνεται σε απλωμένες δομές:

• Στο “Mirador”, ο ήχος αποκτά φευγαλέα κίνηση μέσα από απαλές παλμικές αναλαμπές, χωρίς ποτέ να χτίζει κανονικό ρυθμό.
• Το “Saturn Return”, το bonus κομμάτι της επανέκδοσης, λειτουργεί σαν ηχώ από έναν απροσδιόριστο τόπο, με κρουστά που ηχούν μεταλλικά, διαλυμένα σε μια σφαίρα αναμονής.

Η συνολική διάθεση του δίσκου είναι στατική και διαπεραστική:
Οι ήχοι δεν αναπτύσσονται με αρμονική ένταση. Απλώνονται αργά, επιτρέποντας στον ακροατή να μείνει παρών στην αλλαγή της υφής και όχι στην άφιξη ενός προορισμού.

Το Procession δεν φέρει τη δραματική ηλεκτρονικότητα της Berliner Schule, ούτε τη λειτουργική αμεσότητα του ambient. Είναι μια προσεκτικά εσωτερική μουσική: ένα ακουστικό δοκίμιο στο πώς μπορεί να υπάρξει διάρκεια χωρίς αφήγηση.

Ο Xolotl περιγράφει τη μουσική του ως «άσκηση ακρόασης πέρα από τον ήχο», όπου το σημαντικό δεν είναι οι νότες, αλλά οι σχέσεις ανάμεσα στους τόνους που παραμένουν αφού οι νότες σβήσουν.

Αξιολόγηση: 4.5/5

Σταθερό, αρμονικό, υπόγεια ριζοσπαστικό. Ένα έργο που δεν υποτάσσεται σε σκηνές ή κατηγορίες, αλλά προσφέρει έναν τόπο διαμονής στο άχρονο.