Χάρης Γκέκας -Γκεντιάν Ντόντα μιλούν στο NEWS 24/7 και χορογραφούν την Ανθρώπινη Φύση

Το Μπαλέτο της ΕΛΣ επιστρέφει δριμύτερο με ένα νέο τρίπτυχο σύγχρονου χορού που φέρει τον τίτλο Human Nature. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο απάνθισμα νέων έργων σε χορογραφίες του «διεθνούς» Έλληνα Χάρη Γκέκα, του Αλβανού Γκεντιάν Ντόντα και του Διευθυντή του Μπαλέτου της ΕΛΣ Κωνσταντίνου Ρήγου, το οποίο θα παρουσιαστεί στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ για οκτώ συνολικά παραστάσεις, στις 11, 12, 17, 18, 19, 22, 23 και 24 Μαρτίου 2023.

Το τρίπτυχο σύγχρονου χορού Human Nature ξεκινά ακριβώς από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη παραγωγή Human Behaviour και φέρνει τους χορευτές του συνόλου για μια ακόμη φορά αντιμέτωπους με τις ειδικές απαιτήσεις της μικρότερης κλίμακας και των σύγχρονων χορευτικών μορφών, αναδεικνύοντας παράλληλα τις ρυθμικές και αισθαντικές ποιότητες της μουσικής δημιουργίας τού σήμερα.

Το νέο πρόγραμμα εξερευνά οικουμενικές όψεις της ανθρώπινης κατάστασης μέσω της διεθνούς γλώσσας του σώματος, συναρμόζοντας ταυτόχρονα τις βαρύνουσες καλλιτεχνικές υπογραφές δύο διεθνώς διακεκριμένων χορογράφων: του Χάρη Γκέκα στο έργο Έκλειψη και του Γκεντιάν Ντόντα στο έργο Ο λόφος, πάνω σε πρωτότυπη μουσική δύο αξιόλογων συμπατριωτών τους: του ανερχόμενου Αποστόλη Κουτσογιάννη, σε συνεργασία με το Oros Ensemble, και του εδραιωμένου Τσέζαρ Αλιάι. To τρίπτυχο συμπληρώνει η χορογραφία του Κωνσταντίνου Ρήγου, Τραγούδια χωρίς λόγια πάνω σε μουσική του Δημήτρη Τερζάκη, συνδετικός κρίκος των Human Behaviour και Human Nature, στην πρώτη διά ζώσης ελληνική παρουσίασή του.

Μία έκλειψη σαν ερωτικό κάλεσμα

Ο καταξιωμένος χορευτής, χορογράφος και ιδρυτής της ομάδας Strates Χάρης Γκέκας ζει και δημιουργεί στη Γαλλία, έχοντας διαγράψει μια επιτυχημένη καριέρα τόσο ως σολίστ του Μπαλέτου της Όπερας της Λυόν όσο και χάρη στις συνεργασίες του με σπουδαίους καλλιτέχνες. Η νέα του χορογραφία “Έκλειψη”, για την οποία υπογράφει επίσης το σκηνικό και τα κοστούμια, είναι ένα ερωτικό κάλεσμα που αποδίδει τα διαφορετικά στάδια της ακαταμάχητης αυτής παρόρμησης, πάνω σε μουσική του Αποστόλη Κουτσογιάννη σε συνεργασία με το Oros Ensemble.

“Οδηγήθηκα σε αυτό το έργο από την ανάγκη να δω σώματα να καλούν και να υποδέχονται ομόφωνα. Ομολογώ το αστείρευτο ενδιαφέρον μου για το πως επικοινωνούν τα κορμιά, ώσπου να έρθουν πραγματικά κοντά και να γευτούν την μαγική ένταση που προσφέρει η ερωτική επαφή. Στην «Έκλειψη» ακολουθούμε την εξέλιξη τεσσάρων ζευγαριών σε στάδια άλλοτε τρυφερά, άλλοτε πιο ορμητικά. Το έργο βάζει τον τονισμό σε όλη την διαδικασία που οδηγεί από τη συνάντηση στο σμίξιμο. Προτείνω ένα περιβάλλον στο οποίο συνυπάρχουν η ανησυχία, το ξέσπασμα, το χάδι και ισοτιμία απέναντι στο πόθο. Κάθε ζευγάρι έχει την ιδιαιτερότητά του, τη χημεία του, και από το καθένα εκπέμπει κάτι διαφορετικό, όπως άλλωστε και στη ζωή” αναφέρει ο Χάρης Γκέκας στο NEWS 24/7.

Και συνεχίζει μιλώντας για τον συμβολισμό της παράστασης: “Στην Έκλειψη κυριαρχεί η έννοια της ευθυγράμμισης. Όταν τα ουράνια σώματα συναντιούνται, αντικρίζονται κατάματα όπως δυο ψυχές. Η διάρκεια της έκλειψης μας θυμίζει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και πρέπει να εκτιμάται προτού ξαναφύγει. H έκλειψη ταράζει, και ταυτόχρονα με το δέος που προκαλεί, δημιουργεί και μία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα ανησυχίας σε όλη τη φύση. Παρατηρήθηκε ότι καθώς πλησιάζει μία έκλειψη οι αράχνες αναστατωμένες, χαλούν ανεξήγητα τον ιστό τους και ξαναρχίζουν από το μηδέν μόλις περάσει το φαινόμενο. Το ενδιαφέρον είναι το ότι σύμπαν μας προσφέρει την ευκαιρία μιας καινούργιας αρχής, και μάλλον αυτός είναι και ο πιο σημαντικός συμβολισμός της έκλειψης. Η έκλειψη και η μεταμόρφωση σχετίζονται άμεσα με τη σύγχρονη κοινωνία που ελπίζει και επιδιώκει μία υγιή επανεκκίνηση σε πολλαπλούς ζωτικούς τομείς”.

Πόσο κοντά στην ανθρώπινη φύση (Human Nature) είναι η παράσταση αυτή;
Ο Χάρης Γκέκας απαντά πως “πιστεύω πάρα πολύ κοντά. Είναι στην ανθρώπινη φύση να αναζητούμε τη στοργή. Μέσα μας όλοι το ίδιο θέλουμε…να δώσουμε και να λάβουμε αγάπη. Ο έρωτας δεν ξεχωρίζει και απροειδοποίητα χτυπάει σε όλες τις κατευθύνσεις, χωρίς κανένα δισταγμό. Κανείς μας δεν διάλεξε στη γέννησή του αν αργότερα θα προτιμήσει να έχει σχέσεις με άντρες, η γυναίκες, η και τα δύο. Αποδεχόμενοι της φυσικότητας του κάθε συνδυασμού στην παράσταση θα δούμε άντρες να σμίγουν, γυναίκες να σμίγουν όπως και ζευγάρια μεικτά. Ο πόθος ανήκει σε όλους, μας αρπάζει και δε μας αφήνει άλλη επιλογή από το να τον ακολουθήσουμε. Όποιος πάει ενάντια σ’ αυτό πάει ενάντια στην ανθρώπινη φύση”.

Τέλος για τη συνεργασία του με τον Αποστόλη Κουτσογιάννη (Oros Ensemble) αναφέρει: “Με τον Αποστόλη Κουτσογιάννη γνωριστήκαμε τον προηγούμενο Ιούλιο όταν έδινα ένα σεμινάριο στο Χορολόγιο. Οι προτάσεις του έδωσαν τα θεμέλια της θεματικής και του τίτλου. Συναντηθήκαμε και σκεφτήκαμε τρόπους ώστε να μεταφραστούν τα βασικά στοιχεία του έργου που θέλαμε. Ο Αποστόλης έγραψε τη μουσική και μου την μεταβίβασε λίγες μέρες πριν τις πρώτες πρόβες με τους χορευτές. Ανακάλυψα λοιπόν την μουσική και τους χορευτές σχεδόν ταυτοχρόνως και όλο το χορογραφικό υλικό έγινε επί τόπου και αρκετά ενστικτωδώς κατά τη διάρκεια του Σεπτέμβρη. Ήταν μια ωραία πρόκληση για την πρώτη συνεργασία μου με τη Λυρική Σκηνή, είχε ρίσκο και αυτό μου άρεσε, έδωσε άλλο αέρα από το να τα είχα όλα έτοιμα πριν έρθω. Με τον Αποστόλη ελπίζουμε να βρεθεί ευκαιρία μελλοντικά, σε μια επόμενη σειρά παραστάσεων, να παιχτεί η μουσική του ζωντανά από το έξοχο μουσικό σύνολο Oros Ensemble που διευθύνει ο ίδιος”.

Ο Λόφος εμπνευσμένος από τον Τζακομέττι

Ο διακεκριμένος Αλβανός χορευτής και χορογράφος Γκεντιάν Ντόντα, με έδρα το Βερολίνο, μετράει μια αξιόλογη καριέρα με σημαντικό έργο. Στην πρώτη του συνεργασία με το Μπαλέτο της ΕΛΣ, υπογράφει το έργο Ο λόφος πάνω σε μουσική του σταθερού συνεργάτη και συμπατριώτη του Τσέζαρ Αλιάι, θέτοντας το ερώτημα: Πόσο μακριά είναι το παρελθόν;

“Στον Λόφο θα δείτε ένα μανιστέστο απροσδιόριστων αισθήσεων που προέρχονται από το παρελθόν μου, μέσα από κίνηση και εικόνες. Το πώς αντιλαμβανόμαστε τις αναμνήσεις αποτελεί ένα επαναλαμβανόμενο θέμα στις τελευταίες μου έρευνες” αναφέρει ο Γκεντιάν Ντόντα στο NEWS 24/7.

Και συνεχίζει μιλώντας για τον συμβολισμό του Λόφου “η διαδικασία με τη δημιουργική ομάδα οδήγησε σε μια εικόνα που περιγράφει ο Ελβετός γλύπτης Αλμπέρτο Τζακομέττι στα “Γραπτά” του, όπου οι “λόφοι” αντιστοιχούν σε μεταφορικές δομές προκειμένου που “ξυπνουν” αντιλήψεις από άλλες εποχές. Πρόκειται για περασμένες αντιλήψεις που επικοινωνούν με το σήμερα μέσω της απήχησης και των ιχνών που έχουν αφήσει πίσω τους”.

Πόσο κοντά στην ανθρώπινη φύση είναι όμως αυτή η παράσταση;
Ο Γκεντιάν Ντόντα απαντά πως “η αντίληψη των αναμνήσεων, η σχέση που έχουμε με αυτές και ο τρόπος που τις επεξεργαζόμαστε αποτελούν ουσιώδες στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Επιπλέον, όταν αυτό εκτελείται από μια ομάδα ανθρώπων- όπου μπορούμε να δούμε τις συνδέσεις, τα χειρονομίες και τα αισθήματα που εκφράζονται μέσα από το ανθρώπινο σώμα ως ένα όργανο- κάνει το σύνολο αδιάκριτο από την ανθρώπινη φύση”.

Τέλος αναφέρεται στη συνεργασία του με τον César Aliaj στη μουσική.. “Έχω συνεργαστεί με τον Σεζάρ για 15 χρόνια και συνήθως δουλεύουμε σε μια στενή παράλληλη διαδικασία. Κατά τη δημιουργία, η χορογραφία ξετυλίγεται μέσα από τη μουσική και η μουσική μέσα από τη χορογραφία. Επιδιώκουμε αυτά τα δύο στοιχεία της παράστασης να είναι συμπληρωματικά μεταξύ τους, ως μια δομή συγκράτησης της κύριας ιδέας”.

Τραγούδια χωρίς λόγια

O διευθυντής του Μπαλέτου της ΕΛΣ Κωνσταντίνος Ρήγος βασίζει τη χορογραφία του δεύτερου σκέλους αυτού του «εναλλακτικού ταξιδιού» σε τρία έργα του καταξιωμένου συνθέτη Δημήτρη Τερζάκη, εμπνευσμένα από την αρχαιοελληνική κληρονομιά και τη νεότερη ελληνική ιστορία. Η λεπταίσθητη σύνθεση Λόγια του ανέμου (2009) αποτελείται από δέκα σύντομα «χαϊκού» για βιολί και πιάνο, το έργο Απόηχος της κόλασης Ι για σαξόφωνο και πιάνο (1992) αποτελεί τη συναισθηματικά φορτισμένη αντίδραση του συνθέτη στην αφόρητη ανάμνηση της γερμανικής κατοχής κατά την παιδική του ηλικία, την περίοδο 1941-1944, ενώ το πρόγραμμα ολοκληρώνεται με το έργο για σόλο βιόλα Τραγούδια χωρίς λόγια (1994/2017), μια αποθέωση της μελωδίας στηριγμένη στο μουσικό σύστημα της αρχαιότητας: «Για να μπορέσουν να αποδοθούν οι απειροελάχιστες μελωδικές αποχρώσεις και οι ταχέως μεταβαλλόμενοι χαρακτήρες», σημειώνει ο συνθέτης, «η ερμηνεία αυτής της σύνθεσης μπορεί και πρέπει να είναι απείρως ελεύθερη, ποιητική, τραγουδιστική, απαγγελτική και, ναι, “παλιομοδίτικη” – όπως στο αρχαίο θέατρο».

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις