Eurovision 2025: Το Ισραήλ τραγούδησε για μια “νέα μέρα” – Στη Γάζα δεν ξημερώνει ποτέ όμως

Το βράδυ του Σαββάτου, η Eurovision 2025 μετατράπηκε -όχι για πρώτη φορά- σε σκηνή ενός προσεκτικά σκηνοθετημένου πολιτικού αφηγήματος. Πίσω από τα φώτα, τα φαντασμαγορικά σκηνικά και τις νότες, ξεδιπλώθηκε μια στρατηγικά διαμορφωμένη εικόνα, όπου η τέχνη επιστρατεύτηκε για να στηρίξει εθνικά αφηγήματα με στόχο να αποδομήσει την σκληρή αιματοβαμμένη πραγματικότητα.

Το Ισραήλ εμφανίστηκε στη σκηνή του Τελικού με την Yuval Raphael, επιζήσασα της επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου 2023, ερμηνεύοντας το «New Day Will Rise». Μόνο που η “νέα μέρα” δεν ξημερώνει για όλους —και σίγουρα όχι για την Παλαιστίνη στην οποία ο θάνατος έχει γίνει η μόνιμη πραγματικότητα.

Την ώρα που στο στάδιο της Βασιλείας παίζουν μουσικές, έξω στους δρόμους της πόλης ηχεί ένα άλλο σύνθημα: «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Διαδηλωτές ξεδιπλώνουν πανό και φωνάζουν κατά της ισραηλινής συμμετοχής, θεωρώντας την μια ωμή πράξη προπαγάνδας από ένα κράτος που, εν μέσω του διαγωνισμού, συνεχίζει να βομβαρδίζει αμάχους.

Το ίδιο σύνθημα –πνιγμένο από τα ηχεία της EBU– αντήχησε και μέσα στην αρένα. Αποδοκιμασίες, σημαίες της Παλαιστίνης που υψώθηκαν με τόλμη, βλέμματα και ψίθυροι που σύντομα μετατράπηκαν σε ηχηρές κραυγές διαμαρτυρίας. Ήταν μια στιγμή που αποτύπωνε ξεκάθαρα πως, όσο κι αν προσπαθεί να αποστειρώσει το πολιτικό από τη σκηνή, η Eurovision δεν μπορεί να αγνοήσει την πραγματικότητα.

Όλα αυτά όμως δεν έφτασαν ποτέ στις οθόνες μας. Σε καμία από τις εμφανίσεις του Ισραήλ. Η επίσημη μετάδοση δεν άφησε περιθώριο για εικόνες διαμαρτυρίας ή ήχους αμφισβήτησης. Όλα αυτά “θάφτηκαν”.

Η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση, για ακόμη μια φορά, κρύφτηκε πίσω από τον μανδύα του «μη πολιτικού θεσμού». Παρέμεινε κυνικά προσηλωμένη στην ψευδαίσθηση της ουδετερότητας, την ώρα που πάνω από 70 πρώην συμμετέχοντες ζητούσαν, με επίσημη επιστολή, τον αποκλεισμό του Ισραήλ για εγκληματική εκμετάλλευση της Eurovision ως εργαλείο λεύκανσης της διεθνούς εικόνας του.

Η σκηνική παρουσία της Yuval Raphael στον Τελικό της Eurovision 2025 δεν μπόρεσε να καλύψει την ασφυκτική παρουσία της αλήθειας. Την ώρα που το «New Day Will Rise» έντυνε τη σκηνή με φως και συμβολισμούς, η Γάζα βυθιζόταν για μία ακόμη φορά στο σκοτάδι της φρίκης.

Η ελπίδα δεν μπορεί να λειτουργήσει ως κάλυμμα για μια συνεχιζόμενη γενοκτονία. Δεν μπορεί να ντύσει μια πραγματικότητα γεμάτη αίμα, ξεριζωμό και καταστροφή. Η μουσική, όσο κι αν προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί, φέρει την ευθύνη του πλαισίου μέσα στο οποίο ακούγεται. Και φέτος, το πλαίσιο αυτό ήταν σημαδεμένο από τη σιωπή όσων επέλεξαν να μην κοιτάξουν.

Μια κραυγή για “νέα μέρα” δεν έχει αντίκρισμα, όταν συνεχίζει να ανατέλλει πάνω από κατεστραμμένα σπίτια και παιδικά φαντάσματα.

Τελικός Eurovision 2025: Η εμφάνιση του Ισραήλ

Το ζήτημα δεν ήταν ποτέ απλώς ένα τραγούδι. Ήταν το αφήγημα πίσω από αυτό. Ήταν η συνειδητή προσπάθεια ενός κράτους να εργαλειοποιήσει τη συμμετοχή του στον διαγωνισμό, επιχειρώντας να εξισώσει το τραύμα μιας επίθεσης με τον αδιάκοπο πόνο ενός λαού που βιώνει διαρκώς τη φρίκη του πολέμου. Ήταν η επιλογή να μιλήσει για ελπίδα, αποσιωπώντας επιμελώς τον θάνατο που συνεχίζει να σαρώνει τη Γάζα.

Η Eurovision του 2025 δεν πολιτικοποιήθηκε από τους θεατές. Πολιτικοποιήθηκε από τη σιωπή. Από τη σκόπιμη απουσία του αντίλογου, από την αποστειρωμένη μετάδοση, από την επιλογή να δοθεί χώρος σε ένα κράτος υπό διεθνή κατακραυγή για ενδεχόμενα εγκλήματα πολέμου.

Σε αυτό το σκηνικό, καμία μπαλάντα δεν μπορεί να ακουστεί καθαρά όταν την καλύπτει ο ήχος της προπαγάνδας. Και κανένα “νέο ξημέρωμα” δεν μπορεί να χαράξει, όσο η παγκόσμια κοινότητα κοιτά αλλού, την ώρα που ένας ολόκληρος λαός βυθίζεται στο σκοτάδι.