Γιάννης Διονυσίου & Γιάννης Παπαγεωργίου: Μια “Λακούβα” τους ενώνει στον Σταυρό

Αφορμή για τη συνάντησή τους στον Σταυρό του Νότου είναι η κυκλοφορία του δίσκου με τίτλο «Λακούβα». Έντεκα νέα φρέσκα τραγούδια, σε στίχους και μουσική του Γιάννη Παπαγεωργίου σμιλεμένα πάνω στη φωνή του Γιάννη Διονυσίου.

Έντεκα τραγούδια που μιλούν για δρόμους, λάθη, έρωτες και δεύτερες ευκαιρίες, γεννημένα μέσα από την κοινή διαδρομή και το βίωμα, αλλά κυρίως μέσα από μια αληθινή ανθρώπινη σχέση που κρατά εδώ και χρόνια.

Στην ομώνυμη παράστασή τους εκτός από τα νέα τραγούδια, θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε αγαπημένες τους επιλογές από το παρελθόν μέχρι και σήμερα, αλλά και τραγούδια από την προσωπική τους δισκογραφία.

Οι δύο καλλιτέχνες μιλούν στο NEWS 24/7 για την «Λακούβα», για τις εμφανίσεις στο Σταυρό του Νότου και για τις γέφυρες ανάμεσα στις γενιές.

Γιάννης Διονυσίου: “Προσπαθούμε να συνδέσουμε το παλιό με το νέο με έναν αρμονικό τρόπο”

Ο Γιάννης Διονυσίου, ένας από τους πιο σημαντικούς ερμηνευτές του ελληνικού τραγουδιού, ξεχωρίζει για το σπάνιο ταλέντο του. Απαριθμεί ήδη πολλές και σημαντικές συνεργασίες με καταξιωμένους καλλιτέχνες και ο ίδιος «κατακτά» τη σκηνή και σέβεται το κοινό του, χαρίζοντάς του μοναδικές μουσικές παραστάσεις.

Από την Κύπρο στην Αθήνα και έπειτα στη Θεσσαλονίκη. Ποιο ήταν το πιο καθοριστικό σημείο στην καριέρα του, εκείνο το αημείο που τον έκανε να πει ότι αυτός είναι ο δρόμος του; 

“Από την Κύπρο στη Θεσσαλονίκη και μετά στην Αθήνα – να μου επιτρέψετε να σας διορθώσω διότι έχει  σημασία η διαδρομή. Και τελικά, ποιος είναι ο δρόμος; Μήπως «ο παλιός ο δρόμος»; Η σχέση μου με  τη μουσική ξεκινά από πολύ μικρή ηλικία οπότε είχα την ευκαιρία από νωρίς να ασχοληθώ με πολλά  είδη μουσικής. Αυτό όμως που με γοητεύει περισσότερο στη λαϊκή παραδοσιακή μουσική είναι η αμεσότητα των συναισθημάτων που σου προκαλεί. Τα χρόνια που έζησα στη Θεσσαλονίκη ως φοιτητής, αλλά και ως επαγγελματίας μουσικός, ήταν καθοριστικής σημασίας για τη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής μου ταυτότητας.”

Αν και τα τελευταία χρόνια έχει καταπιαστεί με έργα του έντεχνου λαϊκού, όπως τον “Σταθμό” του Λοΐζου και το “Ασίκικο Πουλάκη” του Μίκη Θεοδωράκη, ποιο είδος τραγουδιού αισθάνεται ότι του ταιριάζει περισσότερο, το έντεχνο ή το παραδοσιακό λαϊκό; 

“Η ενασχόλησή μου με το επονομαζόμενο «έντεχνο» είδος τραγουδιού είναι κάτι το οποίο  συμπεριλαμβάνεται μέσα στην ευρύτερη ασχολία και εργασία μου για την ελληνική μουσική. Τα έργα που αναφέρετε, και άλλα στα οποία κλήθηκα πολλές φορές να τραγουδήσω, είναι σταθμοί για την πορεία της ελληνικής δισκογραφίας. Η αλήθεια είναι ότι, κατά τη γνώμη μου, όλα αυτά περιέχουν μια λαϊκή χροιά, η οποία χρειάζεται να αποτυπωθεί και ερμηνευτικά στο τραγούδι, κάθε φορά με ξεχωριστό τρόπο. Κάθε είδος τραγουδιού χρειάζεται ειδική μεταχείριση και αυτή η διαδικασία είναι που με γοητεύει περισσότερο. Ανακαλύπτεις κάτι, κάθε φορά που έρχεται κάτι καινούριο.”

Η συνεργασία με τον Γιάννη Παπαγεωργίου στο άλμπουμ “Λακούβα” αναδεικνύει μια πολυετή φιλία και μία δυνατή καλλιτεχνική συνεργασία. Πώς αναπτύχθηκε και τι σημαίνει αυτή η κοινή μουσική πορεία; Από τα 11 νέα τραγούδια του δίσκου, υπάχρει κάποιο που τον εκφράζει περισσότερο; 

“Η φιλία και η συνεργασία μας με τον Γιάννη κρατάει εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Ξεκινάει από τη  φοιτητική μας ζωή στη Θεσσαλονίκη, όπου διατηρούσαμε το μουσικό σχήμα «ΓιαΓιαΚω» μαζί με το φίλο Κώστα Ιακώβου, ο οποίος παίζει μπουζούκι και στο άλμπουμ. Πριν από περίπου δύο χρόνια  αρχίσαμε να σχεδιάζουμε την ηχογράφηση και κυκλοφορία αυτής της συλλογής τραγουδιών. Ο Γιάννης είναι ένας τραγουδοποιός που θαυμάζω πάρα πολύ και ήθελα από καιρό να συνεργαστούμε και σε αυτό το επίπεδο. Μέσα από μια διαδικασία ακρόασης παλαιότερων και νεότερων τραγουδιών που έχει γράψει, επιλέξαμε τα τελικά έντεκα τραγούδια που συμπεριλάβαμε στη «Λακούβα». Το κάθε ένα από αυτά έχει κάτι διαφορετικό να μας πει τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά. Κοινωνικοί προβληματισμοί,  προσωπικές εσωτερικές αναζητήσεις και έρωτες παντρεύονται με ελληνικούς λαϊκούς δρόμους και  ρυθμούς. Αν αναγκαστικά ξεχώριζα κάποιο τραγούδι αυτό θα ήταν «Ο παλιός ο δρόμος», μιας και τον επιλέγω συχνά για να φτάσω κάπου, κι ας είναι δυσκολότερος.”

Αναγνωρίζοντας την ανάγκη να διατηρηθούν τα κλασικά τραγούδια των παλαιών τραγουδιστών ζωντανά, πώς πιστεύει ότι μπορεί να διατηρηθεί η παράδοση, ενώ ταυτόχρονα να υπάρχει εξέλιξη και να παραμένει πιστός στον εαυτό του ως καλλιτέχνης; 

“Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Η κύρια ερευνητική και τραγουδιστική μου πορεία σχετίζεται άμεσα με τη λαϊκή μουσική παράδοση, χωρίς όμως να παραμερίζω την ανάγκη μου για ερμηνεία νέου ρεπερτορίου.  Στις ζωντανές παραστάσεις που δίνουμε, πάντα υπάρχουν αναφορές σε παλιότερα τραγούδια,  ερμηνευτές, συνθέτες και στιχουργούς που σημάδεψαν την πορεία της ελληνικής μουσικής.

Προσπαθούμε να συνδέσουμε το παλιό με το νέο με έναν αρμονικό τρόπο κρατώντας το νήμα της αδιάκοπης μουσικής δημιουργίας. Είναι μία ανάγκη μου, αν θέλετε, να γίνεται αυτό, διότι έτσι προσπαθώ να απαντήσω στο στίχο του Σαββόπουλου που με είχαν σημαδέψει από μικρό παιδί: «ποιος στ’ αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό  προβολείς με στραβώνουν και πάω και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ».”

Τι περιμένουμε να περιμένουμε από τις εμφανίσεις στον Σταυρό; 

“Καταρχάς θα παρουσιάσουμε τα περισσότερα από τα τραγούδια του νέου άλμπουμ «Λακούβα». Επίσης θα ακούσετε τραγούδια από την προσωπική ξεχωριστή πορεία του καθενός μας, αλλά και επιλογές από το παλαιότερο μέχρι και το σύγχρονο ελληνικό ρεπερτόριο, πάντα με την πεποίθηση της διαχρονικής σύνδεσης του παλιού με το νέο. Μαζί μας στη σκηνή ο Νίκος Σαμαράς με μπουζούκι, τζουρά και τρομπέτα, ο Δημήτρης Σίντος με πλήκτρα και λαούτο, ο Λάμπρος Παπανικολάου με  κοντραμπάσο και ο Θανάσης Τσακιράκης θα παίζει τύμπανα. Ο Γιάννης Παπαγεωργίου θα παίξει ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα κι εγώ από την πλευρά μου βιολί. Πίσω από την κονσόλα του ήχου θα  βρίσκεται ο Γιάννης Ταβουλάρης. Ανυπομονούμε και σας περιμένουμε!

Γιάννης Παπαγεωργίου: “Ο Παλιός ο Δρόμος γράφτηκε στο αυτοκίνητο στον επαρχιακό δρόμο Θεσσαλονίκη προς Αθήνα”

Ο Γιάννης Παπαγεωργίου έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του μέσα από την ήδη υπάρχουσα δισκογραφία του, τόσο ως συνθέτης, στιχουργός και ενορχηστρωτής των τραγουδιών του, όσο και ως τραγουδιστής με έναν δικό του ξεχωριστό τρόπο ερμηνείας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς της γενιάς του έχοντας αφήσει το δικό του ιδιαίτερο στίγμα.

Ποια είναι η “διαδρομή” πίσω από τον δίσκο «Λακούβα»;

“Ο καινούργιος δίσκος αποτελείται από έντεκα αυτοτελείς ιστορίες. Πολλά πράγματα  που αναφέρω είναι προσωπικά βιωμένα. Άλλα είναι προϊόν φαντασίας ή ενσυναίσθησης, με την έννοια ότι μπαίνω σε έναν ρόλο παρατήρησης, σε μια συνθήκη και δημιουργώ υπό συγκεκριμένη οπτική γωνία. Κατά κάποιο τρόπο έτσι  λειτουργεί η έμπνευση σε εμένα, σχετίζεται με τη στιγμή που θα διαλέξω μια γωνία  για να αντικρίσω μια κατάσταση και να την περιγράψω. Πολλά από τα τραγούδια περιγράφουν ακριβώς αυτό που έχω βιώσει κι από κει και πέρα οι συμβολισμοί και οι συνειρμοί έρχονται να νοηματοδοτήσουν το στίχο.

Επίσης, η διαφορετική  ανάγνωση στίχων από ακροατές είναι κάτι που με γοητεύει ιδιαίτερα. Αποδεικνύει την υπεροχή του. Σε ό,τι αφορά το δίσκο, θα φέρω ένα παράδειγμα. Ο “Παλιός ο Δρόμος” γράφτηκε στο αυτοκίνητο έχοντας πάρει τον επαρχιακό δρόμο καθώς  κατέβαινα από Θεσσαλονίκη προς Αθήνα. Οι στίχοι του τραγουδιού κυριολεκτούν, το πίσω κείμενο όμως καυτηριάζει αυτή την “ευαγγελίζουσα ανάπτυξη” που  βιώνουμε καθημερινά στις ζωές μας, την ισοπεδωτική ομοιομορφία που μας περιβάλει. Και η “Λακούβα” υπήρξε υπαρκτό αντικείμενο έμπνευσης, ως συμβολισμός όμως αναφέρεται στο δικαίωμα στο ατόπημα, στο λάθος και στη δεύτερη ευκαιρία απέναντι στον μπαμπούλα της καταστολής. 

Λόγω της πολυετούς φιλίας μας αλλά και των πολλαπλών επαγγελματικών μας συνευρέσεων από διάφορα πόστα, η φωνή του Γιάννη μού είναι ιδιαίτερα οικεία στα αυτιά μου, σε επίπεδο συγγένειας. Πριν τα τραγουδήσει στο στούντιο, είχα ήδη  φέρει τον ήχο που επρόκειτο να παραχθεί. Παρ’ όλα αυτά, χάρη στο μοναδικό λαϊκό ιδίωμα που κουβαλάει η χροιά της φωνής του, κατάφερε να ταυτόχρονα να με εκπλήξει, ερμηνεύοντας τα ο ίδιος. Είμαι χαρούμενος ως συνθέτης και στιχουργός των κομματιών βλέποντας τα να εξυψώνονται και να αποκτούν τη στέρεη ερμηνευτική οντότητα που τους προσδίδει η φωνή του Γιάννη, λαμβάνοντας  πάντοτε υπόψιν και υπηρετώντας τη σημασία και το νόημα των στίχων.

Αναφορικά με τις προκλήσεις της συνεργασίας μας λέει: “Οι προκλήσεις σε μια συνεργασία είναι πολλές, είναι μια μορφή συγκατοίκησης. Τα πρώτα χρόνια παίξαμε πολύ παρέα ως “ΓιαΓιαΚω” με τον φίλο μας Κώστα Ιακώβου, ρεμπέτικο ρεπερτόριο. Ακολούθησαν πολλά χρόνια που καλλιτεχνικά δεν είχαμε συμπορευτεί, οπότε η επανασύνδεση σε επαγγελματικό το τελευταίο διάστημα είναι μια νέα προσαρμογή. Νομίζω η μεγαλύτερη πρόκληση είναι μέσα από τα  προτερήματα και τα ελαττώματα του καθενός μας να μπορέσει να αναδειχτεί το  καλύτερό μας πρόσωπο, οι πιο φωτεινές μας στιγμές. Αυτός μάλλον είναι κι ο  απώτερος στόχος κάθε συνεργασίας. ”

Έχει αναφέρει ότι η χαρά της κυκλοφορίας ενός νέου δίσκου ολοκληρώνεται πάντοτε όταν πλαισιώνεται από την ζωντανή του εκτέλεση στο κοινό και γι αυτό ο Γιάννης είναι διπλά χαρούμενος με τις εμφανίσεις στο Σταυρό.

“Ξέρετε, πολλές φορές η παραγωγή ενός δίσκου, όπως και του συγκεκριμένου γίνεται ένα ή και δυο χρόνια πριν την τελική κυκλοφορία του στο κοινό, οπότε αυτή τη στιγμή είναι σαν να ετοιμάζουμε  κάτι από την αρχή. Τα τραγούδια, πόσο μάλλον αυτού του είδους, πρέπει να μεταδίδονται ζωντανά για να ανασαίνουν, να εκτίθενται στις αντιδράσεις του κόσμου, ακόμα και να διαμορφώνονται μέχρι και σε συνθετικό-δομικό επίπεδο. Η ηχογράφηση ενός καινούργιου κομματιού είναι η αρχή του ταξιδιού του κι όχι το τέλος της διαδρομής του. Όλα τα παραπάνω φαντάζεστε ότι δημιουργούν μεγάλη  ανυπομονησία να βιώσουμε μαζί με τους ακροατές τη ζωντανή εκτέλεσή τους.

Παράλληλα όμως υπάρχει κι ένας ακόμα στόχος. Το γεγονός ότι δεν κάνουμε μόνο παρουσίαση του άλμπουμ, αλλά έχουμε φτιάξει ένα ολοκληρωμένο μουσικό πρόγραμμα βασίζεται στη διάθεση μας να μπολιάσουμε τα καινούργια με τα ήδη υπάρχοντα αλλά και με το παλιότερο ρεπερτόριο. Άλλωστε αντιλαμβάνομαι τη συνθετική διαδικασία ως μια ευρύτερα συλλογική διαδικασία, αναρωτιέμαι κάποιες φορές αν τα τραγούδια μου τα έχω γράψει εγώ και των αλλωνών καμιά φορά μου φαντάζουν δικά μου. Αυτό θα ήθελα να βιώσει κι ο ακροατής.”

Τέλος, ο Γιάννης θεωρεί ότι η μουσική δεν είναι κάτι αποκομμένο από την ίδια την κοινωνία, από τις ανάγκες, τους προβληματισμούς της: “Οι ευεργετικές ιδιότητες της μουσικής είναι πάρα πολλές, αλλά αφού μιλάμε για την κυκλοφορία ενός δίσκου, θα αναφέρω το εξής: Σε ένα σημερινό περιβάλλον της απόλυτης διάσπασης του καθημερινού μας χρόνου, να μια ώρα  ευκαιρία να καθίσει κανείς και να ακούσει αυτόν ή άλλους καινούργιους δίσκους – κυκλοφορούν πολλοί τελευταία -, με τη σειρά, από την αρχή έως το τέλος. Ας πούμε ότι εν προκειμένω ένας δίσκος μάς δίνει μια ωραία ευκαιρία να βάλουμε ένα ποτήρι κρασί και να συγκεντρωθούμε απρόσκοπτα στην ακρόαση μιας καλλιτεχνικής εργασίας, σε μια ακουστική περιπέτεια διάρκειας 30 ή 40 λεπτών.”

Επί σκηνής (αλφαβητικά):
Γιάννης Διονυσίου – βιολί
Γιάννης Παπαγεωργίου – ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα
Λάμπρος Παπανικολάου – κοντραμπάσο
Νίκος Σαμαράς – μπουζούκι, νυκτά, τρομπέτα
Δημήτρης Σίντος – πιάνο, πλήκτρα
Θανάσης Τσακιράκης – τύμπανα
Ηχοληψία: Γιάννης Ταβουλάρης

Εισιτήρια:  more.com