Γιώργος και Νίκος Στρατάκης: “Δεν έχει μεγαλύτερη χαρά από το να βλέπεις ένα παιδί με λύρα στα χέρια”

Με τη λύρα τους να υφαίνει το παλμό της Κρήτης και τα τραγούδια τους να ακούγονται σαν μια ζωντανή, πνευματική αναπαράσταση της παράδοσης, οι Γιώργος και Νίκος Στρατάκης ετοιμάζονται για πρώτη φορά στις 3 Σεπτεμβρίου να κατακτήσουν την Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων.

Μετά από μια καλοκαιρινή περιοδεία σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, οι αδελφοί Στρατάκη θα φέρουν στην Αθήνα την «θύελλα» της Κρήτης και μας προσκαλούν σε μια βραδιά γεμάτη πάθος, αλήθεια και αυθεντικότητα.
Με την ενέργεια της 10μελούς μπάντας τους, τη λύρα και το λαούτο να ηχούν δυνατά, οι Στρατάκηδες θα παρουσιάσουν μια τρίωρη γιορτή γεμάτη συναισθήματα, διασκευές και τραγούδια από την πλούσια προσωπική τους δισκογραφία.

Η συγκεκριμένη συναυλία στην Τεχνόπολη περιγράφεται ως «ορόσημο». Τι ξεχωριστό έχει για εσάς;

Η Τεχνόπολη δεν είναι απλώς ένας χώρος. Κουβαλά μνήμες, ιστορίες, φωνές. Είναι σαν να ανεβαίνεις στη σκηνή κουβαλώντας όλα όσα έχεις ζήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αυτή η βραδιά είναι ξεχωριστή γιατί την προσεγγίζουμε με ωριμότητα, με ευγνωμοσύνη και με λαχτάρα. Ξέρουμε πού βρισκόμαστε, ποιοι μας ακούν και τι σημαίνει αυτή η συγκυρία. Είναι ένα ορόσημο όχι γιατί το επιδιώκουμε, αλλά γιατί το νιώθουμε.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο στοίχημα αυτής της βραδιάς και πώς επιλέξατε τα τραγούδια που θα παίξετε;

Το στοίχημα είναι να διατηρηθεί η αλήθεια. Σε ένα τόσο μεγάλο live, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να χαθείς στην οργάνωση, στον ήχο, στην τελειότητα. Εμείς προσπαθούμε να κρατήσουμε την ψυχή του πράγματος. Τα τραγούδια δεν τα διαλέξαμε με βάση τι “πρέπει” να ακουστεί. Τα επιλέξαμε όπως θα φτιάχναμε μια κασέτα για έναν φίλο: αυτά που μας αντιπροσωπεύουν, που κουβαλούν στιγμές, που θα έχουν κάτι να πουν εκείνη τη βραδιά.

Πώς νιώθετε που η μουσική παράδοση της Κρήτης έχει αντίκτυπο στη νέα γενιά;

Είναι σαν να βλέπεις μια φλόγα που περνάει από χέρι σε χέρι, χωρίς να σβήνει. Δεν έχει μεγαλύτερη χαρά από το να βλέπεις ένα παιδί με λύρα, βιολί, λαούτο ή μαντολίνο στα χέρια, ή να ακούς έναν έφηβο να τραγουδά στίχους με νόημα. Δεν πρόκειται για “επιστροφή στην παράδοση”, όπως συχνά λέγεται. Πρόκειται για μια συνειδητή επιλογή να μη χαθεί κάτι που έχει βαθύ ανθρώπινο αποτύπωμα.

Η μουσική σας εντάσσει σύγχρονες επιρροές στην κρητική παράδοση. Αυτό είναι πρόσκληση ή φυσική εξέλιξη του έργου σας;

Δεν ήταν ποτέ στρατηγική και αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Δεν καθίσαμε να αποφασίσουμε “πώς να παντρέψουμε τα δύο”. Ήρθε μόνο του. Ό,τι είμαστε — οι ακροάσεις μας, οι εμπειρίες μας, οι εποχές που έχουμε ζήσει — έρχεται και «τοποθετείται» πάνω στη λύρα και το λαούτο. Αν η μουσική δεν είναι ζωντανή, μένει μουσείο. Εμείς θέλουμε να την κρατήσουμε παλλόμενη.

Πώς απαντάτε σε αυτούς που θεωρούν ότι η παραδοσιακή μουσική δεν πρέπει να “πειράζεται”;

Το καταλαβαίνουμε και τους κατανοούμε. Η παράδοση κουβαλά ιερότητα και ορισμένοι τη βιώνουν σαν κάτι που πρέπει να μείνει ανέγγιχτο. Εμείς όμως τη βλέπουμε σαν ένα ποτάμι. Δεν έχει νόημα να το σταματήσεις, γιατί τότε λιμνάζει κι ό,τι λιμνάζει γίνεται βούρκος. Το σημαντικό είναι να μη χάνεται η πηγή, να μην ξεχνιέται από πού ξεκινά. Η εξέλιξη δεν είναι προσβολή. Είναι ζωή.

Τα τραγούδια σας έχουν έντονη βιωματική διάθεση. Αυτό είναι αναπόφευκτο για έναν δημιουργό ή ο τρόπος να θεραπεύεται το μέσα σας;

Δεν γράφουμε για να γράψουμε. Πάντα κάτι έχει προηγηθεί. Μια απώλεια, ένα βλέμμα, ένα ταξίδι. Η βιωματική διάσταση έρχεται φυσικά, γιατί δεν ξέρουμε άλλον τρόπο να εκφραστούμε. Ίσως γι’ αυτό συνδέεται και με θεραπεία — δεν είναι σκοπός, αλλά συνέπεια. Το να δίνεις σχήμα στο συναίσθημα είναι μια μικρή λύτρωση. Και όταν αυτό το σχήμα το αγγίξει και κάποιος άλλος, τότε αποκτά νόημα.

Πώς ορίζετε τη λέξη αυθεντικός; Και πόσο αυτό επηρεάζει τις επιλογές σας;

Αυθεντικός είναι όποιος δεν προσποιείται. Όποιος δεν κρύβει τη ρωγμή και δεν φτιάχνει εικόνα για να αρέσει. Για εμάς αυτό σημαίνει να γράφουμε, να παίζουμε και να τραγουδάμε όπως είμαστε. Και όχι όπως “πρέπει”. Είναι στάση ζωής. Όχι μόνο καλλιτεχνική. Δεν είναι πάντα εύκολο, ειδικά σε μια εποχή που όλα περνούν από φίλτρα. Αλλά είναι ο μόνος τρόπος να συνεχίσουμε.

Μετά από μία τόσο πετυχημένη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, τι νοιώθετε ότι αποκομίσατε;

Κάθε πόλη, κάθε χωριό, κάθε πλατεία είχε κάτι να μας δώσει. Δεν ήταν μόνο τα live. Ήταν οι άνθρωποι, τα μηνύματα, τα μάτια που έλαμπαν. Νιώθουμε πως αυτή η διαδρομή μας έδεσε περισσότερο και με τον κόσμο και με τους εαυτούς μας. Μάθαμε να ακούμε, να παρατηρούμε, να προσαρμοζόμαστε χωρίς να χάνουμε τον άξονά μας.

Ποιο μήνυμα θα στέλνατε σε αυτόν που σκέφτεται να έρθει στην Τεχνόπολη;

Αν έρθει, θα μπει σε μια μεγάλη κοινότητα που μοιράζεται τραγούδια, συναισθήματα και σιωπές. Δεν τον περιμένει απλώς ένα πρόγραμμα, αλλά μια εμπειρία. Μια γιορτή που φτιάχτηκε με αγάπη και κόπο, για να μας φέρει όλους πιο κοντά. Είναι από αυτές τις βραδιές που κάτι μένει. Κι αυτό το “κάτι” το φτιάχνουμε μαζί.