Νεφέλη Φασούλη: “Δεν θα ξεχάσω το ουρλιαχτό του κόσμου στο Καμία Μόνη”

Δεν είναι πολλοί οι καλλιτέχνες που, λίγα μόλις χρόνια μετά την πρώτη τους δισκογραφική εμφάνιση, έχουν ήδη διαμορφώσει ένα τόσο πολύχρωμο και ολοκληρωμένο μουσικό σύμπαν. Η Νεφέλη Φασούλη κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ της, “Ο Κόσμος σου” το 2021 και από τότε δεν πάτησε φρένο. Το “Phases” λειτούργησε σαν πέρασμα προς την τζαζ σκηνή της Νέας Υόρκης, ο “Κήπος” άνοιξε καινούργια μονοπάτια στο σύγχρονο λαϊκό, ενώ το πιο πρόσφατο “Wyrd” φαίνεται να συγκεντρώνει αυτούς τους κόσμους σε έναν ενιαίο ήχο, κοιτώντας ξεκάθαρα μπροστά.

Η Νεφέλη Φασούλη επιστρέφει στη σκηνή του Σταυρού του Νότου Club, αυτή τη φορά προσκαλώντας το κοινό σε μια “μυστική συνάντηση” με τον ήχο της ψυχεδέλειας, της Μεσογείου και της Ανατολής. Στις 29 Νοεμβρίου και στις 5 Δεκεμβρίου — η τραγουδίστρια και η ομάδα της υπόσχονται ένα ταξίδι μουσικό που συνδυάζει ιστορίες από νησιά, πόλεις και μυστικά του δρόμου.

Μέσα από τον ήχο της και την μπάντα της (πλήκτρα, μπάσο, τύμπανα, κιθάρα, τσέλο/σάζι) δημιουργεί ατμόσφαιρα που είναι άνοιγμα προς μια εμπειρία: βαθιές συναισθηματικές διακυμάνσεις, χιούμορ, νοσταλγία, ανατροπή — όλα σε ένα καλοστημένο σκηνικό που τονίζει τη δύναμη της ζωντανής μουσικής σε μια εποχή ψηφιακής καθημερινότητας.

Με την ευκαιρία των εμφανίσεών της στον Σταυρό, η Νεφέλη μοιράστηκε μερικές σκέψεις για το νέο άλμπουμ και το στοίχημα της γενιάς της.

Με ένα καλοκαίρι γεμάτο “Ταράτσα του Φοίβου”, συνεργασίες και συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, φτάνουμε προς το τέλος της χρονιάς. Κάνοντας έναν απολογισμό, ποια ήταν για σένα τα ορόσημα του 2025 και με ποιον τρόπο σε άλλαξαν; 

Τα ορόσημα του 2025 ήταν οι συναυλίες μου! Η σειρά που κάναμε στο Σταυρό του Νότου το Φλεβάρη-Μάρτη, τα φεστιβάλ που έπαιξα πρώτη φορά με την μπάντα μου το καλοκαίρι, γενικά το να έχω το κοινό μου, τον κόσμο μου είναι αυτό που πάντα ήθελα και έψαχνα να βρω. Αυτό που έγινε με την περσινή χρονιά, με τα τόσα παιξίματα, με την φανταστική Ταράτσα, τις συμμετοχές, την Αμερική, είναι ότι αφενός μέτρησα τις δυνάμεις μου και τις αντοχές, αφετέρου έχω γεμίσει όρεξη για να βγάλω καινούργιες δουλειές, καινούργια τραγούδια. Έκανα τον πρώτο μου κύκλο, και πάω για τον δεύτερο.

Στη Νέα Υόρκη βρέθηκες “άγνωστη μεταξύ αγνώστων”. Τι απέδειξες στον εαυτό σου εκεί; Θα το ξανάκανες; Και γενικότερα — πιστεύεις ότι ένας καλλιτέχνης χρειάζεται να επιμορφώνεται πάνω στην τέχνη του; Εσύ πώς φροντίζεις να εξελίσσεσαι μέσα στη μουσική;

Στην αρχή το “άγνωστη μεταξύ αγνώστων” πίστευα ότι θα με ανακουφίσει αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν ακριβώς έτσι. Γιατί αυτή τη φορά διαπίστωσα πως τα πράγματα στην Ελλάδα έχουν έρθει έτσι, – καλλιτεχνικά και μόνο – που δεν θέλω να είμαι σε άλλο μέρος του κόσμου από εδώ. Εδώ ανθίζει το πράγμα, και θέλω να είμαι μέρος του. Βέβαια, όλων των ειδών τα ταξίδια ανοίγουν τα μάτια και τα αυτιά, και αυτού του είδους η επιμόρφωση είναι πάντα ανανεωτική και εμπνευστική. Αλλά ξέρω ανθρώπους που δεν πέρασαν τα σύνορα ποτέ και μαθαίνουν συνεχώς, είναι πολύ προσωπική υπόθεση η εξέλιξη, και σιγά σιγά το καταλαβαίνω και εγώ.

Τι κρατάς από τη Νομική;

Από τη Νομική κρατάω την ανοιχτή σκέψη, τα κοφτερά μυαλά, και την ίδια τη ζωή που την μαθαίνεις εκεί από την καλή κι από την ανάποδη. Κρατάω τους φίλους μου και αν μη τι άλλο και την ιδιότητα μου αφού διαβάζω και για εκεί και φροντίζω να ενημερώνομαι.

Πώς γεννήθηκε το “Wyrd”; Τι σε οδήγησε στη δημιουργία του και τι ήθελες να εκφράσεις μέσα από αυτό το ιδιαίτερο μίγμα ήχων και διαθέσεων; Και ειδικά για το λιβανέζικο κομμάτι – πώς προέκυψε αυτή η επιλογή; 

Το wyrd ζυμώθηκε στα live μας με την μπάντα. Έψαχνα τον ήχο και τον τρόπο να ενώσω όλους τους κόσμους μου, να πάψει λίγο αυτό το “Νεφέλη πρέπει να διαλέξεις πού θα είσαι”. Το Wyrd είναι το μοιραίο – το πεπρωμένο, και η απόφαση μου πως είναι γραφτό μας να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε νέο ήχο και νέα διάθεση, κι ας ξενίζει. Το λιβανέζικο κομμάτι το έμαθα από μια Παλαιστίνια ακτιβίστρια τραγουδίστρια, την Rola Azar, και θέλησα να το κάνω συμβολικά, για να εκφράσω τη στήριξη μου, αλλά και επειδή περνάω τέλεια τραγουδώντας το.

Από τις δισκογραφικές δουλειές σου μέχρι σήμερα, ποια είναι αυτή που νιώθεις πιο κοντά στην καρδιά σου – και γιατί;

Δεν μπορώ να απαντήσω, ήταν όλα τους παιδιά μου!  (Γέλιο). Το καθένα σηματοδοτεί μια διαφορετική φάση ζωής που την κοιτώ με τρομερή συγκίνηση και θαυμασμό οπότε δεν ξεχωρίζω, το ένα άλμπουμ λειτουργεί αθροιστικά με το άλλο για αυτό που έχουμε γίνει.

Έχεις πει: “η γενιά μας δεν έχει τίποτα να χάσει”. Τι σημαίνει αυτό για σένα; Ποιο είναι το στοίχημα αυτής της γενιάς (και το δικό σου);

Σημαίνει ότι όταν ξεκινάς από το μηδέν και έχοντας τίποτα, τι να σε φοβίσει, τι να χάσεις; Το στοίχημα μιας γενιάς που μεγαλώνει φτωχοποιημένη και ανίκανη να συγκριθεί με οποιονδήποτε εκτός συνόρων στην ίδια φάση, είναι να νιώσει απόλυτα ελεύθερη και δημιουργική και να στραφεί στους δικούς της, να τους ενώσει και να μιλήσει για όλους. Εγώ νομίζω ότι αυτό γίνεται.  Είμαστε η “χειρότερη γενιά” αλλά θα έχουμε το ένα το άλλο.

Έχεις περάσει από λαϊκό μέχρι τζαζ και ποπ. Σε ενδιαφέρει να ορίσεις το μουσικό σου στίγμα ή νιώθεις ότι αυτό θα σε περιορίσει; Το ζητούμενο είναι η ξεκάθαρη μουσική ταυτότητα ή η ελευθερία; 

Με ενδιαφέρει και το μουσικό στίγμα, αλλά απόφασισα ότι πολύ περισσότερο με ενδιαφέρει το καλλιτεχνικό. Ίσως αυτό να ήταν και το μεγαλύτερο απόκτημα της τελευταίας χρονιάς που πέρασα στον δρόμο. Το ζήτημα είναι να φέρνεις όμορφα πράγματα, να λες πάντα αυτό που θες, και αν είναι καλό οι άλλοι σίγουρα θα ακούσουν, ό,τι ακόρντα και να γράφει στο πεντάγραμμο.

Στις 4 Σεπτεμβρίου οι γονείς μου σε άκουσαν στη συναυλία για τον Στέλιο Καζαντζίδη και εγώ back to back σε πέτυχα στον Σπύρο Γραμμένο. Τι σου έμεινε από εκείνη τη βραδιά (έχει ξανασυμβεί κάτι τόσο… διαδοχικό;) και πώς είναι μια μετάβαση ανάμεσα σε δύο μουσικά σύμπαντα (και γενιές) – τόσο τεχνικά όσο και ψυχικά;

Κοίταξε αυτά συμβαίνουν συχνά σε εμάς, ειδικά το καλοκαίρι. Έχει λίγο τρέξιμο αλλά γίνεται, ειδικά αν πρόκειται για κάτι που θες πολύ να το κάνεις. Από εκείνη τη βραδιά μου έμεινε το ουρλιαχτό του κόσμου στο “Καμία μόνη”, μου σηκώθηκε η τρίχα. Σημασία έχει να μην πας να μπεις στο μουσικό σύμπαν του άλλου μόνο, σημασία έχει να είσαι ο εαυτός σου σε όλα, με την ίδια ψυχή τραγούδησα για αυτό το κορίτσι την Μαντουβάλα με την ιδια και το Καμία Μόνη, δεν έκανα κάποια μετάβαση ακριβώς, απλά τα είπα και τα δυο με τον τρόπο μου.

Η έκθεση ενός καλλιτέχνη δεν είναι μόνο σκηνική – είναι και ιδεολογική. Πιστεύεις ότι πρέπει να παίρνει θέση στα κοινωνικά ή πολιτικά ζητήματα, ακόμη κι αν αυτό έχει κόστος; Εσύ γιατί προτιμάς να το κάνεις;

Δεν πιστεύω ότι πρέπει τίποτα, γιατί όσο καλό είναι μπορεί να γίνει και κακό. Πιστεύω να κάνει αυτό που έχει ανάγκη, εγώ αυτό κάνω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Διαφορετικά νιώθω ανειλικρινής και δεν ξέρω πως αλλιώς να απευθύνομαι, δεν είναι όμως ούτε μονόδρομος ούτε κανόνας.

Τι μας έχεις ετοιμάσει για τις εμφανίσεις σου στον Σταυρό του Νότου; Τι θα ακούσει το κοινό σου σε έναν χώρο που συχνά λειτουργεί ως “θερμοκήπιο” για καλλιτέχνες και διαδρομές;

Εμμένω στις σταθερές μου αξίες, δηλαδή στα γνωστά άγνωστα τραγούδια μου από Κόσμο σου, Κήπο και Wyrd.  Θα παίξω όμως και τραγούδια που θα ήθελα να τους μοιάσω, τραγούδια λαϊκά revisited με την συμπαντική ηχάρα της μπάντας, θα έρθουν φίλοι μου καλεσμένοι και θα σφηνωσω και κανένα καινούργιο μου για να δοκιμάσω και να δοκιμαστώ!

Αν ξανασυναντούσες την εικοσάχρονη Νεφέλη που έκανε πρόβα με άγνοια κινδύνου, τι θα της έλεγες σήμερα;

Θα της έλεγα να διατηρήσει την άγνοια της! Γιατί εγώ τα πήρα λίγο σοβαρά τα πράγματα χωρίς λόγο, τώρα απελευθερώνομαι. Θα την προετοίμαζα ότι σταθεί δίπλα στα είδωλα της, να πει τραγουδάρες, για τρελή ταλαιπωρία, για τρελά χιλιόμετρα και για τρομερά ξενύχτια, όλα να τα ζήσει ανάλαφρα και διασκεδαστικά.