Ο Δημήτρης Μπάκουλης σκορπίζει της αγάπης μας τα Κβάντα

Μια φράση που κανονικά θα την έγραφα στο τέλος, τη γράφω στην αρχή. Έχουμε πολλά να ακούσουμε ακόμα από τον Δημήτρη Μπάκουλη, έναν εργατικό τραγουδοποιό που έχει καταφέρει -με το σπαθί του, που λένε- να ξεχωρίσει στην ελληνική μουσική σκηνή. Κάτι όχι και τόσο εύκολο.

Τον γνωρίσαμε από το πολυδιασκευασμένο «Τα Κβάντα», αλλά και από τραγούδια όπως ο «Επίλογος», ο «Κλώνος», το «Φτάνει και περισσεύει» και ο «Αύγουστος». Τραγούδια που λειτούργησαν σαν γέφυρες, για να ταξιδέψουμε στον κόσμο του. Έπειτα από μια γεμάτη καλοκαιρινή περιοδεία, επιστρέφει στη σκηνή του Σταυρού του Νότου Club στις 5 και 19 Νοεμβρίου, για δύο βραδιές που θα ακουστούν… πολλά, πειραγμένα και μη!

Ο Δημήτρης Μπάκουλης έχει καταφέρει να διαμορφώσει έναν προσωπικό ήχο, μακριά από εύκολες συνταγές. Οι συνεργασίες του με τη Ελένη Τσαλιγοπούλου, τον Φοίβο Δεληβοριά, τον Μίλτο Πασχαλίδη και τον Σωκράτη Μάλαμα, όπως και οι γεμάτες σκηνές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, βεβαιώνουν μια πορεία που δεν χτίστηκε πάνω στην ταχύτητα, αλλά στη συνέπεια – στην επιμονή ενός τραγουδοποιού που πάνω απ’ όλα θέλει να μοιράζεται την τέχνη του.

“Νομίζω, το είδος μου αλλάζει μαζί με μένα, θα γεράσουμε μαζί”

Γεννήθηκε στο Αλιβέρι Ευβοίας και έζησε τα πρώτα του 18 χρόνια εκεί. Οι πρώτες μουσικές προσλαμβάνουσες ήταν πιο … ροκ από ό,τι θα περιμέναμε: 

“Μια κωμόπολη στη δεκαετία του ’90 και τις αρχές των ’00, όπως καταλαβαίνετε δεν έχει και πολλές επιλογές. Οι δίσκοι των γονιών μου και κάποιες δικές μου αναζητήσεις στις επισκέψεις μας στα δισκοπωλεία της Αθήνας, συνθέτουν ένα μουσικό γούστο γύρω από την πρώτη μου αγάπη, την κιθάρα. Ροκ και μέταλ κυριαρχούν σε δημοτικό γυμνάσιο και λύκειο, και κάπου στα 16 μπαίνει το ζιζάνιο του έντεχνου από τα τραγούδια του Μάλαμα. Στα 17 μου αρχίζω να γράφω κι εγώ τα δικά μου τραγούδια και εκεί αρχίζω να μελετάω αυτόν τον ήχο κάπως πιο σοβαρά.”

Ξεκίνησες από το YouTube, σε μια περίοδο που η μουσική βιομηχανία ήταν/είναι “σκληρή” για τους ανεξάρτητους δημιουργούς. Πώς θυμάσαι εκείνη την πρώτη περίοδο του ξεκινήματος; Υπήρξαν στιγμές απογοήτευσης;

“Δισκογραφικά δεν έχω παράπονο. Υπήρξα τυχερός και με εμπιστεύτηκαν σπουδαίοι του χώρου, από την αρχή αυτού του ταξιδιού. Η πρώτη απογοήτευση ήρθε όταν έπαιζα σε μεγάλες σκηνές με οριακά διψήφιο αριθμό ανθρώπων από κάτω. Αυτό, όση πίστη και να έχεις στη δουλειά σου, σε τσακίζει.”

Ο ήχος σου κινείται ανάμεσα στο έντεχνο, το ροκ και το λαϊκό. Πού αισθάνεσαι στο “σπίτι” σου μουσικά και γιατί; Ποιοι τραγουδοποιοί σε επηρέασαν;

“Για να πω την αλήθεια μου, όσο σπιτόγατος κι αν είμαι στην πραγματική ζωή, στον ήχο και στο λόγο μου αρέσει να είμαι περιπλανώμενος. Υπάρχει κάτι πολύ προσωπικό στον ήχο μου, που προκύπτει κατά κύριο λόγο από τις αδυναμίες μου. Δεν έκανα καμία σπουδή πάνω στη μουσική, οπότε αναγκαστικά να αυτοσχεδιάσω. Νομίζω το είδος μου αλλάζει μαζί με μένα, θα γεράσουμε μαζί. Με τα καλά μας και με τα πολλά στραβά μας φυσικά.”

“Έφτιαξα ένα τραγούδι αντίστασης στην ανέραστη και άνιωθη εποχή μας”

Πολύ κόσμος σε γνώρισε μέσα από “Τα Κβάντα” – ένα τραγούδι που λειτούργησε σχεδόν σαν μανιφέστο μιας νέας γενιάς. Πώς γράφτηκε και πώς “εξηγείς” τη δυναμική που απέκτησε;

“Είναι ένα τραγούδι – άσκηση. Στην περίοδο της πρώτης καραντίνας, όσο τα πράγματα είχαν ακόμα λίγη πλάκα, στεκόμουν μπροστά στον υπολογιστή μου με την κιθάρα μου, και σκάλιζα διάφορα στιχάκια που μου είχαν στείλει κατά καιρούς άνθρωποι του λόγου. Πέφτοντας πάνω “στο ταμείο” της Ουράνιας Πατέλλη, μιας κι αυτός ήταν ο αρχικός του τίτλος, δοκίμασα μια πιο εξώστροφη και κολλητική μουσική, από αυτές που γράφω συνήθως. Μάλλον σε συνδυασμό με τα έξυπνα και τσιχλώδη λόγια της Ουράνιας, η συνταγή μου καταλάθος, όπως πάντα, πέτυχε.”

Το νέο σου έργο, «Η άνθρωπος», έχει μια… ανατροπή. Πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα και μίλησέ μας για το κόνσεπτ του δίσκου.

“Η άνθρωπος” είναι ουσιαστικά μια καταγραφή του πρώτου χρόνου της σχέσης μου με τη σύντροφό μου. Είναι ένας απλός κι απολύτως ειλικρινής δίσκος. Πήρα στιγμές από την καθημερινότητα μας και τις περιέγραψα με τον τρόπο μου, τίποτα παραπάνω. Είμαι περήφανος για αυτή τη δουλειά, λέει μόνο την αλήθεια.”

Πες μας για την έμπνευση πίσω από το “Δυστοπικό”

“Είχα απομείνει μόνος, Πάσχα στην Αθήνα. Εμένα για λίγες μέρες στο σπίτι “της ανθρώπου” για να κάνω παρέα και να φροντίζω το κατοικίδιο της. Βγήκα στο μπαλκόνι κι είδα μια από τις πιο κεντρικές οδούς της πόλης να είναι απολύτως άδεια. Θύμιζε σκηνή από δυστοπική ταινία. Κι είπα από μέσα μου πώς έτσι νιώθει κι η ερωτευμένη μου ψυχή χωρίς την άνθρωπό της, σαν έρημος δρόμος μετά την αποκάλυψη. Έφτιαξα ένα τραγούδι αντίστασης στην ανέραστη και άνιωθη εποχή μας.”

Φοβάσαι ότι η έμπνευση είναι κάτι ρευστό και ευαίσθητο; Πώς τη διατηρείς ζωντανή;

“Δεν έχω κάποια μέθοδο. Κάτι συμβαίνει πάντα για να γράψω, από κατι συγκινούμαι. Η αλήθεια είναι πως πάντα φοβάμαι την απουσία της. Πιο πολύ από όλα βέβαια φοβάμαι την επανάληψη. Από την έλλειψη έμπνευσης καταφέρνω και τη γλιτώνω, από την επανάληψη όμως όχι. Έχω εμμονές και στον λόγο και στον ήχο.”

Καλλιτέχνες τους οποίους θαύμαζες – όπως τον Σ. Μάλαμα – τώρα τους συναντάς στη σκηνή και στα τραγούδια τους – Πώς βιώνεις αυτή τη διαδρομή, υπήρξαν μέντορες;

“Ο Σωκράτης Μάλαμας ήταν ο άνθρωπος που με έκανε να δώσω σημασία σε αυτό το είδος. Του οφείλω την αφετηρία μου, είναι πολύ συγκινητική για εμένα η συνάντηση μας. Ακόμα πιο συγκινητική είναι η συνάντησή μας μετά την οποιαδήποτε κοινή μας εργασία, στο μπαρ. Εκεί που δικαιώνομαι που εμπνεύστηκα από το έργο του, γιατί είναι κι ένας πολύ τρυφερός άνθρωπος κι ένας εξαιρετικός συνομιλητής. Πράγματα εξαιρετικά σπάνια και τα δύο στο χώρο μας.”

Μετά από μια έντονη καλοκαιρινή περιοδεία, τι φέρνεις μαζί σου στον Σταυρό του Νότου, έναν αγαπημένο χώρο που έχει το δικό του κοινό; Τι θα ακούσουμε;

“Αρχικά φέρνω τους εξαιρετικούς μου συνεργάτες, τον Μιχάλη Ατσάλη, τον Βαγγέλη Καραπέτρο και τον Ορφέα Σιέρρα, που όλοι μαζί χτίσαμε έναν καινούριο ηλεκτρικό ήχο, πάνω στον ήδη υπάρχοντα των τραγουδιών και των διασκευών μου! Έχουμε νέες προσθήκες όσον αφορά τα αγαπημένα μας τραγούδια που έχουμε πειράξει, αλλα θα ακουστεί κι αρκετό καινούριο δικο μου υλικό, μιας και σε δυο βδομάδες περίπου κυκλοφορεί “η άνθρωπος”. Φυσικά θα υπάρξουν κι εκλεκτά καλεσμένα πλάσματα του τραγουδιού που θα συνομιλήσουμε επι σκηνής!”

Συνοδεύουν:
Μιχάλης Ατσάλης: Τραγούδι, Κιθάρα
Ορφέας Σιέρρας: Τύμπανα
Βαγγέλης Καραπέτρος: Μπάσο