Ο Rod Stewart στο ΟΑΚΑ: Λας Βέγκας, κάντρι glam και πολιτικά δικαιώματα

Ήρθε με τα τιγρέ σακάκια, τα κόκκινα γκλαμ-ροκ παπούτσια του και τη χαίτη – που ήταν είναι και θα είναι το σήμα κατατεθέν του – και μας θύμισε όχι απλώς μία άλλη εποχή, αλλά έναν άλλο κόσμο. Με τίτλο “Μια τελευταία φορά” ο 80χρονος Βρετανός σταρ Rod Stewart ανέβηκε για πρώτη φορά σε ελληνική συναυλιακή σκηνή και έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλά εδώ και έξι δεκαετίες. 

Το θέαμα τα είχε όλα, μέχρι και μία υποψία… κάντρι. Μαζί του στη σκηνή ανέβασε τραγουδίστριες, βιολιά, κιθάρες, μια άρπα, synths, έναν βετεράνο σαξοφωνίστα και δεκάδες αναμνήσεις χαραγμένες σε τραγούδια που κάποιοι έχουμε χορέψει στα εφηβικά μας χρόνια.

Τότε που η μεγαλύτερη δεξιότητα ήταν να επιδιορθώσεις με στυλό μια χαλασμένη κασέτα και όχι να διαλέξεις το καλύτερο φίλτρο για selfie. Ο Rod Stewart είναι performer με βαθιά γνώση του τι σημαίνει “μεγάλο σόου”. Στα 80 του, το ερώτημα δεν ήταν αν μπορεί – είδαμε ότι μπορεί – αλλά πώς επιλέγει να σταθεί σήμερα απέναντι στο ίδιο του το παρελθόν και στο κοινό του.

We love you Rod

Ο κόσμος στο κλειστό μπάσκετ του ΟΑΚΑ έγραφε στο… μέτωπο “Gen X”. Κάποιοι, κλασικά, είχαν φέρει και τα παιδιά τους, ενώ ανάμεσα σε ρυθμικά χειροκροτήματα και μερικά «we love you Rod» (μαζί με αντίστοιχα ξεσπάσματα από Βρετανούς συμπατριώτες του στις κερκίδες), έγινε γρήγορα φανερό ότι γύρω μας δεν κάθονταν μόνο Έλληνες.

Την αρχή έκανε η λαμπερή Angelika Dusk, την ώρα που το στάδιο συνέχιζε να γεμίζει. Γιατί, όπως φαίνεται το ελληνικό κοινό δύσκολα θα συνηθίσει ότι οι συναυλίες μπορεί να ξεκινούν στις 7.00 το… απόγευμα. Στις 20:30 ακριβώς, η βελούδινη κουρτίνα σηκώθηκε και αποκάλυψε τον Sir Rod Stewart μαζί με τους μουσικούς του. Η είσοδός του στη σκηνή είχε την άνεση ενός performer που έχει περάσει μια ολόκληρη ζωή μπροστά σε μεγάλα ακροατήρια.

Η αισθητική της όλης βραδιάς κινήθηκε σε έναν κόσμο που παραπέμπει στα φλύαρα show του Las Vegas με κάτι από vintage ποπ νοσταλγία: κοστούμια με λάμψη, έντονη σκηνογραφία και μια πολυπληθή μπάντα που κινήθηκε σαν καλοκουρδισμένη ορχήστρα.

Χρώμα, θεατρικότητα και εικόνες που ξέφυγαν από το τυπικό ροκ live, που περιμέναμε. Γυναίκες μουσικοί (και τραγουδίστριες), δυνατά δεύτερα φωνητικά, πνευστά, έγχορδα, και ο σπουδαίος σαξοφωνίστας Jimmy (Saxman) Roberts, έδωσαν πανηγυρική διάσταση σε αρκετές κορυφώσεις του σετ.

Συχνές ήταν οι αναφορές σε μεγάλες μορφές της μουσικής, όπως η Tina Turner και η Stevie Nicks, που έγιναν κομμάτι μιας συνειδητής αφήγησης: γιατί οι θρύλοι δεν (θα έπρεπε να) ξεχνιούνται ποτέ.

Στον πυρήνα αυτού του σύμπαντος ο Stewart κράτησε τον έλεγχο, με το χαρακτηριστικό γρέζι στη φωνή που δεν έχει χαθεί, με το βλέμμα, με το σώμα, με μικρές χειρονομίες που θύμιζαν τα βιντεοκλίπ των κομματιών που τον έκαναν διάσημο. Τα τραγούδια κάλυψαν περίπου ένα δίωρο: “Addicted to Love” (Robert Palmer cover), Ooh La La (Faces song), It’s a Heartache (Bonnie Tyler cover), Rollin’ & Tumblin’ (Muddy Waters cover).

Ο κόσμος ξεσηκώθηκε στο (αυτοαναφορικό) “Forever Young“, στο “The First Cut Is the Deepest” και στο “Maggie May”. Ενδιαμέσως ο Rod άλλαζε και ρούχα, γιατί δεν ξεχνάμε ότι έχει υπάρξει και style icon. Μεταξύ άλλων, τo “Young Turks”, το “Downtown Train” (Tom Waits cover) και το “I Don’t Want to Talk About It” (Crazy Horse cover) συνέχισαν το σετ για να τραγουδήσουμε όλοι όρθιοι το “Baby Jane” και τα πιο σέξι “Da Ya Think I’m Sexy?” και “Hot Legs”.

Το εμβληματικό “People Get Ready”

Μια “πολιτική” νότα στη βραδιά έδωσε ο Rod με το “People Get Ready“, ένα κομμάτι γραμμένο από τον Curtis Mayfield, βαθιά ριζωμένο στο κίνημα για τα δικαιώματα των μαύρων στις ΗΠΑ. Τη διασκευή που ερμηνεύει συχνά ο Stewart την έχει μοιραστεί στο παρελθόν με τον Jeff Beck, και την κιθάρα του Beck να αφήνει ανεξίτηλη υπογραφή. Το “People Get Ready” θεωρείται ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα των Αφροαμερικανών και έχει συχνά χαρακτηριστεί ως ο “ανεπίσημος ύμνος” του. O Rod μας κάλεσε να κοιτάξουμε την οθόνη πίσω του όπου προβλήθηκαν ασπρόμαυρες εικόνες από πορείες, με συνθήματα για τη δικαιοσύνη και την ισότητα.

Το “People Get Ready” εμφανίζεται σποραδικά, αλλά συνειδητά σε ζωντανές εμφανίσεις του Rod Stewart, κυρίως σε περιόδους που το setlist του ανοίγει χώρο για αναφορές πέρα από τα εμπορικά hits. Το αντιμετωπίζει ως φόρο τιμής – τόσο στον Curtis Mayfield όσο και στη μαύρη μουσική παράδοση που διαμόρφωσε μεγάλο μέρος του βρετανικού rock και soul ήχου των ’60s και ’70s. Τον Μάιο του 2023 ο Rod συμμετείχε σε συναυλία αφιερωμένη στον Jeff Beck στο Royal Albert Hall, όπου τραγούδησε το “People Get Ready” με τους Eric Clapton, Ronnie Wood, Gary Clark, Jr. και την Eric Clapton Band.

Μια μικρή παύση μέσα στο σόου, που υπενθυμίζει ότι, πίσω από τα κοστούμια, τη λάμψη και τα μεγάλα στάδια, υπάρχουν αγώνες που δίνονται στον δρόμο.

Καπετάνιος και επίλογος

Το “Sailing” έκλεισε τη βραδιά κάπως… αμερικανικά: ο Rod με καπέλο καπετάνιου, η μπάντα σε ρόλο πληρώματος, και το στάδιο να μοιάζει για λίγο με κατάστρωμα που ανοίγεται σε νέες, άγνωστες θάλασσες. Το ταξίδι συνεχίζεται, κατά το “the show must go on”, και στο “Love Train” των The O’Jays, η κουρτίνα κατέβηκε οριστικά. Ένα φινάλε στο ίδιο μήκος κύματος με τη βραδιά: συλλογικό και φωτεινό, με μια παλαιάς κοπής αισιοδοξία που ο Rod Stewart εξακολουθεί να υπηρετεί, ακόμη.