Ο Σταύρος Τσαντές και η Δημοκρατία του Αχ

Ο Σταύρος Τσαντές επιστρέφει στο Σταυρό του Νότου και μας μιλά για τη μουσική παράσταση «Δημοκρατία του Αχ», μια… τολμηρή εμπειρία που συνδυάζει νέα τραγούδια, αγαπημένα κομμάτια και απρόβλεπτες μουσικές εκπλήξεις

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΤΣΑΤΣΑΡΑΓΚΟΥ
23 Οκτωβρίου 2025 06:23

Μετά από ένα καλοκαίρι γεμάτο νησιά και το ξέφρενο πέρασμά του από την Ταράτσα του Φοίβου, ο Σταύρος Τσαντές επιστρέφει στο Σταυρό του Νότου με τη «Δημοκρατία του Αχ» — μια μουσική παράσταση πολύχρωμη, τολμηρή και γεμάτη συναίσθημα, που συνοψίζει με πάθος και χιούμορ το πολιτισμικό δίλημμα: «Καβάφης ή Καζαντζίδης;».

Η Δημοκρατία του Αχ είναι το κοινό περί καψούρας αίσθημα, το μεγάλο καζάνι όπου ανακατεύουμε μουσικές, μνήμες και ιστορίες της ζωής μας. Στη σκηνή θα ακουστούν καινούργια τραγούδια, αγαπημένα κομμάτια από το πρώτο του άλμπουμ, αλλά και απρόβλεπτες μουσικές εκπλήξεις — από δημοψηφίσματα μέχρι ανατροπές του πολιτεύματος. Μαζί του η ομάδα των μόνιμων μουσικών και συνοδοιπόρων του, καθώς και καλεσμένοι-έκπληξη, φίλοι και συμμάχοι της Δημοκρατίας του Αχ, της μοναδικής δημοκρατίας όπου όλα επιτρέπονται και τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή, ο Σταύρος μας εξήγησε τι είναι η «Δημοκρατία του Αχ» και όλα όσα μας περιμένουν στο Σταυρό του Νότου.

Από την Ταράτσα του Φοίβου 17/09/2025 Δημήτρης Μακρής

“Η Δημοκρατία του Αχ είναι η συνθήκη, το concept, του επερχόμενου live μου στο Σταυρό του Νότου, αλλά και της επόμενης δισκογραφικής μου δουλειάς που βρίσκεται στα σκαριά και θα φέρει τον ίδιο τίτλο. Είναι πάνω απ΄όλα ένα παιχνίδι και μια διαρκής αντιπαραβολή των όσων συμβαίνουν μέσα μας, σε επίπεδο συναισθημάτων και παρορμήσεων, με πιο ορθολογικοποιημένες καταστάσεις του έξω βίου μας, του κοινωνικού και του πολιτικού. Μοιάζουν άραγε οι στερήσεις που αισθάνεται ο ερωτευμένος όταν δεν βρίσκει ανταπόκριση, με τις στερήσεις που αισθάνονται οι πολλοί, μη προνομιούχοι στις σύγχρονες κοινωνίες; Υπάρχει αδικία στον έρωτα; Η Δημοκρατία του Αχ είναι εν μέρει μια σειρά από τέτοια ερωτήματα που μένουν κατά βάση αναπάντητα και κάπου κάπου βρίσκουν απαντήσεις σε στίχους όπως

Μα αν ο έρως ήταν ζήτημα πειθούς
θα ΄χα πολλούς

Ο παραπάνω στίχος ήταν εκείνος που γέννησε στο μυαλό μου την ιδέα της Δημοκρατίας του Αχ ως ένα όραμα ή μια φαντασίωση: είδα ένα συλλογικό σώμα, μια κοινότητα ελεύθερων ανθρώπων γεμάτων συναισθήματα, ενθουσιώδη σκιρτήματα και απογοητεύσεις – άνθρωποι σαν εμάς, έτοιμοι πάντα να παραδοθούν στον έρωτα και την παρόρμηση, που παλεύουν όμως να διατηρήσουν την αυτάρκεια και την ανεξαρτησία τους αντιστεκόμενοι στη γοητεία μιας “αριστοκρατίας” λίγων, υπέροχων πλασμάτων που θέλουν και μπορούν να σαγηνεύουν.”

Τι θα ακούσουμε στον Σταυρό του Νότου;

“Σίγουρα θα ακούσουμε αρκετά τραγούδια της “Δημοκρατίας του Αχ”, του κύκλου τραγουδιών στον οποίο προαναφέρθηκα, και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό. Πρόκειται για υλικό που γεννήθηκε τα τελευταία 2-3 χρόνια, μικρό μέρος του οποίου παίξαμε και στις περσινές εμφανίσεις στο Σταυρό του Νότου (ένα τραγούδι, τον “Κόκορα” το έπαιξα και τον Σεπτέμβριο στην Ταράτσα του Φοίβου κατόπιν “παραγγελιάς” του αγαπημένου μου Φοίβου Δεληβοριά). Από κει και πέρα θα βουτήξουμε ξανά στις “Παιδικές συνήθειες του πατέρα μου” το πρώτο μου προσωπικό άλμπουμ, για να πιάσουμε κοχύλια και αχινούς, νοικοκυρές, γιατρούς θάλασσες, Σούνια και τα συναφή.

Φυσικά δεν θα λείψουν και τα τραγούδια που κυκλοφόρησα την τελευταία διετία σε συνεργασία με αγαπημένους φίλους και υπέρλαμπρα πλάσματα: η “Γιορόνα” μισή ελληνικά, μισή ισπανικά, που μετέφρασα και τραγουδήσαμε μαζί με την Sophie Lies· Ο “Κάβουρας” και το “Να μη μιλήσουμε”, τα δύο τραγούδια που φτιάξαμε και τραγουδήσαμε παρέα με τον Μιχάλη Καλογεράκη (Ο Μιχάλης στη μουσική, εγώ στους στίχους) και, φυσικά, το “Χρυσοπράσινο Γκλίτερ” που τραγουδήσαμε με την όλη την παρέα, τη Νεφέλη Φασούλη, τον Απόστολο Κίτσο, σύσσωμα τα Καλογεράκια και τη Γωγώ Δελογιάννη (πιστεύω όλο και κάποιο από αυτά τα παιδιά θα είναι για να σιγοντάρει…).

Όλο το προαναφερθέν πρωτότυπο υλικό θα πλαισιωθεί και ενισχυθεί από ορισμένες διαλεγμένες και τολμηρές διασκευές προσωπικών αγαπημένων: Το “Με φωνάζουνε τρελή”, για παράδειγμα, είναι ένα συγκλονιστικό b-side λαϊκό των 80s (Ελευθερία Χριστοπούλου για τους μύστες) που έχω βάλει στόχο της ζωής μου να το κάνω πανελλήνια επιτυχία -μέχρι στιγμής είναι γκραν σουξέ μόνο στα πανηγύρια της Ικαρίας.”

Από την Ταράτσα του Φοίβου 17/09/2025 Δημήτρης Μακρής

Το μότο σας είναι «πολίτης της Δημοκρατίας του Αχ δε γεννιέσαι, γίνεσαι». Πώς “γίνεται” κανείς;

“Και μόνο που γεννιέσαι, δεν τη γλιτώνεις. Λίγο να αρχίσεις να περπατάς, λίγο να μιλάς, δυο ανθρώπους να γνωρίσεις και μισό έρωτα, πολιτογραφήθηκες. Αν μια μέρα ξύπνησες και είπες θέλω να ακούσω το τάδε τραγούδι είτε γιατί ήσουν χάλια είτε γιατί πετούσες στα σύννεφα, έβγαλες χωρίς να το ξέρεις διαβατήριο θεωρημένο από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας του Αχ. Όπως συμβαίνει σε κάθε Δημοκρατία, υπάρχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις: έχεις δικαίωμα να βιώσεις κάθε συναίσθημα σου στο φουλ αλλά και υποχρέωση να υπομείνεις τις ενίοτε πικρές προεκτάσεις του. Έτσι είναι η ελεύθερη ζωή.”

Η φράση «Καβάφης ή Καζαντζίδης;» δείχνει ένα ενδιαφέρον πολιτισμικό εκκρεμές. Εσείς πού στέκεστε εκεί… ανάμεσα;

“Είναι πράγματι ένα δίλημμα κομβικής σημασίας, πρέπει κανείς να σκύψει βαθιά μέσα του πριν απαντήσει. Παρότι δεν μ΄αρέσει να γίνομαι ισαποστάκιας, θα αποφύγω προς το παρόν να πάρω θέση για να μην επηρεάσω το αποτέλεσμα της κάλπης που θα στηθεί στις 29 Οκτώβρη στο Σταυρό του Νότου. Για την ώρα το μόνο που θα πω είναι ότι έχω κάτι κι απ΄τα δύο και στόχος μου στις 29 Οκτώβρη είναι να γεφυρώσω τους δύο κόσμους, του πικρού και ειρωνικού αναστοχασμού από τη μία, και από την άλλη των αδάμαστων παθών που φωνάζουν στα μικρόφωνα για την αγάπη και την αδικία.”

Πόσο εύκολο είναι σήμερα να γράφεις τραγούδια που μιλούν γι’ αυτό το “κοινό περί καψούρας αίσθημα” και να τα κρατάς ειλικρινή, χωρίς μελοδραματισμό;

“Νομίζω όσο δύσκολο ήταν πάντα να γράφεις με ειλικρίνεια, χωρίς να πέφτεις σε εύκολες λύσεις και κοινοτοπίες. Ως προς το μελοδραματισμό, μερικές φορές είναι και θέμα αισθητικής ή και στιλ. Σε μερικούς καλλιτέχνες “πάει” και σε αρκετούς ακροατές ταιριάζει και αυτό είναι οκ, ας μην είναι τα πάντα ίδια. Προσωπικά, παρότι λίγο εγκεφαλικός, αγαπώ το συναίσθημα και προσπαθώ να υπάρχει στη ζωή και στην τέχνη μου, κρατώντας αποστάσεις από τον συναισθηματισμό και τον υπέρμετρο λυρισμό. Τον τελευταίο καιρό το ταξίδι μου στην ψυχοθεραπεία με έχει φέρει σε μια πιο καθαρή επαφή με τον συναισθηματικό μου κόσμο και ελπίζω αυτό να μετουσιωθεί και καλλιτεχνικά.”

Στη συναυλία θα υπάρξουν “δημοψηφίσματα και ανατροπή του πολιτεύματος”. Να περιμένουμε συμμετοχή του κοινού και πολιτική σάτιρα;

“Η συμμετοχή του κοινού, και το σπάσιμο του τοίχου μεταξύ σκηνής και κόσμου είναι πάντα ζητούμενο για εμένα. Πως αλλιώς θα δημιουργήσουμε πραγματική κοινωνία; Οι άνθρωποι που θα μας τιμήσουν με την παρουσία τους στις 29 Οκτώβρη, οι πολίτες της Δημοκρατίας του Αχ, θα έχουν ενεργό ρόλο στην διαμόρφωση της κοινής μας εμπειρίας. Ως προς την ανατροπή του πολιτεύματος, θα υπάρξει μια στιγμή που τα πράγματα θα έρθουν άνω κάτω και μέσα από την αναμπουμπούλα θα έρθει η ώρα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Αχ: τότε θα ξετυλίξουμε έναν άλλο κύκλο τραγουδιών που δουλεύουμε τον τελευταίο καιρό με τον Απόστολο Κίτσο. Εκεί το θερμόμετρο θα ανάψει και το λαϊκό αίσθημα θα εκραγεί για να γίνει χασάπικο, τσιφτετέλι και ζεϊμπέκικο, με τραγούδια λαϊκότροπα που θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά σε κοινό (τα λέμε ήδη στις παρέες με μεγάλη επιτυχία). Φυσικά και το σατιρικό στοιχείο θα έχει τη θέση του και θα γίνεται ενίοτε και πολιτικό – με την ευρεία έννοια του όρου – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα κάνουμε πολιτική σάτιρα.”

Εξώφυλλο δίσκου Θοδωρής Βράχας

Από το πρώτο σας άλμπουμ “Οι παιδικές συνήθειες του πατέρα μου” μέχρι σήμερα, τι έχει αλλάξει στο κομμάτι της δημιουργίας;

“Οι παιδικές συνήθειες του πατέρα” μου είναι μια δημιουργική στιγμή αλλά και μια δισκογραφική δουλειά για την οποία είμαι ακόμα πολύ χαρούμενος. Με έφερε σε επαφή με ένα τσούρμο υπέροχους ανθρώπους που έχω πια σταθερά στη ζωή μου. Από τότε έχω αφεθεί στη διάθεση μου να ζυμωθώ και να συνδημιουργήσω με άλλες περιπτώσεις καλλιτεχνών της γενιάς μου όπως η Sophie Lies, τα Καλογεράκια και τώρα ο Απόστολος Κίτσος. Αν κάτι κρατάω από την πρώτη μου φάση είναι η αθωότητα που έχει κανείς όταν γράφει ένα τραγούδι και δεν ξέρει αν ποτέ θα ηχογραφηθεί. Αν έχω κάτι σαν οδηγό για το μέλλον είναι η όρεξη για συμπράξεις αλλά και η διάθεση να ανακαλύψω περισσότερο τον ήχο μου και να πειραματιστώ με διαφορετικές ενορχηστρώσεις και ύφη χωρίς να χάσω εκείνη την πρώτη αθωότητα.”

Πόσο πολιτική είναι τελικά η μουσική του έρωτα;

“Πόσο πολιτικά είναι τα πάντα; Ή μάλλον, για να αντιστρέψω το ερώτημα, πόσο έρωτα και γνήσια αγάπη για τον δίπλα χρειάζεται για να παράξει κανείς ουσιαστική πολιτική και κοινωνική δράση. Πιστεύω ότι ακόμα και ο τρόπος που ερωτευόμαστε ή έπειτα ο τρόπος που επιθυμούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματα μας μέσα από την τέχνη απηχεί πολιτικές νοοτροπίες, διαμορφώνεται σε σχέση και με αυτές. Η Δημοκρατία του Αχ μπορεί να ιδωθεί ως μια προσπάθεια για την πολιτικοποίηση του αισθήματος και ταυτόχρονα την αισθηματικοποίηση του πολιτικού, όλα αυτά σαν ένα δημιουργικό παιχνίδι. Αλλά νομίζω το παραφιλοσόφησα και θα τρομάξει ο κόσμος. Μην ανησυχείτε παιδιά, τραγούδια θα λέμε, και θα έχει και πλάκα. Η ομορφιά και το χιούμορ θα σώσουν τον κόσμο ή τουλάχιστον θα σώσουν εμάς, στις 29 Οκτώβρη στο Σταυρό του Νότου. Σας περιμένουμε με χαρά και ανυπομονησία.

Viva la Δημοκρατία του Αχ!”