Yazz Ahmed – A Paradise in the Hold

Καλλιτέχνις: Yazz Ahmed
Άλμπουμ: A Paradise in the Hold
Δισκογραφική: Ropeadope
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 2025
Είδος: Post-Jazz / Transcultural Fusion / Memory Music
Μορφή Κριτικής: Βαθιά ακρόαση – Διαδρομή μετ’ επιστροφής

Το “A Paradise in the Hold” δεν είναι δίσκος. Είναι πλοίο. Γραμμένο στη μνήμη ενός ταξιδιού – όχι απαραίτητα με ημερομηνία, αλλά με πυξίδα. Η Yazz Ahmed δεν ψάχνει πλέον την ταυτότητά της. Την έχει ήδη αναγνωρίσει – και τώρα την ανοίγει μπροστά μας, με την ευγένεια εκείνου που φέρει κάτι πολύτιμο και εύθραυστο.

Ηχογραφημένο με ιερότητα και με πλήρη συνείδηση της ευθύνης που έχει η αναπαράσταση, το άλμπουμ κινείται ανάμεσα στη μουσική της γης και της μνήμης. Η τρομπέτα της Ahmed δεν τραγουδά. Αναπνέει. Αποσυρμένη, πολυφωνική, φιλτραρισμένη. Οι αρμονίες χτίζονται πάνω σε παραδόσεις fijiri, στην κουλτούρα των δύτες του μαργαριταριού, σε φωνές από γάμους και υπνοδωμάτια, σε δάχτυλα που χτυπούν τραπέζια στην Muharraq.

Το “She Stands on the Shore” θέτει το ερώτημα. Το “Yemaya” σηκώνει την απάντηση. Το “Though My Eyes Go To Sleep, My Heart Does Not Forget You” παραμένει σε αναμονή – γιατί ο ύπνος δεν είναι ξέχασμα, μόνο χώρος χωρίς λέξεις. Και το “Into the Night” είναι ίσως το πιο απτό, το πιο γήινο: φωνές από οικογένεια, δέρμα που ακούγεται, ηχητική μνήμη που δεν διαρκεί αλλά εγγράφεται.

Η σύνθεση και η ενορχήστρωση λειτουργούν με υλικό οργανικό: φωνές, γυαλιά, μπολ, αναπνοές. Τα όργανα (percussion, Rhodes, oud, synths, φωνητικά) δεν λειτουργούν ως συνοδεία αλλά ως ισότιμοι αφηγητές. Ο δίσκος δεν φτιάχτηκε στο στούντιο. Φτιάχτηκε στην ακρόαση — σε αναμονή του επόμενου κύματος.

Το άλμπουμ είναι βαθιά πολιτικό, χωρίς ποτέ να φωνάζει. Δεν δηλώνει καταγωγή – την ανακαλεί με μουσική ηπιότητα που περιμένει να αναγνωριστεί, όχι να εξηγηθεί.

★ Αξιολόγηση: 5/5

Από τα πιο σημαντικά μουσικά κείμενα του 2025. Όχι για την αρτιότητα. Για την αναγκαιότητα.

✎ Αν ο Αργύρης Ζήλος το άκουγε, ίσως έγραφε:

*Η τρομπέτα εδώ δεν λέει. Δείχνει.
*Η φόρμα είναι προσεκτική – όχι από δισταγμό, αλλά από φόβο να μη χαθεί η μνήμη.
*Δεν υπάρχει fusion. Υπάρχει συγκατοίκηση ήχων που γνωρίζονται από παλιά.

Συνοπτική εντύπωση ακρόασης:

Μουσική που περπατάει ξυπόλητη στη θάλασσα, με το κεφάλι ψηλά. Δεν περιγράφει. Σε κρατά ακίνητο μέχρι να την αναγνωρίσεις — ή να την αφήσεις να φύγει, όπως το κύμα που δεν επέμεινε.