Γιώργος Πετρίδης: Ο γλύπτης που ταξίδεψε από τη Wall Street στο Αρεταίειο

Με ιδιαίτερο συμβολισμό πραγματοποιήθηκαν την Τρίτη 6 Μαΐου τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος «Αρεταίεια» του Γιώργου Πετρίδη στο προαύλιο του Αρεταιείου Νοσοκομείου.

Τους επισκέπτες πλέον θα υποδέχεται το έργο του γλύπτη, που απεικονίζει μια γυμνή έγκυο γυναίκα. Και το οποίο θα είναι στημένο δίπλα στο ιστορικό νεοκλασικό κτίριο του νοσοκομείου που χτίστηκε το 1898 και θα είναι ορατό από την κεντρική αυτή Λεωφόρο της Αθήνας.

Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητής Γεράσιμος Σιάσος άνοιξε την τελετή που ολοκληρώθηκε στον προαύλιο χώρο όπου έγιναν τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος.

Το έργο, εμπνευσμένο από την ίδια τη μητέρα του γλύπτη, είναι αφιερωμένο στη Μητέρα, ενώ τιμά επίσης το πνεύμα της ιατρικής φροντίδας και της αριστείας.

Πρόσφατα, ο Γιώργος Πετρίδης, με αφορμή τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για το καθεστώς των γυναικών και της ισότητας, παρέδωσε το γλυπτό «Κόρη ΙΙ» στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Ελλάδας. Ενώ η μεγάλη έκθεσή του είναι οι «Ελληνικές Κεφαλές», που έχουν παρουσιαστεί από τις ΗΠΑ μέχρι τη Μπιενάλε, και περιλαμβάνει έξι μεγαλύτερες από το φυσικό μέγεθος προτομές που ξεπερνούν τα δύο μέτρα σε ύψος μαζί με τις βάσεις τους, η καθεμία εμπνευσμένη από μια περίοδο της ελληνικής ιστορίας.

Για κάθε περίοδο, ο Πετρίδης μελέτησε εις βάθος αριστουργήματα της γλυπτικής, όπως του Μιχαήλ Άγγελου και του Ροντέν, καθώς κι αρχαιολογικά ευρήματα, επιστημονικές πηγές και ιστορικές φωτογραφίες, και στη συνέχεια ζήτησε από ένα μέλος της οικογένειάς του να ποζάρει για ένα έργο.

Ο Γιώργος Πετρίδης μίλησε στο NEWS 24/7 για την μεγάλη του πορεία, για την απόφασή του να αλλάξει ριζικά την καριέρα του μεταπηδώντας από τη Wall Street στην τέχνη, το πώς το έργο του συνομιλεί με προσωπικά βιώματα αλλά και την ελληνική ιστορία, τον τρόπο που δουλεύει με τα υλικά του, και το τι σημαίνει κάθε χώρος για το έργο που φιλοξενεί.

Ξεκινήσατε από τη Wall Street και στη συνέχεια στραφήκατε στην τέχνη. Ποια ανάγκη ή στιγμή ζωής σας ώθησε σε αυτή τη ριζική στροφή;

Πράγματι, υπήρξε ένα σημείο καμπής, και αυτό ήταν δύο συγκεκριμένες εβδομάδες τον Δεκέμβριο του 2017, όταν ο πατέρας μου και δύο φίλοι μου απεβίωσαν. Ήταν μια αφύπνιση για μένα, ότι η ζωή είναι πεπερασμένη και εύθραυστη – και οι δύο φίλοι ήταν στην ηλικία μου. Και (τότε) γύρω στα 50 μου, ξεκίνησα να με προβληματίζει το θέμα της κληρονομιάς – τι το διαφορετικό θα αφήσω εγώ σε αυτόν τον κόσμο;

Πριν από αυτό, είχα ακολουθήσει δύο παράλληλους δρόμους. Από νεαρή ηλικία ενδιαφερόμουν γενικά για τις τέχνες, με κάποια μέλη της οικογένειάς μου να ασχολούνται με τη μουσική, τις εικαστικές τέχνες, την αρχιτεκτονική και άλλα μέλη με τις επιχειρήσεις.

Αποφοιτώντας από το Harvard το 1985, έπρεπε να βγάλω χρήματα και έτσι πήγα κι εργάστηκα στη Wall Street. Όσο δούλευα σε αυτόν τον τομέα, μελετούσα την τέχνη με πολλούς τρόπους: διαβάζοντας ιστορία της τέχνης, ταξιδεύοντας για να δω μουσεία, πηγαίνοντας σε σύγχρονες γκαλερί και κυρίως, παρακολουθώντας μαθήματα τέχνης. Πιστεύω ότι αξίζω το βραβείο του μακροβιότερου σπουδαστή στο New York Studio School στο Greenwich Village του Μανχάταν: από το πρώτο μου μάθημα μέχρι την αποφοίτησή μου πέρασαν περίπου 22 χρόνια.

Έτσι, αυτές οι διαδρομές εξελίχθηκαν παράλληλα, μέχρι τις καθοριστικές εκείνες δύο εβδομάδες στις οποίες αναφέρθηκα παραπάνω οπότε και αποφάσισα να αφοσιωθώ πλήρως στη δημιουργία τέχνης. Τώρα αισθάνομαι ότι κάνω ακριβώς αυτό που προοριζόμουν να κάνω σε αυτή τη γη, και ελπίζω ότι αυτό φαίνεται στα δημόσια γλυπτά που φιλοτεχνώ, όπως η Αρεταίεια.

Η δουλειά σας αντλεί στοιχεία από την αρχαία ελληνική τέχνη, τη βυζαντινή παράδοση αλλά και τη σύγχρονη τεχνολογία. Πώς συνθέτετε αυτές τις διαφορετικές αισθητικές και φιλοσοφικές πτυχές;

Διαχωρίζω τις ιστορικές επιρροές στις οποίες αναφέρεστε από τη χρήση της σημερινής τεχνολογίας – στο μυαλό μου αυτά τα δύο δεν σχετίζονται μεταξύ τους. Οι ιστορικές επιρροές εμπλουτίζουν τη δημιουργική μου διαδικασία επειδή αυτή είναι η τέχνη με την οποία μεγάλωσα – για παράδειγμα, η θεία μου ήταν εξουσιοδοτημένη ξεναγός στην Αθήνα και πέρασα χρόνο μαζί της στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και σε άλλους χώρους.

Τώρα, όταν κοιτάζω μια αρχαϊκή Κόρη ή ένα κλασικό γλυπτό, αισθάνομαι απόλυτα οικεία και τα αφήνω να με επηρεάσουν για να με βοηθήσει να δημιουργήσω το δικό μου έργο. Αντίθετα, βλέπω την τρέχουσα τεχνολογία ως εργαλείο – ένα περίτεχνο εργαλείο που περιλαμβάνει υλικά, λογισμικό, μηχανές. Όπως κάθε εργαλείο, κάνει ελάχιστα πράγματα από μόνο του, και πρέπει κάποιος το πάρει κανείς στα χέρια του και να μπορέσει να το αξιοποιήσει η δημιουργικότητα και η ευφυΐα του χρήστη.

Κάθε έργο καθορίζεται σε σημαντικό βαθμό όχι μόνο από τις ιδέες πίσω από αυτό, αλλά και από την παλέτα και τα εργαλεία με τα οποία φτιάχνεται. Πώς αποφασίζετε ποια υλικά θα χρησιμοποιήσετε και τι ρόλο παίζουν αυτά στο τελικό μοτίβο του έργου σας;

Το σώμα των περισσότερων έργων μου αποτελείται από ανακυκλωμένο πλαστικό. Η επιφάνεια πολλών έργων μου αποτελείται από μεταλλικές επιστρώσεις, οι οποίες στη συνέχεια «βάφονται» με οξέα, χρωστικές ουσίες και χρωματιστά κεριά.

Όσον αφορά τα εργαλεία, τα πιο σημαντικά στην πρώτη και την τελική φάση της δημιουργικής διαδικασίας είναι τα ίδια μου τα χέρια. Ξεκινάω με πηλό και τελειώνω τη μορφή με γλυπτική με το χέρι, χρησιμοποιώντας ηλεκτρικά εργαλεία για να κόψω και εποξικές ουσίες και ρητίνες για να προσθέσω όγκο.

Επειδή πολύ μεγάλο μέρος της δουλειάς μου γίνεται με το χέρι, αφήνω τα στοιχεία αυτού στο έργο: πολλές επιφάνειες είναι τραχιές, όπως δουλεύτηκαν με τα δάχτυλα, παρά εξομαλύνθηκαν με εργαλεία. Για παράδειγμα, στην Αρεταίεια, κάθε λεπτομέρεια που βλέπετε στο σώμα είναι φτιαγμένη με το χέρι πάνω στο υλικό, έτσι ώστε κάθε στροβιλισμός και κάθε βαθούλωμα να είναι από την κίνηση των δαχτύλων μου. Αυτό συνάδει επίσης με τη γενική πεποίθησή μου για την «ομορφιά της ατέλειας» – αφού δεν δείχνω ένα εξιδανικευμένο γυναικείο σώμα, είναι σκόπιμο να έχω μια επιφανειακή υφή που δεν είναι «τέλεια».

Πώς επηρεάζει λοιπόν η τεχνολογία τον τρόπο που σκέφτεστε και δημιουργείτε; Και πόσο μεγάλο ρόλο παίζει αυτούσια η τεχνική, στο καλλιτεχνικό έργο;

Η εκπαίδευσή μου ήταν κλασική, δηλαδή η παρατήρηση ενός ζωντανού μοντέλου, η εκμάθηση της ανατομίας, η εργασία με πηλό, η χύτευση του γλυπτού σε πιο μόνιμα υλικά – το πιο σημαντικό είναι να συνεργαστούν το μάτι, το μυαλό, η καρδιά και τα χέρια για να δημιουργήσουν κάτι που μεταφέρει ένα συναίσθημα, μια ιδέα, και τα δύο. Αυτή η συνολική διαδικασία παραμένει αναλλοίωτη.

Αυτό που έχει αλλάξει από τότε είναι τα εργαλεία. Αφού γίνει η πρώτη φάση με το χέρι, ο πηλός σαρώνεται και το τρισδιάστατο αρχείο επεξεργάζεται σε λογισμικό. Αυτό επιτρέπει παραλλαγές στο σχήμα, την υφή και κυρίως το μέγεθος. Στη συνέχεια, το τρισδιάστατο μοντέλο επιστρέφει στον φυσικό κόσμο σε τρισδιάστατους εκτυπωτές που χρησιμοποιούν ανακυκλωμένα πλαστικά.

Τι κάνει αυτή η τεχνολογία; Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο κάνει τη δημιουργική διαδικασία αποτελεσματικότερη και ταχύτερη. Μπορώ να δημιουργήσω πολλές μακέτες ενός γλυπτού σε διάστημα μερικών μηνών. Για παράδειγμα η Αρεταίεια είναι η έκτη παραλλαγή. Χωρίς μια τέτοια τεχνολογία, θα ήταν δύσκολο.

Το έργο σας στο Αρεταίειο Νοσοκομείο αποτυπώνει μια έγκυο γυναίκα σε φυσική στάση. Πώς προσεγγίσατε καλλιτεχνικά ένα τόσο προσωπικό αλλά και παγκόσμιο θέμα;

Πιστεύω ότι οι δύο λέξεις που αναφέρετε, φυσικό και προσωπικό είναι απολύτως εύστοχες. Με ενδιέφερε να απεικονίσω μια γυναίκα με φυσικό σώμα και όχι μια εξιδανικευμένη γυναίκα, η οποία θα μπορούσε να μοιάζει με μοντέλο πασαρέλας με ένα εξόγκωμα στην κοιλιά της. Αισθάνθηκα ότι το είδος του σώματος που απεικόνισα ήταν ένα σώμα με το οποίο πολλές γυναίκες θα μπορούσαν να ταυτιστούν, και κάποιες μού είπαν ότι έτσι έμοιαζαν στη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή ότι έτσι ένιωθαν ότι έμοιαζαν! Στην πραγματικότητα, η ίδια μου η μητέρα, κοίταξε το έργο για πρώτη φορά, παρατήρησε τους πρησμένους αστραγάλους και σχολίασε ότι και οι δικοί της ήταν πρησμένοι πριν από περίπου 60 χρόνια.

Όσον αφορά το προσωπικό: τα περισσότερα, αν όχι όλα τα έργα μου είναι προσωπικά. Η κινητήριος δύναμη ήταν η αγάπη μου για τη μητέρα μου και τώρα που έχουμε μεγαλώσει και οι δύο θέλω να αποτίνω φόρο τιμής σε όλα όσα έχει κάνει για μένα.

Αυτή ήταν λοιπόν η αφορμή, και οι μέθοδοι περιλάμβαναν τη γλυπτική από πηλό ενώ κοιτούσα ένα όμορφο ζωντανό μοντέλο, την Carolyn, που μου επέτρεψε να εκτιμήσω πώς μπορεί να μοιάζει μια έγκυος γυναίκα με φυσικό σώμα – γνωρίζοντας ότι η κάθε μία είναι διαφορετική.

Πόσο σημαντικό είναι για τέχνη, και για εσάς, η σχέση ενός έργου με το περιβάλλον του;

Μέχρι σήμερα έχω ολοκληρώσει περίπου 20 δημόσια έργα σε Ασία, Ευρώπη και ΗΠΑ. Είμαι πολύ ευαίσθητος αναφορικά με τον περιβάλλοντα χώρο καθενός και στο βαθμό που μπορώ, σχεδιάζω το έργο για το περιβάλλον και στο βαθμό που μου επιτρέπεται, αλλάζω το περιβάλλον για το έργο! Για τα μεγάλα δημόσια έργα, ο σχεδιασμός αποτελεί μέρος μιας συμβουλευτικής διαδικασίας και το περιβάλλον συνήθως μεταβάλλεται: πρέπει να δημιουργηθεί μια βάση, να μετακινηθούν δέντρα, να προστεθεί φωτισμός. Ιδανικά, παρουσιάζεται στον θεατή ένα συνολικό έργο.

Στην τοποθέτηση της “Αρεταίειας” έχει ιδιαίτερη σημασία η τοποθέτησή της ώστε να βρίσκεται σε διάλογο με το άγαλμα του Ελευθέριου Βενιζέλου.

Για μένα προσωπικά, ναι, καθώς τον γλύπτη αυτού του έργου, τον Γιάννη Παππά, τον θαυμάζω πολύ. Παραδόξως είναι η δεύτερη φορά που ένα έργο μου βρίσκεται σε διάλογο με το γλυπτό του Βενιζέλου του Παππά!

Η πρώτη φορά ήταν το 2022 στην Ουάσιγκτον, όταν το έργο μου Θάλεια τοποθετήθηκε όχι μακριά από εκείνο του Βενιζέλου που δώρισε στην πόλη το Κοινοβούλιο της Ελλάδας – αυτά τα δύο δυστυχώς δεν κοιτάζονται μεταξύ τους. Αυτή τη φορά, σχεδίασα το έργο μου για να είναι σε διάλογο με τον Βενιζέλο: το βάδισμα είναι συγκρίσιμο, με το αριστερό πόδι μπροστά και το κεφάλι ατενίζει ψηλά, κοιτά προς τον ορίζοντα με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα και με μια υποψία χαμόγελου. Όταν την τοποθετούσαμε στη βάση της, έστρεψα το κομμάτι έτσι ώστε το πρόσωπό της να κοιτάζει απευθείας τον Βενιζέλο απέναντι από τη λεωφόρο. Όσον αφορά τον συγκεκριμένο διάλογο, τον αφήνω στον καθένα, ο οποίος μπορεί να αντιπαραβάλει τον ντυμένο, ελίτ ηγέτη του έθνους άνδρα με την άβαφη, ζείδωρη μητέρα.

Πώς ονειρεύεστε να αλληλεπιδρά το κοινό με ένα έργο σας σε δημόσιο χώρο – εκεί όπου πολύς κόσμος είναι, απλώς, περαστικός;

Έχοντας ολοκληρώσει περίπου 20 δημόσια γλυπτά, ελπίζω να μην ακούγεται κομπορρήμων να πω ότι κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να δημιουργήσω το καθένα για τον σκοπό και τον χώρο του, και στη συνέχεια ελπίζω ότι έχουν κάποια αξία για όσους τα βλέπουν.

Είναι αναμενόμενο πως πολλοί άνθρωποι δεν θα δώσουν καμία απολύτως σημασία στα γλυπτά μου. Σε κάποιους ανθρώπους, πιστεύω ότι αποτελούν μειοψηφία, δεν θα τους αρέσουν. Ευτυχώς ακούω θετικά σχόλια από ορισμένους θεατές στους οποίους το έργο μου προκαλεί ένα συναίσθημα ή μια ανάμνηση. Έχω μιλήσει με μητέρες που έχουν δει την Αρεταίεια και μου έχουν πει πως τους θυμίζει πώς ένιωθαν και πώς αντιλαμβάνονταν τον εαυτό τους εκείνους τους μήνες – τότε είναι που νιώθω ότι το γλυπτό έχει πετύχει τον στόχο του. Θυμάμαι ότι όταν ολοκλήρωσα το γλυπτό της Πρόσφυγα στο Νέο Ψυχικό υπήρχαν άνθρωποι που μου είπαν «Αυτή είναι η γιαγιά μου. Πώς κατάφερες να αποτυπώσεις την εικόνα και το πνεύμα της;».

Τι είναι οι «Ελληνικές Κεφαλές»; Γενικότερα ποια ήταν η προσέγγιση πίσω από την ανάδειξη των επιμέρους θεματικών και περιόδων; Πώς καταλήξατε σε αυτές;

Οι “Ελληνικές Κεφαλές” είναι μια περιοδεύουσα έκθεση που ξεκίνησε στην Ουάσιγκτον υπό την τότε πρέσβειρα (νυν υφυπουργό) κα Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου το 2022. Η έκθεση αποτελείται από έξι υπερμεγέθη κεφάλια για τα οποία πόζαραν έξι μέλη της οικογένειάς μου. Για κάθε κεφάλι επέλεξα μια σημαντική ελληνική ιστορική περίοδο ως πλαίσιο. Έτσι, όπως και στην περίπτωση της Αρεταίειας, το κίνητρο ήταν προσωπικό, συμπεριλαμβανομένης της διερεύνησης των δικών μου σχέσεων, και το πλαίσιο ήταν ευρύτερο, π.χ. μια ελληνική ιστορική περίοδος.

Επέλεξα αυτές τις έξι περιόδους καθώς ένιωσα ότι συνέβαλαν στο τι μπορεί να σημαίνει να είμαι Έλληνας σήμερα. Έτσι, επέλεξα αυτά τα θέματα που επιβιώνουν επί χιλιετίες και μεταλαμπαδεύονται στους σύγχρονους Έλληνες από νεαρή ηλικία, σε ορισμένες περιπτώσεις ασυνείδητα. Η έκθεση έχει τη δική της ιστοσελίδα που περιλαμβάνει επεξηγηματικά βίντεο, κατάλογο της έκθεσης και φωτογραφίες των εκθεμάτων.

Τι σημαίνει για εσάς να «μεταφράζετε» την ελληνική πολιτιστική ταυτότητα σε ένα διεθνές, πολυπολιτισμικό πλαίσιο όπως της Βενετίας ή της Νέας Υόρκης;

Είναι τιμή μου που διάφορες πρεσβείες της Ελλάδας στο εξωτερικό και μουσεία μπορούν να υποστηρίξουν την έκθεση αυτή καθώς ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο. Τώρα ολοκληρώνει την παρουσία της στην έκτη πόλη σε διάστημα 3 ετών και ελπίζω ότι θα ταξιδέψει σε άλλες 6 πόλεις μέσα στα επόμενα 3 χρόνια. Φαίνεται ότι η αξία της είναι εκπαιδευτική, καθώς κάποιος, συνήθως όχι Έλληνας, μπορεί να μάθει για την ελληνική ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό. Η δύναμη που την διαπνέει, όμως, είναι το δικό μου ενδιαφέρον για τα μέλη της οικογένειάς μου, ώστε να τα κατανοήσω και να τους αποδώσω τις δέουσες τιμές. Έτσι ένας θεατής μπορεί να γνωρίσει ολόκληρη την οικογένειά μου ΚΑΙ να μάθει για την ελληνική ιστορία!

Μια από τις περιόδους που καλύπτουν οι “Ελληνικές Κεφαλές” είναι εκείνη της δεκαετίας του ‘40, ένα βαθύ τραύμα στην ελληνική ιστορία. Ποιο είναι το προσωπικό υπόβαθρο πίσω από αυτή την επιλογή;

Με ενδιέφερε αυτή η περίοδος επειδή και οι δύο γονείς μου ήταν έφηβοι τότε, και με γοήτευσε το πώς αυτοί οι δύο άνθρωποι που με μεγάλωσαν έζησαν εκείνα τα χρόνια που περιλάμβαναν τη ναζιστική κατοχή, το ελληνικό Ολοκαύτωμα και τον εμφύλιο πόλεμο.

Σχεδόν μια δεκαετία βίας, πείνας, ψυχικών τραυμάτων. Έτσι αναρωτιόμουν πώς αυτές οι εμπειρίες τούς διαμόρφωσαν, κάτι που μπόρεσα να αντιληφθώ εγώ, πολλές δεκαετίες αργότερα, όταν μεγάλωνα εγώ. Η μελέτη αυτής της περιόδου μού επέτρεψε επίσης να μελετήσω την εβραϊκή ζωή πριν από τους Ναζί καθώς και το ελληνικό Ολοκαύτωμα. Η έρευνα που έκανα για την περίοδο αυτή, καθώς και για τις άλλες έξι περιόδους, περιέχεται στα βίντεο και στον κατάλογο που συνοδεύουν την έκθεση.

Όσον αφορά το συγκεκριμένο κεφάλι, είναι το μοναδικό αυτό-πορτρέτο που έχω κάνει. Για να προσεγγίσω κάποια από τα συναισθήματα που μπορεί να ένιωθε ο απλός Έλληνας εκείνη τη δεκαετία, θυμήθηκα τα δικά μου ταραγμένα συναισθήματα από μια περίοδο που υπέφερα από κάποια ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία έκτοτε αντιμετωπίστηκαν. Έτσι χρησιμοποίησα τον εαυτό μου για να καταλάβω πώς ήταν η ζωή για τους περισσότερους Έλληνες εκείνη τη δεκαετία, συμπεριλαμβανομένων των γονιών μου ως νεαρών εφήβων.

H “Κόρη ΙΙ” συνδέθηκε με τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Επιτροπή για το Καθεστώς των Γυναικών. Ποια πρόσωπα ή ιδέες ενσαρκώνει για εσάς η μορφή της “Κόρης ΙΙ”;

Τα Ηνωμένα Έθνη φιλοξενούν κάθε χρόνο την Επιτροπή για το Καθεστώς των Γυναικών για δύο εβδομάδες τον Μάρτιο. Χιλιάδες άνθρωποι έρχονται από όλο τον κόσμο για να συμμετάσχουν και φυσικά η Ελλάδα έστειλε αντιπροσωπεία. Φέτος μετά από πρόσκληση του αξιότιμου πρέσβη κ Σέκερη, του Έλληνα εκπροσώπου στον ΟΗΕ, κάναμε μια εκδήλωση προς τιμήν της ελληνικής συμμετοχής, με επικεφαλής την τότε υπουργό Οικογένειας και Κοινωνικής Συνοχής κα Μαρία Ζαχαράκη. Το συγκεκριμένο κομμάτι, η Κόρη ΙΙ, είναι αντίγραφο μιας από τις Ελληνικές Κεφαλές. Είναι τιμή μου που η κόρη μου Σοφία Πετρίδη, η οποία ήταν το μοντέλο, ήταν παρούσα στην εκδήλωση.

Σε τι δημιουργική φάση είστε τώρα;

Έχω πολλή δουλειά που μου έχει ανατεθεί από θεσμικούς πελάτες σε όλο τον κόσμο. Σε αυτούς περιλαμβάνονται εθνικές κυβερνήσεις, εκπαιδευτικά και θρησκευτικά ιδρύματα και μεγάλες εταιρείες. Στο στούντιο ολοκληρώνω ένα μνημειώδες γλυπτό του Κωνσταντίνου σε σχέση με τον Σταυρό (η ιστορική στιγμή του 312 μ.Χ.) για μια σημαντική εκκλησία στην περιοχή της Νέας Υόρκης, πολλαπλά έργα για την ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ, και ένα μνημειώδες γλυπτό με τίτλο Κόρη των Τεμπών – ένα γλυπτό μιας νεαρής φοιτήτριας, ντυμένης με σύγχρονα ρούχα και κρατώντας ένα σακίδιο πλάτης, με κάποια στοιχεία δανεισμένα από τη Φρασίκλεια που φιλοξενείται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.