Δαβάκη – Σβιτάιλο δίνουν σάρκα και οστά στη Λοκαντιέρα του Γιάννη Κακλέα

Η «Locandiera» του Κάρλο Γκολντόνι παρουσιάζεται σε μια φρέσκια, σύγχρονη εκδοχή υπό τη σκηνοθετική οπτική του Γιάννη Κακλέα, με πρωτότυπη μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου και ένα λαμπερό πρωταγωνιστικό δίδυμο: τη Βερόνικα Δαβάκη και τον Ιβάν Σβιτάιλο.

Ο Γιάννης Κακλέας αναμετριέται με ένα από τα κορυφαία έργα της ευρωπαϊκής κωμωδίας, φωτίζοντας την ακαταμάχητη Μιραντολίνα ως μια ηρωίδα που ξεπερνά τα όρια της εποχής της. Μια γυναίκα που αμφισβητεί, αντιστέκεται και ανατρέπει τους κανόνες, σε μια παράσταση όπου το χιούμορ συναντά τη διεισδυτική ματιά πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και τις κοινωνικές συμβάσεις.

Η σκηνή του Θεάτρου Τέχνης μεταμορφώνεται σ’ ένα ζωηρό ερωτικό παιχνίδι, μια κωμωδία σχέσεων με αιχμηρό λόγο, ένταση και σύγχρονη ματιά. Επί σκηνής μια τριμελής ορχήστρα θα ερμηνεύει τα κομμάτια του Δημήτρη Παπαδημητρίου γραμμένα για την παράσταση.

Σκηνοθετικό Σημείωμα:
Ο Γκολντόνι, με τη «Λοκαντιέρα», δηλώνει απερίφραστα την πρόθεσή του να δημιουργήσει ένα θεατρικό έργο έντονα ρεαλιστικό, με καυστικό χιούμορ και κριτική διάθεση, βασισμένο στην καθημερινή ζωή. Οι πολυδιάστατοι χαρακτήρες του, με εσωτερικά κίνητρα, τον απομακρύνουν οριστικά από το σχηματικό θέατρο της Commedia dell’ Arte.

Κεντρική μορφή είναι η Μιραντολίνα, πρότυπο δυναμικής και ανεξάρτητης γυναίκας, που απορρίπτει την εικόνα της γυναίκας ως παθητικού αντικειμένου και αναδεικνύεται σε υποκείμενο με ευφυΐα και κοινωνική μαεστρία. Αυτόνομη και εργαζόμενη, διευθύνει με επιτυχία τη δική της επιχείρηση, χωρίς οικονομική ή συναισθηματική εξάρτηση από άνδρα, ξεπερνώντας τα όρια της εποχής της.

Στη «Λοκαντιέρα» ο Γκολντόνι εστιάζει στον κοινωνικό ρόλο της γυναίκας και στις ανθρώπινες σχέσεις, σατιρίζοντας την αντρική αλαζονεία, τον μισογυνισμό και την πατριαρχική νοοτροπία. Παράλληλα ειρωνεύεται την υπεροψία μιας τάξης που αντλεί δύναμη από τον πλούτο και τα αξιώματα, προβάλλοντας τη Μιραντολίνα, μια γυναίκα από τον λαό, ως ανώτερη σε ευφυΐα και ικανότητες.

Παρότι το ερωτικό στοιχείο είναι κεντρικό, ο έρωτας λειτουργεί ως μέσο αποκάλυψης αδυναμιών και υποκρισίας. Όταν η Μιραντολίνα αμφισβητείται από έναν μισογύνη, επιδιώκει να τον κάνει να την ερωτευτεί, χρησιμοποιώντας την εξυπνάδα και τη γυναικεία της τέχνη. Μέσα από αυτή τη μάχη εξουσίας, ο Γκολντόνι αναδεικνύει τη διαχρονική σύγκρουση των φύλων και δείχνει πως ο έρωτας μπορεί να αποτελέσει μέσο χειραγώγησης και κοινωνικής συναλλαγής ακόμη και σήμερα.