Γιώργος Νανούρης: Η αιώνια λιακάδα ενός φωτεινού μυαλού

Το γεγονός ότι με τον Γιώργο Νανούρη έχουμε συνεργαστεί και συνεργαζόμαστε με έναν τρόπο στα χρόνια, δεν με καθιστά έναν απολύτως αντικειμενικό κριτή των πραγμάτων. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω ότι για όσα σκέφτομαι και θα γράψω, είμαι απολύτως δίκαιη και αυτό επιβεβαιώνεται και από τις επιτυχίες των έργων που έχει σκηνοθετήσει αλλά και από τις σχέσεις που έχει δημιουργήσει με τα χρόνια.

Ο Γιώργος Νανούρης είναι ένας μοναχικός άνθρωπος με έναν δικό του ιδιαίτερο τρόπο – ίσως για αυτό να καταπιάνεται με μονολόγους, μάλλον αναγνωρίζει καλά τι σημαίνει το «μόνος». Όμως είναι κοινωνικός, εξωστρεφής, ανοιχτός. Δεν μοιάζει σαν έναν κατσούφη που δεν αντέχει τους άλλους ούτε επιδεικνύει τη μοναχικότητά του επιδιώκοντας ένα «δήθεν είμαι κάποιος, μόνο σκεπτόμενος και είμαι στον κόσμο μου» στυλ.

Θέλει και να απομονώνεται μα δεν μπορεί να μην υπάρχει κοντά στους ανθρώπους. Και όταν λέμε κοντά εννοούμε πάρα πολύ κοντά. Έχει δημιουργήσει μία δική του «σχολή θεάτρου» -ας το πούμε έτσι- στην Ελλάδα. Εστιάζει σε μονολόγους, έντονων συναισθηματικών διακυμάνσεων, μονολόγους εκρηκτικούς, μονολόγους που σίγουρα όταν τους βλέπεις θα σου μείνουν στο μυαλό για πάντα. Είναι σα να τιθασεύει τις ψυχές των ανθρώπων με τους οποίους βρίσκεται κοντά και συνεργάζεται. Είναι σα να ενδιαφέρεται να μπει μέσα στο μυαλό τους και στην καρδιά τους για να τους βγάλει ό,τι ομορφότερο έχουν μέσα τους με τον πιο γλυκό τρόπο.

Νομίζω ότι είναι σαν να ανακουφίζει τους άλλους, είτε μαζί τους συνεργάζεται είτε βλέπουν τα έργα του. Το γεγονός ότι έχει συνεργαστεί με μεγάλες κυρίες της χώρας μας, όπως για παράδειγμα η Μαρινέλλα ή η Χαρούλα Αλεξίου δείχνει ότι έχει έναν τρόπο να προσαρμόζεται και να ελίσσεται μέσα στις συμπληγάδες προσωπικοτήτων που έχουν ζήσει πάρα πολλά, που έχουν απολαύσει μεγάλη φήμη και δόξα, που έχουν πονέσει σίγουρα χωρίς να το έχουν ομολογήσει ίσως, που έχουν έναν ατελείωτο πλούτο ο οποίος θα δυσκόλευε πολλούς.

Όμως εκείνος το επιδιώκει αυτό. Γιατί επίκεντρο της επιθυμίας του για ζωή είναι ο άνθρωπος. Στη συνέντευξη που θα δείτε ομολογεί πως αν ήταν ερωτευμένος ή είχε μια γεμάτη προσωπική ζωή, δεν θα τον βοηθούσε και πολύ στη δουλειά του. Οι άλλοι λένε συνήθως πως ο έρωτας είναι η κινητήριος δύναμή τους. Και για πρώτη φορά, τον ένιωσα βαθιά και κατάλαβα τι εννοεί. Πώς μπορείς να αφιερωθείς τόσο πολύ σε ανθρώπινο επίπεδο και στο σπίτι σου και έξω από αυτό; Δεν γίνεται.

Οδηγώντας τη Μαρία Κίτσου στο φως

Πόσο μάλλον στη συγκεκριμένη περίπτωση, στη συνεργασία με τη Μαρία Κίτσου που όπως ομολογεί και ίδια την πέτυχε σε μια πάρα πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής της. Εκείνος ουσιαστικά θα έπρεπε να είναι ο αρωγός της στην πορεία προς το παράθυρο της επιτυχίας ξανά αλλά και ο συνοδός της στην έξοδο από μια κατάθλιψη που την ταλαιπώρησε χρόνια και η οποία φυσικά είχε πολλά παρελκόμενα. Σε αυτά δεν θα υπεισέλθω γιατί είναι προσωπικά δεδομένα της Μαρίας όμως μετά από την επίμονη παρακίνηση του παραγωγού Μάρκου Τάγαρη, ενός ανθρώπου που πραγματικά αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του ελληνικού θεάτρου και που αγαπά πάρα πολύ τους ηθοποιούς, ο Γιώργος αποφάσισε να τον εμπιστευτεί και να μπει σ’ αυτή την όμορφη περιπέτεια της Μαρίας ως Δούκισσας.

Ο Γιώργος έχει πολλά ταλέντα εκτός από το να μπορεί να διαβάζει και να χαϊδεύει ψυχές. Μοιάζει σαν να είναι παντρεμένος με το φως, και σαν αυτό να βγαίνει μέσα από τα χέρια του και από τα μάτια του και να διαχέεται στη σκηνή και πάνω στους ανθρώπους. Είναι λεπτολόγος και τελειομανής, κάτι ασφαλώς απαραίτητο όχι μόνο στη δουλειά του αλλά και σε πάρα πολλές δουλειές αν απαιτείς ένα άψογο αποτέλεσμα. Αυτό δεν τον καθιστά πάντα τον πιο εύκολο συνεργάτη όμως ο ενθουσιασμός και το πάθος του τον καθιστούν έναν συνεργάτη που θα αγαπήσει κάποιος και που θα θέλει ξανά και ξανά.

Ο Γιώργος ονειρεύεται και μέσα από τα όνειρά του τα οποία όμως πατούν γερά στη γη και δε μένουν σε μια αιθεροβατούσα ευχή δημιουργεί σκηνικούς παράδεισους. Η Λένα και ο Μιχάλης για πολλά χρόνια δοκιμάστηκαν μέσα σ’ αυτούς και τώρα έρχεται η σειρά της Μαρίας να αναμετρηθεί με όσα εκείνος εύχεται για εκείνη και με όσα ούτε καν η ίδια δεν μπορεί να διανοηθεί ότι μπορεί να επιτύχει.
Τον περιγράφει ίσως με τα πιο εύστοχα όμορφα λόγια που έχω ακούσει ποτέ και προσθέτω: η στεντόρεια όλο πάθος φωνή του, η ζεστή σφιχτή αγκαλιά του, τα δυνατά μάτια που σε κοιτάνε πάντα ευθέως και η ατελείωτη πηγή έμπνευσης του φωτεινού μυαλού του πλάθουν τον Γιώργο των θαυμάτων.