Η Λίλα λέει, ότι πρέπει να σταματήσεις να είσαι τόσο άπραγος

Με μία χυδαία γλύκα γεννημένη μέσα στην ενοχή και τα σκουπίδια, ένας ανομολόγητος έρωτας μιλά με λόγια σκληρά, πρόστυχα αλλά κυρίως αληθινά ενώπιον του κοινού του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν.

Πρώτο κουδούνι: Το έργο

Ο Σιμώ, γεννιέται στη Γαλλία από άραβες γονείς και μεγαλώνει στο γκέτο ενός παρισινού προαστίου. Δεν έχει δουλειά, λεφτά, όνειρα. Καμμία ελπίδα και καμμία προοπτική. Ώσπου γνωρίζει τη Λίλα, ένα πανέμορφο πλάσμα με αγγελικό πρόσωπο αλλά γλώσσα τόσο χυδαία “που νόμιζες πως οι λέξεις θα πλήγωναν τα χείλη της». Κι όμως η Λίλα, λέει τα πιό ακραία πράγματα απλά, απαλά «σαν αναγγελίες πτήσεων που δε θα προσγειωθούν ποτέ». Κι αυτό την κάνει μοναδική. Μαζί της ο Σιμώ, βρίσκει επιτέλους νόημα στην άθλια ζωή του: γράφει μια ιστορία.

Μιλώντας με το Βασίλη Μαυρογεωργίου έμαθα ότι…

«Οι άνθρωποι της ιστορίας γεννιούνται και αναθρέφονται με τη φιλοσοφία του “δεν έχουμε τίποτα”, “γκρινιάζουμε που δεν έχουμε τίποτα” και “μένουμε με το τίποτα”. Όλο αυτό σε αυτόν τον καημένο το χαρακτήρα του δημιουργεί ένα τρομερό πρόβλημα: Για πρώτη φορά νιώθει ότι πρέπει κάτι να κάνει. Κάτι να διεκδικήσει. Αυτό είναι το τραγικό στοιχείο: Ότι δεν το κάνει ποτέ. Απλώς είναι εκεί και την ακούει».

Δεύτερο κουδούνι: Η υπόθεση

Μία ματιά στο «βιογραφικό» του Σιμώ αρκεί για να μας πείσει ότι οι ομοιότητές του με τη Λίλα, είναι τελικά περισσότερες από τις διαφορές που εκείνος παρουσιάζει τόσο μεστά στο κείμενό του. Κανείς δεν γνωρίζει ποιος είναι αυτός ο άντρας που εμφανίστηκε το 1996 με μία στοίβα χειρόγραφα ζητώντας να εκδοθούν με τον τίτλο Η Λίλα λέει και εξαφανίστηκε πριν καν η εν λόγω Λίλα προλάβει να πει κύμινο. Κανείς δεν είναι σε θέση να πει εάν ο Σιμώ είναι πράγματι κάποιος Σιμώ που γνώρισε πράγματι κάποια Λίλα ή εάν αποτελεί το ψευδώνυμο κάποιου γνωστού συγγραφέα.

Την ώρα που ο Σιμώ -σχεδόν- ανοίγει την παράσταση διερωτώμενος από πού ξεφύτρωσε αυτό το πλάσμα που λέγεται Λίλα, οι αναγνώστες-θεατές-εκδότες αναρωτιούνται από πού ξεφύτρωσε αυτό το πλάσμα που λέγεται Σιμώ.

Αλλά τελικά, τι σημασία έχει ποιος είναι ο Σιμώ και ποια η Λίλα; Τι σημασία έχει εάν όντως υπάρχουν; Ποιος ασχολείται με τα σκουπίδια και κυρίως ποιος έχει το θάρρος να τα ψαχουλέψει όταν αυτά βρίσκονται μέσα σε ένα γκέτο;

Ελαφρά τη καρδία, θα απαντούσα «κανείς». Με όλη αυτή τη λάσπη και τη βρωμιά, δεν θα μου ήταν δύσκολο να επιχειριματολογήσω επ’ αυτού. Τουναντίον. Θα επικαλούμουν με τρομερή ευκολία τη δομή της κοινωνίας και τη θέση που έχει μεριμνήσει να δώσει στα σκουπίδια της και θα βροντοφώναζα την κριτική που με απύθμενη ευθυνοφοβία ασκεί στα εκάστοτε γκέτο της. Και θα ήμουν μία χαρά. Εντός θέματος.

Ώσπου έρχεται ο Σιμώ, τοποθετημένος από τη Μαριάννα Κάλμπαρη και το Βασίλη Μαυρογεωργίου σε ένα -ευρηματικά- λιτό και ταυτόχρονα ξεχειλίζον από σκουπίδια σκηνικό να μου δώσει μία άλλη εκδοχή της λάσπης. «Λάσπη αποκαλεί ο άνθρωπος αυτούς που απεχθάνεται. Κι όμως η λάσπη διψά για στοργή. Μόλις της κάνεις μια φιλοφρόνηση, αμέσως κολλά πάνω σου». Και ουσιαστικά, να με βγάλει εκτός πραγματικότητας.

Ξαφνικά, όλα τούμπα. Όλα περίεργα και θολά.

Η Λίλα όταν δεν μιλά, χορεύει μηχανικά στους ρυθμούς της ηλεκτρονικής μουσικής. Η Λίλα όταν δεν μιλά, με κάνει να σκέφτομαι. Να αναπολώ. Να θυμάμαι πόσο χυδαία μπορεί να γίνει μία κοινωνία -αγγελικά πλασμένη.

«Ένα πρόσωπο αγγέλου με στόμα πουτάνας». Ναι Σιμώ, έχεις δίκιο.

Και να σου πω και κάτι; Δεν έχεις δίκιο μόνο σε αυτό. Έχεις και σε κάτι άλλο: Μία γυναίκα (αλήθεια, γιατί η κοινωνία έχει θηλυκό άρθρο ενώ το κράτος ουδέτερο;) μπορεί να υποδυθεί εκατομμύρια ρόλους προκειμένου να γλιτώσει τη σύνθλιψη. Μπορεί να γαβγίσει ακόμα και αν δεν έχει σκοπό να δαγκώσει ποτέ. 

Η ιστορία αγάπης μεταξύ του Σιμώ και της Λίλας που τόσο ευγενικά και γλυκά παρουσίαζουν η Λένα Δροσάκη και ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, γεννιέται μέσα σε ένα περιβάλλον αυστηρώς ακατάλληλο για έρωτες. Αναπτύσσεται μέσα σε έναν πανικό επιβίωσης και

χάνεται
δραπετεύει.

Από την άλλη, η ιστορία μίσους της κοινωνίας απέναντι στους υπεράριθμους-ανίκανους-αποτυχημένους, ειλικρινά δεν γνωρίζω ποια λέξη θα μπορούσε να περιγράψει τους πολίτες που δεν χρήζουν της προστασίας της κοινωνίας μέσα στην οποία γεννιούνται και που χυδαία πετιούνται -από την ίδια- στα σκουπίδια της, δεν έχει τέλος.

Δεν έχει χειροκρότημα. Δεν έχει υπόκλιση. Το μόνο που έχει είναι μία διαχρονική συνενοχή. Ένα βόλεμα και έναν εφησυχασμό φυλαγμένο για όσους βρίσκονται στο «γκέτο» των εκλεκτών.

Το playground love παίζει δεύτερη φορά και σαν άλλο κουδούνι με αφυπνά να σταματήσω να μιλάω. Δεν είμαι εγώ άλλωστε αυτή που λέει. Ή που θέλει κάτι να πει. Και, τολμά ανεξαρτήτως συνθηκών να το πει.

Τρίτο Κουδούνι: Το χειροκρότημα

Η μαγικά αθώα «βρομόστομη» και άρτι βραβευθείσα με το φετινό Μελίνα Μερκούρη Λένα Δροσάκη μας συστήνει τη Λίλα της με μία μειλίχια ευγένεια. Με μία προσοχή. Την ώρα που ο Βασίλης Μαυρογεωργίου αφήνει με εξαιρετική ταπεινότητα τον ντροπαλό και κυρίως ανήμπορο Σιμώ να την ερωτευτεί ενώπιόν μας. 

Η -πετυχημένη- η υπερβολή στις σακούλες σκουπιδιών μέσα στο καθόλα λιτό σκηνικό βοηθά στην εξοικείωση του θεατή με το χαμηλό φωτισμό, ενώ η ερωτική μουσική τον χαλαρώνει τόσο ώστε να αγγίξει νοητά τη -δική του- Λίλα.

Ας πέσει η Αυλαία…

Πληροφορίες Παράστασης

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 19.15 στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν

Παίζουν: Λένα Δροσάκη, Βασίλης Μαυρογεωργίου

Συντελεστές: Μαριάννα Κάλμπαρη, Βασίλης Μαυρογεωργίου (Σκηνοθεσία), Μαριάννα Κάλμπαρη (Μετάφραση- Διασκευή), Κωνσταντίνος Ζαμάνης (Σκηνικά-Κοστούμια), Γιάννης Σορώτος (Μουσική επιμέλεια), Στέλλα Κάλτσου (Φωτισμοί), Μυρτώ Αποστολίδου (Φωτογραφίες)