Kάνε focus: Η Δανάη Παπουτσή χάνεται στο σύμπαν της Φρίντα Κάλο

Η Δανάη Παπουτσή, ηθοποιός και συγγραφέας με πολυσχιδή καλλιτεχνική πορεία, πρωταγωνιστεί «Frida Kahlo: Ο μαύρος γλάρος καταμεσής στα πτώματα», που παρουσιάζεται στην κεντρική σκηνή του Επί Κολωνώ. Γεννημένη στην Αθήνα, σπούδασε υποκριτική, ενώ ολοκλήρωσε και μεταπτυχιακές σπουδές στην Α.Σ.Κ.Τ. Αθηνών.

Παράλληλα, έχει διακριθεί στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ενώ έχει αναπτύξει και τη συγγραφική της φωνή, με βιβλία, διηγήματα και στίχους που αποδεικνύουν την ευρύτητα του ταλέντου της.
Στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Θάνος Χατζόπουλος, η Δανάη Παπουτσή φέρνει στη σκηνή την πολυδιάστατη προσωπικότητα της Φρίντα Κάλο, μια γυναίκα που μέσα από την τέχνη και τη ζωή της, ξεπερνά τα όρια, σπάει στερεότυπα και αγγίζει την αλήθεια της ύπαρξης. Με στοιχεία από προσωπικές επιστολές και ημερολόγια, η παράσταση ξεδιπλώνει το φως και το σκοτάδι, το πείσμα και το αβυσσαλέο πάθος μιας θρυλικής μορφής του 20ού αιώνα, όπως αυτή αποτυπώνεται μέσα από τη μοναδική ερμηνεία της Παπουτσή.

Τι είναι αυτό που σε γοητεύει στην Τέχνη του Θεάτρου; Κάποιες αναμνήσεις από παιδικά- εφηβικά χρόνια;

Δανάη Παπουτσή: Το γεγονός ότι η Τέχνη του Θεάτρου λειτουργεί στο μεταίχμιο. Είναι οριακό είδος το θέατρο. Είναι καταβύθιση στις περιοχές του ασυνείδητου. Είναι γνώση. Είναι μια in situ κατάσταση που μας οδηγεί προς έναν κόσμο μη πραγματικό ενώ την ίδια στιγμή είναι μια πραγματικότητα που συμβαίνει μπροστά στα μάτια του κοινού.

Η πρώτη ανάμνηση που έχω από τον εαυτό μου είναι το σκαρφάλωμά μου στον καθρέφτη του μπάνιου, αφού είχαν κοιμηθεί οι γονείς μου, και ο υποθετικός διάλογός μου με ένα πρόσωπο που ονόμαζα σιωπηλά, θάνατο. Προσπαθούσα να του δώσω υπόσταση και να φανταστώ ότι μιλώ μαζί του προσπαθώντας να πάρω κάποιες απαντήσεις. Προφανώς η λέξη θάνατος που δε θυμάμαι πώς και που την είχα ακούσει μου είχε εξάψει την περιέργεια και μου είχε προκαλέσει την επιθυμία να της δώσω σάρκα και οστά. Από την εφηβεία μου θυμάμαι έντονα την επαφή μου και την περιέργειά μου για τη φύση, για τους ήχους της, για τα χρώματά της, για οτιδήποτε εγώ βάφτιζα φύση.

Τι ήταν αυτό που σε συγκίνησε περισσότερο στη Φρίντα Κάλο όταν πρωτοδιάβασες το κείμενο του Θάνου Χατζόπουλου;

Δανάη Παπουτσή: Η οριακή της προσωπικότητα. Το φως και το σκοτάδι της στην απόλυτη αρμονία. Το πείσμα της να ζήσει. Η αντισυμβατικότητά της. Η έντονη κυκλοθυμία της, η επαναστατικότητά της η τόλμη και το αβυσσαλέο της πάθος για την Τέχνη και τη ζωή της την ίδια.

Ποιες δυσκολίες ή προκλήσεις αντιμετώπισες κατά τη διάρκεια των προβών;

Δανάη Παπουτσή: Η μεγάλη πρόσκληση και η δυσκολία ήταν η διατήρηση και εγκαθίδρυση της συνθήκης μέσα μου, της πυκνότητας και τις ακραίας ταχύτητας των εναλλαγών τόσο των ψυχικών όσο και των συναισθηματικών όσον αφορά το πρόσωπο της Φρίντα Κάλο. Η παράσταση διαρκεί εξήντα λεπτά. Αυτά τα εξήντα λεπτά απαιτούν μεγάλη πυκνότητα όσον αφορά τη σκηνική μου διαδρομή από όλα τα μεγάλα και σπουδαία κεφάλαια που πραγματεύεται το ίδιο το κείμενο και που ουσιαστικά είναι και αυτά που ουσιαστικά στιγμάτισαν την πορεία και τη ζωή της.

Η παράσταση βασίζεται σε θεατρικό ντοκουμέντο – επιστολές, ημερολόγια, αποσπάσματα. Πώς είναι να “επινοείς” έναν χαρακτήρα μέσα από τόσο αληθινό, προσωπικό υλικό;

Δανάη Παπουτσή: Έχει κάτι παράλογο η συνθήκη αυτή. Σκέφτεσαι ότι είναι ρόλος αλλά ταυτόχρονα δεν είναι. Είναι ένα πρόσωπο υπαρκτό αυτό που καλείσαι να ‘πλησιάσεις’ μέσω του υπαρκτού αληθινού υλικού που το συνοδεύει. Είναι πρόκληση αυτή η επινόηση. Γιατί πράγματι έχεις υλικό από τη ζωή του. Έχει τρομερό ενδιαφέρον αυτό. Θες να ψάχνεις συνέχεια, να ερευνάς, να παρατηρείς τα πάντα στο πρόσωπο αυτό, από όποιο υλικό έχεις. Είναι για μένα μια βουτιά έρευνας που δεν τελειώνει ποτέ. Είναι πάντα ένα μεγάλο στοίχημα η ‘’επαναφορά’’ ενός υπαρκτού προσώπου πάνω στη σκηνή.

Πώς συνεργάστηκες με τον Θάνο Χατζόπουλο, που υπογράφει τόσο το κείμενο όσο και τη σκηνοθεσία; Τι χώρο σού άφησε να χτίσεις τη δική σου Φρίντα;

Δανάη Παπουτσή: Με τον Θάνο συνεργαστήκαμε όμορφα, ήρεμα, με αμοιβαία ανοιχτότητα, με σεβασμό ο ένας απέναντι στις απόψεις του άλλου, με ουσιαστική ανταλλαγή απόψεων όσο χτιζόταν η Φρίντα. Μου έδωσε χώρο και την ελευθερία να χτίσω τη δική μου Φρίντα όντας δίπλα μου με σκηνοθετικές παρεμβάσεις όπου έκρινε ότι χρειαζόταν, κάτι που ήθελα και χρειαζόμουν και εγώ. Τον άκουγα και με άκουγε. Υγιής διαδικασία πολύ για τα δεδομένα με τα οποία γίνονται συνήθως οι πρόβες.

Η Φρίντα υπήρξε σύμβολο φεμινισμού, ελευθερίας και ατομικότητας. Τι σημαίνουν για σένα όλα αυτά σήμερα, τόσο ως γυναίκα όσο και ως καλλιτέχνιδα;

Δανάη Παπουτσή: Είναι στοιχεία που πρέπει να επαναφέρουμε και να διαφυλάξουμε με κάθε τρόπο. Λόγω ακραίων δυσμενών ιστορικών στιγμών, όλα αυτά τα στοιχεία κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή καθημερινά. Το βλέπουμε και το βιώνουμε αυτό. Για μένα αυτό το τρίπτυχο είναι ζωτικής σημασίας για να μπορώ να λειτουργήσω ως άνθρωπος, ως γυναίκα ως καλλιτέχνιδα. Χωρίς αυτά τα στοιχεία δε μπορούμε να υπάρχουμε καλά και ισορροπημένα.

Πιστεύεις ότι το σημερινό θέατρο δίνει στις γυναίκες – ηθοποιούς, σκηνοθέτιδες, συγγραφείς – τον χώρο που τους αξίζει;

Δανάη Παπουτσή: Πιστεύω ότι έχει γίνει άλμα μετά από επιμονή, αγώνα κτλ, όσον αφορά τη θέση των γυναικών στα θεατρικά πράγματα, αλλά βλέπω ότι οι παγιωμένες οι τόσο παλιές αντιλήψεις γύρω από την παρουσία των γυναικών στην ‘’έξω ζωή’’ στους χώρους εργασίας κτλ, όχι μόνο στο θέατρο, εξακολουθούν να φέρουν στοιχεία σεξισμού, υποτίμησης και άλλα πολλά, που δε λένε να εκλείψουν ενώ έχουμε 2025. Αυτό, προσωπικά μου φαίνεται αδιανόητο και σοκάρομαι κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά σε τέτοιες συμπεριφορές. Δεν είναι κάτι που συνηθίζεται αυτό. Δεν αρκεί να υπάρχει ενεργά η γυναικεία παρουσία στους χώρους εργασίας. Θα πρέπει να φρενάρουν άμεσα όλες οι συμπεριφορές που θυμίζουν άλλους αιώνες.

Είσαι από τις ηθοποιούς που φαίνεται να δουλεύουν σιωπηλά και με συνέπεια. Πώς έχεις επιλέξει να χαράξεις την καλλιτεχνική σου πορεία;

Δανάη Παπουτσή: Με τον τρόπο που εντοπίσατε και αναφέρετε. Σιωπηλά πράγματι, με εσωτερική συνέπεια όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι θεατρικά, αρκετά αθόρυβα και ‘άναρχα’ θα έλεγα, χωρίς να πιέζω καθόλου καταστάσεις, με διαύγεια, με υπομονή απέραντη απέναντι σε πρόσωπα θεατρικά και καταστάσεις θεατρικές, ιδιοσυγκρασιακά και με μοναχικότητα – αν και είναι ομαδική δουλειά η τέχνη του θεάτρου- αλλά εννοώ αυτή την κυτταρική, πυρηνική μοναχικότητα που έχω ως άνθρωπος.

Τι ονειρεύεσαι να κάνεις στη συνέχεια; Ένας ρόλος, ένα έργο, ένα άλλο μέσο;

Δανάη Παπουτσή: Ονειρεύομαι να συνεχίσω να ερευνώ το σύμπαν της Φρίντα Κάλο γιατί οι παραστάσεις είναι πολύ λίγες και αισθάνομαι ότι η εσωτερική διαδικασία του ηθοποιού μου, σε σχέση με το φαινόμενο Φρίντα Κάλο βρίσκεται ακόμα σε έρευνα, σε εξέλιξη. Επιθυμώ σε δεύτερο χρόνο και βαθιά πολύ να βρω ελεύθερο χρόνο και ησυχία να συνεχίσω να γράφω το βιβλίο που έχω αφήσει στη μέση, λόγω του θεάτρου.

Η ταυτότητα της παράστασης:

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Θάνος Χατζόπουλος
Σύμβουλος δραματουργίας: Αναστασία Μαλανδρενιώτη
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Hydrama
Kατασκευή κοστουμιών: Δήμητρα Λάμπου
Φωτιστικός σχεδιασμός: Κωνσταντίνα Ποντίκη
Σκηνοθεσία κίνησης: Ντέπυ Γοργογιάννη
Kατασκευή σκηνικού: Κομνηνός Κουσιέρας
Βοηθός σκηνοθέτη: Νάνσυ Ρήγου
Φωτογραφίες: Χρήστος Βασιλόπουλος-Zetel Skembris
Video trailer: Zetel Skembris
Γραφιστική επιμέλεια: Νάνσυ Κουρούνη
Make up artist: Γεωργία Γιαννακούδη
Media Marketing: Σμαρώ Μακροπούλου «Zeelos»

Παίζουν οι ηθοποιοί:
Δανάη Παπουτσή, Χρύσα Παπαδοπούλου, Θάνος Χατζόπουλος

Μουσικός επί σκηνής: Σοφία Ρούβα

*Η παράσταση είναι κατάλληλη για άνω των 18 ετών