Κάνε Focus: Η Κατερίνα Πατσιάνη σε μία “Βεγγέρα” που Ανατρέπει τα Πάντα

“Από μικρή ονειρευόταν κόσμους ως καταφυγή και τρόπο να υπάρχει, να χωρέσει τον εαυτό της”. Το ταλέντο της κινείται με ευχέρεια ανάμεσα στη σάτιρα και το συναίσθημα, ενώ στη σκηνή φέρνει πάντα την αμεσότητα και τη ζωντάνια. Ο λόγος για την Κατερίνα Πατσιάνη, μία ηθοποιό που μαγνητίζει το βλέμμα κάθε φορά που ανεβαίνει στη θεατρική σκηνή.
Απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και με πολλές αξιόλογες συνεργασίες στο ενεργητικό της, πρωταγωνιστεί στη παράσταση Βεγγέρα του Ηλία Καπετανάκη που σκηνοθετεί στο θέατρο Χώρος η Σοφία Μαραθάκη.

Η Κατερίνα Πατσιάνη συστήνεται στο NEWS 24/7 και μιλά για την καλλιτεχνική της πορεία και τις συνεργασίες που την έχουν καθορίσει. “Η πίστη της Μάρθας Φριντζήλα σε μένα πριν ακόμη μπω στη Σχολή” λέει, αναφερόμενη σε μία από τις πρώτες της καθοριστικές στιγμές, ενώ παράλληλα εξηγεί την ανάγκη να ξεφεύγουμε από τα κοινωνικά στεγανά και να ακολουθούμε τις επιθυμίες μας, όπως αναδεικνύεται και μέσα από τον ρόλο της στην παράσταση Βεγγέρα.

Συστήσου μας…
Οι παιδικές αναμνήσεις μου έχουν το άρωμα της μετανάστευσης, άρωμα γεμάτο πόνο και αποφασιστικότητα για ζωή. Θυμάμαι τα πρώτα μου ερεθίσματα να είναι ό,τι δίσκοι, κασέτες είχαν αγοράσει οι δικοί μου στα χρόνια της παραμονής τους στις ΗΠΑ, από Barbra Streisand, Led Zeppelin, μέχρι Καζαντζίδη, Βοσκόπουλο και Γούναρη.

Θυμάμαι, όταν πλέον επιστρέψαμε οριστικά στην Ελλάδα, τις παραστάσεις στα καλοκαιρινά θέατρα της εποχής στα 90s που υπήρχαν ακόμη με τη μυρωδιά γιασεμιού, μια παράσταση που μας είχαν πάει με το σχολείο να δούμε τη Μαρίζα Κώχ – εντυπωσιάστηκα με την παρουσία της, τη μουσική και με το ότι μας σήκωσαν και όλα τα παιδιά χορεύαμε πιασμένα ανάμεσα στα καθίσματα- και την Αλίκη στη Μελωδία της Ευτυχίας, η οποία με χάιδεψε στο κεφάλι, μεγάλο γεγονός.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο;
Από μικρή ονειρευόμουν κόσμους ως καταφυγή και τρόπος να υπάρχω, να χωρέσω τον εαυτό μου. Είχα ανάγκη να είμαι ορατή, παρόλο που ήμουν πολύ κλειστό παιδί. Το παιδικό όνειρο με ξαναβρήκε στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου, κάτι που κρυφοκοίταζε από μια χαραμάδα βγήκε και μου είπε να πάω να γραφτώ δειλά δειλά στην φοιτητική ομάδα θεάτρου του ΕΚΠΑ. Εκεί έζησα δυο υπέροχα χρόνια, μέχρι που αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό.

Ποιες στιγμές- συνεργασίες θεωρείς κομβικές για την καλλιτεχνική σου εξέλιξη;
Η πίστη της Μάρθας Φριντζήλα σε μένα από πριν μπω ακόμη στη Σχολή, όταν είχα περάσει επιλαχούσα την πρώτη χρονιά. Ρώτησε για μένα και με κάλεσε στο σπίτι της για να με γνωρίσει. Έκανε κάτι που το θεωρώ μεγαλειώδες μέχρι σήμερα, της χρωστώ.

Η συνεργασία με τον Χρήστο Θεοδωρίδη και την Ξένια Θεμελή σε τρεις παραστάσεις της Ορχήστρας, τον « Άμλετ», τη «Σφαγή των Παρισίων» και τον «Ριχάρδο Γ». Υπήρξε ένα μεγάλο κεφάλαιο για μένα, είχα μια πίστη απόλυτη που την ψάχνω έκτοτε και τη βρίσκω με άλλες μορφές μέσα στα χρόνια. Πιο ώριμη πίστη. Με ενδιαφέρει το θέμα της πίστης στην εργασία της Τέχνης.
Μέσα στα χρόνια γνώρισα πολλούς ανθρώπους που με καθόρισαν με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, είτε σκηνοθέτες είτε συνάδελφοι ηθοποιοί, είτε εργαζόμενοι σε πόστα άλλα. Τους σκέφτομαι έναν έναν κι ας ανέφερα μόνο δύο περιπτώσεις των πρώτων χρόνων της δουλειάς.

H Κατερίνα Πατσιάνη και η Βεγγέρα

Τι σε γοήτευσε στη Βεγγέρα του Εθνικού; Γιατί χαρακτηρίστηκε έργο «οδοστρωτήρ»;
Είναι ένα από τα παλαιότερα έργα από της συστάσεως του νέου ελληνικού κράτους που παίζονται σήμερα και αυτό που μου άρεσε είναι η έρευνα για την εποχή του τελους του 19ου αιώνα, την προηγούμενη χρονιά της συγγραφής είχε πει ο Τρικούπης το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» το οποίο μας συνοδεύει. Μας μαθαίνει πολλά η εποχή αυτή. Το έργο ήταν προορισμένο αρχικά για να διαβαστεί και όχι να παιχτεί. Εξ ου και η έκτασή του «εις μιαν πράξιν».

Για το «οδοστρωτήρ» ενδεχομένως να πρέπει να ψάξουμε στην ιδιοσυγκρασία του συγγραφέα ο οποίος είναι μια ιδιάζουσα προσωπικότητα· με έναν τρόπο εμφανίστηκε, έγραψε και απήλθε, λίγο σαν αστέρας.

Σκιαγράφησέ μας τους χαρακτήρες και τον ρόλο σου
Όλα συμβαίνουν κατά τη διάρκεια μιας βεγγέρας, μιας αβρής συνάντησης σε σπίτι δύο οικογενειών με απώτερο σκοπό έναν ενδεχόμενο γάμο. Σε αυτή τη συνάντηση συγκρούονται δύο κόσμοι. Η μεν οικογένεια των Στενών είναι της καλής κοινωνίας της εποχής, οι δε Νερουλοί προσπαθούν να μιμηθούν τα πρότυπα με τρόπο φαντασμένο.

Οι μεν μιλούν στην καθαρεύουσα, οι άλλοι όχι. Γίνεται σύγκρουση ιδεών και πολιτικής τοποθέτησης. Όλα αυτά ενώ ο νεαρός φλερτάρει με τις δυο κόρες του σπιτιού και παρεξηγούνται από απλή αμάθεια. Ο ρόλος μου είναι μιας εκ των δυο νεαρών κοριτσιών που πρέπει να παντρευτούν, ως είθισται.

Τι κρύβεται πίσω από αυτή τη βεγγέρα; Πόση υποκρισία και ψέμα;
Οι ήρωες είναι φαντασμένοι, ημιμαθείς, κομπάζουν για πράγματα που δεν τους αφορούν στην ουσία, μιλούν για τετριμμένα πράγματα, αποκαλύπεται ότι μια τέτοια συνήθεια όπως η βεγγέρα δεν προάγει τις αληθινές σχέσεις, όλοι φορούν μάσκα. Είναι ο τρόπος που ο Έλληνας της εποχής ήθελε να βλέπει τον εαυτό του, ως έναν επίδοξο Ευρωπαίο. Με κωμικα αποτελέσματα.

Πώς επικοινωνούν οι δύο εποχές; Η τότε της Βεγγέρας και το σήμερα;
Οι εποχές συνδέονται ούτως ή άλλως. «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» ήταν και πράγμα που ακούσαμε όχι πολλά χρόνια πριν και μπήκαμε στα μνημόνια.

Έχει αλλάξει κάτι; Τι πιστεύεις ότι μπορούμε να καταλάβουμε για τη σύγχρονη κοινωνία μέσω αυτού του έργου;
Ότι οι άνθρωποι οφείλουν να κινούνται βάσει της επιθυμίας τους και όχι βάσει κοινωνικών επιταγών. Ότι έτσι θα γλίτωναν πολλές δυστυχίες.

Τι θα έλεγες πως σε εξοργίζει σήμερα γύρω σου στο θεατρικό τοπίο;
Η έλλειψη κρατικής πρόνοιας, η υποχρηματοδότηση, η ανέχεια που οδηγεί σε απάνθρωπα ωράρια, άρα σε χαμηλής ποιότητας Τέχνη. Είναι φαινόμενο που ξεπερνά τον κλάδο μας. Είναι βαθιά πολιτικό ζήτημα.

Μελλοντικά σχέδια
Σαίξπηρ και ζωή.