Κάνε focus: Ο Διονύσης Πιφέας είναι το Μικρό Ταρανδάκι

«Είμαι 35 χρονών, ηθοποιός, πατέρας, γιος, σύζυγος, φίλος και 100% Παγκρατιώτης»: έτσι αυτοσυστήνεται ο Διονύσης Πιφέας και πραγματικά αυτές οι λέξεις μοιάζουν να περιέχουν ολόκληρη τη διαδρομή του. Μια διαδρομή όπου η ζωή και το θέατρο συμπορεύονται, ανταλλάσσοντας ρόλους και μαθήματα.
Απόφοιτος του Εθνικού Θέατρου και με πολύ δυνατές συνεργασίες στο βιογραφικό του (Ελένη Ευθυμίου, Θάνος Παπακωνσταντίνου, Ελένη Μπόζα), η υποκριτική, για εκείνον, δεν ήταν απλώς επιλογή, αλλά τρόπος ύπαρξης — ένα μέσο να ανακαλύψει τον εαυτό του και να εκφράσει ό,τι δεν χωρά στις λέξεις.

Tη νέα θεατρική σεζόν, ο Διονύσης Πιφέας αναμετριέται με έναν επικίνδυνα απαιτητικό ήρωα στο Baby Reindeer (Μικρό Ταρανδάκι) του Richard Gadd. Μία από τις μεγαλύτερες, πρόσφατες θεατρικές και τηλεοπτικές επιτυχίες, ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, τον Οκτώβριο, στο Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης. Θύμα και παρατηρητής, κέντρο μιας ιστορίας εμμονής και ψυχικού φόρτου, καλείται όχι μόνο να διασχίσει το σκοτάδι, αλλά και να βρει το φως που διαστέλλει τις ρωγμές του τραύματος. Κάτω από τη διακριτική και ακριβή σκηνοθετική καθοδήγηση του Μάκη Παπαδημητρίου, χτίζει έναν χαρακτήρα όπου το χιούμορ γίνεται άμυνα, το stand-up στοιχείο ανοίγει πληγές, και το θέατρο συναντά τις σκιές των πιο μυστικών φόβων.

Το Baby Reindeer ξεκίνησε την πορεία του τον Αύγουστο του 2019 από το Fringe Festival του Εδιμβούργου, όταν ο Ρίτσαρντ Γκαντ ανέβηκε στη σκηνή με ένα αυτοβιογραφικό one-man show, που αφηγούταν την ασταμάτητη και τρομακτική καταδίωξή του από μία επίμονη stalker. Η ιστορία του ξεκίνησε το 2016, όταν ο Γκαντ, επίδοξος τότε κωμικός, δούλευε σε ένα μπαρ για τα προς το ζην.

Η φοβερή περιπέτειά του ξεκίνησε όταν μια μέρα αποφάσισε να κεράσει ένα τσάι σε μία πολύ θλιμμένη πελάτισσα, τη Μάρθα, η οποία και άρχισε να καταδιώκει και να παρενοχλεί τον ίδιο, αλλά και μέλη της οικογένειας και του περιβάλλοντός του. Στη διάρκεια των έξι ετών που μεσολάβησαν μέχρι να καταφέρει να δικαιωθεί ο Γκαντ στο δικαστήριο, έλαβε από τη Μάρθα 41.071 email, φωνητικά μηνύματα που έφταναν σε διάρκεια τις 350 ώρες, 744 tweets, 46 μηνύματα στο Facebook, 106 σελίδες επιστολών και περίεργα δώρα. Πολλά από τα παραπάνω χρησιμοποιήθηκαν αυτούσια στο έργο.

Το Baby Reindeer γίνεται έτσι ένα έργο για τα όρια του έρωτα, της εμμονής και της ευαισθησίας, μια ιστορία όπου ο τρόμος συναντά τη συγκίνηση και η ειλικρίνεια μετατρέπεται σε καθαρτική εμπειρία.

Πρώτες θεατρικές αναμνήσεις όχι μόνο σαν παιδί, γενικά οι πρώτες παραστάσεις που σου εντυπώθηκαν και σε επηρέασαν…

Θυμάμαι ακόμα τις παραστάσεις που κάναμε στο νηπιαγωγείο κατά έναν περίεργο τρόπο. Θυμάμαι επίσης τη μητέρα μου να παίζει στο θέατρο, αλλά τα πρώτα πιο συνειδητά βήματα έγιναν στη θεατρική ομάδα του Δήμου, σ’ ένα στενό κοντά στο άλσος, υπό την καθοδήγηση του κυρίου Βάιου. Συγκλονιστική εμπειρία! Παιχνίδια, γέλια, παραδοσιακοί χοροί και πολύ θέατρο!

Η πρώτη παράσταση που θυμάμαι να με καθορίζει ως προς το αποτύπωμα που μου άφησε και την έμπνευση που μου δημιούργησε ήταν η “Αντιγόνη” σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή στην Επίδαυρο. Θυμάμαι επίσης την “Ηλέκτρα” που είχε σκηνοθετήσει ο Πίτερ Στάιν και κυρίως την Στεφάνια Γουλιώτη για το εκτόπισμα, το θάρρος και τον σκηνικό της δυναμισμό. Οι παραστάσεις του Θ. Τερζόπουλου και του Σ. Στρούμπου ήταν όμως αυτές οι οποίες μου δημιούργησαν βαθιά μέσα μου την επιθυμία να καταπιαστώ με την υποκριτική και να εξερευνήσω τι σημαίνει τελικά αυτό. Η παρουσία σ αυτές του φίλου και δασκάλου μου Μίλτου Φιορέντζη ήταν καθοριστική, καθώς ένιωθα ότι όλο αυτό γινόταν ξαφνικά πιο προσιτό στο απαίδευτο εφηβικό μου κεφάλι!

Πότε και πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο; Υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή ή άνθρωπος που σε καθόρισε;

Στο ηρωικό 040 γίνονταν καθημερινά οι ζυμώσεις το ’12-’13, στον δρόμο για την δουλειά σ’ ένα ναυτικό γραφείο στον Πειραιά! Η παράλληλη ενασχόλησή μου με το θέατρο σε ερασιτεχνικό επίπεδο στην ομάδα που είχαμε φτιάξει με καλές μου φίλες και φίλους στην σχολή σε συνδυασμό με την δουλειά και με μία μη λειτουργική σχέση που είχα εκείνο το διάστημα, με έκανε να αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι σ έναν βατήρα – όσο περνούσε ο καιρός και ασχολιόμουν με αυτό, τόσο πλησίαζα στην άκρη του και η δουλειά δεν με σταμάταγε με τίποτα-. Την ώθηση που χρειαζόμουν όμως για να κάνω το άλμα την έδωσε ο Μίλτος Φιορέντζης, ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος και ηθοποιός, ο οποίος με καθοδήγησε σε μια κομβική για την πορεία της ζωής μου στιγμή!

Πώς είναι η ζωή και η καθημερινότητά σου εκτός σκηνής; Υπάρχουν προσωπικές στιγμές ή συνήθειες που θεωρείς ότι σε “ισορροπούν”;

Οικογενειακές στιγμές με την σύντροφο και το παιδί μου, στο σπίτι, στην παιδική χαρά, στον δρόμο, στην πλατεία! Επιβίωση, οργάνωση και δράση. Ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι το βράδυ που όλα τελείωσαν, μία κουβέντα, ένα χάδι, ένα επεισόδιο με την Κατερίνα και στο τσακίρ κέφι βραδινή έξοδος με παιδικούς φίλους στα μέρη που μάθαμε να παίζουμε. Αλλιώς, ύπνο από τις 11 και φιλάκια πολλά!

To Μικρό Ταρανδάκι

Πώς προέκυψε η πρόταση να συμμετέχεις στο «Baby Reindeer»; Είχες δει τη σειρά;

Την σειρά την είδα πολύ καιρό πριν καν υπάρξει η προοπτική της παράστασης! Γύρω στον Οκτώβριο του ’24 δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον Μάκη Παπαδημητρίου για να περάσω ακρόαση για τον μονόλογο. Μετά από μερικές συναντήσεις και ένα διάστημα περίπου 1-2 μηνών με ενημέρωσε ότι θα συνεργαστούμε.

Πώς προσέγγισες την προετοιμασία για έναν τόσο απαιτητικό μονόλογο, ειδικά με τόσο έντονη ψυχολογική φόρτιση;

Ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του Μάκη και της Σεσίλ Μικρούτσικου, οι οποίες κινήθηκαν προς μια πιο παιγνιώδη κατεύθυνση, δίνοντας έμφαση στο είδος του stand up, το οποίο έχει στοιχεία σαρκαστικά κάνοντας έτσι την συνθήκη ταυτοχρόνως αστεία και σκοτεινή.

Τι σε δυσκόλεψε περισσότερο, τόσο τεχνικά όσο και συναισθηματικά, στη διαδικασία πρόβας και ερμηνείας;

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταφέρω να βρω την σωστή ισορροπία μεταξύ θεατρικής δράσης και stand up comedy καθώς επίσης και το γεγονός ότι αφηγούμαι μια φρικιαστική, ανατριχιαστική ιστορία ως παθών, αλλά από μία απόσταση, η οποία διακρίνεται μέσω του χιούμορ και του σαρκασμού: χαρακτηριστικών στοιχείων των κωμικών του stand up και της κωμωδίας εν γένει.

Πώς αντιλαμβάνεσαι το θέμα της εμμονής και της καταδίωξης στην εποχή μας; Πιστεύεις ότι αλλάζει ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τέτοιες ιστορίες;

Μόνο θεωρητικά, καθώς δεν έχω ζήσει κάτι αντίστοιχο ούτε μέσω κάποιου προσώπου του στενού μου κύκλου και δεν θέλω και το απεύχομαι. Η εμμονή και η καταδίωξη αισθάνομαι ότι είναι ίδια ανεξαρτήτως της εποχής που συμβαίνει. Η διαφορά βρίσκεται στον τρόπο που εκφράζονται από τους δράστες/θύματα και στους τρόπους που χρησιμοποιούνται. Κάποτε δεν υπήρχε το ίντερνετ και δεν ήταν το ίδιο εύκολη η πρόσβαση στις προσωπικές πληροφορίες των ανθρώπων.

Υπήρξαν εμπειρίες ή βιώματα στη δική σου ζωή που θεωρείς ότι σου “μίλησαν” κατά την προετοιμασία σου για τον ρόλο αυτό;

Όχι και χαίρομαι ιδιαίτερα, γιατί ο Μάκης και η Σεσίλ εστίασαν την προσοχή τους σε τεχνικά χαρακτηριστικά της δουλειάς μας κι όχι σε βιωματικά, τα οποία συνήθως οδηγούν στην “τρελά”, δηλαδή στην έντονη σωματική και ψυχική κόπωση του ηθοποιού κατά την διάρκεια της παράστασης και το κόστος που απορρέει είναι μεγάλο και σωρευτικό με το πέρας αυτής. Κάποιες φορές όμως ανατρέξαμε σε τραγικές και επώδυνες ιστορίες του παρελθόντος, μόνο όμως για να εντοπίσουμε την κωμωδία που γεννάται μέσα από τον πόνο του παθόντα.

Αν έκανες ένα flashback στη μέχρι σήμερα πορεία σου, ποια στιγμή ή επιλογή θα ήθελες να ζήσεις ξανά ή να “διορθώσεις”;

Δύο είναι οι δρόμοι κατά την γνώμη μου. Αν έχει κάποιος την δυνατότητα να επιστρέψει στο παρελθόν και να αλλάξει κάτι, τότε ή δεν αλλάζει τίποτα ή τα αλλάζει όλα, πράγμα το οποίο σου δίνει άπειρες επιλογές! Επομένως, είτε “ό, τι έγινε, έγινε”, είτε “τα αλλάζω όλα και κουβέντα δεν σηκώνω άσε τα κλάματα γιατί βραχυκυκλώνω” που λέει και το τραγούδι. Προσωπικά, όλα όσα έζησα ήταν αυτά που μ έφεραν εδώ κι είναι ωραία εδώ. Πού να τρέχουμε τώρα…

Αγαπημένος θεατρικός συγγραφέας και γιατί;

Η Νεφέλη Μαϊστράλη, για την βαθιά ταξική και αριστερή της ματιά και για την ανάγκη της να γράψει ιστορίες ανθρώπων που έζησαν σ’ αυτόν τον τόπο.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια από τώρα;

Εδώ δεν ξέρω τι φαΐ να φτιάξω την επόμενη. Θα μπορώ, λες, να φανταστώ την ζωή μου σε τόσα χρόνια;