Μέχρι να σβήσουν τ’ άστρα: Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος φωτίζει τις σκιές των ανθρώπινων σχέσεων

Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος επιστρέφει στη σκηνοθεσία με ένα έργο που, πίσω από τον φαινομενικά γιορτινό του τίτλο, κρύβει όλη τη συγκίνηση, την αγωνία και τη γλυκόπικρη αλήθεια της ανθρώπινης συνύπαρξης. Το “Μέχρι να σβήσουν τ’ άστρα” της πολυβραβευμένης Αγγλίδας συγγραφέα Μπεθ Στηλ — μιας δημιουργού που μεγάλωσε στην καρδιά της εργατικής τάξης και κουβαλά μέσα της το αποτύπωμα της βιομηχανικής Αγγλίας — ζωντανεύει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία του ιδρυτή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.

«Είναι από τα έργα που με ενδιαφέρουν για τον κοινωνικό και πολιτικό τους χαρακτήρα», λέει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στο NEWS 24/7. Kαι συνεχίζει: “Όλα διαδραματίζονται μέσα σε μία μόνο μέρα, στο σπίτι όπου παντρεύεται η μικρότερη από τις τρεις αδελφές. Υπάρχει μια πολύ αγαπησιάρικη σχέση ανάμεσά τους, όμως μέσα από αυτήν ξεπηδούν και συγκρούσεις, πράγματα από το παρελθόν και το παρόν τους”.

Τονίζει πως τον συγκινούν ιδιαίτερα τα έργα που φωτίζουν τη “δυναμική της οικογένειας” – έναν πυρήνα που, όπως λέει, “είναι καθοριστικός όχι μόνο για εμάς τους Έλληνες, αλλά παγκοσμίως”.

Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος: “Μου αρέσει όταν οι συγγραφείς βάζουν στο έργο τους τα προσωπικά τους βιώματα”

Το έργο, γραμμένο από τη νεαρή Βρετανίδα συγγραφέα, έχει ως φόντο τις εργατικές κοινότητες της Αγγλίας που επλήγησαν από το κλείσιμο των ανθρακωρυχείων την εποχή της Θάτσερ. “Ο πατέρας των τριών αδελφών ήταν ανθρακωρύχος. Μιλάμε για μια οικογένεια που κουβαλάει στις ρίζες της τη φτώχεια, την απώλεια και τη σύγκρουση”, εξηγεί ο Β. Θεοδωρόπουλος. “Η απεργία των ανθρακωρύχων δεν ήταν απλώς μια διαμαρτυρία. Ήταν μια καταστροφή ολόκληρων περιοχών. Κι αυτό δεν ξεπερνιέται εύκολα – το κουβαλάς μέσα σου, όπως και τα παιδιά σου μετά από σένα”.

Το “ταξικό ζήτημα” είναι κάτι που τον απασχολεί βαθιά. “Είναι κάτι που μας καθορίζει και με τα θετικά και με τα αρνητικά του. Δεν θεωρώ αρνητικό να είσαι ταπεινής καταγωγής – αντιθέτως”.

Και η “συγγραφέας είναι κόρη ανθρακωρύχου”, σημειώνει. “Μ’ αρέσει όταν οι συγγραφείς βάζουν μέσα στο έργο τους προσωπικά βιώματα, όπως κι εγώ στις πρόβες κουβαλάω δικές μου εμπειρίες, όμορφες και δύσκολες. Αυτό λειτουργεί σχεδόν ψυχαναλυτικά – μέσα από τη γραφή ενός άλλου ανθρώπου, μιλάς τελικά για τη δική σου ζωή”.

Ο σκηνοθέτης αισθάνεται πως το έργο θα μπορούσε να έχει γραφτεί στην Ελλάδα: “Το νιώθω πολύ κοντά μας. Μιλάει για μια οικογένεια, για το παρελθόν που βαραίνει, για τη σχέση ανάμεσα στις γενιές. Είναι καθαρά ανθρώπινο. Μάλιστα η συγγραφέας είχε ζήσει για λίγο στην Κρήτη, και ίσως αυτό κάνει το έργο ακόμα πιο οικείο”.

Στο ερώτημα για το πώς θα συνέχιζε την φράση «Μέχρι να σβήσουν τ’ άστρα,,,», απαντά αυθόρμητα: «Θα αγαπώ την Κοραλία». Ο Θεοδωρόπουλος μιλά με τρυφερότητα για τη σχέση του με την Κοραλία Σωτηριάδου και τον γιο τους, Μίλτο Σωτηριάδη, που συμμετέχουν δημιουργικά σε κάθε παράσταση. “Είμαστε τρεις άνθρωποι που αγαπάμε το θέατρο. Η Κοραλία μεταφράζει και επιλέγει τα έργα, ο Μίλτος παράγει, εγώ σκηνοθετώ. Μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη, κι αυτό δίνει δύναμη και στη δουλειά και στη σχέση μας — παρ’ όλες τις διαφωνίες που μπορεί να προκύψουν”.

Για τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο “όλα ξεκινούν από το άτομο και τη σχέση του με τους άλλους. Από τις μικρές “κυτταρικές ομάδες”, όπως η οικογένεια, ξεκινούν τα πάντα — ακόμα και τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα”, λέει.

Κι έτσι, μέσα από τον μικρόκοσμο μιας οικογένειας που ετοιμάζεται για έναν γάμο, το «Μέχρι να σβήσουν τ’ άστρα» γίνεται ένας καθρέφτης της κοινωνίας, της ιστορίας και των τραυμάτων που μας διαμορφώνουν.

Μέχρι να σβήσουν τα άστρα: Οι πρωταγωνιστές της παράστασης συνεχίζουν τη φράση του τίτλου της παράστασης…

Άννα Καλαϊτζίδου

Μέχρι να σβήσουν τα άστρα, θα ψάχνουμε έναν τροπο να αγαπηθούμε και να αγαπήσουμε αποτυγχάνοντας. Και πάλι από την αρχή και με την ίδια αθωότητα θα πέφτουμε με τα μούτρα στην αναζητηση αυτής της υπέροχης δύναμης, που μαλακώνει την καρδιά μας και μας κινεί σ´αυτον τον κυνικό και δύσκολο κόσμο, για να βρεθούμε μαζί. Για όσο…

Σύρμω Κεκέ

Μέχρι να σβήσουν τ’άστρα θα ήθελα να μπορώ να πηγαίνω προς τη χαρά, να νιώθω ευγνωμοσύνη για όσα ωραία μας δίνει η ζωή εκεί που δεν το περιμένουμε και όπως λέει και η Χέιζελ στο έργο μας «κάθε φορά που κάτι άσχημο μας προσπερνάει, να βάζουμε το ραδιόφωνο, να βγαίνουμε από το αμάξι και να χορεύουμε, να χορεύουμε όσο μας βαστάνε τα πόδια μας».

Ελίνα Ρίζου

Μέχρι να σβήσουν τ άστρα θα δοκιμάζουμε τη συνύπαρξη, θα καθρεφτίζουμε ο ένας στον άλλον την ασχήμια και την ομορφιά της ανθρωπότητας, θα καταπιεζόμαστε και θα εγκαταλείπουμε, θα απομονωνόμαστε και θα ονειρευόμαστε αγκαλιές, θα διαλύουμε ό,τι φτιάξαμε με κόπο, θα ξαναχτίζουμε απ’ το μηδέν τη ζωή, θα ψάχνουμε αυτό που αμυδρά θυμόμαστε, θα βρίσκουμε αυτό που κάτι μας θυμίζει, θα γελάμε με τα χάλια μας, θα κλαίμε από χαρά, θα εκπλησσόμαστε που ακόμη δεν απελπιστήκαμε αρκετά, ώστε να μη συνεχίσουμε.

Δαυίδ Μαλτέζε

Μέχρι να σβήσουν τα άστρα θα…
Μέχρι να σβήσουν τα άστρα, θα αναζητούμε φως μέσα στο σκοτάδι, μια σταθερή αναπνοή μέσα στη βοή του κόσμου.
Σε μια μέρα γάμου, μέσα σ’ ένα σπίτι όπου οι άνθρωποι προσπαθούν να χαρούν, ξυπνούν οι σιωπηλές μνήμες, τα ανείπωτα, οι παλιές πληγές που δεν έσβησαν ποτέ.

Μέχρι να σβήσουν τα άστρα, θα ..κουβαλάμε μέσα μας τη νοσταλγία του τόπου που αφήσαμε πίσω — είτε είναι πατρίδα είτε άνθρωπος είτε χρόνος που δεν γυρνά.

Ο Μάρεκ , ο ξένος, παρατηρεί, νιώθει, και θέλει να αγαπά και να αγαπιέται. Η ξενιτιά δεν είναι μόνο γεωγραφία· είναι η αίσθηση του να προσπαθείς να βρεις θέση ανάμεσα στους ανθρώπους, να γίνεις μέρος ενός κόσμου που δεν σε περιμένει.

Μέχρι να σβήσουν τα άστρα, θα συνεχίσουμε να ελπίζουμε, να αγαπάμε, να μαλώνουμε, να γελάμε. Να είμαστε άνθρωποι — εύθραυστοι, αντιφατικοί, αληθινοί. Και όσο υπάρχει αυτή η ανάγκη, το σκοτάδι δεν θα γίνει ποτέ απόλυτο.

Το έργο της Beth Steel είναι ένας καθρέφτης της εποχής μας, γεμάτος έρωτα, απώλεια, προσμονή και εκκωφαντική σιωπή — μια ιστορία που μιλά για όλους μας, για τις σχέσεις που κρατούν ζωντανό το φως.

Κώστας Φλωκατούλας

Μέχρι να σβήσουν τ’ άστρα θα αναρωτιέμαι πάντα και συνεχώς, αν οι περασμένες εποχές είναι καλύτερες ή οι τωρινές. Μέχρι να σβήσουν τ’ άστρα νομίζω ότι αυτή η εσωτερική ερώτηση -του εαυτού μου- δεν θα πάρει ποτέ απάντηση. Είμαι μονίμως και συνεχώς ανάμεσα στο «ήταν καλύτερα παλιά;» ή «τώρα είναι καλύτερα;». Περνάω περιόδους που λέω αυτό το κλασικό ότι «παλιά ήτανε καλύτερα» και μετά πάλι μέσα σε πέντε λεπτά έχω αλλάξει γνώμη και λέω «όχι τώρα είναι καλύτερα». Μία απάντηση -χωρίς να είμαι σίγουρος- ίσως είναι ότι για μένα, στην εποχή μου, τότε ήταν καλύτερα… Και για τους νέους μάλλον τώρα είναι καλύτερα.

Δεν θα μπορέσω ποτέ να αποφασίσω και ίσως δεν πρέπει. Εξακολουθώ να αγαπάω τα παλιά και θα εξακολουθώ να ελπίζω για τα καινούργια. Μάλλον σκέφτομαι λάθος, επειδή γερνάω και γιατί όλοι οι γέροι έτσι σκέφτονται, σαν και ‘μένα. Προσπαθώ να την αποφύγω αυτή τη σκέψη, αλλά με τυραννάει συνέχεια. Δεν ξέρω. Μέχρι να σβήσουν τ’ άστρα δεν θα μάθω ποτέ.

Μέχρι να σβήσουν τ’ άστρα εγώ θα ‘χω φύγει και όχι μόνο εγώ, όλοι εμείς εδώ, όπως λέω και σε μία φράση του έργου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι διάρκεια του «μέχρι να σβήσουν τ’ άστρα» είναι πάρα πολύ μεγάλη. Και μπορεί να μη σβήσουν και ποτέ… Δεν είμαι σίγουρος, αλλά μέχρι να σβήσουν, θα υπάρχουν αυτά τα ερωτηματικά, τα οποία είναι αναπάντητα.

Χάρης Γρηγορόπουλος

Μέχρι να σβήσουν τ άστρα … Θα προσπαθώ, θα εξελίσσομαι, θα αγαπώ!

Χρίστος Στυλιανού

Μέχρι να σβήσουν τα άστρα… οι άνθρωποι θα συνεχίσουμε να ερωτευόμαστε, να χαμογελάμε, να έχουμε όνειρα και ελπίδες. Που πολλές φορές αποδεικνύονται φρούδες, μια ψευδαίσθηση ζωής, ένα αέναο κυνήγι μιας κάποιας ευτυχίας; Ματαιώσεις, αδιέξοδα, ένα αίσθημα του να μη χωράς σε αυτόν κόσμο. Μετά παίρνεις δύναμη, προσπαθείς να δεις το καλό μέσα σε αυτόν τον ίδιο κόσμο, ξαναβρίσκεις την πίστη σου και προσπαθείς να υπάρξεις ξανά.

Μέχρι να σβήσουν τα άστρα… οι άνθρωποι θα έχουν θέσει το χρήμα στο κέντρο της ύπαρξής τους. Θα νομίζουν πως μπορούν να ζουν για πάντα εις βάρος της υπόλοιπης ζωής του πλανήτη. Όταν βλέπουμε να σβήνει ένα άστρο η ζωή του έχει τελειώσει αιώνες πριν, γινόμαστε μάρτυρες ενός περασμένου θανάτου αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο πολύτιμο είναι το δικό μας πέρασμα από αυτή τη ζωή.

«Αυτή τη ζωή έχουμε μόνο. Και θέλω να τη ζήσω. Θέλω να ζήσω.» Μέχρι να σβήσουν τα άστρα… ας ελπίσουμε οι άνθρωποι να βρουν την πραγματική τους θέση στο σύμπαν.

Υακίνθη Κωνσταντοπούλου

Μέχρι να σβήσουν τ’ άστρα θα σου κρατώ το χέρι, ακόμα και όταν όλα γύρω θα χαθούν. Γιατί είσαι εσύ, με την δύναμη, την τρυφερότητα, την συνήθεια να με κάνεις να γελάω και τις φορές που δεν είμαι καλά. Γιατί είσαι εσύ, που με ξέρεις καλύτερα από όλους. Καλύτερα και από ‘μένα, από ‘μένα την ίδια που πάντοτε θα ζητάει την γνώμη σου για το οτιδήποτε. Γιατί είσαι εσύ, και σε βλέπω. Σε βλέπω να ξυπνάς και να κοιμάσαι και πάντα θα σκέφτομαι πως είμαι ευγνώμων που σε έχω. Γιατί είσαι εσύ, και θα σ’ αγαπώ όχι μόνο γιατί δίνεις τα πάντα αλλά γιατί κουβαλάς τον κόσμο σου και τον κόσμο του παιδιού σου.

Μαντώ Μιχαλιού

Μέχρι να σβήσουν τ’ άστρα θα… παλεύουμε να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη, όπως θα θέλαμε να είναι. Θα έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον, θα ερωτευόμαστε, θα τσακωνόμαστε, θα αγαπάμε, θα γελάμε, θα τραγουδάμε, θα κουραζόμαστε και θα συνεχίζουμε. Θα πιστεύουμε και θα απογοητευόμαστε, θα χορεύουμε, θα παίρνουμε δύναμη απ’ τους άλλους, θα φροντίζουμε αυτούς που το χρειάζονται, θα αλλάζουμε ό,τι δεν μας κάνει, θα αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι, και θα προσπαθούμε να χωρέσουμε σ’ αυτόν τον κόσμο. Θα ακολουθούμε το δικό μας δρόμο, θα φτιάχνουμε καινούργιους και θα έχουμε στην καρδιά μας ό,τι αγαπήσαμε και αγαπάμε πιο πολύ.

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος – Κοραλία Σωτηριάδου
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Σκηνογράφος – Ενδυματολόγος: Πάρις Μέξης
Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου
Επιμέλεια κίνησης: Ξένια Θεμελή
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Πάνος Κορογιαννάκης
Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: Δέσποινα Ζαχαρίου
Παίζουν Χάρης Γρηγορόπουλος, Άννα Καλαϊτζίδου, Μαρία Κατσιαδάκη, Σύρμω Κεκέ, Υακίνθη Κωνσταντοπούλου, Δαυίδ Μαλτέζε, Μαντώ Μιχαλιού, Ελίνα Ρίζου, Χρίστος Στυλιανού, Κώστας Φλωκατούλας