Νίκος Καραθάνος – Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου επιστρέφουν και δεν πρέπει να τους χάσεις

Μετά από δύο συγκλονιστικές εμφανίσεις στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και στην Επίδαυρο –το «Η Καταρίνα και η ομορφιά να σκοτώνεις φασίστες”» και το «Hecuba not hecuba»– ο Τιάγκο Ροντρίγκες, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ της Αβινιόν, επέστρεψε την περασμένη σεζόν με ένα από τα πιο τρυφερά, προσωπικά και ώριμα έργα του: τον «Χορό των Εραστών».

Με βοηθό σκηνοθέτη την καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού Θεάτρου Αργυρώ Χιώτη, ο Τιάγκο Ροντρίγκες δημιούργησε στη Μικρή Σκηνή της Στέγης ένα 50λεπτο θαύμα: ένα έργο όπου η αγάπη, ο χρόνος, η μνήμη, ο φόβος και η ελπίδα συμπυκνώνονται σε δύο φωνές που γίνονται μία.

Με τον Νίκο Καραθάνο και τη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου σε δύο από τις πιο συγκινητικές και αληθινές ερμηνείες της χρονιάς, ο «Χορός των Εραστών» επιστρέφει από 4 Δεκεμβρίου 2025 έως 18 Ιανουαρίου 2026 στο πλαίσιο του αφιερώματος της Στέγης στον διεθνή Πορτογάλο δημιουργό.

Eμείς συγκεντρώσαμε τους λόγους που δεν πρέπει να χάσετε τον Χορό των Εραστών

Το πρώτο και πιο προσωπικό έργο του Τιάγκο Ροντρίγκες

Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ της Αβινιόν έγραψε το έργο το 2006, ξεκινώντας από μια φαινομενικά απλή – αλλά θεατρικά ριζοσπαστική – ιδέα: δύο μονόλογοι ενός ζευγαριού που εκφέρονται παράλληλα, δύο φωνές που αφηγούνται την ίδια ιστορία από ελάχιστα διαφορετικές γωνίες, σαν δύο καθρέφτες που αντανακλούν ο ένας τον άλλο.

Στην πραγματικότητα, πίσω από αυτή την απλότητα κρύβεται ένα βαθιά προσωπικό πείραμα πάνω στο πώς μιλούν δύο άνθρωποι που αγαπιούνται. Πόσο μοιάζουν οι λέξεις τους; Πόσο συμπίπτουν οι μνήμες τους; Πόσο διαφορετικά θυμάται ο καθένας το ίδιο γεγονός; Και κυρίως: πώς χτίζεται – και πώς φθείρεται – η κοινή αφήγηση ενός ζευγαριού;

Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, το 2020, εν μέσω πανδημίας και παγκόσμιας αβεβαιότητας, ο Τιάγκο Ροντρίγκες επέστρεψε στους ίδιους χαρακτήρες και πρόσθεσε ένα νέο κεφάλαιο στο έργο, επιστρέφοντας στους χαρακτήρες του για να αναδείξει τη βαθύτερη διάσταση της αγάπης.

Το αποτέλεσμα είναι ένα κείμενο που αποπνέει την αλήθεια αυτού που γράφεται από ανάγκη και όχι από υποχρέωση. Έχει τη μορφή φούγκας και την ισχύ μεγάλου ερωτικού ποιήματος – και για τα όσα λέγονται και για το πώς λέγονται. Γιατί, χάρη στις πολύ συγκεκριμένες επαναλήψεις, παραλλαγές και παρηχήσεις των δύο παράλληλων μονολόγων, οι φωνές των δύο ερμηνευτών του ηχούν σαν μία.

Οι ερμηνείες

Νίκος Καραθάνος και Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου στέκονται στο κέντρο της σκηνής. Χωρίς σκηνικά, χωρίς κόλπα, χωρίς διαφυγές. Δεν “παίζουν” ο ένας απέναντι στον άλλον. Μιλούν μαζί, σχεδόν πάνω στα λόγια του άλλου, σαν δύο φωνές που συγχρονίζονται χωρίς να ανταγωνίζονται. Αναπνέουν στον ίδιο ρυθμό, κινούνται με μια εσωτερική μουσικότητα που μετατρέπει κάθε φράση σε αρμονία.

Στη σκηνή μοιάζουν με “έναν οργανισμό” – με δύο σώματα που φιλοξενούν μια κοινή καρδιά. Οι φωνές τους συμπλέκονται σε μια κοινή αφήγηση, σαν δύο άνθρωποι που γνωρίζουν πια σε βάθος ο ένας τη μνήμη, τον φόβο, τη χαρά, την απώλεια και τη σιωπή του άλλου.

Ό,τι χάνεται από τη μία φωνή το συμπληρώνει η άλλη. Ό,τι φοβάται η μία, τολμά να το πει η άλλη.
«Δεν μπορώ να αναπνεύσω» λέει η γυναίκα.
Και ο άντρας επαναλαμβάνει: «Δεν μπορεί να αναπνεύσει».
Τρέχουν στο νοσοκομείο. Ο χρόνος σφίγγει.
Και όταν επιστρέφουν σπίτι, η σχέση τους δεν είναι πια η ίδια.

Οι δύο ηθοποιοί ξεδιπλώνουν την κοινή ζωή ενός ζευγαριού με σπάνιο λυρισμό, με χιούμορ, με φόβο, με τρυφερότητα. Η χημεία τους είναι σχεδόν σωματική, η ακρίβεια της υποκριτικής τους συγκλονιστική και καταφέρνουν να μιλούν για όλους μας.  Περιγράφουν την πορεία της κοινής τους ζωής, πιστεύουν σε ένα «μαζί για πάντα» κόντρα στον χρόνο. Και ταυτόχρονα μιλούν για τον κύκλο της ζωής μας και το νόημά της. Μέσα από τις προσεκτικά επιλεγμένες επαναλήψεις, τις παραλλαγές και τις παρηχήσεις στους παράλληλους μονολόγους τους οι φωνές τους γίνονται μία. Και σε καλούν να ξανασκεφτείς τα συναισθήματά σου, τον σύντροφό σου, τον χρόνο που χάνεις και τον χρόνο που σου δίνεται.

Μετάφραση, φωτισμοί και σκηνικά

Η Μαρία Παπαδήμα παραδίδει μια μετάφραση τρυφερή, καθαρή και ρέουσα, που επιτρέπει στο κείμενο του Ροντρίγκες να αναπνεύσει χωρίς να χάσει την αυθεντική του μουσικότητα. Οι λέξεις δεν σκοντάφτουν ποτέ, κυλούν σαν εσωτερικός μονόλογος που θα μπορούσε να ανήκει σε οποιονδήποτε από εμάς.

Τον ατμοσφαιρικό σχεδιασμό των φωτισμών υπογράφει ο Ρουί Μοντέιρο, χτίζοντας ένα φωτεινό περιβάλλον που αλλάζει με ανεπαίσθητες μετατοπίσεις — σαν να ακολουθεί τα συναισθηματικά κύματα του ζευγαριού.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Μάγκντα Μπιζάρο είναι λιτά, σαν να μην θέλουν τίποτα να παρεμβαίνει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που αφηγούνται ζωές ολόκληρες. Η απλότητά τους λειτουργεί ως κάδρο που αναδεικνύει την ουσία: τη φωνή, τη μνήμη και την αγάπη.

Μια παράσταση ιαματική

Αυτό που έκανε ο Τιάγκο Ροντρίγκες με τον “Χορό των Εραστών” είναι πραγματικά σπουδαίο, γιατί η παράσταση αυτή γεννά συναισθήματα. Σε προ(σ)καλεί να ξανααγαπήσεις τον άνθρωπό σου, σε ξαναγεμίζει ελπίδα, διώχνει από μέσα σου κάθε φόβο και ματαιότητα. Οι σπαρακτικές ερμηνείες του Νίκου Καραθάνου και της Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου λειτουργούν σαν θεραπευτικό άγγιγμα για τα τραύματα εντός μας.
Το κείμενο λειτουργεί σαν καθρέφτης: βλέπεις τον εαυτό σου και τους άλλους.

Τελικά, αξίζει να δει κανείς τον χορό των εραστών;

Αυτό το λυρικό θεατρικό ποίημα του Τιάγκο Ροντρίγκες είναι ένα μεστό, 50λεπτο απόσταγμα ζωής. Κάθε του στοιχείο έχει λόγο ύπαρξης, χωρίς υπερβολές ή περιττά στοιχεία. Όχι απλώς αξίζει. Είναι από τις παραστάσεις που θυμάσαι χρόνια μετά.
Από εκείνες που σου αφήνουν κάτι στο σώμα — μια ανάμνηση, μια τρυφερότητα, έναν κόμπο στον λαιμό, μια ανάγκη να πεις «σε αγαπώ» λίγο πιο καθαρά.
Είναι μια παράσταση που δεν παρακολουθείς μόνο.
Τη ζεις.