Ποιο είναι τελικά αυτό το Μπλε υγρό που υπάρχει μέσα μας και παντού έξω;

Ένα μπλε υγρό που γίνεται αγωνία, ανάμνηση, οικογένεια, πόλη. Ένα κομμάτι ζωής που κολλάει πάνω μας. Το βιβλίο «Μπλε Υγρό» της Βίβιαν Στεργίου, τιμημένο με το Βραβείο Μένη Κουμανταρέα της Εταιρείας Συγγραφέων, ζωντανεύει στη σκηνή σε σκηνοθεσία και δραματοποίηση του Κώστα Κουτρούλη, και μεταμορφώνεται σε μια παράσταση με «street» διάθεση, hip pop ρυθμό και νεανική ενέργεια.

Μια σοκολάτα υγείας ξεχασμένη στο ψυγείο, ένας φασίστας θείος, μια πτήση που περιμένει, μια μηχανή ποπ κορν που συνεχώς βουίζει. Οι μικρές λεπτομέρειες μιας μεγάλης επιστροφής. Η ιστορία της κοπέλας που αναμετριέται με τον τόπο και την οικογένεια που άφησε πίσω, γίνεται καθρέφτης της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας – μπερδεμένης, γεμάτης αγωνία, αλλά με μια επίμονη διάθεση για «επαναστατημένη» ευτυχία.
Η Βίβιαν Στεργίου, μέσα από τις ιστορίες της, καταφέρνει να ψυχογραφήσει με μοναδικό τρόπο την ελληνική κοινωνία, δίνοντας φωνή σε ήρωες που χαρακτηρίζονται από σύγχυση, αγωνία και τη διάθεση για μια επαναστατημένη ευτυχία.

Ο Κώστας Κουτρούλης σκηνοθετεί τρεις από τις δεκαέξι αυτοτελείς ιστορίες του βιβλίου ανεβαίνουν στη σκηνή, καλώντας τον θεατή να νιώσει την καρδιά της πόλης και τις «συχνότητες» του σήμερα.

Χαρακτηριστικά αναφέρει για το τι τον γοήτευσε στο βιβλίο της Βίβιαν Στεργίου: “Ο Τσάρλι Τσάπλιν λέει πως η ζωή είναι δράμα σε κοντινό πλάνο και κωμωδία σε γενικό. Όταν διάβασα πρώτη φορά το βιβλίο ένιωσα πως παρακολουθώ μια ταινία, οι δραματικές σκηνές ήταν ξεκάθαρες, ένιωθα τον παλμό της πραγματικότητας μέσα μου κι εκεί, ερχόταν ένα γενικό πλάνο να μου θυμίσει πως η ζωή είναι κι αστεία. Έτσι κι αλλιώς αγαπώ τις αντιθέσεις και η ευκαιρία που μου δόθηκε να δω την ελληνική πραγματικότητα, αλλα και την ανθρώπινη φύση μέσω αυτων των αντιθέσεων ήταν δελεαστική.

Σε δεύτερο επίπεδο ήρθε η συνάντηση με την Βίβιαν (Στεργίου) όπου εκεί ένιωσα ξανά πως η αμεσότητα του βιβλίου ήταν αποτύπωμα της αμεσότητας της συγγραφέως του κι αυτό ήταν από μόνο του γοητευτικό.

Και μετά ήρθαν οι πρόβες. Και η συνύπαρξη των δύο ηθοποιών μας στην σκηνή, της Πέπης Γιαννιώτη και της Έλενας Αϊβαλιώτου που μου πρότειναν και το έργο, αποδείχθηκε τόσο ζωντανή και όμορφη που με έκαναν να νιώσω κάτι πολύ όμορφο: Δεν θα έχει καμία σημασία το αποτέλεσμα. Αγαπήσαμε τόσο την δουλειά και την αλήθεια της που απλώς θα χαρούμε το μοίρασμα προς το κοινό να μας βρει στο τέλος να βαδίζουμε στο ίδιο μονοπάτι”.

Τι συμβολίζει αυτό το Μπλε Υγρό;

Αν το πω, θα σαμποτάρω την αναζήτηση που καλούμε τον θεατή να κάνει. Το Μπλε υγρό υπάρχει μέσα μας, υπάρχει παντού έξω, υπάρχει στην ατμόσφαιρα και στον χωροχρόνο. Ας πούμε ότι είναι κομμάτι μας.

Οι ήρωες της Στεργίου κινούνται ανάμεσα σε μνήμη, αγωνία και οικογένεια. Ποιο στοιχείο αυτής της “ρευστής” ελληνικής ταυτότητας θελήσατε περισσότερο να φωτίσετε μέσα από τη σκηνοθεσία σας;

Κανένα και όλα θα ήταν μια ρεαλιστική απάντηση. Μας ενδιαφέρει πως το ένα επηρεάζει το άλλο. Πολλές φορές η μνήμη, μας επαναφέρει την αγωνία μιας στιγμής και η συνθήκη ενός οικογενειακού τραπεζιού στο οποίο νιώθουμε ”μικροί” δημιουργεί ακριβώς την ανάγκη να ξεφύγουμε μέσα από την πρώτη ευκαιρία που θα μας δοθεί. Στην δική μας περίπτωση είναι ο έρωτας. Είναι όμως ένας έρωτας ιδανικός ή πάλι η ανάμνηση ενός τέτοιου; Περισσότερη αγωνία. Και τότε όλα σκάνε, όπως το ποπ κορν στη μηχανή.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Βίβιαν Στεργίου
Σκηνοθεσία/Δραματοποίηση: Κώστας Κουτρούλης
Παίζουν: Έλενα Αϊβαλιώτου, Πέπη Γιαννιώτη
Πρωτότυπη Μουσική: Φώντας Φωτεινός
Φωτογραφίες | Teaser: Άκης Χρήστου
Γραφιστικά Αφίσας: Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου
Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Art Ensemble
Παραγωγή: ΚΑΠΠΑ4 ΑΜΚΕ