Τα τέρατα δεν τα ερωτεύεται ποτέ καμία Πεντάμορφη

Της Έρρικας Ρούσσου

«Μαζί». Μία λέξη τόσο όμορφη και όμως, μπορεί να σε καταδυναστεύσει. Να σε πνίξει. Να σε αφανίσει. Μία κατάσταση που μπορεί να φέρει ανέλπιστη ευτυχία σε δύο ανθρώπους και όμως να κάνει δύο άλλους τόσο μα τόσο δυστυχισμένους. Μία παράσταση που στήνεται για να διασκεδάσει το κοινό και όμως, το προβληματίζει.

Τέρατα. Μία λέξη, μία κατάσταση και μία παράσταση στον Τεχνοχώρο Cartel σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Χατζάκη με τόσο διαφορετική -της αναμενόμενης- ερμηνεία.

Πρώτο Κουδούνι: Το έργο…

1η Μαΐου 1895. Σικάγο. 30 χρόνια από το τέλος του Εμφυλίου. Σε μια μικρή, σκονισμένη πλατεία της πόλης, έχει στηθεί η τέντα του φημισμένου, αλλά τώρα πια ξεπεσμένου, περιοδεύοντος τσίρκου Lalloo. Ζώα, τέρατα, άνθρωποι, κάνουν νούμερα προς τέρψη του κόσμου. Βασικά πρόσωπα του έργου δυο σιαμαίες αδερφές, η Καμίλ και η Φλο καθώς και ο Μικέλ, ο νάνος φροντιστής των νούμερων του τσίρκου. Ένας περίεργος κόσμος ξεδιπλώνεται με ίντριγκες, κουτσομπολιά, και μυστικά τόσο κοινά αλλά και τόσο ξένα σε μας. Υπάρχει μια έκπληξη και η μια αδερφή την ανακοινώνει. Υπάρχει η ιστορία των πρώτων σιαμαίων που μεταφέρει ο Μικέλ. Υπάρχει κάτι παράξενο αυτή τη βραδιά. Ίσως δεν υπάρχει κοινό, ίσως οι δύο σιαμαίες να μην είναι αδερφές, ίσως να ζούνε μία διαρκή πρόβα, ίσως να είναι μία ξεχωριστή μέρα, ίσως να είναι μία μέρα σε λούπα. Ένας κόσμος, που κινείται κάπου ανάμεσα στο εσωτερικό του ανθρώπου και στη λειτουργία του σύμπαντος. Ένας εφιάλτης που δεν ξυπνάει, παρά γυρίζει συνεχώς γύρω από τον εαυτό του. Ένα έργο για ένα τσίρκο άδειο. Παραισθησιογόνο. Μια παράσταση που παρεμβαίνει στις αισθήσεις μας, στην ίδια μας τη θερμοκρασία, στις μυρωδιές και στα βαθιά μας βιώματα, για να συναντήσει -επιτέλους- τα τέρατα που ζουνε μέσα μας.

Δεύτερο Κουδούνι: Η υπόθεση…

Συμφωνούν ότι διαφωνούν. Διαφωνούν ότι υπάρχουν. Στέκονται πίσω σου. Δίπλα σου. Κρύβονται. Κρύβονται μέχρι και από το κοινό που ήρθε να τους δει. Συγνώμη, χλευάσει ήθελα να πω. Να χειροκροτήσει την αλλόκοτη μορφή τους. Να νιώσει καλύτερα που αν μη τι άλλο αυτό, δεν είναι δύσμορφο.

Η ευρηματική σκέψη του σκηνοθέτη Γρηγόρη Χατζάκη να τοποθετήσει τις σιαμαίες αδερφές Καμίλ και Φλο πλησίον και όχι απέναντι του κοινού σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της παράστασης ενισχύει ακριβώς αυτό: Την ανικανότητά μας να δούμε δύο σιαμαίες γυναίκες ως κάτι φυσιολοφικό.

Ακόμα και όταν πληρώνουμε για να τις δούμε. Ακόμα και τότε, δεν τις βλέπουμε.

Η φύση τις ήθελε μαζί. Ναι, η φύση. Αλήθεια πώς είναι να είσαι μέρα νύχτα ενωμένος με έναν άνθρωπο. Να μην έχεις προσωπικό χρόνο. Να μην έχεις ελευθερία να κινηθείς. Να μιλήσεις. Να κάνεις έρωτα.

Αλήθεια πώς είναι την ισόβια -και όχι κατ’έπιλογήν- αυτή δέσμευσή σου να την πληρώνεσαι; Να την πουλάς. Και, κάποιος να την αγοράζει. Ακριβά-φθηνά δεν έχει σημασία. Η πώληση είναι που μετράει. Η αγορά.

Σε μία εποχή που όλος ο κόσμος ασχολείται με τις παγκόσμιες αγορές, τα χρήματα και το συμφέρον (ποιον κοροϊδεύω δεν είναι η δική μας η εποχή έτσι αλλά κάθε εποχή -η κατάντια και η εξέλιξη του κόσμου είναι μεγέθη ανάλογα πότε θα το καταλάβω;) οι ιδιαιτερότητες έχουν τιμή. Οι ζωές έχουν τιμή.

Η Καμίλ είναι η γλυκιά. Η ονειροπόλα. Η οπτιμίστρια.

Η Φλο είναι η γκρινιάρα. Η κυνική. Η λογική.

Χρειάζονται η μία την άλλη για να ζήσουν. Χρειάζονται η μία την άλλη για να σκεφτούν. Ναι, να σκεφτούν. Πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να μονολογεί. Να παλεύει μεταξύ λογικής και συναισθήματος, αγάπης και μίσους. Αυτό είναι η Καμίλ και η Φλο: Οι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Γιατί η φύση, τις ήθελε μαζί. Στο ίδιο κέρμα. Μόνο που όταν η τύχη πέταξε αυτό το κέρμα στον αέρα πόνταρε στην κορώνα. Και ήρθαν γράμματα.

Πράγματι, η παράσταση δεν θα σου χαϊδέψει τα αφτιά. Ούτε θα σε κάνει να νιώσει ανακουφισμένος που δεν γεννήθηκες τέρας. Γιατί γεννήθηκες. Όπως και εγώ όπως όλοι μας. Γεννηθήκαμε ανίκανοι να αποδεχτούμε την ιδιαιτερότητα. Το άλλο χρώμα στο δέρμα. Τον άλλο τρόπο στην προσευχή. Την άλλη εκδήλωση στην αγάπη. Γεννηθήκαμε μικροί. Μικροί και ανίσχυροι απέναντι στη δύναμη της ζωής. Γι αυτό με κάθε τρόπο απλό ή δύσκολο προσπαθούμε να την υποβιβάσουμε και να τη φέρουμε στα μέτρα μας.

Δεν θα τη φέρουμε ποτέ όμως. Όσο νωρίτερα το καταλάβουμε τόσο περισσότερο θα καταφέρουμε να απολαύσουμε το μεγαλείο της (αντί να σπαταλάμε το χρόνο μας για να το αντιμαχόμαστε). Ναι, υπάρχει και καλό στην όλη υπόθεση: Όπως είπα και πριν, γεννηθήκαμε. Δεν γίναμε. (ναι υπάρχει επιλογή)

Τρίτο Κουδούνι: Χειροκρότημα…

Ο απολαυστικός Βαγγέλης Στρατηγάκος υποδύεται τον υποτακτικό-προστάτη-υπηρέτη των αδερφών και του τσίρκου Μικέλ. Τον ανθρωπάκο με τη γλυκιά έννοια και όχι με τη Ραϊχική. Τον άντρα που το μόνο που του επιτρέπεται να κάνει είναι να κρύβεται πίσω από μία κούκλα (δια χειρός Αλέκου Φασιανού). Να πνίγει εκεί αγάπη, μίσος, δάκρυα.

Εξαιρετικές Κλεοπάτρα Τολόγκου και Κατερίνα Ζιώγου θυμίζουν κάτι από Μπέτι Ντέιβις στο «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν».

Να πέσει η αυλαία, παρακαλώ…

Πληροφορίες Παράστασης…

Κάθε Δευτέρα, Τρίτη & Τετάρτη στις 21.15 στον τεχνοχώρο Cartel

Παίζουν: Κατερίνα Ζιώγου, Κλεοπάτρα Τολόγκου, Βαγγέλης Στρατηγάκος, Μάνος Πετροπουλέας, Θωμάς Χαβιανίδης

Συντελεστές: Διαμαντής Γκιζιώτης (Κείμενο), Γρηγόρης Χατζάκης (Σκηνοθεσία), Αλέκος

Φασιανός (Σκηνικά & Κοστούμια), Ζωή Αρβανίτη (Συνεργασία στη σκηνογραφία), La Reina (Συνεργασία στο Κοστούμια), Νύσσος Βασιλόπουλος (Φωτισμοί), Βύρων Κατρίτσης (Μουσική), Δέσποινα Μάλλη (Ειδικές Κατασκευές)