Τι συμβαίνει όταν ο έρωτας γίνεται πολιτική βόμβα;

Λιμάνι της Οδησσού, Παρασκευή βράδυ. Ένας άνδρας και μια γυναίκα, φαινομενικά άγνωστοι μεταξύ τους, συναντιούνται τυχαία σε ένα παγκάκι. Αυτή η κοινότοπη συνάντηση από τα πρώτα κιόλας λεπτά θα εξελιχθεί σε μια πάλη. Μια πάλη δύο κόσμων. Άλλοτε με τρυφερότητα, χιούμορ και ερωτισμό, κι άλλοτε με βία και κυνισμό θα πουν όσες αλήθειες αντέχουν -και όσα ψέματα χρειαστεί- για να γεφυρώσουν την απόσταση ανάμεσα τους.

Η Ηλιάνα Φιλιππακοπούλου και ο Αποστόλης Κόκκαλης συ-σκηνοθετούν και πρωταγωνιστούν στο «Κόκκινο ρομάντζο» (To παγκάκι) του εμβληματικού συγγραφέα και πρωτοπόρου του σοβιετικού θεάτρου Alexander Gelman. Ένα κείμενο ευαίσθητο, ανθρώπινο και βαθιά πολιτικό για την -πάντα παρούσα- ανάγκη του ανθρώπου να συνδεθεί και να αγαπηθεί.

Σε ένα κόσμο που η ανθρώπινη ύπαρξη «βολεύεται» κάτω από ένα καθησυχαστικό «εμείς» ο Γκέλμαν με τρόπο βαθιά ριζοσπαστικό προτάσσει την αφύπνιση του «εγώ», ενός «εγώ» όχι αποκομμένου και εξιδανικευμένου, όπως επιβάλλει η σύγχρονη καπιταλιστική ιδεολογία, αλλά ενός δραστήριου και ζωογόνου «εγώ» που μπορεί να προσφέρει στη κοινωνία και να την αναδιαμορφώσει εκ των έσω.

Οι ήρωες του Γκέλμαν ονειρεύονται το σπάσιμο των στενών ορίων της πραγματικότητας τους, μα αδυνατούν να τα διαρρήξουν. Μένουν σταθεροί, τελματώνουν, έλκονται από την υπαρξιακή τους άβυσσο. Παραποιούν την αλήθεια, λένε ψέματα, χτίζουν κόσμους και τους γκρεμίζουν για να ζήσουν έστω και νοερά, έστω για λίγο σαν κάτι άλλο από αυτό που είναι.

Ο Aποστόλης Kόκκαλης αναφέρει στο NEWS 24/7 για τον τίτλο του έργου: “Αν και ο πρωτότυπος τίτλος του έργου είναι “Το Παγκάκι”, ο συγγραφέας αργότερα επέλεξε τον τίτλο “Κόκκινο Ρομάντζο”. Αυτός ο τίτλος εξοστρακισε τον πρώτο, ο οποίος παραμένει σαν υποσημείωση, μέσα σε παρένθεση.

Εμείς επιλέξαμε το δεύτερο τίτλο γιατί κινείται σε δύο επίπεδα. Στο πρώτο επίπεδο, το “κόκκινο” παραπέμπει στην εποχή του σοσιαλισμού. Δεν μπορείς να παραβλέψεις τη σύνδεση του κόκκινου χρώματος με το καθεστώς της εποχής. Οι ήρωες ζουν και κινούνται μέσα σε αυτό. Ορίζει τις πράξεις και τις επιλογές τους. Σε δεύτερο επίπεδο, το “ρομάντζο” υποδηλώνει την ανθρώπινη πλευρά του έργου. Είναι κάτι προσωπικό, ανθρώπινο και ευάλωτο.

Στο “Κόκκινο ρομάντζο”, το συλλογικό, με όλες τις ιδεολογικές του φορτίσεις, συνομιλεί και συγκρούεται με τις προσωπικές επιθυμίες που παλεύουν και προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους”.

Και η Ηλιάνα Φιλιππακοπούλου παίρνει τον λόγο και συνεχίζει: “Το ρομάντζο μας «κοκκινίζει» από έρωτα, από σύγκρουση, από πάλη — τα οποια είναι στην ουσία τους βαθιά πολιτικά. Πιστεύω πως πολιτική δεν είναι μόνο η αναφορά σε κόμματα και «πολιτικές έννοιες» . Είναι κυρίως η στάση του ανθρώπου απέναντι στη ζωή και η συνέπεια του απέναντι σε αυτή.

Αυτό το Ρομάντζο είναι πραγματικά «κατακόκκινο» ,αφού οι δύο ήρωες «φλέγονται» από την επιθυμία και την ανάγκη τους. Αυτή η ανάγκη τούς κινεί, τους μετακινεί, τους σπρώχνει πέρα από τα όρια της ασφαλούς πραγματικότητάς τους και αποκαλύπτει μέσα τους κόσμους που ούτε οι ίδιοι γνώριζαν πως υπάρχουν. Τίποτα πιο πολιτικό και πιο κόκκινο από αυτή την αποκάλυψη”.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Alexander Gelman
Μετάφραση: Μάγια Λυμπεροπούλου
Σκηνοθεσία: Ηλιάνα Φιλιππακοπούλου – Αποστόλης Κόκκαλης
Φωτισμοί: Αποστόλης Τσατσάκος
Ενδυματολογική Επιμέλεια: Φανή Παιτάκη
Σκηνική επιμέλεια: Ηλιάνα Φιλιππακοπούλου – Αποστόλης Κόκκαλης
Κατασκευή σκηνικού: Θοδωρής Βασιλάκης
Φωτογραφίες / Σχεδιασμός αφίσας: Νικολέττα Φιλιππακοπούλου
Παραγωγή: Παράλληλος 25
Παίζουν: Ηλιάνα Φιλιππακοπούλου – Αποστόλης Κόκκαλης

Στην παράσταση ακούγεται το τραγούδι “Εl male Rachamim” / Cantor Yossele Rosenblatt