Τον ανακάλυψε η Καρέζη, καθιερώθηκε δίπλα στην Βουγιουκλάκη- Οι ταινίες και τα θεατρικά του Νίκου Γαλανού

Ο Νίκος Γαλανός, κατα κόσμον Νίκος Σουπιωνάς, ο μελλοντικός σταρ του θεάτρου και του κινηματογράφου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη. Η Τζένη Καρέζη υπήρξε το πρόσωπο που τον ανακάλυψε — τυχαία σχεδόν — σε μια πρόβα στο θέατρό της, το 1967. Από εκείνο το σημείο και μετά, τίποτα δεν ήταν ίδιο.

Η αλήθεια είναι πως ο Νίκος Γαλανός είχε κάτι σπάνιο, μια σιωπηλή ένταση. Δεν χρειάζονταν υπερβολές ή κραυγές για να γεμίσει τη σκηνή ή το κάδρο. Είχε αυτή τη σπάνια ποιότητα που κάνει τον θεατή να σκύβει προς τα εμπρός, για να αφουγκραστεί. Η γοητεία του ήταν αυθεντική, η παρουσία του καθαρή, σχεδόν αστική – με μια ευγένεια που δεν κραύγαζε, αλλά άφηνε αποτύπωμα. Το ταλέντο του ήταν πηγαίο και ανεπιτήδευτο. Είτε υποδυόταν τον ερωτευμένο, είτε τον αντιφατικό ήρωα, είτε τον ήσυχο παρατηρητή της πλοκής, πάντα κατάφερνε να κάνει τους θεατές να σταθούν, να σιωπήσουν και να νιώσουν.

Το 1968 ήρθε και η πρώτη μεγάλη κινηματογραφική στιγμή: ο Νίκος Φώσκολος τού εμπιστεύτηκε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη “Λεωφόρο του Μίσους“. Ο Νίκος Γαλανός έγινε γρήγορα ένα από τα αγαπημένα πρόσωπα του Φιλοποίμενα Φίνου, καθιερώθηκε ως το νέο ανδρικό πρότυπο του ελληνικού σινεμά και λίγο αργότερα βρέθηκε στο πλευρό της Αλίκης Βουγιουκλάκη στην ταινία Ένα Αστείο Κορίτσι (1971).

Ο θεατρικός του κόσμος

Παρότι τον ανέδειξε η Τζένη Καρέζη, ο Νίκος Γαλανός ταυτίστηκε τελικά με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Μετά την απομάκρυνση της Αλίκης από τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, εκείνος έγινε ο μόνιμος θεατρικός της παρτενέρ, δημιουργώντας μαζί της μια σειρά επιτυχημένων παραγωγών: Βασίλισσα Αμαλία, Θεατρίνα, Καμπαρέ, Πειρασμός, Ωραία μου Κυρία και φυσικά, Η Μελωδία της Ευτυχίας — το τελευταίο θεατρικό έργο της Βουγιουκλάκη, όπου ο Νίκος Γαλανός στάθηκε στο πλευρό της μέχρι το τέλος.

Το πέρασμά του από τον θίασο Μουσούρη, το Εθνικό Θέατρο και το Ελεύθερο Θέατρο αποδεικνύει ότι ποτέ δεν περιορίστηκε στον ρόλο του “ζεν πρεμιέ”. Στις δεκαετίες ’80 και ’90 συνεργάστηκε με πληθώρα θιάσων, ενώ η τελευταία του θεατρική εμφάνιση καταγράφεται το 2001, στην παράσταση Πόλεμος και Ειρήνη της Μιμής Ντενίση.

Στο πανί της μεγάλης οθόνης

Η πορεία του στον κινηματογράφο ξεκίνησε νωρίς με μικρούς ρόλους στις ταινίες Οργή (1962), Κραυγή, Τα Δάκρυα είναι Καυτά και Ο Ουρανοκατέβατος. Η καταξίωση όμως ήρθε με τη Λεωφόρο του Μίσους και την ένταξή του στη χρυσή εποχή της Φίνος Φιλμ.

Ανάμεσα στο 1968 και το 1972, ο Νίκος Γαλανός υπήρξε ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς και αγαπημένους πρωταγωνιστές της Φίνος Φιλμ, μετρώντας συνολικά δώδεκα ταινίες σε μόλις τέσσερα χρόνια — μια περίοδο έντονης κινηματογραφικής παραγωγής και δημοφιλίας για τον ίδιο.

Πρωτοεμφανίστηκε με το “Η Λεωφόρος του Μίσους” (1968), όπου η μεστή ερμηνεία του δεν πέρασε απαρατήρητη. Ακολούθησαν τίτλοι που άφησαν εποχή: “Πεθαίνω Κάθε Ξημέρωμα” (1969), “Πανικός” (1969), η πλέον εμβληματική ταινία ¨Ορατότης Μηδέν” (1970), αλλά και τα “Εν Ονόματι του Νόμου” (1970) και “Αστραπόγιαννος” (1970). Στο πλευρό της Αλίκης Βουγιουκλάκη καθιερώθηκε ευρύτερα με το “Ένα Αστείο Κορίτσι” (1970), ενώ συνέχισε με ταινίες όπως “Σ’ Αγαπώ” (1971), “Η Κόρη του Ήλιου” (1971), “Η Αλίκη Δικτάτωρ” (1972), “Η Ρένα Είναι Οφσάιντ” (1972) και “Η Αμαρτία της Ομορφιάς” (1972)

Η τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση ήταν στην ταινία Η Αγάπη Έρχεται στο Τέλος (2013), σε σκηνοθεσία Βασίλη Κεχαγιά.

Παρών και στην τηλεόραση

Ο Νίκος Γαλανός πρωταγωνίστησε και σε επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές. Ξεχώρισε στον “Θάνατο του Τιμόθεου Κώνστα”, στην “Απαγορευμένη Αγάπη”, τα “Κλεμμένα Όνειρα” και φυσικά στη “Γη της Ελιάς”, όπου και εμφανίστηκε τελευταία φορά.