Βακχικός χορός και γυναικεία εξέγερση στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θηβών

Η παράσταση “Hounds of Madness” που χορογραφεί η Μαρία Κολιοπούλου στις 20 και 21 Αυγούστου στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θηβών αναβιώνει τη σαγηνευτική δύναμη του Χορού των Βακχών του Ευριπίδη, διερευνώντας τη συλλογικότητα, την τελετουργία και την έκσταση μέσα από μια τοποειδική προσέγγιση.

Με μια σύγχρονη ματιά, η παράσταση αναδεικνύει τη δύναμη των γυναικών ως υποκείμενα αντίστασης και χειραφέτησης, συνδέοντας το αρχαίο δράμα με τη σύγχρονη πραγματικότητα, και δίνοντας φωνή σε σώματα που συχνά περιθωριοποιούνται. Σε έναν χώρο γεμάτο ιστορία, η Μαρία Κολιοπούλου και οι ερμηνεύτριες (Κατερίνα Γεβετζή, Χριστίνα Καραγιάννη, Ινώ Ρήγα, Ντέμη Παπαθανασιου, Ισμήνη Sljiper) δημιουργούν ένα κινητικό και ηχητικό σύμπαν που προσκαλεί τους θεατές να αναρωτηθούν: Ποια είναι η δύναμη που μας ενώνει, και ποιος είναι ο δρόμος προς την ελευθερία σε έναν κόσμο γεμάτο φόβο και καταπίεση;

Η Μαρία Κολιοπούλου αναφέρει στο NEWS 24/7 πως “το Hounds of Madness είναι μια τοποειδική παράσταση ειδικά σχεδιασμένη για το Αρχαιολογικό Μουσείο Θήβας που αντλεί την έμπνευσή από τις Βάκχες του Ευριπίδη, διερευνώντας τις έννοιες της συλλογικότητας, της τελετουργίας και της έκστασης.
Μέσα από την κίνηση, τη φωνή και τη μουσική, το χορογραφικό έργο εστιάζει στην επαναστατική πράξη των γυναικών της Θήβας, που εγκαταλείπουν τις εστίες τους και τελούν μυστήρια στις κορυφές του Κιθαιρώνα, ως ένας δεύτερος (αόρατος) Χορός της τραγωδίας.

Πρόκειται για μια συλλογικότητα που δημιουργείται από ένα σύνολο γυναικών που αλληλο-υποστηρίζεται και συνδέεται με τρυφερότητα κι αιχμηρότητα και αψηφά τις επιταγές της κοινωνίας.

Δεν πρόκειται για μια δική μου εκδοχή των Βακχών, αλλά για ένα κείμενο που μου δημιούργησε την ανάγκη για πρώτη φορά να ασχοληθώ με την αρχαία τραγωδία και τον λόγο που φέρει. Αντλώντας προτάσεις, λέξεις, φράσεις δημιουργήσαμε ένα κινητικό και ηχητικό σύμπαν μέσα στο οποίο οι ερμηνεύτριες ξεδιπλώνουν με α-φοβία ένα μετα-βακχικό σύμπαν”.

Μία πρόσκληση σε ένα παιχνίδι μεταμορφώσεων και διεκδικήσεων που αψηφά το φόβο που ριζώνει στα σώματά μας.

Μέσα από την κίνηση, τη φωνή και τη μουσική, το χορογραφικό έργο εστιάζει και αναδεικνύει την αυτόνομη καλλιτεχνική υπόσταση του Χορού ως μία συλλογικότητα που δημιουργείται από ένα σύνολο γυναικών που αλληλοϋποστηρίζεται και συνδέεται με τρυφερότητα και αιχμηρότητα.

Πρόκειται για μία πρόσκληση σε ένα παιχνίδι μεταμορφώσεων και διεκδικήσεων που αψηφά το φόβο που ριζώνει στα σώματά μας. Τι μας ενώνει, τι μας κινητοποιεί και τι μας απελευθερώνει σε έναν κόσμο που στρέφεται ολοένα και περισσότερο στον τρόμο;

Αντλώντας υλικό από την πρώτη ιστορικά σωζόμενη μυθοπλαστική καταγραφή της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος, το Hounds of Madness καθιστά ορατή μια ομάδα γυναικών με και χωρίς αισθητηριακή και κινητική αναπηρία. Μια ομάδα που στην σύγχρονη Ελλάδα σπανίως έχει τον χώρο να υπάρξει τόσο στην κοινωνία όσο και στην σκηνή, όπως άλλωστε και οι γυναίκες της Θήβας που κατέφυγαν στο όρος Κιθαιρώνα ενάντια στις πατριαρχικές επιταγές στο έργο του Ευριπίδη.

Η Μαρία Κολιοπούλου εξηγεί ποια ήταν η διαδικασία ενσωμάτωσης των διαφορετικών σωμάτων και εμπειριών στην κινησιολογική και αφηγηματική δομή του έργου: “Τα τελευταία 15 χρόνια συνεργάζομαι με ανάπηρες και μη χορεύτριες ενσωματώνοντας τα απελευθερωτικά στοιχεία που φέρουν σε μια νέα πρόταση θέασης του χορού.

Τα ανάπηρα σώματα μας εμπνέουν, ενώ διεκδικούν τον χώρο τους σε μια χώρα που τα αποκλείει τόσο από την σκηνή όσο και από τον δημόσιο χώρο. Η διαδικασία ενσωμάτωσης διαφορετικών σωμάτων σε μια επαγγελματική χορογραφική δουλειά με δελεάζει και με κινητοποιεί ως μια διαδικασία έρευνας και ανάπτυξης της κάθε ερμηνεύτριας χωριστά.

Πως μπορούμε να δημιουργούμε ασφαλή περιβάλλοντα στην δημιουργική διαδικασία όπου η κάθε ερμηνεύτρια βρίσκει τον χώρο και τον τόπο να εξελίσσει και να αρθρώνει τον δικό της λόγο υποστηρίζοντας ταυτόχρονα το σύνολο και το έργο και την διαφορετική κάθε φορά δυναμική που φέρει. Όλοι μαζί έτσι προσφέρουμε, αλλά και εξυπηρετούμε κάθε φορά το όλον, το έργο, που είναι πέρα από την κάθε μια μας χωριστά” αναφέρει.

Ερωτήματα και προκλήσειςμέσα από ένα μεταβακχικό σύμπαν

Η σύνδεση της βακχικής λατρείας με τη σύγχρονη έννοια της αυτοδιάθεσης είναι τολμηρή και επίκαιρη. Ποια ερωτήματα ή προκλήσεις ήθελε να θέσει στο κοινό μέσα από αυτό το μεταβακχικό σύμπαν;

Η χορογράφος εξηγεί: “Μια φράση που ήταν καταλυτική για την σύνθεση του έργου είναι αυτή που λέει ‘Σηκωθείτε. Θάρρος. Διώξτε τον τρόμο από τα σώματά σας’

Αναγιγνώσκοντας τις Βάκχες ως την πρώτη ιστορικά σωζόμενη μυθοπλαστική καταγραφή αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος προχωρήσαμε σε μια καταγραφή αξιών που οφείλουν να αντηχήσουν σήμερα όπως η ισότητα, η ενσωμάτωση, η κατάργηση καταπιεστικών συστημάτων, η εμπιστοσύνη και η κατανόηση, η υποστήριξη, η ορατότητα.

Αυτό που με ενέπνευσε στον Χορό των Βακχών είναι πως η συλλογική αντίσταση μπορεί να αμφισβητήσει υπάρχουσες δομές και τρόπους αλλά και πως η εκστατική εμπειρία δημιουργεί χώρους διάρρηξης ώστε ‘να βγούμε, να ελευθερωθούμε, να χυθούμε στα ανοιχτά’

Μέσα από μια περιηγητική πορεία στον Αρχαιολογικό Μουσείο Θήβας προσκαλούμε τους θεατές να έρθουν σταδιακά σε επαφή με την δύναμη που αποπνέει η συγκεκριμένη ομάδα και να γίνουν μέτοχοι της αλληλεγγύης, της υποστήριξης, της ανάδυσης και της λάμψης που έρχεται μέσα από την δόνηση που συνεπαίρνει τα σώματα σε μια κοινή μέθεξη”.