Ξένια Καλογεροπούλου: Αν δεν έχω κάτι να παλεύω, μελαγχολώ

Για τα ανεξίτηλα παιδικά της χρόνια, τους αντάρτες που την παρακολουθούσαν στο επιταγμένο πατρικό της να παίζει στο κουκλόσπιτό της, τον Καραγάτση που με την αυστηρότητά του την αποθάρρυνε στην εφηβεία απ’τη συγγραφή, τον Κάρολο Κουν που αναζήτησε μαθήτρια ακόμη θέλοντας να σπουδάσει στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, τον σύζυγό της Κωστή Σκαλιώρα που έχασε και της λείπει, τα όνειρα που κάνει , τη μοναξιά που νιώθει, αλλά και τις νέες εκδόσεις που ετοιμάζει μίλησε η πρωταγωνίστρια και θεατρική συγγραφέας Ξένια Καλογεροπούλου στο Ραδιόφωνο 24/7, στην εκπομπή ΠΕΖΟΙ στον ΑΕΡΑ, με την Ιωάννα Κλεφτόγιαννη και τη Φωτεινή Λαμπρίδη.

Είπε, μεταξύ άλλων, στη χειμαρρώδη συνέντευξη:

Για τα παιδικά της χρόνια:«Ημουνα πολύ τυχερή, γιατί ο νονός μου ο Κάουφμαν (του ομώνυμου βιβλιοπωλείου) με άφηνε να πηγαίνω να γεμίζω σακούλες με βιβλία, άλλα μου τα χάριζε, άλλα μου τα δάνειζε, αλλά είχα να διαβάσω ό,τι ήθελα. Τους συγγραφείς για μεγάλους του 19ου αιώνα τους ξεσκόνισα μικρή 9, 10,11 ετών. Το βιβλίο παίζει για μένα πάρα πολύ μεγάλο ρόλο. Διαβάζω ακόμη, ευτυχώς, είναι μια πολύ μεγάλη χαρά.

Θυμάμαι την παιδική ηλικία μου πάρα πολύ δυνατά. Εγώ τα έχω παρόντα διαρκώς αυτά τα χρόνια, ειδικά το παρελθόν. Μεγάλωνα μόνη με τα βιβλία και με τον κήπο μου.

Φανταζόμουνα ότι ήμουνα Ροβινσώνας Κρούσος στον κήπο του πατρικού μου στο Ψυχικό.

Για το δρόμο της συγγραφής για τα παιδιά, που άνοιξε το ‘72: «Ποτέ δεν σκεφτόμουν τι πρέπει να πούμε στα παιδιά. Κι έκανα αυτό που εμένα μου έκανε κέφι. Τα πρώτα χρόνια έβρισκα θεατρικά έτοιμα και τα μετέφραζα και τα ανεβάζαμε. Κάποια στιγμή αυτό δεν μου έφτανε. ‘Ηθελα ένα άλλου είδους θέατρο. Στίφτηκα κι έγραψα το πρώτο μου έργο, τον «Οδυσσεβάχ», για να κάνουμε μια παράσταση διαφορετική, από τις ρεαλιστικές και συμβατικές. Ο «Οδυσσεβάχ» ήταν για μένα ένα στοίχημα. Μετά έγραψα την «Ελίζα». Και μετά αρχίσαμε να γράφουμε με τον Θωμά Μοσχόπουλο παρέα. Είναι σπανιο να ταιριάζεις τόσο πολύ με κάποιον. Η επαφή με τα παιδιά

ήταν κάτι ώρες ώρες συναρπαστικό και άλλες συγκινητικό. Ειδικά όταν έγραφα το «Σκλαβί »,που ήταν το καλύτερό μου έργο, χώθηκα δυο χρόνια σε αυτό και μου’δωσε μια τεράστια συγκίνηση».

Για τη συγκίνηση στο θέατρο:«Είναι τελείως διαφορετική η συγκίνηση που έχω νιώσει ως ηθοποιός. Η μεγαλύτερη που ένιωσα ποτέ ήταν όταν κάναμε τις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου με τον Θωμά Μοσχόπουλου στο Αμόρε . Πλάθαμε ένα δικό μας πρόσωπο, κι εγώ έσκαψα πολύ και φαντάστηκα αυτή τη γυναίκα που υποδυόμουν σε όλη της τη ζωή. Επειδή αυτό με είχε ποτίσει, δεν χρειαζόταν να παίζω, γινόταν μόνο του».

Για το σινεμά:«Το σινεμά μπήκε με διάφορους τρόπους στη ζωή μου, αλλά μια μέρα πέρναγα από του Ζόναρ’ς που ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις, τον οποίο γνώριζα. Με φωναξε και μου λέει «δεν θέλεις να παίξεις στο σινεμά;» και με σύστησε στον Φίνο. Τότε δεν πολυκαταλάβαινα τι έκανα, έτρεχα από τη μια ταινία στην άλλη , άλλες ήταν καλές άλλες ήταν κακές ,αργότερα χρειαζόμασταν όμως τα χρήματα με τον Γιάννη (Φέρτη) για το θίασο και κάναμε και διάφορες αηδίες. Μετά από 30 χρόνια που δεν είχα κάνει ταινία έκανα το «Πριν τα μεσάνυχτα» κι εευχαριστήθηκα πάρα πολύ . Αυτή η ταινία ήταν για μένα ένα δώρο . Μια τέτοια θα ήθελα να ξανακάνω. Στη σκηνή πολύ πιθανό να με δείτε όχι αυτή αλλά την άλλη χρονιά».

Για το Θέατρο ΠΌΡΤΑ , που συνεχίζει γενναία, με ένα εντυπωσιακό πρόγραμμα, υπό τον Θωμά Μοσχόπουλο:

«Υπάρχει ένα τεράστιο οικονομικό πρόβλημα .Είμαστε πολύ τυχεροί γιατί έχουν έρθει πολύ καλοί ηθοποιοί με πέντε δεκάρες και σκοτώνονται. Είναι δύσκολο. Στο θέατρο οι ηθοποιοί κάνουν τους ταξιθέτες, έρχονται φοιτήτριες βοηθάνε. Υπάρχει και μια ερασιτεχνική, εντός εισαγωγικών μεριά, δεν είναι ένας θίασος, όπως ήταν παλιά η Πόρτα, που είχε πορτιέρη και ταξιθέτριες.Ο Θωμάς έχει το άγχος, αυτός έχει αναλάβει. Το θέατρο είναι δικό του . Το θέμα είναι πόσο θα αντέξει.Προς το παρόν αντέχει, κουράζεται τρομερά και το παλεύει. Εγώ είμαι δίπλα του.

Για την κατασταση στη χώρα:«Η κατάσταση είναι πάρα πολύ κακή, δεν είμαι πολύ αισιόδοξη, είμαι λίγο μαζόχα γιατί βλέπω ειδήσεις, καθομαι και παρακολουθώ. Τρώγομαι, αγχωνομαι. Δεν είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Ολα με θλίβουνε Αλλά ο μοναδικός τρόπος είναι να ονειρευόμαστε πράγματα και να τα κάνουμε.Υπάρχει μια φτήνια γενικώς, δεν έχω παρακολουθήσει και survivor. Εγώ κλείνομαι και στον κόσμο μου, διαβάζω πολλά βιβλία.

Τώρα ονειρευομαι ότι θα κάνω πρόβες για να παίξω του χρόνου, αλλά δεν ξέρω πώς θα είμαι του χρόνου. Μ’αρέσει να ονειρεύομαι αλλά δεν ονειρεύομαι για πάνω από ένα χρόνο .’Αμα δεν έχω όμως κάτι να κάνω κάτι μελαγχολώ Εχω μια κοπελα από την Ρωσία που την ρωτάνε «πώς είναι η Ξένια; ».«Αμα δουλεύει καλά είναι».Αν δεν έχω κάτι να παλεύω μελαγχολώ»

Για τις νέες εκδόσεις της: «Πρόσφατα κυκλοφόρησαν οι Ιστορίες του Τάκα Τάκα του Μπερνάρ Φριό. Θα κυκλοφορήσουν Τα παραμύθια με την Ξένια, λίγο φοβιστικά. Το Αγόρι με τη βαλίτσα το διασκεύασα σε μυθιστόρημα, ενώ ετοιμάζω κι ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι, την Μπαμπουσκα. Επίσης, θα βγει η μετάφραση της Ελίζας σε νέα έκδοση και η μετάφραση του Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε του Πιραντέλο (όλα από τον Πατάκη)

Για τον έρωτα:«Ο έρωτας παίζει μεγάλο ρόλο σε όλων τη ζωή και στη δική μου. Ο έρωτας , οι σχέσεις. Αισθάνομαι, γενικώς, πολύ χορτασμένη. Αισθάνομαι ότι θα μπορούσε να τελειώνει η ζωή μου κι εδώ, δεν το λεω δραματικά. Παρ’όλο που μου αρέσει να ονειρεύομαι πράγματα για παρακάτω. Αλλα λεω “μεγάλωσα τώρα, ποιος με χρειάζεται εμένα, τι άλλο θα κάνω;».

Για τη μοναξιά: «Μοναξιές νιώθω. Μπορώ να είμαι μόνη μου, όμως. Δεν θέλω να γίνομαι βάρος στους νεότερους. Από εκεί και πέρα, έχω μια γάτα που με περιμένει το βράδυ, μου κάνει χαρούλες και μετά με δαγκώνει.Πού να τη δώσω μια γάτα 11 χρονών που δαγκώνει; Κανείς δεν τη θέλει.

Για την κηδεία της :«Στην κηδεία μου θέλω να να ακουστεί το «Βλέφαρό μου» με τον Αηδονίδη. Γιατι το θέλω στην κηδεία μου; Γιατί εμένα με κάνει να κλαίω και λέω «ας κλαψουν λιγάκι στην κηδεία μου».