Κλέλια Ρένεση: “Θήλαζα στα γυρίσματα της Μουρμούρας, αλλά όλα ήταν επιλογή μου”

“Μεγαλώνω ένα παιδί, σημαίνει ζω κι εγώ όμορφα. Δυστυχώς, πολλά ζευγάρια που κάνουν παιδιά κατακρεουργούν τους εαυτούς τους, βάζουν τον εαυτό τους σε δεύτερη μοίρα”, αναφέρει η Κλέλια Ρένεση μιλώντας Στη Χώρα Των Στερεοτύπων. “Κλείνονται μέσα σε τσιμεντένια φρούρια, ψάχνουν άλλους με μικρά παιδιά, δεν είναι φυσιολογικά αυτά”, αναφέρει.

Δεν αρνείται πως και εκείνη πέρασε πολλές δυσκολίες όταν γέννησε. “Η μονογονεϊκότητα προέκυψε και αποφάσισα να προχωρήσω έτσι. Είπα με το ντουέτο δεν γίνεται, αλλά θέλω να το ζήσω όπως και να’ χει” λέει, αναγνωρίζοντας τον κόπο του μονογονέα. “Δεν θυμάμαι πώς μάθαινα τα λόγια της Μουρμούρας από την κούραση” λέει, ωστόσο δεν μετανιώνει για όσα έχει πράξει.

“Θήλαζα εκεί, έπαιρνα μαζί το παιδί, δούλευα άυπνη. Τα πρώτα δύο χρόνια δεν χάρηκα το παιδί, αλλά κάπως με κάποιο τρόπο, έβλεπα τη μεγάλη εικόνα και παρότι μούδιαζα, ήρθαν σύμμαχοι και με ενθάρρυναν και κατάλαβα την αλλαγή σιγά σιγά. Πήγα μέρα τη μέρα και ήταν η καλύτερη συμβουλή που είχα πάρει. Ήξερα πως ήταν μια δική μου επιλογή, ένα όνειρό μου, όταν έχεις συμφιλιωθεί με αυτό, όσο και να κωλώνεις, στο βάθος κήπος ξέρεις πως είναι δική σου επιλογή και λες “πάμε”, προχωράς”.

Σημειώνει πως η κόρη της, της μαθαίνει περισσότερα απ’ όσα μαθαίνει εκείνη στην ίδια. “Με μαθαίνει πολλά πράγματα η κόρη μου, μου μαθαίνει την αγάπη”, λέει, προσθέτοντας πως το πιο βασικό είναι “να φροντίσουμε το εσωτερικό παιδί μέσα μας”.

Για τη σχέση της μικρής της κόρης με τον πατέρα της, μας λέει: “Η Κοραλία έχει πατέρα. Η κόρη μου γνωρίζει πως ο μπαμπάς της λείπει και το αντιμετωπίζουμε έτσι από την αρχή. Της έχω εξηγήσει πως η απουσία του μπαμπά δεν είναι παράλογη ή θλιβερή. Αποφάσισα πως δεν θα γινόμουν ποτέ γέφυρα του πατέρα της Κοραλίας και της κόρης μου”, τονίζει, και προσθέτει:

“Τι σημαίνει “κανονική” οικογένεια; Εγώ με την Κοραλία είμαστε ένα σύστημα και είμαστε πολύ καλά”, αναφέρει ακόμη η ηθοποιός.

Ακόμη, μας δηλώνει πως “ως κοινωνία έχουμε γίνει για λύπηση, θα έπρεπε οι πόρτες να είναι ανοιχτές. Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια της γειτονιάς, να βοηθάμε ο ένας τον άλλο έμπρακτα”, και όχι να “αντιδρούμε” μόνο από τα πληκτρολόγιά μας. “Να εμπιστευτούμε ξανά. Να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε μεμονωμένα, εγώ, η μάνα μου, τα παιδιά μου, να πεθάνουν οι δίπλα. Κανονικά θα έπρεπε το ένα πιάτο φαγητό να πηγαίνει στο άλλο, να έχουμε κοινότητα και πρόνοια”.