Τα Όσκαρ ανέβηκαν από πέρσι, αλλά οι τηλεοπτικές θεαματικότητες δεν έχουν πλέον καμία σημασία

Γράφαμε τις προάλλες για τον πανικό του καναλιού που προβάλλει τα Όσκαρ στην Αμερική και το πώς βρισκόταν πίσω από μια σειρά ανόητων αποφάσεων που αφού ανακοινώθηκαν, τελικά ακυρώθηκαν όλες σχετικά άμεσα. Όλα αυτά συνέβησαν με στόχο να αυξηθεί η θεαματικότητα της οσκαρικής τελετής, που εδώ και χρόνια κατρακυλά με αποκορύφωμα τα περσινά νούμερα, τα χαμηλότερα της ιστορίας.

Λίγο context όμως: Η περσινή αυτή τελετή των 27.4 εκατομμυρίων θεατών, ο λόγος του πανικού για την εξαφανισμένη θεαματικότητα, εξακολουθούσε να είναι το #1 πρόγραμμα της χρονιάς, εξαιρώντας όλα όσα είχαν σχέση με το NFL, δηλαδή το δημοφιλέστερο άθλημα στην Αμερική.

Η αλήθεια είναι πως εδώ και χρόνια, οι παραδοσιακά τεράστιες θεαματικότητες έχουν εξαφανιστεί, επειδή πολύ απλά ο κόσμος βλέπει όλο και λιγότερο παραδοσιακή τηλεόραση, όπως βλέπαμε παλιά, με τον τηλεοπτικό οδηγό και την αναμονή στον καναπέ να τελειώσει ό,τι είχε πριν, και τις βιαστικές επισκέψεις στην τουαλέτα στη διάρκεια των διαφημίσεων. Μεγαλώνοντας, το “άντε να βάλει διαφημίσεις θα μου καεί το φαγητό!” ή το “έλα σταματήστε το ντε, πρέπει να πάω τουαλέτα” ήταν φράσεις σχεδόν καθημερινές. Είναι επίσης φράσεις αδιανόητες στα αυτιά κάποιου ανθρώπου που έχει μάθει να βλέπει σειρές και ταινίες on demand, έχοντας στον δικό του έλεγχο το πότε θα ξεκινήσει το κάθε τι και πότε θα το σταματήσει.

Άλλος ένας παράγοντας είναι φυσικά και η εξάπλωση των social media. Μια από τις φετινές διαφημίσεις για τα 91α Όσκαρ ήταν ένα κλιπάκι που λίγο ως πολύ πουλούσε την τελετή ως εκείνο το μέρος που έχει γεννήσει μερικά από τα πιο διάσημα memes στο ίντερνετ. Η διαφήμιση δεν έλεγε, “ελάτε να δείτε τους αγαπημένους σας σταρς από τις αγαπημένες σας ταινίες να βραβεύονται”, έλεγε “ελάτε να δείτε τα επόμενα gifs που θα μοιράζεστε στο facebook και το twitter από αύριο”.

Ο λόγος είναι φυσικά ότι η παραδοσιακή τηλεόραση δεν έχει σαν μόνο ανταγωνισμό την καλωδιακή on demand τηλεόραση ή τις streaming πλατφόρμες, αλλά και το ίντερνετ γενικότερα ως ύπαρξη. Γιατί να κάτσει κανείς να δει 3 ώρες τελετή όταν ένα πέρασμα από το twitter θα προσφέρει σε μια ματιά τους νικητές, τις ομιλίες που δεν ήταν βαρετές, και κάθε αντίδραση ή ευτράπελο;

Με αυτό τον ανταγωνισμό και το αλλαγμένο τοπίο έχουν να κάνουν όχι μόνο τα Όσκαρ, αλλά και όλη η τηλεοπτική παραγωγή γενικότερα. Για να πάρουμε μια γεύση του πόσο πολύ ο κόσμος έχει σταματήσει να βλέπει ανοιχτή τηλεόραση στο πέρασμα των δεκαετιών, ας ρίξουμε μια ματιά στα δημοφιλέστερα προγράμματα ανά δεκαετία. Για την ακρίβεια, τις σειρές που ήταν για περισσότερα χρόνια στο #1 της θεαματικότητας, για κάθε μία από τις δεκαετίες όπου στις ΗΠΑ υπήρχε διαθέσιμη μέτρηση.

• 1950ς: Το “I Love Lucy” με τη Λουσίλ Μπολ ήταν #1 για 4 χρονιές της δεκαετίας φτάνοντας μέχρι και το 67% των νοικοκυριών. Αν το 67% μοιάζει εξωγήινο ποσοστό για τα σημερινά δεδομένα, πού να δείτε πόσο απότομα πέφτει όσο η τηλεόραση αποκτά ανταγωνιστές.
• 1960: Το γουέστερν “Gunsmoke” είναι για 5 χρονιές #1, φτάνοντας ως το 43% των σπιτιών.
• 1970: Το “All in the Family” επίσης 5 χρονιές #1 σειρά, κορυφώνεται στο 34%.
• 1980: Το θρυλικό “Cosby Show” κι εκείνο 5 χρονιές στο #1, με 34.9% κορυφαία επίδοση.
• 1990: Καθώς τα ειδησεογραφικά κανάλια μπαίνουν πια στις ζωές των θεατών κι η 24/7 ενημέρωση γίνεται ένα είδος παράλληλης διασκέδασης, είναι μια ειδησεογραφική εκπομπή που για πρώτη φορά κυριαρχεί. Το “60 Minutes” είναι #1 για 5 σεζόν φτάνοντας το 28.4% των σπιτιών στην κορυφαία του στιγμή.
• 2000: Η δεκαετία της ριάλιτι έκρηξης και των talent shows φυσικά έχει τον κατάλληλο εκπρόσωπο. Το “American Idol” είναι η #1 εκπομπή στην τηλεόραση για 8(!!!) από τις 10 χρονιές της δεκαετίας, φτάνοντας το 17.6% των σπιτιών στην κορυφαία στιγμή δημοφιλίας του.
• 2010: Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου πια #1 εκπομπή για 5 από τις χρονιές της δεκαετίας είναι μια αθλητική μετάδοση, το “NBC Sunday Night Football”, δηλαδή όποιος αγώνας αμερικάνικου φούτμπολ προβάλλεται στην πράιμ τάιμ της Κυριακής. Μέγιστη επίδοση; Μόλις 13.3%.

Αυτός ο πίνακας σχηματίζει μια αρκετά αντιπροσωπευτική εικόνα της πορείας του μέσου. Μια ασπρόμαυρη κωμωδία κι ένα γουέστερν έδωσαν τη θέση τους σε οικογενειακά shows κι από εκεί η σκυτάλη πέρασε στην ενημέρωση-ως-διασκέδαση, στα talent shows στο γύρισμα της χιλιετίας, κι από εκεί στις αθλητικές μεταδόσεις, τα μόνα πλέον τηλεοπτικά ραντεβού που δεν έχουν χάσει την αίγλη τους ως παλαιάς σχολής τηλεοπτικά προϊόντα. Και, σε όλη αυτή την διαδρομή, οι θεαματικότητες πέφτουν και πέφτουν και πέφτουν.

Τι κατάφεραν λοιπόν φέτος τα Όσκαρ, μέσα από όλο αυτό το σούσουρο καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς, και έχοντας υπέρ τους την παρουσία τρομερά δημοφιλών ταινιών που πράγματι είδε και γνωρίζει όλος ο κόσμος, όπως το “Black Panther”, το “Bohemian Rhapsody” και το “Ένα Αστέρι Γεννιέται”;

Η θεαματικότητα ανέβηκε! Θρίαμβος. Από τα 27.4 εκατομμύρια έφτασε στα 29.6. Κάθε χρόνο τα κατά μέσο όρο νούμερα πέφτουν και τα Όσκαρ ανέβηκαν!

Μόνο που: Αυτός ο αριθμός, παρότι μεγαλύτερος από το χαμηλότερο όλων των εποχών περσινό, είναι απλώς ο δεύτερος χαμηλότερος όλων των εποχών για την οσκαρική τελετή. Επειδή μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα, αλλά όχι να πολεμήσεις την εξέλιξη.

Τα #1 σε θεαματικότητα επεισόδια κάθε τηλεοπτικής δεκαετίας

1950s: “The Ed Sullivan Show”, 28 Οκτωβρίου 1956, καλεσμένος ο Έλβις Πρίσλεϊ (60 εκατομμύρια θεατές). Βαριετέ με καυτό μουσικό καλεσμένο, τηλεόραση στα ‘50s.

1960s: “Ο Φυγάς”, 1967, The Judgment Part II (78 εκατομμύρια θεατές). Εδώ ξεκινάει ένα σερί δεκαετιών όπου τα μεγαλύτερα σε θεαματικότητα επεισόδια ήταν τα φινάλε των πιο δημοφιλών shows της δεκαετίας. Λογικό.

1970s: “Roots” 1977, Part VIII (100 εκατομμύρια). Το τέλος της μίνι σειράς που συγκλόνισε όλο το έθνος εκείνη τη δεκαετία.

1980s: “M*A*S*H”, 1983, Goodbye, Amen and Farewell (125 εκατομμύρια). Εξωφρενικό νούμερο, που δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναδεί σειρά ή οποιουδήποτε είδους μετάδοση ποτέ ξανά στην ιστορία. Το φινάλε του “M*A*S*H” παραμένει μέχρι σήμερα, και θα παραμείνει για πάντα, η μοναδική μετάδοση μες στο τοπ-20 όλων των εποχών που αποτελεί σειρά με σενάριο κι όχι μετάδοση Super Bowl.

1990s: “Cheers”, 1993, One for the Road (93.5 εκατομμύρια).

2000s: “Φιλαράκια”, 2004, The Last One (52.5 εκατομμύρια). Βλέπουμε ήδη την αστρονομική πτώση, σε αποστάσεις 10 χρόνων τη φορά. Και το 52 εκατομμύρια παραμένει δυσθεώρητη επίδοση για τα σημερινά δεδομένα.

2010s: “Undercover Boss”, 2010, Waste Management, Inc. (38.7 εκατομμύρια). Τυχαία ριάλιτι σειρά που απλώς προβλήθηκε μετά το Super Bowl του 2010, εξ ου κι αυτό το νούμερο. Κατά τα άλλα τέτοια νούμερα πλέον είναι έξω από τη σφαίρα της φαντασίας. (To “Roseanne” που επέστρεψε πρόπερσι, έγινε φαινόμενο κι έκανε το Χόλιγουντ να παραμιλάει, έκανε πρεμιέρα με 18 εκατομμύρια θεατές, προς χάριν σύγκρισης.)

Οι ειδήσεις σε τίτλους

> Πριν φύγουμε τελείως από τα Όσκαρ, άλλο ένα μικρό σχόλιο. Δεν θυμάμαι ξανά στο παρελθόν όλοι οι νικητές των ερμηνευτικών Όσκαρ να είναι τόσο σημαντικές τηλεοπτικές παρουσίες ακόμα και την ακριβή στιγμή της νίκης τους. Ο Ράμι Μάλεκ πρωταγωνιστεί στο “Mr. Robot” που σύντομα θα ολοκληρωθεί, ο Μαχερσάλα Άλι πρωταγωνιστεί στη φετινή εκδοχή του “True Detective” που τελείωσε μόλις λίγες ώρες μετά τα Όσκαρ, η Ολίβια Κόλμαν που ούτως ή άλλως είναι σημαντική τηλεοπτική παρουσία μέσα από σειρές παλιές (“Green Wing”, “Peep Show”) και πιο πρόσφατες (“Broadchurch”, “The Night Manager”) σύντομα θα τη δούμε και στο “The Crown”, ενώ η Ρετζίνα Κινγκ έχει κερδίσει 3 Έμμυ την τελευταία 4ετία για τα “American Crime” και “Seven Seconds”.

> Ο Ράιαν Μέρφι, υπερ-παραγωγός που μεταπήδησε στο Netflix με μια πρόσφατη μπλοκμπάστερ συμφωνία, θα ξεκινήσει το καλοκαίρι γυρίσματα για την πρώτη του σειρά εκεί. Θα λέγεται “Hollywood” και θα αποτελεί ένα “ερωτικό γράμμα στη Χρυσή Εποχή” του Χόλιγουντ. Θα μπορούμε δηλαδή να περιμένουμε κάτι πιο κοντά στο “Feud” από ό,τι στο “Scream Queens”; Αναμένουμε.

> Μια από τις πιο πετυχημένες παραγωγές του Netflix, το “Haunting of Hill House”, θα επιστρέψει για 2η σεζόν αλλά πλέον ως σειρά ανθολογίας τρόμου, μιας και εξαρχής ήταν δεδομένο πως η ιστορία της 1ης σεζόν δεν επρόκειτο να συνεχιστεί. Η 2η σεζόν θα έχει τίτλο “The Haunting of Bly Manor” και λογικά κάθε μετέπειτα σεζόν θα αποτελεί διασκευή κάποιου άλλου στόρι τρόμου υπό κάποιον γενικό τίτλο “Haunting of…”.

> Το “Big Bang Theory” τελειώνει, αλλά το “Young Sheldon” ανανεώθηκε για 2 ακόμη σεζόν, συνεχίζοντας τη σχέση του CBS με τον δημιουργό Τσακ Λόρε και το franchise-χρυσωρυχείο.

> Για την επερχόμενη streaming υπηρεσία της Warner, αναμένουμε σειρά κινουμένων σχεδίων βασισμένη στα “Gremlins”, που θα αποτελεί πρίκουελ των δύο γνωστών ταινιών.

Οι Times του Westeros

Ό,τι χρειάζεται να ξέρεις για το “Game of Thrones” αυτή την εβδομάδα:

> To HBO κυκλοφόρησε ένα teaser με τις σημαντικότερες παραγωγές του για το 2019 όπου φυσικά συμπεριλαμβάνεται το “Game of Thrones”, δίνοντάς μας ελάχιστες ματιές σε νέο υλικό, κάτι που υποθέτει κανείς πως οι δημιουργοί ήθελαν γενικά να αποφύγουν. Το φόκους πέφτει στην Άρυα Σταρκ, αλλά επίσης υπάρχει και μπόλικο υλικό από πολλά ακόμα πολυαναμενόμενα πρότζεκτ του ‘19, όπως το “Deadwood”, το “Watchmen” και το “His Dark Materials”, οπότε αξίζει να ρίξετε μια ματιά.

> Η σειρά “Penny Dreadful” με την Εύα Γκριν αποκτά ένα σίκουελ/revival και σε αυτό θα πρωταγωνιστεί η Νάταλι Ντόρμερ, που είδαμε για κάμποσες σεζόν στο “Game of Thrones” ως Μάργκερι Ταϊρέλ. Η Ντόρμερ θα πρωταγωνιστεί στο “Penny Dreadful: City of Angels” στο ρόλο ενός δαίμονα που μπορεί να πάρει την εμφάνιση όποιου ανθρώπου επιθυμεί.

> Το “Nightflyers”, που είδαμε στην Ελλάδα μέσω του Netflix, και βασίζεται σε βιβλίο του Τζορτζ Ρ.Ρ. Μάρτιν αλλά κανείς δεν είδε από ό,τι φαίνεται, κόπηκε μετά από μία μόλις σεζόν.

Στα επόμενα επεισόδια

Ένα τρέιλερ επερχόμενης σειράς που περιμένουμε με ενδιαφέρον.

To νέο “Twilight Zone” έρχεται σύντομα στην COSMOTE TV και έχουμε το επίσημο τρέιλερ, στο οποίο η σειρά μοστράρει περήφανα αρκετές από τις διάσημες φάτσες που θα παρελάσουν από τις φρικιαστικές ιστορίες της, ανάμεσα στα οποία συναντάμε Τζον Τσο, Στίβεν Γιουν, Τρέισι Μόργκαν, Άνταμ Σκοτ, Γκρεγκ Κινίαρ. Ξεναγός μας στη νέα αυτή Ζώνη του Λυκόφωτος είναι ο Τζόρνταν Πιλ, ο βραβευμένος με Όσκαρ δημιουργός του “Get Out ”.