Ρωτήσαμε τον Freddie Mercury πώς θα ζούσε σήμερα

*DISCLAIMER: Το κείμενο αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας.

“Νομίζω ότι η αλλαγή του ονόματός του ήταν μέρος του ότι είχε αποφασίσει να αλλάξει και δέρμα”, έλεγε ο Μπράιαν Μέι των Queen για τον Φαρόχ Μπουλσάρα, σε συνέντευξή του το 2000 στο περιοδικό Life. Ο Φαρόχ απελευθερώθηκε από τα “δεσμά” της πρώην ταυτότητάς του, διαβαίνοντας τη δική του Bohemian Rhapsody αναγεννήθηκε εκ νέου ως Freddie Mercury, και εν τέλει χαρίζοντας στον πλανήτη το αστείρευτο ταλέντο και τη μοναδική φωνή του.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η πολυσχιδής προσωπικότητα του Mercury ήταν άμεσα συνυφασμένη με το πολυεπίπεδο μουσικό στυλ των Queen, το οποίο δεν μπορεί να κατηγοριοποιηθεί κάτω από οποιαδήποτε ταμπέλα. Αν ο Freddie είχε γεννηθεί σε άλλη εποχή, δεν θα πέθαινε τόσο πρόωρα και ο κόσμος θα είχε απολαύσει για πολλά χρόνια ακόμη έναν από τους μεγαλύτερους, αν όχι τον μεγαλύτερο, performer επί σκηνής.

Γιατί ο Freddie μετουσίωνε στη σκηνή αυτό που δεν μπορούσε να είναι στην προσωπική του ζωή. Μέσα από την υπερβολή έψαχνε την ταυτότητά του, έκρυβε τις ανασφάλειές του για την εμφάνισή του και πρέσβευε την αξιοπρέπεια ως το τέλος. Το “The Show Must Go On” του 1991 ήταν η κοσμοθεωρία του Mercury, όπως έχουν δηλώσει τα υπόλοιπα μέλη των Queen. Τα τραγούδια του, οι εμφανίσεις του, μέσα από τις υπαρξιακές αναζητήσεις (που σχετίζονταν άμεσα με την αναζήτηση και αποδοχή της σεξουαλικής του ταυτότητας) ακούγονται σήμερα ως ύμνοι της ζωής που υπάρχει ακόμη και μέσα στις πιο δύσκολες ώρες.

Inside my heart is breaking
My make-up may be flaking
But my smile still stays on

Πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς, ή να μη γνωρίζει, αυτή την εμφάνιση;

Η συναυλία Live Aid, που πραγματοποιήθηκε στις 13 Ιουλίου 1985, αποτελεί μία από τις πιο εμβληματικές στιγμές στην ιστορία της παγκόσμιας μουσικής. Διοργανώθηκε από τον Bob Geldof και τον Midge Ure με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων για την αντιμετώπιση του λιμού στην Αιθιοπία. Έλαβε χώρα ταυτόχρονα στο Wembley Stadium στο Λονδίνο και στο John F. Kennedy Stadium στη Φιλαδέλφεια, με ζωντανή μετάδοση σε περισσότερες από 150 χώρες και τηλεθέαση που ξεπέρασε τα 1,5 δισεκατομμύρια άτομα.

Παρόλο που συμμετείχαν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής, όπως οι U2, David Bowie, Elton John, και The Who, το πιο πολυσυζητημένο και ιστορικό στιγμιότυπο της ημέρας ήταν η εμφάνιση των Queen με τον Freddie Mercury να δίνει μια από τις πιο καθηλωτικές ερμηνείες στην ιστορία της ροκ μουσικής.

Παρότι οι Queen έπαιξαν μόλις 20 λεπτά, η σκηνική τους παρουσία και το έμφυτο πάθος του Mercury έκαναν τον κόσμο να μιλά για την καλύτερη live εμφάνιση όλων των εποχών. Η στιγμή που ο Mercury “συνομιλεί” με το κοινό όχι με λέξεις αλλά με το επιφώνημα “Ay-oh”, “διευθύνοντας” παράλληλα το πλήθος, αποτελεί ένα θρυλικό στιγμιότυπο.

Το σετ τους περιλάμβανε κομμάτια όπως τα “Bohemian Rhapsody”, “Radio Ga Ga”, “Hammer to Fall”, “We Will Rock You” και “We Are the Champions”. Η εμφάνισή τους θεωρείται ότι επανέφερε τους Queen στην κορυφή της ποπ κουλτούρας, αποδεικνύοντας τη δύναμη του Freddie Mercury ως απόλυτου frontman.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής, εμείς δοκιμάσαμε να κάνουμε μια AI συνέντευξη μέσω ChatGPT, με έναν θρύλο της καρδιάς μας, που θα ευχόμασταν όσο τίποτα να ήταν ακόμη σε αυτόν τον κόσμο χαρίζοντάς του λίγη ελπίδα με τους στίχους του.

In real life: O Freddie Mercury δεν συμπαθούσε πολύ τις συνεντεύξεις

Πώς έγραψες το Bohemian Rapsody και τι σημαίνει; Έχεις επηρεαστεί από τον Φάουστ και τον Καμί όπως λένε ή είναι για τη σεξουαλικότητά σου ή τίποτα από αυτά;

«Freddie Mercury, darling. Όλοι ρωτάνε αν μιλάει για τη σεξουαλικότητά μου ή για κάποιον εσωτερικό πόνο. Άλλοι λένε για τον Φάουστ – την ψυχή που πουλήθηκε στον διάβολο. Άλλοι βλέπουν τον Καμί και τον υπαρξισμό.

Κοίτα, αγάπη μου: Δεν θα σου πω τι σημαίνει. Δεν είναι επειδή δεν έχει νόημα, αλλά επειδή δεν έχει ένα νόημα. Ήθελα να δημιουργήσω έναν καθρέφτη. Όποιος το ακούει, βλέπει τον δικό του εαυτό μέσα σε αυτό. Κάποιοι βλέπουν ενοχή, άλλοι λύτρωση. Κάποιοι βλέπουν αναζήτηση ταυτότητας, κάποιοι απλά μια ιστορία.

Δεν είναι “για τη σεξουαλικότητά μου”, αλλά είναι από εμένα. Κι εγώ είμαι όλα αυτά: φλόγα, ενοχή, πάθος, ελευθερία, φόβος, θρίαμβος. Όλα αυτά μπήκαν στο τραγούδι. Και ναι, ίσως είναι και μια καθαρτική εξομολόγηση. Αλλά πάντα με τον Freddie τρόπο: θεατρικά, ονειρικά, χωρίς να εξηγείται πλήρως. Όπως πρέπει. Στο τέλος ο ήρωας σταματά να παλεύει. Όχι επειδή νίκησε ή έχασε, αλλά επειδή κατάλαβε ότι η ζωή προχωρά, είτε φταίς είτε όχι, είτε αγαπάς είτε όχι. Είναι το σημείο που κάποιος παραδέχεται ποιος είναι, χωρίς φόβο, χωρίς ανάγκη για συγχώρεση ή επιβεβαίωση. Δεν ζητά να τον αγαπήσεις. Δεν ζητά να τον καταλάβεις. Και στο τέλος το μόνο που έχει σημασία, είναι το φύσημα του ανέμου. Είναι το κομμάτι που γράφεις όταν είσαι ελεύθερος από όλα, ακόμα κι από τον ίδιο σου τον φόβο».

Ποιο ήταν το αγαπημένο σου κομμάτι;

«Το “Somebody to Love” — ίσως αυτό. Το έγραψα όταν ένιωθα απόλυτα μόνος μέσα στη δόξα. Ήθελα να βρω κάποιον να αγαπήσω — και κυρίως, να με αγαπήσει. Όχι για τον Freddie στη σκηνή. Αλλά για τον Farrokh Bulsara, το παιδί από τη Ζανζιβάρη, που ζούσε μέσα σε πολύχρωμα ρούχα, αλλά φορούσε μια ψυχή γεμάτη ρωγμές.

Αλλά και το “The Show Must Go On”. Το τραγούδησα λίγο πριν πεθάνω. Και ναι, ήξερα τι ερχόταν. Αλλά στάθηκα όρθιος, με μακιγιάζ και πόνο, και φώναξα: “My soul is painted like the wings of butterflies.” Ήταν το τελευταίο μου “σ’ αγαπώ” στον κόσμο. Και το “Don’t Stop Me Now” που είναι ο Freddie που πετάει. Η ενέργεια, το πνεύμα, η άρνηση να μπει σε καλούπια».

Τι θα έλεγες στους Queen σήμερα;

«Οh, love… Αν μπορούσα να καθίσω με τους αγαπημένους μου Brian, Roger και John σήμερα, θα τους έλεγα πρώτα απ’ όλα:

“Είμαι περήφανος για εσάς. Συνεχίσατε το ταξίδι μας με αξιοπρέπεια, μουσικότητα και καρδιά. Δεν με ξεχάσατε, αλλά ούτε με αφήσατε να σας κρατάω πίσω. That’s real rock ’n’ roll spirit!”

Θα κοίταζα τον Brian και θα του έλεγα: “Είσαι ακόμα ο καθηγητής με την κιθάρα, αγάπη μου. Και κάθε νότα σου λάμπει σαν αστέρι στον Γαλαξία.”

Θα γύριζα στον Roger: “Ο ήχος σου με τα τύμπανα ήταν πάντα το heartbeat μας. Και η φωνή σου… θεέ μου, ακόμα πιο άγρια από ποτέ!”

Και στον John… αν και πιο μακριά πια από τη μουσική: “Ήσουν η ήσυχη δύναμη, ο ρυθμός στο χάος μας. Respect, my love. Always.”

Και ξέρεις τι άλλο θα τους έλεγα; “Δεν έχει σημασία ποιοι είμαστε στη σκηνή ή τι γράψαμε. Αυτό που έχει σημασία είναι πως κάναμε τον κόσμο να νιώσει. Και αυτό, αγαπημένοι μου, είναι αθανασία”».

Αν μπορούσες να περιγράψεις την ουσία των Queen με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

«Μία λέξη, ε; Μία και μόνο; Λοιπόν…, δεν είναι εύκολο να συμπυκνώσεις μια ολόκληρη καταιγίδα συναισθημάτων, ήχων και παραστάσεων σε μία λέξη… αλλά αν πρέπει…

“Ελευθερία.”

Γιατί;

Διότι οι Queen ποτέ δεν ακολουθήσαμε τις νόρμες. Παίζαμε ό,τι θέλαμε, από ροκ όπερες μέχρι ντίσκο και βαριετέ. Δεν μας ένοιαζε τι ήταν «της μόδας» – μας ένοιαζε μόνο να εκφραστούμε. Ελεύθερα. Τολμηρά. Με πάθος.

Και εγώ; Ήμουν ένα παιδί από τη Ζανζιβάρη, με δόντια σαν πιάνου και όνειρα μεγαλύτερα απ’ το Wembley. Κι όμως, έγινα ο Freddie Mercury. Γιατί δεν φοβήθηκα να είμαι εγώ.

Η μουσική μας ήταν η φωνή εκείνων που ήθελαν να φωνάξουν: «Θα ζήσω όπως θέλω!»

That’s the Queen spirit, darling». 

Πώς διαμόρφωσες αυτό το τόσο χαρακτηριστικό στυλ στη σκηνή;

«Τώρα μιλάς για την καρδιά του θεάματος, love! Το στυλ μου δεν ήταν απλώς ρούχα και κινήσεις.

Ήταν δήλωση, εξέγερση, ελευθερία σε καθαρή μορφή. Δεν γεννήθηκα για να χωράω σε κουτιά — γεννήθηκα για να τα σπάω.

Πώς το διαμόρφωσα λοιπόν;

Θέατρο, αγάπη μου.

Από μικρός λάτρευα την όπερα, το δράμα, τον υπερβολικό χαρακτήρα της σκηνής. Δεν με ενδιέφερε ποτέ να είμαι “cool” – ήθελα να είμαι αξέχαστος. Έβλεπα το κοινό και έλεγα: “Αν πρόκειται να πληρώσουν εισιτήριο, θα τους δώσω έναν θεό επάνω στη σκηνή!”.

Πήρα λίγο Bowie, λίγο Liza Minnelli, λίγο Jimi Hendrix, έβαλα και μια γενναία δόση Zanzibari τρέλας, και τα ένωσα με το δικό μου φανταχτερό χάος. Και ναι, τα κολάν, οι κάπες, τα κορώνα-like πανωφόρια… όλα ήταν προεκτάσεις της εσωτερικής μου φωτιάς.

Ήθελα να φωνάζω, να ουρλιάζω, να γελώ, να κάνω το κοινό να νιώθει κάθε λέξη. Η πόζα, τα ρούχα, το μικρόφωνο χωρίς βάση… δεν ήταν για σόου. Ήταν για να πεις:

“Είμαι εδώ. Και είμαι αληθινός. Και δεν με νοιάζει τι λες”.

Και τελικά; Το στυλ μου ήμουν εγώ. Χωρίς φίλτρα, χωρίς περιορισμούς. Ένας εραστής της μουσικής, της ζωής, και του φωτός».

Tι “θυμάσαι” από το Live Aid;

«Αχ… το Live Aid… 13 Ιουλίου 1985. Wembley Stadium. 72.000 ψυχές μπροστά μου. Εκατοντάδες εκατομμύρια πίσω από τις οθόνες. Και εγώ — ο Freddie Mercury, φορώντας ένα λευκό φανελάκι, ένα τζιν παντελόνι και το γνωστό μουστάκι — κρατούσα το μικρόφωνο σαν σκήπτρο.

Τι “θυμάμαι” λοιπόν; Θυμάμαι τα πάντα — όχι σαν γεγονός, αλλά σαν σεισμική δόνηση στη ψυχή μου.

Θυμάμαι τα πρώτα πλήκτρα του “Bohemian Rhapsody”… και τον κόσμο να φωνάζει πριν καν τραγουδήσω.
Θυμάμαι να γίνομαι ένα με το πλήθος στο “Radio Ga Ga”. Εκείνες οι παλάμες που χτυπούσαν στον αέρα… ήταν σαν να συγχρονίστηκε όλη η Γη σε έναν παλμό.

Και θυμάμαι το “Ay-oh” μου… και πώς το κοινό το επέστρεψε πίσω με τέτοια δύναμη, που ένιωσα για πρώτη φορά ότι δεν ήμουν πια μόνος στη σκηνή. Ήταν σαν να γίναμε όλοι Queen εκείνη τη στιγμή.

Θυμάμαι να μην σκέφτομαι τίποτα. Ούτε τον χρόνο. Ούτε τις φήμες. Ούτε το αύριο. Ήμουν εκεί, ολόκληρος, για όλους.

Και θυμάμαι, όταν κατέβηκα από τη σκηνή, να νιώθω κάτι που σπάνια ένιωθα: Ειρήνη. Όχι γιατί ήμασταν οι καλύτεροι αλλά γιατί… το κάναμε για τον σωστό λόγο. Για τους ανθρώπους. Για την ανθρωπιά.

Το Live Aid ήταν το σπουδαιότερο 20 λεπτο της ζωής μου. Και ξέρεις κάτι; Αυτό το “Ay-oh”… ακόμα το ακούω στα όνειρά μου». 

Αν ζούσες ξανά τη ζωή σου, στη σημερινή εποχή, θα επέλεγες να κάνεις κάτι διαφορετικά;

«Αν ζούσα ξανά τη ζωή μου στη σημερινή εποχή; Σε έναν κόσμο γεμάτο social media, φώτα παντού, cancel culture, αλγόριθμους που διαλέγουν τι είναι “τάση”; Χμ…

Όχι, δεν θα άλλαζα το ποιος είμαι. Ίσως όμως θα ήμουν λίγο πιο… φροντισμένος με τον εαυτό μου.

Δεν μετανιώνω για την τρέλα, την υπερβολή, τα πάρτι, τα ρούχα, τη σκηνή – αυτά ήμουν εγώ. Αλλά αν είχα τη σημερινή γνώση και τη σημερινή πρόσβαση στην ενημέρωση; Ίσως να είχα φροντίσει περισσότερο την υγεία μου. Να είχα ζήσει… περισσότερο.

Αλλά όσο για το ποιος ήμουν; Τις επιλογές μου στη μουσική, στην αγάπη, στη σκηνή;

Όχι, darling. Δεν θα άλλαζα τίποτα. Γιατί ακόμα και οι πόνοι, οι λύπες, τα λάθη – όλα έπλασαν τον Freddie. Και ο Freddie δεν μασάει. Μόνο τραγουδάει. Και ζει.

Οπότε όχι. Ίσως να φορούσα λιγότερη λακ – ή και περισσότερη. Αλλά στην καρδιά; Θα τα έκανα όλα ξανά. Με ακόμη πιο δυνατή φωνή».

Αν μπορούσες να συνεργαστείς με έναν σύγχρονο καλλιτέχνη, ποιον θα διάλεγες και γιατί;

«Μια συνεργασία, λες, με κάποιον από τους σύγχρονους; Χμ… δώσε μου ένα λεπτό να σκεφτώ – γιατί δεν μπορείς να ρίξεις τον Freddie με τον οποιονδήποτε, έτσι;

Αλλά ναι, νομίζω πως η απάντηση μου είναι:

Lady Gaga.

Γιατί έχει θάρρος, ταλέντο, δράμα, και καρδιά. Δεν φοβάται να τα δώσει όλα, στη σκηνή, στη μουσική, στη μόδα, στην ψυχή της. Αυτό αγαπώ.

Κι αν το καλοσκεφτείς… εμείς οι δύο πάνω στη σκηνή;

Ένα ντουέτο τύπου “Bohemian Rhapsody” meets “Bad Romance”; Το κοινό θα λιποθυμούσε από καθαρή έκσταση. Ίσως και εγώ.

Και να σου πω και κάτι ακόμα; Θα έπαιρνα και τον Harry Styles για guest – γιατί αυτό το αγόρι έχει παλιά ψυχή, στυλ, και την τόλμη να φορέσει μια πέρλα και να το κάνει να φαίνεται φυσιολογικό. Μου θυμίζει λίγο… εμένα, όταν όλοι έλεγαν “τι φοράει αυτός;” και απαντούσα: “Ό,τι θέλω, darling.”

Οπότε ναι: Lady Gaga για το πάθος. Harry Styles για το φρέσκο glam. Κι εγώ… για τη φωτιά».

Και ένα μήνυμα στα νέα παιδιά που σε ακούνε σήμερα

«Να είστε αυτό που είστε. Όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι να είστε. Ο κόσμος θα προσπαθήσει να σας βάλει σε κουτιά, να σας πει πώς να αγαπάτε, πώς να ντύνεστε, πώς να υπάρχετε. Μην τους ακούτε.

Ντύσου σαν παγώνι αν θες. Τραγούδα σαν να σε ακούει μόνο το φεγγάρι. Αγάπα χωρίς ενοχές. Κάνε λάθη. Αλλά κάν’ τα με πάθος.

Η ευαισθησία σας δεν είναι αδυναμία. Το να νιώθεις δεν είναι αδυναμία. Είναι υπερδύναμη. Εγώ τραγουδούσα για να μην κλάψω. Εσύ μπορεί να ζωγραφίζεις, να χορεύεις, να φωνάζεις, να γράφεις στο σκοτάδι. Όλα είναι σωστά, αν είναι δικά σου. Δεν χρειάζεται να είσαι βίαιος για να είσαι δυνατός. Ούτε αγενής για να ξεχωρίσεις.

Να είσαι αληθινός.
Να γελάς δυνατά.
Να δίνεις χωρίς να μετράς.
Και να φεύγεις με στυλ, όταν πρέπει.

Κι αν κάποιος σου πει ότι είσαι “υπερβολικός” ή “παράξενος”;

Πες του:

“Honey, είμαι Freddie Mercury στον δικό μου κόσμο.

Δεν θα γίνω κομπάρσος στο δικό σου.”

αι τώρα… go break some hearts and light some fires, darling. Σε χειροκροτώ από κάπου ψηλά».

Για την ιστορία:

Ο στιχουργός Tim Rice, ο οποίος συνεργάστηκε προς τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 με τον Freddie Mercury για το άλμπουμ της σύμπραξης του θρυλικού ερμηνευτή με τη Montserrat Caballé, το “Barcelona”, διατύπωνε μια ιδιαίτερη ματιά για τους στίχους του Bohemian Rhapsody:

“Είναι αρκετά προφανές για μένα αυτό το τραγούδι του Freddie. Έχω μιλήσει με τον Ρότζερ Τέιλορ (τον ντράμερ της μπάντας) για αυτό. Υπάρχει ένα πολύ σαφές μήνυμα στο τραγούδι. Αυτό είναι ότι ο Freddie παραδέχεται ότι είναι ομοφυλόφιλος… Στον στίχο “Mama, I just killed a man”, έχει σκοτώσει τον παλιό Freddie, την προηγούμενη εικόνα του. Όταν λέει “Put a gun against his head, pulled my trigger, now he’s dead”, σκοτώνει το straight άτομο που ήταν μέχρι τώρα. Έχει καταστρέψει τον άντρα που προσπαθούσε να είναι και τώρα είναι αυτός που βλέπουμε και προσπαθεί να ζήσει με τον νέο Freddie. “I see a little silhouetto of a man” – είναι ακόμα ο ίδιος, στοιχειωμένος από αυτό που έκανε και από αυτό που είναι τώρα… Κάθε φορά που ακούω αυτό το κομμάτι σκέφτομαι ότι προσπαθεί να σκιάσει έναν Freddie και να αγκαλιάσει έναν άλλο – ακόμα και μετά από τόσα χρόνια. Αν πιστεύω πως τα κατάφερε; Πιστεύω πως είχε αρχίσει να το διαχειρίζεται αρκετά καλά”.